Lucht-je-hartje

Als t geen slecht persoon is, misschien goed om zoiets wel uit te praten?

Ik moet leren om me niet te veel aan vrienden vastklampen en niet mijn hele leven om hun heen draaien en denken dat het dit keer wel permanent is want telkens als ik eindelijk iemand gevonden heb met deselfde interesses en gewoon elke dag met elkaar lachen is het na een tijdje weer afgelopen en moet ik weer door mijn stomme momenten heen waar ik zo verschrikkelijk jaloers en manipulerend ben en ik moet dan ook stoppen met hun aan een lijntje houden door te doen alsof ik anderen heb en ik ze makkelijk kan vervangrn en ik hun E C H T niet nodig heb want eigenlijk wel en dan zie ik ze toch wegglijden van mijn grip en ben ik weer alleen.
Echt altijd ben ik zo een giftig persoon die het gelijk opgeeft en zichzelf weer begint te haten omdat ik denk dat ik wel belangrijk ben geweest op een punt van hun leven maar eigenlijk wil ik gewoon mijn verdomme ego voeren.

ik ben zo freaking nutteloos :')

Oké dus... Ik wil even zeggen dat ik zo blij ben dat dit schooljaar voorbij is :")
Het begon allemaal in september al, waar ik een patella luxatie had (aka m'n knieschijf die naast m'n knie lag), waardoor ik letterlijk op m'n verjaardag zelf met een brace om m'n knie heen zat, ik niet kon lopen etc. Hierdoor kon ik ook maanden niet meer korfballen, wat mijn uitlaat punt is voor verdriet, woede en frustratie enzo. Dus ik was best wel down enzo. Meanwhile begonnen m'n vrienden steeds meer weg te trekken van me, waardoor ik me best wel eenzaam voelde. Dus tja, men kan wel denken dat ik niet echt in mn beste mentale status was. En toen kreeg ik ruzie met m'n beste vriendin, waar ik niet al te diep op in zal gaan. So, yeah, ik was pittig erg gecrusht en toen was 't pas November. Vervolgens, begin december werd m'n opa opgenomen in het ziekenhuis omdat hij zo benauwd was dat hij de trap niet meer af kon komen. Blijkt na een paar dagen onderzoek kanker te zijn die van zijn blaas was verspreid naar het rest van zijn lichaam. Het was terminaal, konden niks meer voor hem betekenen. Niet eens een paar dagen later kreeg ik te horen dat de vader van een vriend van mij ook gediagnosticeerd was met terminale kanker, waardoor die week voor mij ook pittig heftig was geworden. Mijn opa was een van mijn beste vrienden en overleed nog geen week later midden in mijn toetsweek aan kanker. Dezelfde avond had ik hem nog opgezocht in het ziekenhuis en het was echt... Slecht om te zien. Toen we thuis waren werden we twee uur later opgebeld door oma dat opa was overleden. Ik was helemaal over de zeik want een van m'n vrienden reageerde er kortaf op, terwijl mijn andere vriendin het allemaal rond haar begon te maken en ik meanwhile nog ruzie had met mijn beste vriendin, wat alles niet beter maakte voor mij. Gelukkig had ik nog een andere vriendin die er wel voor me was en met me erover praatte.
Vervolgens kwam de hele stress voor Engeland, omdat ik geen huis kon vinden, vervolgens er eentje vond en die man mijn kamer vervolgens had verhuurd als de bitch die hij was.
Vervolgens gaat de vader van die vriend dood tijdens mijn toetsweek in Engeland, waar mijn vrienden me negeerden toen ik gewoon kei verdrietig was waardoor ik me gewoon ronduit Foxdung voelde.
Vriendin van mij en ik deelden de kamer in Engeland, maar zij ging bijna ieder weekend met andere mensen dingen doen en eigenlijk altijd andere dingen doen, dus dat was ook niet zo gezellig.
Terug in NL, examens (theorie en praktijk). Theorie was easy, makkelijk gehaald, maar praktijk hadden we Foxdung examinatoren. Van de 6 mensen zakten er 4 waaronder ik. Ze benoemden elk klein dingetje die je verkeerd deed, alsof je al een ervaren Paraveterinair was van 10 jaar, wat we niet waren. Dus, keihard gezakt. Vervolgens krijgen we onze borg niet terug van de man uit Engeland (wat gewoon 300 euro pp was dus 600 euro) en blokkeert hij ons. Site gecontacteerd , konden niets voor ons doen. Aka, weg geld.
Toch ben ik geslaagd na dit Foxdung jaar, waar ik nog wel trots op ben, maar alsof het nog Foxdung kon... Ja dat kon het.
Mn moeder heeft sinds een jaar een vriend en zijn ouders zijn geweldig. Zijn echt schatten van een mensen en ik ben ook wel om ze gaan geven. Goh, laten we 't even Foxdung maken. De vader van m'n moeders vriend heeft tongkanker, moet bestraald worden en alles. Ik ben gewoon zo klaar met al die mensen met kanker in mijn omgeving.
Meanwhile gaat mijn eigen, andere, levende opa ook achteruit en kan steeds minder goed lopen en wordt gewoon ook wat minder helder etc... Dus ik ben gewoon helemaal klaar mee met dit schooljaar en kan niet wachten tot de volgende schooljaar, in de hoop dat dit schooljaar beter zal mogen worden :') (al ben ik zeer blij met de ene vriendin die me bij staat en waar ik altijd mee kan lachen en praten <333)

