Shapeshifter

Het ging niet goed met Dawnpaw. De laatste tijd leek ze... Depressief. Het ging in ieder geval minder goed met haar. Ze had iets van haar vrolijkheid verloren. Hoewel Moonpaw niet tegen haar had gesproken, had ze het gehoord van anderen. Het was ook niet zo dat die tegen haar spraken, maar af en toe ving ze wat op van gesprekken. Het deed pijn om dat te horen, maar het was echt hartverscheurend om het met eigen ogen te zien. Hoe graag Moonpaw het ook wilde, ze kon er niets aan doen. Ze wilde niet te opdringerig zijn door iedere keer naar de meest geweldige poes van het hele universum te stappen en haar op te zadelen met haar problemen, in de hoop dat ze zo die van Dawnpaw op zou kunnen lossen. Want zo zou het gaan.
De witte apprentice zuchtte. Ze hoopte dat ze een dezer dagen Dawnpaw tegen zou komen.

{+ Eerste post voor Dawnpaw}

Doelloos wandelde de zwart witte kattin door het territorium, haar gedachtes waren overal en nergens. Ze had geen zin meer om na te denken over alles wat er was gebeurd. Het was een hel. Meer viel er niet over te zeggen. Haar goede bedoelingen hadden verkeerd, en niet een beetje verkeerd maar gigantisch verkeerd, uitgepakt waardoor ze zich nu in de lastigste situatie ook bevond. Dawnpaw had er al over gedacht om er gewoon een einde aan te maken, een einde aan haar. Veel meer dan ellende bracht ze toch niet. Echter was ze er al snel achter gekomen dat dat de oplossing zeker niet was. Momenteel was alles dat ze was, en kon zijn, verdrietig. En niet een beetje ook. Met een soepel sprongetje kwam ze terecht op een van de Snakerocks. Half levenloos plofte ze neer op de eerste beste steen en zuchtte diep. Het leven was alles behalve leuk op het moment.

Voor haar liep iemand. Het was een ThunderClanner, aangezien er geen andere geur haar neus binnen dreef. De kat zag er moedeloos en een tikkeltje verdrietig uit, maar helemaal zeker kon Moonpaw daar niet over zijn. De kat voor haar was bij de stenen aangekomen en sprong er soepel op. En toen zag de witte poes het. Het was Dawnpaw. Ze had zichzelf wel voor haar kop kunnen slaan dat ze de kat niet had herkend. De knapste en meest geweldige poes van het universum, nota bene!  De zwart-witte poes plofte neer met een diepe zucht. Tijd om haar op te vrolijken, dacht Moonpaw. Ze stapte de Snakerocks op en zei: 'Hey Dawnpaw! Jij ook hier?' Ze probeerde een vrolijke stem op te zetten, die niet té ziekmakend klonk. Haar missie was om de andere kat op te vrolijken en niet om haar nog lager de grond in te drukken. Terwijl de witte poes ging zitten, bekeek ze de ander eens goed. Ze vond haar er slechter uit zien dan laatst en dat baarde haar zorgen. 'Is er iets?'

De kattin sloot haar ogen in poging tot wat rust. Misschien zou ze zo alles op een rijtje kunnen zetten, wat meer duidelijkheid. Echter werd haar denk poging binnen een paar seconden al doorbroken door een stem. 'Hey Dawnpaw! Jij ook hier?' Zei een vrolijke kattinnen stem. De stem herkende ze, dat was dan ook de enige reden dat ze haar ogen opende. Moonpaw. 'Is er iets?' Vervolgde de witte kattin. Nee. Ze ging Moonpaw niet ook opzadelen met haar problemen. De andere apprentice was altijd vriendelijk geweest en Dawnpaw wilde haar niet met alles gaan opzadelen. Dat zou ook niet goed zijn voor Moonpaw. Bovendien had ze er niets mee te maken, het was misschien maar beter als ze het niet wist. "Niets," mompelde ze zachtjes waarna de zwart witte kattin rechtop ging zitten. "En hoe gaat het met jou Moon?"

Dawnpaw leek... Down. Ze had beter Downpaw kunnen heten, dacht de witte kattin. Ze schrok van die gedachte. Dat was echt absoluut niet aardig van haar, en zeker niet tegenover de zwart-witte poes. 'Niets,' mompelde die en ze ging overeind zitten. 'En hoe gaat het met jou, Moon?' Moonpaw keek haar recht in haar ogen aan. Wat moest ze zeggen? ''Ja joh, helemaal toppie! En laten we nu lekker als blije hertjes rond gaan springen!''. 'Het gaat,' antwoordde ze maar. Hoe kon ze het gesprek weer, ongemerkt natuurlijk, richting Dawnpaw krijgen? Er viel een ongemakkelijke stilte, waarin Moonpaw maar een beetje heen en weer schoof. 'Dus...' Ze viel stil. Wat moest ze zeggen? 'Wat bedoel je precies met ''niets''?' vroeg ze met een klein stemmetje, bang om de andere kat te beledigen.

