{Open} Fall, fall

Het had een onmogelijke opgave geleken, wennen aan het leven in Thunderclan. Maar het was haar toch gelukt. Geruisloos gleed ze tussen het struikgewas door, haar poten voorzichtig neerzettend. Het ging nog lang niet volledig automatisch, maar het ging al beter dan voorheen. Toen ze nog maar net in Thunderclan was.. Nee, dat was gewoon een drama geweest. Al was Silverfang druk geweest met zijn leiderstaken en zij druk geweest met de kittens.. Oh nee wacht, de machtige deputy was leider geworden, niet langer Silverfang maar Silverstar. Ze snoof eventjes kort. Arrogante haarbal moest niet denken dat ze hem -star ging noemen. Hij was geen ster. Oké, misschien wel een beetje in haar ogen, maar mooi niet dat hij dat ging horen. Een zwakke glimlach ging over haar lippen heen. Hij was haar vast nog niet vergeten.. Hopelijk. Anders ging Snowdrop meer dan een paar haren verliezen. ~~Verder vertrouwde ze de nieuwe deputy volkomen.~~ Maar de verzonken gedachten hadden een klein probleem voor de blue lynx poes veroorzaakt. Ze had niet gekeken waar ze sprong. Een geschrokken geluid ontsnapte uit haar keel op het moment dat ze veel verder naar beneden stortte dan verwacht. Ze was in een kuil gevallen, Starclan verdomme. Ze tuimelde wat naar beneden en bleef eventjes stil liggen, omhoog kijkend naar de randen. Uhm.. Hoe ging ze hier uitkomen.

Met een zorgelijke frons op zijn gezicht snoof Silverstar aan het groen van de struik. De geuren van het woud vulden zijn neus, samen met de verontrustende stank van iets dat er niet thuis hoorde. Het was oud, maar nog wel aanwezig, en hoewel het van van alles afkomstig kon zijn, kon hij een vage hint van kat ontdekken. De pelsharen in zijn nek rezen omhoog bij de gedachte aan een indringer in het territorium. Wie het ook had mogen wezen, het had duidelijk de grenzen genegeerd, en was goed geweest in het verbergen van diens sporen. Naast de oude geur had Silverstar niks anders kunnen ontdekken. Hij nam zich voor een extra patrouille erop uit te sturen om er zeker van te zijn dat de kat weg was. De grote zilvere kater hees zich omhoog en wilde weer rechtsomkeert maken naar het kamp, toen hij ineens een geschrokken grauw hoorde. Zijn gescheurde oor draaide naar de Snakerocks en hij besloot een kijkje te nemen. Met zijn poten landde hij op één van de grote stenen en tuurde toen het gat in om te zien welke ongelukkige ziel erin was getuimeld. Zijn mondhoeken trokken zich op in een plagerige grijns toen hij de bekende gestalte van Dogdance herkende. "Hallo schoonheid," miauwde hij, terwijl hij ging liggen en zijn voorpoten over de rand liet hangen. "Zijn we verstoppertje aan het spelen?" Meteen to the rescue springen? Nog even niet. Dit was een veel te mooie kans om links te laten liggen.

Eventjes liep ze een rondje door de ruimte die ze had, wat niet veel was. Ze kon nog net om haar eigen as heen lopen. Eventjes sloeg de poes geïrriteerd met haar staart. Ze kon er waarschijnlijk wel uitspringen, als ze haar best deed. Maar de losse aarde aan de randen van de kuil baarden haar lichte zorgen. Maar ja, op het gegeven moment.. zou ze wel moeten, of niet dan? De poes spande haar spieren aan. Ze was zelfredzaam, hah. Maar net toen ze wilde springen, stond daar een bekend gestalte, een beetje scherp afgezet tegen de zon, maar nog wel herkenbaar. Vooral toen hij begon te spreken. Bijna automatisch trokken haar mondhoeken iets omhoog, maar haar blik bleef fel zoals altijd. "Hallo Silverfang," sprak ze terug op zijn compliment, hij was altijd al een sweettalker geweest. Hij vond dit ook duidelijk veel te grappig en de poes snoof eventjes kort. "Ja, ik moet toch ergens mijn rust zoeken van jou?" kaatste ze moeiteloos terug. "Helaas mislukt," kwam er met een lichte, arrogante snuif achteraan.

Het leek erop dat ze zich een weg naar boven had willen klauwen, maar hij kon nog geen krassen op de muren ontdekken, wat hem vertelde dat ze nog niks geprobeerd had. In plaats daarvan keek ze naar hem op en kaatste ze een opmerking terug zoals alleen Dog die kon maken. Silverstar grijnsde breder en zwaaide even rustig met zijn staart. "Zo makkelijk kom je niet van me af," reageerde hij, terwijl hij zijn bleekgroene ogen door de kuil liet dwalen om een uitweg voor haar te zoeken. Ondanks de ik-vind-dit-veel-te-leuk-houding, was hij toch stiekem wel bezig om haar hier uit te krijgen. "Hoe ben je hier in starclansnaam ingevallen?" vroeg hij toen hij zijn wenkbrauwen verrast optrok. Hij vond het nogal een prestatie.

