Shapeshifter

'Wegwezen, beter voorkomen dan vechten,' zei de zwart-witte poes. Moonpaw knikte. Dat was zeker waar. Ze probeerde naar de ander toe te bewegen, maar haar lichaam leek wel bevroren. Ondertussen kwam de das steeds dichter bij. Wat nu? Wat als de das haar aanviel? Of erger: wat als de das Dawn aan zou vallen? Ze knipperde. Eén keer, twee keer. Ze probeerde haar voorpoot te bewegen en tot haar opluchting lukte dat daadwerkelijk ook. Mooi, nu kon ze hier weg. De witte poes schoot weg, niet kijkend waar ze liep. Daardoor rende ze Dawnpaw ondersteboven en kwam ze in een wirwar van poten en vacht terecht. Ondertussen bleef de das maar dichterbij komen. Zo snel ze kon, krabbelde ze weer overeind, verontschuldigingen mompelend.

Het duurde en duurde en duurde, voor de kattin eindelijk in beweging kwam. De beweging die de witte apprentice maakte was dan ook wel de handigste beweging die ze kon maken. Vol liep Moonpaw tegen haar aan waardoor hun poten in de knoop kwamen en ze van de rots af rolde. Het was dat de apprentice een verontschuldiging maakte en het nu niet de tijd was om boos te zijn. De das was inmiddels erg dichtbij gekomen, Dawnpaw sloeg haar klauwen in de grond. Het was te laat. "Nu hebben we een probleem. Als we nu gaan rennen leiden we hem zo naar het kamp. Dus gaan we vechten of doelloos door het territorium rennen tot we er bij neer vallen?"

'Nu hebben we een probleem. Als we nu gaan rennen leiden we hem zo naar het kamp. Dus gaan we vechten of doelloos door het territorium rennen tot we er bij neer vallen?' Een paniekgolf overspoelde de witte kattin. Vechten? Ze wist niet hoe ze moest vechten. 'Ik, ehm...' stotterde ze. Maar ze waren nu alleen maar tijd aan het verliezen. 'Rennen!' gilde ze, waarna ze weer in beweging kwam. Ze sprintte weg, een random kant op. Ze wist niet of Dawnpaw haar was gevolgd of waar de das was. Het enige waar ze zich op focuste, was zo snel mogelijk zo ver mogelijk te komen en tegelijkertijd niet tegen een boom op te lopen. Een paar keer struikelde ze, maar krabbelde meteen weer op en begon weer te rennen.
Moonpaw was uitgeput. Ze wist niet hoe lang ze had gerend en ook niet waar ze was, dus stopte ze voor een adempauze. 'Weet je waar we zijn?' vroeg ze, maar er kwam geen antwoord. 'Dawn?' Ze keek op. Geen Dawn of das te bekennen. StarClanverdomme. 'DAWN!' riep ze, harder. Nog steeds geen reactie. Okay, ze had problemen. En de mooiste kattin van het bos ook. Wat nu? Ze kon moeilijk dezelfde weg terug gaan, omdat ze geen idee had hoe ze hier was gekomen.

Dit ging niet zonder enige problemen meer goed komen. 'Ik, ehm...' Stotterde Moonpaw. Aan alle kanten spatte de paniek van haar af. 'Rennen!' Gilde de witte kattin plotseling waarna ze weg sprintte. Wacht wat? De das koos de moeilijke weg en begon achter haar aan te rennen. "Niet als ik hier nog ben," siste de zwart witte apprentice terwijl ze op de das af rende. Snel haalde ze haar klauwen door zijn vacht om meteen weer achteruit te springen. De das draaide zijn kop en beet op een haartje na niet in haar poot. Mooi ze had zijn aandacht. Het kamp bevond zich in de richting waar nu de das was. Dawnpaw begon een eindje de andere kant op te rennen, de das achter zich aan hebbend, tot er een afstand tussen de twee was. Met uitgestrekte klauwen sprong de kattin in een van de bomen en klom een stukje omhoog. Hier zat ze veilig, dassen konden immers niet klimmen. Nu alleen nog hopen dat er iets van versterking zou komen, ze nou nieuw eeuwig in de boom kunnen blijven zitten.

