{Open} Fall, fall

Met een zorgelijke frons op zijn gezicht snoof Silverstar aan het groen van de struik. De geuren van het woud vulden zijn neus, samen met de verontrustende stank van iets dat er niet thuis hoorde. Het was oud, maar nog wel aanwezig, en hoewel het van van alles afkomstig kon zijn, kon hij een vage hint van kat ontdekken. De pelsharen in zijn nek rezen omhoog bij de gedachte aan een indringer in het territorium. Wie het ook had mogen wezen, het had duidelijk de grenzen genegeerd, en was goed geweest in het verbergen van diens sporen. Naast de oude geur had Silverstar niks anders kunnen ontdekken. Hij nam zich voor een extra patrouille erop uit te sturen om er zeker van te zijn dat de kat weg was. De grote zilvere kater hees zich omhoog en wilde weer rechtsomkeert maken naar het kamp, toen hij ineens een geschrokken grauw hoorde. Zijn gescheurde oor draaide naar de Snakerocks en hij besloot een kijkje te nemen. Met zijn poten landde hij op één van de grote stenen en tuurde toen het gat in om te zien welke ongelukkige ziel erin was getuimeld. Zijn mondhoeken trokken zich op in een plagerige grijns toen hij de bekende gestalte van Dogdance herkende. "Hallo schoonheid," miauwde hij, terwijl hij ging liggen en zijn voorpoten over de rand liet hangen. "Zijn we verstoppertje aan het spelen?" Meteen to the rescue springen? Nog even niet. Dit was een veel te mooie kans om links te laten liggen.

Het leek erop dat ze zich een weg naar boven had willen klauwen, maar hij kon nog geen krassen op de muren ontdekken, wat hem vertelde dat ze nog niks geprobeerd had. In plaats daarvan keek ze naar hem op en kaatste ze een opmerking terug zoals alleen Dog die kon maken. Silverstar grijnsde breder en zwaaide even rustig met zijn staart. "Zo makkelijk kom je niet van me af," reageerde hij, terwijl hij zijn bleekgroene ogen door de kuil liet dwalen om een uitweg voor haar te zoeken. Ondanks de ik-vind-dit-veel-te-leuk-houding, was hij toch stiekem wel bezig om haar hier uit te krijgen. "Hoe ben je hier in starclansnaam ingevallen?" vroeg hij toen hij zijn wenkbrauwen verrast optrok. Hij vond het nogal een prestatie.

Silverstar hief geamuseerd zijn kop wat hoger, alsof hij een arrogante houding probeerde aan te nemen. Iets wat grandioos mislukte, gezien hij daar totaal het karakter niet voor had, maar het ging om het idee. "Het bevalt me inderdaad aardig goed hier aan de top," grijnsde hij, meer verwijzende naar de rand van de kuil, dan zijn positie als leider. Elke kat wist dat Silverstar de laatste was om de rang aan te nemen voor de macht. De enige reden dat hij ervoor had gekozen, was omdat Firestar het zo gewild leek te hebben,. De kater liet zijn blik weer op haar neervallen en trok zijn grijns terug naar een glimlach. "Maar de moeder van mijn kinderen verdient wat van mijn tijd," voegde hij er toen aan toe, met een liefkozende ondertoon in zijn stem. Hell, als het kon, spendeerde hij elke minuut van zijn leven met haar, maar dat waren één van de grote nadelen van het leider zijn. Bovendien was het hem opgevallen dat ze hem de laatste tijd een beetje ontliep en dat was precies waarom hij haar nog even in die kuil hield, om er achter te komen waarom.

Hij was nog aan het grijnzen over haar oh zo perfecte arrogante imitatie, maar zijn uitdrukking veranderde toen ze haar mond weer opentrok. Al zijn kinderen? Eerst was hij verward over haar plotselinge wantrouwige houding, maar al snel viel het kwartje en keek hij haar licht geschrokken aan. "Je gelooft die verhalen toch niet he?" vroeg hij, plotseling bang dat het antwoord ja zou zijn. Het kon hem niet schelen wat de andere clans zouden denken, zolang hij het vertrouwen van zijn eigen maar had. Van haar nog het meest. Silverstar realiseerde zich plotseling waarom ze hem al die tijd had ontlopen, en hij vervloekte zichzelf als een idioot dat het hem niet eerder te binnen was geschoten. Het was Dogdance waar ze het over hadden.

Hij zag de gepijnigde blik in haar ogen, en voelde zich opeens enorm schuldig dat hij niet eerder naar der was toegekomen om te controleren hoe zij erover dacht. Misschien, omdat hij zo overtuigd was geweest in zijn eigen gelijk, had hij niet genoeg rekening gehouden met de onzekere gedachten die het haar konden brengen. "Ik weet niet welke intenties de kattin had om met die leugen te komen," sprak hij zachtjes. Ze hadden niks meer van Sinclaw gehoord nadat ze haar kittens bij hem in het kamp gedumpt hadden. Hij had sinds die tijd de patrouilles erop geattendeerd Shadowclan extra goed in de gaten te houden, maar ook die hadden geen spoor meer van haar kunnen ontdekken in het territorium. Misschien wilde ze werkelijk een betere plek voor haar kittens om op te groeien, zonder de dreigende schaduw van hun grootvader. "Maar, ik kon de kittens moeilijk aan hun lot overlaten, Dog." Hij keek weer naar beneden, in de hoop dat ze hem geloofde.