De kater was niet van plan om haar er nu al uit te halen, dat was best duidelijk. De poes trok één van haar wenkbrauwen omhoog, waarna ze de kater uitdagend aankeek, met haar staart zwiepend. Verdomde arrogante ~~lieve~~ haarbal dat het was. Zijn woorden lieten haar eventjes zwakjes grijnzen. "Helaas, ik dacht toch echt dat, nu je aan het topje van je macht zit, je me toch eens met rust zou laten," sprak ze hem toe, uitdagend. Maar nee, dat wilde ze stiekem helemaal niet. Ze was ook stiekem nog steeds als de dood dat Snowdrop hem alsnog af zou pakken, zeker nu ze deputy was. Verder was ze niet jaloers. De volgende opmerking vroeg toch wel op een zeer duidelijk antwoord. Dogdance keek hem eventjes peilend aan, waarna haar mondhoeken weer omhoog krulden. "Zeer makkelijk. Vallend," reageerde ze rustig. Het was niet eens gelogen.

Silverstar hief geamuseerd zijn kop wat hoger, alsof hij een arrogante houding probeerde aan te nemen. Iets wat grandioos mislukte, gezien hij daar totaal het karakter niet voor had, maar het ging om het idee. "Het bevalt me inderdaad aardig goed hier aan de top," grijnsde hij, meer verwijzende naar de rand van de kuil, dan zijn positie als leider. Elke kat wist dat Silverstar de laatste was om de rang aan te nemen voor de macht. De enige reden dat hij ervoor had gekozen, was omdat Firestar het zo gewild leek te hebben,. De kater liet zijn blik weer op haar neervallen en trok zijn grijns terug naar een glimlach. "Maar de moeder van mijn kinderen verdient wat van mijn tijd," voegde hij er toen aan toe, met een liefkozende ondertoon in zijn stem. Hell, als het kon, spendeerde hij elke minuut van zijn leven met haar, maar dat waren één van de grote nadelen van het leider zijn. Bovendien was het hem opgevallen dat ze hem de laatste tijd een beetje ontliep en dat was precies waarom hij haar nog even in die kuil hield, om er achter te komen waarom.

De kater probeerde een arrogante houding aan te nemen, maar slaagde hier niet echt in. Dogdance grinnikte toch eventjes zachtjes en keek hem niet onder de indruk aan. "Zo moet dat niet, knul," reageerde ze rustig, waarna ze haar kop wat hief, duidelijk wat beter zijnde in een arrogante houding. "Zo moet dat," ze snoof er nog eventjes extra bij voor het effect. Nee, zij had wel een zekere trots en ondanks dat het haar wel eens in de problemen had gebracht, wilde ze het niet graag kwijt. Ze vernauwde haar blik echter bij zijn volgende opmerking. In eerste instantie was ze zo blij geweest om hem te zien dat ze het vergeten was. Maar zijn opmerking triggerde het weer allemaal. Haar glimlach verviel, een wat fellere blik verscheen in haar ogen en haar staart kwam wat omhoog in een wat fellere houding. "Moeder van ál je kinderen?" kwam er wat wantrouwig uit.

Hij was nog aan het grijnzen over haar oh zo perfecte arrogante imitatie, maar zijn uitdrukking veranderde toen ze haar mond weer opentrok. Al zijn kinderen? Eerst was hij verward over haar plotselinge wantrouwige houding, maar al snel viel het kwartje en keek hij haar licht geschrokken aan. "Je gelooft die verhalen toch niet he?" vroeg hij, plotseling bang dat het antwoord ja zou zijn. Het kon hem niet schelen wat de andere clans zouden denken, zolang hij het vertrouwen van zijn eigen maar had. Van haar nog het meest. Silverstar realiseerde zich plotseling waarom ze hem al die tijd had ontlopen, en hij vervloekte zichzelf als een idioot dat het hem niet eerder te binnen was geschoten. Het was Dogdance waar ze het over hadden.

Haar blauwe blik was wat feller geworden, harder ook. Ze boorde haar ogen eventjes in die van Silverfang, maar uiteindelijk moest ze toch haar blik weer afwenden met een lichte snuif. Als ze niet in een gat had gestaan, was ze misschien weggelopen, maar op het moment was vluchten niet echt een optie. Silverstar leek wat te schrikken van haar reactie, maar ze keek met een licht bittere blik omhoog. "Een willekeurige kattin uit de Shadowclan komt plots aan met een bundel kittens, die is blijkbaar zomaar, willekeurig, op het idee gekomen om te zeggen dat jij de vader bent?" Kwam er uit haar mond terwijl ze wat onrustig met haar staart zwiepte. Ook haar oren legde ze plat neer. "En je hebt ook nog een deel van het grut aangenomen," sprak ze daarna nog zachter. Haar ogen waren gepijnigd, verward. Ze kon er niet bij en het feit dat hij er zo weinig over uitgelegd had tegen haar maakte het alleen maar erger.

Hij zag de gepijnigde blik in haar ogen, en voelde zich opeens enorm schuldig dat hij niet eerder naar der was toegekomen om te controleren hoe zij erover dacht. Misschien, omdat hij zo overtuigd was geweest in zijn eigen gelijk, had hij niet genoeg rekening gehouden met de onzekere gedachten die het haar konden brengen. "Ik weet niet welke intenties de kattin had om met die leugen te komen," sprak hij zachtjes. Ze hadden niks meer van Sinclaw gehoord nadat ze haar kittens bij hem in het kamp gedumpt hadden. Hij had sinds die tijd de patrouilles erop geattendeerd Shadowclan extra goed in de gaten te houden, maar ook die hadden geen spoor meer van haar kunnen ontdekken in het territorium. Misschien wilde ze werkelijk een betere plek voor haar kittens om op te groeien, zonder de dreigende schaduw van hun grootvader. "Maar, ik kon de kittens moeilijk aan hun lot overlaten, Dog." Hij keek weer naar beneden, in de hoop dat ze hem geloofde.