Iets bruins kwam op de das afgerend, een kat. Het leek er op dat hij van plan was om haar te redden. Gelukkig dat maakte haar een heel stuk minder gespannen en zelfs wat vrolijk. Doordat het gevecht tussen de twee ging zo snel dat ze de kater niet kon herkennen tot die er voor zorgde dat de das er vandoor ging. Haar oren zakte in haar nek bij het herkennen van de kater en alle verse wonden en oude littekens zien. Kort beet ze op haar lip, haar schuld. "Yu! Ik zei toch dat je niet op territories mocht komen zonder mijn toestemming!" Yu? Wie was Yu? Naar beneden komen was ze toch al wel van plan. "Kom nu naar beneden jonge dame, je moet weer terug naar Bloodclan. Anders kom ik je halen!" Bloodclan. Dawnpaw klom langzaam en lichtelijk twijfelend naar beneden en ging met haar staart om haar poten geslagen voor de kater zitten. Ze kon hem niet aankijken, het deed te veel pijn, daarom was haar blik op haar poten gericht. "Bone- Ripa," mompelde ze zachtjes. "Dankje voor het redden," vervolgde ze zacht. Geur die ze van hem oppikte en zijn woorden hadden haar vermoedens al bevestigd. Ripa was bij de Bloodclan gegaan nadat hij uit de clan was gezet. Hoeveel pijn het haar ook deed, ze moest sterk blijven nu. Ze had belooft om zijn vriend te blijven wat er ook zou gebeuren, ook nu. Al wist ze niet of hij er ook zo over dacht.

Ripa knikte enkel en greep haar bij haar poot vast. "Claw zal heel erg over je ongerust zijn, dus we moeten zo snel mogelijk terug naar de Bloodclan voordat er meer gebeurt." Zei de kater met een strenge stem waarna hij haar probeerde mee te trekken aan haar poot. Herkende hij haar niet meer? Dacht hij dat ze iemand anders was? Door zijn gesleur werd de kattin mee getrokken, ze had geen andere mogelijkheden. Tegenstribbelen kon ze niet echt en doordat hij strak in haar ogen keek lieten haar hersenen haar ook niet nadenken. Langzaam begonnen de tranen achter haar ogen te prikken. Haar cyaan blauwe ogen werden langzaam nat tot er een traan over haar wang rolde. Het deed haar pijn, het was ondragelijk. Een van haar twee beste vrienden, waar ze zo veel mee had meegemaakt. Hij herkende haar niet eens.

Haar voorpoot werd losgelaten door Ripa, hij had zich naar haar toe gedraaid. "Yu?" Vroeg de kater weer. Nee. Ze was niet Yu, ze was Dawnpaw, inmiddels al vijf en een halve moon. Het zou niet lang meer duren voor ze haar warrior naam zou krijgen. Dat kon veel zijn, maar niet Yu. "Is er iets?" Vroeg de bruine Bloodclanner vervolgens waarna hij even stil was. Dawnpaw beet haar tanden stevig op elkaar. "Ik had beloofd dat ik er altijd voor je er zou zijn." Vervolgde hij. Het voelde of ze door de woorden in duizend stukjes werd gescheurd. "Ik kan er niet meer tegen!" Schreeuwde de kattin al huilend waarna ze zich van hem weg draaide. Ze wilde het niet meer, geen pijn meer. De tranen rolde langzaam over haar wangen. "Je herkent me niet eens, heb je enig idee hoeveel pijn me dat doet!" Vervolgde de kattin met een schelle stem van het huilen.

De kattin voelde plotseling klauwen in haar nek, ze werd naar de grond geduwd. Lichtelijk verward keek ze in de ogen van de kater boven haar. "In het geval dat je dus een Thunderclanner bent kan ik je net zou goed hier en nu vermoorden, KAT!" Nou dat was niet bepaald beter. Hij gromde terwijl hij haar kwaad aan keek, het zag er nou niet bepaald goed voor haar uit. De kattin spande zich snel aan zodat ze alleen nog op haar schouderbladen en bovenrug lag en maakte een soort vage draai zodat haar achterpoten tegen de zijne aan kwamen. Dat zou hem uit evenwicht moeten brengen of ten ergste omgooien zodat de apprentice er onderuit kwam. Snel krabbelde ze overeind en maakte een flinke sprong naar achter. "Ik beloof je dat ik altijd je vriend zal blijven wat er ook gebeurd. Jij herkent me na een paar moons al niet meer en valt me daarna aan. Lekker dat." Zei ze met een geïrriteerde toon in haar stem.