Okay dus ik krijg het voor elkaar om ziek te worden van zenuwen. 'Ik kan niet meer eten, alles komt er uit en ik voel me beroerd' ziek. Dit heb ik tot nu toe een keer of vier a vijf gehad en ik weet niet wat ik er tegen kan doen. Tot nu toe was het bij praktijk examens van m'n autorijbewijs en vooral als ik met de trein moest. (Maar dan tijdens mijn eindexamens had er ik er bijvoorbeeld bijna geen last van.) Maar nou heb ik vrijdag t/m woensdag de introductie dagen voor m'n nieuwe school. En ik ben nu dus bang dat ik weer ziek ga worden, waardoor ik zenuwachtig wordt en dit kun je waarschijnlijk zelf wel afmaken. Dit is een neerwaartse spiraal waarin ik vast zit en waarvan ik geen idee heb hoe ik er uit zou moeten komen. Het er niet aan denken en mezelf continu afleiden lijkt niet te werken want zelfs dan heb ik er nog last van. Waarschijnlijk ga ik morgen hiervoor ook naar de huisarts in de hoop dat die er iets op weet. Maar voor nu zou ik eigenlijk graag horen of jullie hier ervaring mee hebben en misschien iets weten wat hiertegen kan helpen. Want het is behoorlijk Foxdung om jezelf ziek te denken elke keer als je iets moet gaan doen.

ik kan ook nooit wat goed doen

Hellhound schreef:

Okay dus ik krijg het voor elkaar om ziek te worden van zenuwen. 'Ik kan niet meer eten, alles komt er uit en ik voel me beroerd' ziek. Dit heb ik tot nu toe een keer of vier a vijf gehad en ik weet niet wat ik er tegen kan doen. Tot nu toe was het bij praktijk examens van m'n autorijbewijs en vooral als ik met de trein moest. (Maar dan tijdens mijn eindexamens had er ik er bijvoorbeeld bijna geen last van.) Maar nou heb ik vrijdag t/m woensdag de introductie dagen voor m'n nieuwe school. En ik ben nu dus bang dat ik weer ziek ga worden, waardoor ik zenuwachtig wordt en dit kun je waarschijnlijk zelf wel afmaken. Dit is een neerwaartse spiraal waarin ik vast zit en waarvan ik geen idee heb hoe ik er uit zou moeten komen. Het er niet aan denken en mezelf continu afleiden lijkt niet te werken want zelfs dan heb ik er nog last van. Waarschijnlijk ga ik morgen hiervoor ook naar de huisarts in de hoop dat die er iets op weet. Maar voor nu zou ik eigenlijk graag horen of jullie hier ervaring mee hebben en misschien iets weten wat hiertegen kan helpen. Want het is behoorlijk Foxdung om jezelf ziek te denken elke keer als je iets moet gaan doen.

Zelf gebruik ik propanolol dit kan je aanvragen en is een licht kalmerend middel zonder al teveel bijwerkingen die goed werkt bij examenstress etc. En het maakt je niet moe of wat dan ook.
Wat mij altijd helpt is over de stress praten en de dagen ervoor mijn zorgen uitschrijven en los laten ziver dat kan.