'Het gaat,' antwoordde de witte kattin waarop Dawnpaw bevestigend knikte. Er viel een stikte waarin de zwart witte apprentice haar blik op de grond richtte. Waarom? Die vraag bleef continu door haar hoofd spoken. Ze werd er gek en verdrietig tegelijk van. 'Dus...' Begon de jongere apprentice waarna ze even stil viel. 'Wat bedoel je precies met ''niets''?' Vroeg Moonpaw haar met een klein stemmetje. Zou ze? Nee, dat moest ze niet doen. Dawnpaw wilde niet nog meer katten met haar problemen opzadelen. Beter dat ze dat ook even zou melden aan de witte kattin. "Daar wil ik je niet mee opzadelen Moon." Vertelde ze dan ook, haar stem klonk zacht. Sinds wat er was gebeurd was haar stem zacht, net haar moeder's naam.

'Daar wil ik je liever niet mee opzadelen, Moon,' zei de zwart-witte poes met een zachte stem. 'Wat is er dan? Kom op, je kan het me wel vertellen,' reageerde Moonpaw. Ze ging wat dichter tegen de allermooiste kat van het bos zitten en gaf haar een geruststellend kopje. 'Ik beloof je dat ik het niet door zal vertellen.' Niet dat ze het aan iemand door kon vertellen. Niemand, buiten Dawnpaw, nam ooit de moeite om een gesprek aan te gaan. 'Ik kan wel wat hebben,' voegde de poes eraan toe. Dit gevoel, dat ze zo dicht tegen de beste poes van het universum zat, was overweldigend. Het maakte haar gelukkig, maar tegelijkertijd voelde ze zich ongelukkig, doordat het zo slecht ging met Dawnpaw. 'Ik zal niet over je oordelen.' Haar stem klonk zacht, bijna net zo zacht als die van de poes.

'Wat is er dan? Kom op, je kan het me wel vertellen,' zei de witte kattin waarna die wat dichter tegen haar aan kwam zitten. Dawnpaw voelde hoe de apprentice haar een kopje gaf. 'Ik beloof je dat ik het niet door zal vertellen.' Zei de kattin daarna. Schuin keek de zwart witte apprentice Moonpaw aan. Nee dat kon ze echt niet doen. 'Ik kan wel wat hebben,' vervolgde de kattin die zeker leek van haar zaak. Ze kon Moonpaw dat niet aan doen. Bovendien was het ook iets dat ze eigenlijk helemaal niet zou moeten vertellen. 'Ik zal niet over je oordelen.' Bij die woorden zakte Dawnpaw's oren in haar nek. Net de verkeerde woorden voor haar. Veel katten zouden haar niets kwalijk nemen, terwijl het juist wel haar schuld was. "Moon dit gaat niet over zomaar iets, snap je dat dan niet?" Kwam er lichtelijk geïrriteerd uit terwijl ze opstond en tegenover de witte apprentice ging staan.

Dawns oren zakten naar beneden. 'Moon, dit gaat niet over zomaar iets. Snap je dat dan niet?' Ze klonk geïrriteerd, waarna ze opstond en tegenover Moonpaw ging staan. De witte poes keek op. 'Eh... Sorry. Ik wilde... Nou ja... Laat maar,' stotterde ze. Ze voelde zich onbeholpen. Dit was het. Het moment dat de geweldigste poes van het universum haar haatte en haar nooit meer zou willen spreken. Het moment dat ze elkaar nooit meer zouden spreken, en het moment dat Dawnpaw in zou storten en zij er niets aan kon doen. 'Ik wil alleen maar helpen,' piepte ze met een klein stemmetje.

