Practice

Ze slikte. De poes was net wakker geworden en ze had plannen voor vandaag. Red was een verlegen poes en stiller dan anderen, dat had ze zelf al door, maar ze begon te merken hoe het haar in de weg stond. Bij haar trainingen, bij vrienden maken en daardoor ook in haar hoofd. Ze probeerde gesprekken te voeren, maar het leek alsof deze reputatie van haar in iedereens hoofd zat geprint. Sommige anderen schrokken als ze praatte en dan maakten ze daar opmerkingen over. Dat hielp niet. Katten begonnen haar te ontwijken, in plaats van dat zij ze ontweek. Vroeger als ze alleen zat kwam er iemand naar haar toe, inmiddels niet meer. Ze haatte de eigenschap en ze had besloten dat ze eraan ging werken. De rode poes zuchtte. Een gaap ontsnapte uit haar mond en de rode schim schoot de den uit.
  Als eerste zou ze naar de elders den gaan. Voorzichtig ging ze naar binnen. Ze begon sneller te ademen al waren er bijna geen elders die ook maar een mening over haar zouden vormen. Toch voelde ze zich warm en gespannen. Het was gewoon het gevoel dat ze zouden kunnen kijken dat haar bang maakte. Het was vroeg, dus de meeste katten waren er nog. Haar poten brachten haar toch diep de den in. Haar hazelkleurige ogen keken om zich heen. Ze besloot kort te gaan zitten. Al de namen van de katten kwamen omhoog en de verhalen die ze hadden vertelt toen ze een kitten was. Een kleine glimlachje ging naar de elders die haar aankeken. Kort bleef ze zitten kijken, daarna liep ze weer naar buiten.
  Toen ze weer uit de den was zuchtte ze diep. Dat had ze overleefd. Van te voren had ze een gevoel in haar buik dat ze dood zou gaan of zoiets. Dat was niet gebeurt en ze voelde zich daar wel blij over. Nu wou ze naar de Nursery. De plek die haar nog veel raakte. Hier had ze veel liever gelegen dan in die stomme apprentice den. De rode pootjes van de poes namen haar mee naar binnen. Het voelde vertrouwd en ze voelde zich niet gespannen of ook maar iets in die richting. Ze kon wel glimlachen -dit deed ze niet- naar alle kittens die er lagen alsof zij er zelf eentje was. Er lagen vrienden van haar, die jonger waren, maar waar ze zich vertrouwd bij voelde. "Hi", zei ze op haar fluisterende toontje tegen een groepje kittens die ze kende. Daarna draaide ze zich om en met tegenzin liep ze de nursery weer uit.
   De medicine cat's den was aan de beurt. En ze was nieuwsgierig naar hoe dat eruit zou zien. Voorzichtig liep ze naar binnen. Er waren wat gewonden katten, maar veel andere dingen leken er niet te zijn. De geur die haar neus in kwam was apart, maar ergens rustgevend. De andere katten zagen er helaas niet zo rustgevend uit. De wonden van de katten waren allemaal anders en Red inspecteerde ze allemaal, een voor een. Het bloed liet haar niet kokhalzen, maar wanneer een kat van de pijn kreunde kneep ze haar ogen samen. Ze voelde niks van zenuwen meer, niet hier. Anderen leden pijn en wat zij had was niks vergeleken met wat anderen hadden. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht toen een ander haar aankeek en toen nam ze en paar stappen achteruit en liep de den met tegenzin weer uit. Ze wou dat ze langer kon blijven staan kijken. De geur van de kruiden ontsnapte uit haar neus en de geur van de Shadowclan kwam weer naar binnen. Red kon niet kiezen welke geur beter was. De andere geur ontspande haar gewoon heel erg, terwijl de ander haar angst aanjaagde.
   Oh hier had ze geen zin in gehad, maar nu stond ze er recht voor. De warriors den was 1 van de 4 dens met oudere en sterkere katten. Ze had respect voor ze, maar dat zorgde alleen maar voor meer onzekerheid tegenover hen. Haar ademhaling werd weer sneller en ze voelde hoe ze het warm kreeg. Ze was nog niet eens binnen! Zou ze deze den gewoon overslaan? Nee. Met een paar grote stappen stond ze ineens middenin de den en ze opende voorzichtig haar ogen. Katten keken haar een beetje verbaast aan en Red bleef met een bonkend hart staan kijken. Het moment duurde niet lang, want haar poten konden het niet meer aan. De kleine rode poes draaide zich om en sprong de den uit. Niet gelukt. Ze was boos op zichzelf dat het haar niet was gelukt en ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Met haar hoofd hangend en haar poten ver uit elkaar was ze verdwenen achter de prooistapel. Hopelijk hadden niet veel warriors haar gezien. Toen de poes haar ademhaling weer onder controle had tilde ze haar hoofd op. Ze snapte het niet. Het ging ze goed de hele tijd en nu ineens niet. Was het die den? Of was het gewoon ineens een bui? Ze hoopte zo graag dat niemand iets had gezien.

{ Open

"H-hey. Wat is e-er?" Een zwart katertje kwam achter haar aan. Geschrokken ging ze recht zitten, alsof er niks was gebeurt. De kater keek haar niet aan, dus durfde Red naar zijn ogen te kijken. Die waren helder blauw. Deathkit was zijn naam. Als net apprentice wist ze alle namen van de kittens nog. Ja, sociaal was ze niet echt geweest, maar namen had ze wel geleerd. Een klein onzeker glimlachje ging zijn kant uit. "N-niks." Met haar poot begon ze nerveus rondjes op de grond te tekenen. "Ik keek even bij alle dens naar binnen." Red wou zichzelf wel even verklaren. Ze tilde haar hoofd helemaal op. De kater was aardig wat moons jonger dan haar en dat zorgde ervoor dat ze niet zo nerveus was. Hijzelf leek ook een beetje nerveus, wat wel hielp. Hopelijk zou hij niet doorvragen over wat ze had zitten doen, want dan zou ze ook anderen dingen moeten opbiechten.

{ Kort en laat. Sorry D;