De kattin sloeg haar klauwen in het zand. Ze wilde terug vechten maar wist wel beter. Hij zat bij de Bloodclan en was dus meer op vechten getraind, bovendien zou ze het zichzelf nooit vergeven als ze dat deed. Zodra Ripa op haar af kwam rennen zette ze zich schrap. Hij maakte een sprong met ontblootte klauwen waardoor ze snel een stap op zij zette. Snel was echter niet snel genoeg. Een van zijn klauwen haalde door haar vacht. Het was niet diep maar begon wel te bloeden. "Jij zit duidelijk aan het verkeerde eind vrouwkat! Ik ken jouw niet eens, ik hoorde misschien bij jouw domme clan alleen had jouw stomme clan bijna mij vermoord en had de Bloodclan mijn leven gered." Het was duidelijk genoeg dat hij het met heel zijn hart, als hij dat inmiddels niet al ergens was verloren, geloofde. Haar zwarte vacht begon langzaam donker rood te kleuren, een druppel bloed viel op de grond. "I wished that I would wake up with amnesia, but you did instead. You brought yourself down to that hell, where you were picked up by the devil. Good luck living that way. I kept my promise, but now I know that I don't need to see you again." Zei de zwart witte kattin absoluut. Ze was er klaar mee, ze zou er vanaf nu niet zo veel meer mee zitten. Nu was er nog een probleem. Weglopen kon ze niet, ze zou een aanval in de rug zeker kunnen verwachten. Dus wat moest ze nu? Strak keken haar cyaan blauwe ogen in de zijne.

Door de kleine wond en alles wat er aan de hand was gierde er adrenaline door haar aderen. Het zorgde er voor dat de kattin weinig last had van de angst die ze zou horen te hebben. Dan was het ook nog niet dat ze overmoedig werd, nee ze bleef er bijzonder rustig onder. Daarom bleef ze dat ook gewoon staan terwijl Ripa op haar af liep. Hij zetten zijn klauwen onder haar kin, strak bleef ze hem aan staren. "Maar schat dat wist je toch al of moet ik het laten zien?" Vroeg hij, zijn bedoeling meer dan duidelijk makend. Snel maakte ze een hupje naar achter terwijl ze haar hoofd omhoog gooide zodat zijn klauwen haar zo min mogelijk zouden raken. Tot haar opluchting was ze daar niet geraakt, het had maar een haartje gescheeld. Vrijwel meteen maakte ze nog een sprong naar achter zodat hij niet zomaar nog een keer naar haar uit kon halen. Binnen enkele seconde kwam hij weer op haar af gerend. Wanneer zou hij beseffen dat het nergens nuttig voor was en gewoon weg zou gaan. Ze was uiteindelijk toch niet de kattin die hij zocht. Zachtjes begon de kattin van links naar rechts te bewegen terwijl hij op haar af rende. Tegen de tijd dat hij in haar buurt was maakte ze een flinke sprong opzij zodat hij haar niet zou kunnen raken. Op iemand af rennen was dan ook enkel en alleen een goede techniek als de ander je niet zag of die gewond was en niet snel daarom.

Het duurde een tijdje voordat ze het kamp had gevonden. Haar richtingsgevoel had haar weer eens in de steek gelaten en toen ze drie keer langs hetzelfde stapeltje stenen was gekomen, kreeg ze door dat er iets niet goed ging met de richting die ze uit ging. Toen ze zeker wist de weg weer gevonden te hebben, zette ze het weer op een sprint. Zo snel ze kon, wilde ze in het kamp zijn. Met een rotvaart denderde ze beschutte plek in. 'Das... Dawn... Help...' hijgde ze, om zich heen kijkend of er iemand überhaupt wel luisterde. 'Kan iemand helpen? Dawnpaw is in de problemen. Er is een das!'

{Open voor alle ThunderClan katten die mee willen om Dawnie te redden van een das die er niet meer is c: }