'Eh... Sorry. Ik wilde... Nou ja... Laat maar,' stotterde de witte apprentice die ineens een heel stuk kleiner leek te worden. Oh nee hè, niet weer. Ze moest beter op haar manier van spreken letten, op deze manier deed ze er enkel andere mee pijn. En dat was dus alles behalve de bedoeling. 'Ik wil alleen maar helpen,' vervolgde Moonpaw piepend met een zacht stemmetje. Met een ruk draaide de zwart witte kattin zich om zodat ze met haar kop richting de zon stond. Door het felle licht werd ze gedwongen haar ogen te sluiten. "Moon het ligt echt niet aan jou hoor. Het is gewoon iets moeilijks waar niemand iets aan kan doen. Ik wil je er niet mee opzadelen omdat het behoorlijk ernstig is en ik je dat niet aan wil doen. Snap dat alsjeblieft." Vertelde de zwart witte kattin met een rustige stem. Alles wat over was om te doen voor Dawnpaw was om een poging te doen om het uit te leggen op een manier waarop Moonpaw zich er niet mee zou gaan bemoeien.

Moonpaw schrok toen de andere poes zich met een ruk naar de zon toe keerde. 'Moon, het ligt echt niet aan jou, hoor. Het is gewoon iets moeilijks waar niemand iets aan kan doen. Ik wil je er niet mee opzadelen, omdat het behoorlijk ernstig is en ik je dat niet aan wil doen. Snap dat alsjeblieft.' De witte kattin knikte. Wat moest ze hierop zeggen? Het was een paar seconden stil. 'Als je iemand nodig hebt om, eh... Je weet wel... Tegen te praten... Ik ben er voor je,' mompelde ze. Niet alsof Dawn ooit tegen haar zou praten, want waarom zou ze? Er waren, ondanks hetgeen wat ze had gedaan, vast nog wel katten die goede vrienden met haar waren. Maar het was gewoon zodat ze wist dat ze tegen haar kon praten.

Er hing een stilte voor een paar secondes. De zwart witte kattin inhaleerde de lucht diep om die in een soort lange zucht uit te blazen vervolgens. 'Als je iemand nodig hebt om, eh... Je weet wel... Tegen te praten... Ik ben er voor je,' mompelde Moonpaw om de stilte te doorbreken. Een klein glimlachje verscheen op Dawnpaw's kop. Gelukkig waren er ook nog katten die haar wel aardig vonden. "Dankje Moon, zal ik onthouden." Antwoordde de apprentice op een zachte toon. Momenteel wist ze alles behalve hoe ze met het leven aan moest.

Er verscheen een glimlachje op Dawnpaws gezicht. 'Dank je, Moon. Zal ik onthouden.' Er viel een stilte. De witte apprentice vroeg zich af of ze die moest opvullen -of juist niet. Ze keek naar de zon, naar de stenen onder haar en weer naar de knapste poes ooit. 'Wil je, eh, praten. Ofzo?' vroeg ze aarzelend. 'Niet over problemen!' voegde ze er snel aan toe, waarna ze glimlachte. 'Gewoon over... dingen. De zon ofzo. Of of je ooit een das hebt gezien.' Alles om haar op te vrolijken. 'We kunnen ook een gekke gezichtenwedstrijd houden!' riep ze, waarna ze scheel keek en haar tong uit haar bek liet hangen.

Er viel weer een stilte, die werd opnieuw door Moonpaw verbroken. 'Wil je, eh, praten. Ofzo?' Vroeg de witte kattin waarop Dawnpaw een wenkbrauw optilde. 'Niet over problemen!' Voegde de apprentice er al snel aan toe waardoor de zwart witte kattin haar wenkbrauw weer liet zakken. 'Gewoon over... dingen. De zon ofzo. Of of je ooit een das hebt gezien.' Vervolgde de iets jongere kat tegen haar. Moonpaw was een vriendelijke kat, ondanks haar soms wat aparte gespreksonderwerpen. De zon, de maan, de sterren. 'We kunnen ook een gekke gezichtenwedstrijd houden!' Riep de kattin vervolgens uit waarop Dawnpaw haar kop draaide. Zodra ze haar cyaan blauwe ogen opende zag ze eerst enkel vlekken. Dat kwam doordat ze een tijdje met haar ogen dicht naar de zon toe had gestaan. Al snel werd haar zicht weer duidelijk, het eerste wat ze zag was Moonpaw die een gekke bek trok. Meteen schoot de zwart witte kattin in de lach. Wat was dat nou weer voor een gezicht?

Toen de zwart-witte poes tegenover haar begon te lachen, grijnsde Moonpaw ook. Dit ging de goede kant op. Ze trok nog een gek gezicht. 'En nu jij,' giechelde ze. Het deed haar vanbinnen pijn om de prachtigste poes van de wereld zo triest te zien. Het voelde op de één of andere manier... onnatuurlijk. Het hoorde niet, voelde niet goed. Als ze nou wist wat het probleem was, kon ze misschien helpen. Zou ze het in het kamp na kunnen vragen? Dat voelde oneerlijk tegenover Dawnpaw. Een beetje als verraad. Maar zo kon ze haar toch het beste helpen? Ze zouden het samen tegen kunnen gaan, het kwaad. En ze zouden samen gelukkig en oud worden. Nja, was de wereld maar zo. Dan zou het een stuk gemakkelijker gaan.

