D-daddy! [Whitelion]

Dit speelt zich af de dag nadat Lizard terug in het kamp is gekomen.

De kitten trok kort met haar oortje toen ze terug dacht aan de vorige dag, de dag dat ze had kunnen ontsnappen aan de klauwen van de rogues. Lizard richtte haar kopje kort op toen een Queen de nursery verliet. Ze zat al heel de dag binnen, terwijl haar siblings en de andere kittens buiten met elkaar aan het dollen waren. Koppig legde de kitten haar kopje op haar poten en hield haar blik op de ingang van de nursery gericht. Haar papa had ze nog niet gezien. Ze wist zelfs nog steeds niet dat hij deputy geworden was na de verbanning van Lionroar. De kitten richtte haar blik uiteindelijk om een klein plantje dat vlak voor haar uit de grond stak. Haar oortjes stonden direct enthousiast naar voren. Ze wist niet wat het was, maar kruiden en plantjes spraken haar de laatste tijd meer aan, ondanks wat er gebeurd was. Ze had zich toch met iets moeten bezig houden hé. Toen er een grote schaduw in de nursery viel keek Lizardkit direct op en knipperde kort met haar oogjes tegen het felle licht dat de contouren van de kat liet zien. Wie was daar?

Van zodra de kater hoorde dat zijn dochter weer terug was, liet hij alles vallen - en alles, dat was dus een konijn dat hij had zitten achtervolgen en uiteindelijk gevangen had- om meteen naar de nursery te rennen. Natuurlijk zo neutraal mogelijk, maar de blije, opgeluchte uitdrukking op zijn gezicht was onmiskenbaar. Even liet Whitelion zijn verschillend gekleurde ogen wennen aan de halfduisternis in de Nursery, maar bijna meteen zag hij het zwart-witte poesje. Ze staarde naar een klein plantje en leek niet geïnteresseerd om te spelen met de andere kittens. "Lizardkit?", zei hij, waarna hij meteen dichter bij haar kwam. Voor een keer was er een grote glimlach op zijn gezicht, die zijn groen en zijn blauw oog deed oplichten. Hij gaf Lizardkit een likje over haar hoofd en ging liggen, zodat hij niet zo naar beneden hoefde te kijken. "Waar was je? Ik was zo bezorgd!"

"Lizardkit?" Haar oogjes werden direct iets groter toen ze doorhad wie er voor haar stond. "Papa!" piepte ze direct en richtte zich ook ineens wat op. Een kleine fonkeling stond in haar oogjes bij het zien van haar vader. Kort trok ze met haar oortje toen de kater een lik over haar oortje gaf en richtte haar oogjes vervolgens weer, bijna enthousiast, op Whitelion. Waar was je? Ik was zo bezorgd!" De kitten zette zich terug neer. "In donker hol," mompelde ze, de vraag letterlijk beantwoordend. Ze kon zich alles kon behoorlijk goed herinneren en wist wie er allemaal was. De kittens twee rogues en dan was er Abysspaw nog, de poes zie zij als verrader zag. Oceankit had er anders over gedacht. "Ik dacht dat je ons kwam zoeken," mauwde ze zachtjes, richtte haar blik op de grond en sloeg haar staartje voor de grote sneeën die ze twee dagen geleden had opgelopen door Cyber's toedoen.

Zijn pluizige staart sloeg hij om de kitten, zodat hij zeker wist dat ze niet nog eens zo bruut weggepakt zou kunnen worden. Zijn groen en zijn blauw oog keken haar aan terwijl ze met haar staartje een aantal sneden bedekte. "We hebben er alles aan gedaan", antwoordde hij zachtjes, de emotie duidelijk hoorbaar in zijn stem. "Maar de sporen waren te onduidelijk, jullie waren onvindbaar" Nog steeds was er slechts één teruggekomen, de anderen waren nog steeds weg. Om Abysspaw gaf hij niet bepaald heel veel, maar Oceankit was zijn zusje, om haar gaf hij wel degelijk. "Weet je hoe het met Ocean gaat?", vroeg hij daarom ook.

"We hebben er alles aan gedaan," Nog steeds hield de kitten haar blik op de grond gericht. "Maar de sporen waren te onduidelijk, jullie waren onvindbaar" Pas bij de volgende zin keek ze terug op. "Abyss had jullie moeten waarschuwen," mauwde ze zachtjes. De apprentice was zonder enig gevecht meegekomen met de twee rogues en de kitten zag haar al vanaf het begin als verrader. "Weet je hoe het met Ocean gaat?" Kort trok ze met haar oortje toen haar papa begon over Oceankit. Stiekem mocht ze haar nichtje niet echt. Ze wilde haar altijd beschermen, terwijl ze dat evengoed zelf kon. Hoe kon ze zich nu ook bewijzen aan haar vader als zij er steeds tussen kwam. "Op een snee boven haar oog na, goed." mauwde ze dan ook uiteindelijk simpel.

De grote kater knikte bij dat antwoord en raapte zichzelf weer een beetje bijeen. hij moest een goede vader zijn voor Lizardkit, en niet op het punt staan om in te storten. Hij haalde diep adem en begon zijn dochter toen met ritmische likken te wassen, iets dat normaal gezien een moeder deed. Maar ja, hun moeder was er natuurlijk niet meer. De kleine calico was hem dierbaar geweest, maar Starclan had haar van hem af genomen. dat was dan ook het moment dat hij besefte dat Starclan hem geen beloning gunde, alleen maar een straf voor zijn misdaden. Dat was het moment dat hij besefte hoe verdorven hij geworden was, maar verandering leek onmogelijk. "Ik ben zo blij dat jij in ieder geval al terecht bent.", mompelde Whitelion tussen het likken door.

Hij stopte met haar te wassen en greens lichtjes bij haar vraag. Natuurlijk, ze was niet bij de ceremonie geweest. De trotse kant van Whitelion nam het nu over, en bijna onbewust maakte hij zich ietsje groter. Niet dat dat moeilijk was, nu hij zo over zijn dochter gebogen zat. "Lionroar is verbannen", zei hij zachtjes, maar er was een glimlach hoorbaar in zijn stem. "En ik ben de nieuwe deputy omdat ik heb ontdekt hoe hij een onschuldige poes had vermoord" Hij zei er maar niet bij hoe hij eigenlijk zelf de poes had vermoord, om Lionroar in een val te laten lopen. dat plan had zich alleen maar gevormd toen hij vanuit de struiken toekeek hoe ze aan het vechten waren, en het was puur geluk dat het gewerkt had, aangezien niets écht gepland was. Whitelion fronste even. "Ik heb horen zeggen dat hij nu bij Shadowclan is, de verrader"