Tegen de tijd dat Dawnpaw weer een beetje fatsoenlijk kon ademhalen na het lachen trok de witte kattin weer een raar gezicht. Opnieuw schoot de apprentice even in de lach. 'En nu jij,' giechelde de witte kattin vervolgens. De kattin knikte bevestigend. Dawnpaw trok haar de spieren boven haar neus aan zodat haar neus wat naar boven ging staan en focuste haar ogen op haar neusbrug zodat ze scheel keek. Haar tong stak ze aan de zijkant van haar bek een beetje naar buiten. Dit zou goed moeten zijn, toch?

In plaats van een grappig gezicht, maakte Dawnpaw een enge. Het was vast grappig bedoeld, maar met de scheve blik en haar opgetrokken neus, leek ze net een boze das. Maar ze moest natuurlijk wel weten dat ze iets goeds deed. Moonpaw stootte iets tussen een proest en en lachje uit. Ze hoopte maar dat het niet al te veel verried dat ze het gezicht niet leuk vond. 'Okay, nu ik weer,' zei ze. Ze legde haar oren plat tegen haar kop, maakte haar ogen groot en ging in kittenhouding liggen.

Er kwam een soort van half lachend proestje van de witte apprentice. Dawnpaw deed haar kop weer normaal aangezien het niet echt fijn was om de gezichtsspieren zo aan te spannen. 'Okay, nu ik weer,' zei Moonpaw waarna ze haar oren in haar nek legde. De blauwe ogen werden een stuk groter terwijl ze in de kitten houding op de grond ging liggen. Dawnpaw lachte even binnensmonds waarna ze ook nog even kort een soort lachend zuchtje liet horen. "Moon je lijkt net een dode vogel zo," zei de zwart witte apprentice nog lichtjes lachend.

Dawnpaw lachte. Het was een klein lachje, maar ze lachte. 'Moon, je lijkt net een dode vogel zo,' zei ze lacherig. Moonpaw sprong weer overeind. 'Noooooooo! Geen dode vogels!' riep ze. 'Die zijn alleen goed om te eten. Behalve natuurlijk als ze niet door ons dood zijn gegaan. Dan zou ik me er niet aan wagen.' Ze keek naar de andere poes, hopend op een vrolijke reactie. Okay, dat spel was redelijk uitgewerkt. Wat nu? Juist op dat moment hoorde ze geritsel. Toen ze zich omdraaide, verwachtte ze een Clankat te zien. Maar het dier waarmee ze oog in oog stond was alles behalve een Clankat. 'D-das,' stotterde ze. 'Dawn. Dawn. Dawn, er is een das!' Ze voelde paniek opkomen. Wat nu? Moesten ze gaan vechten? Het zou echt niet goed aan als ze moesten gaan vechten, aangezien ze haar training amper had gehad. Moest ze hulp gaan halen? Kon ze beter vluchten? Wat deed Dawnpaw? Ze kon haar hier niet zomaar alleen achter laten. 'Wat nu?' Ze probeerde het op een normale toon te zeggen, maar haar keel zat dichtgeknepen van angst.

De witte kattin sprong weer overeind. 'Noooooooo! Geen dode vogels!' Riep de apprentice uit. 'Die zijn alleen goed om te eten. Behalve natuurlijk als ze niet door ons dood zijn gegaan. Dan zou ik me er niet aan wagen.' De zwart witte kattin knikte bevestigend op wat Moonpaw zei. Als je een dode vogel tegen kwam moest je er van af blijven, je kon ziek worden als je er van at. 'D-das,' hoorde ze de kattin zetten. 'Dawn. Dawn. Dawn, er is een das!' Zei de witte kattin wat paniekerig. Snel keek de apprentice om zich heen, al snel keek ze recht in de ogen van het beest. Het hele gebeuren met Bonepaw en Scarpaw schoot door haar kop. Haar hart begon sneller te kloppen en haar halve wereld leek weer in te storten. De kattin sloeg de klauwen van haar ene voorpoot in haar andere voorpoot om weer wat beter bij te komen. 'Wat nu?' Hoorde ze Moonpaw zeggen. Dawnpaw keek van haar licht bloedende poot naar de witte kattin op en neer. "Wegwezen, beter voorkomen dan vechten." Zei ze tegen de kattin waarna ze met haar staart wenkte dat ze moest gaan rennen.