Hellhound schreef:

Okay dus ik krijg het voor elkaar om ziek te worden van zenuwen. 'Ik kan niet meer eten, alles komt er uit en ik voel me beroerd' ziek. Dit heb ik tot nu toe een keer of vier a vijf gehad en ik weet niet wat ik er tegen kan doen. Tot nu toe was het bij praktijk examens van m'n autorijbewijs en vooral als ik met de trein moest. (Maar dan tijdens mijn eindexamens had er ik er bijvoorbeeld bijna geen last van.) Maar nou heb ik vrijdag t/m woensdag de introductie dagen voor m'n nieuwe school. En ik ben nu dus bang dat ik weer ziek ga worden, waardoor ik zenuwachtig wordt en dit kun je waarschijnlijk zelf wel afmaken. Dit is een neerwaartse spiraal waarin ik vast zit en waarvan ik geen idee heb hoe ik er uit zou moeten komen. Het er niet aan denken en mezelf continu afleiden lijkt niet te werken want zelfs dan heb ik er nog last van. Waarschijnlijk ga ik morgen hiervoor ook naar de huisarts in de hoop dat die er iets op weet. Maar voor nu zou ik eigenlijk graag horen of jullie hier ervaring mee hebben en misschien iets weten wat hiertegen kan helpen. Want het is behoorlijk Foxdung om jezelf ziek te denken elke keer als je iets moet gaan doen.

Hey, dit klinkt bekend :') Hier heb ik al een paar jaar last van, huisarts, psychiater etc. etc.
In ieder geval, wat voor mij helpt zijn kalmeringsmiddelen, waarbij ik zelf Valdispert slik. Klik.
Het is een homeopathisch middel, geen bijwerkingen, niets. Ze smaken niet geweldig, maar goed. Het is op basis van valeriaan, wat van zichzelf al een kalmerende werking heeft c:

Voor de rest wordt mij altijd aangeraden, ook door mn psych xD, om op te schrijven waarvoor ik bang ben, wat de oorzaak is en wat ik hier tegen kan doen. Waarom ben ik bang, wat is de reden hier achter, is het noodzakelijk dat ik hiervoor bang ben, dat soort dingen c:

"Wel niet zeggen he, ik wil het graag zelf zeggen als het ook echt zover is."
'Neenee, zeg waarom zou ik daar nu over beginnen.'

Raad eens wie er vandaag een bericht krijgt?

"Pol zegt...."

Well, thanks. Backstabbing much

Aight dus dat ging mis. Had die nacht hooguit vier a vijf uur geslapen werd die ochtend wakker en voelde me ronduit Foxdung. Toch maar proberen om door te zetten maar dat werkte averechts en eindigde met twee keer iets dat vrij veel weg had van een anxiety attack desondanks dat ik toch die propanolol had. Ik ga niet zeggen dat het er zeker weten een was tot ik dat van een professional te horen krijg. Dat was voor mij een heel duidelijk 'stop' moment. Ik heb een aantal keer met mijn ouders gebeld en die zijn me uiteindelijk eind middag komen ophalen. Dus sinds gisteravond zit ik weer thuis en ga ik dus maandag even lekker naar de huisarts om te zeggen dat ik door wil naar de psycholoog die daar in de praktijk zit. Want dit gaat op deze manier niet zo. Dus tja, gaat weer lekker zo :')

Waarom maak ik nog forums... Omdat ik het idee ervan leuk vind, waarschijnlijk?

Helaas is het zo'n beetje de helft van de tijd verspilde moeite want de levensduur van het forum is maar kort, of erger nog: het komt helemaal niet van start.
Waarom steek ik nog moeite in het maken van dingen die toch niemand interesseren.

Zometeen bloedprikken om te testen als ik ziekte van pfeiffer heb. Ik ben zo uitgeput.. Wat een heerlijke start van me nieuwe schooljaar :/

Ik ben op het punt gekomen dat ik niet meer weet waarom ik nog leef.
Ik heb niks meer. Mn ma is weg, vrienden hebben gezegd dat ze geen contact meer met me willen hebben. Ik kijk niet eens meer uit naar mijn nieuwe school (waar ik nu al slecht in werk) en de toekomst, voel niet meer de behoefte om te eten en drinken. Ik wil gewoon dat het ophoudt.

Acefray schreef:

Ik ben op het punt gekomen dat ik niet meer weet waarom ik nog leef.
Ik heb niks meer. Mn ma is weg, vrienden hebben gezegd dat ze geen contact meer met me willen hebben. Ik kijk niet eens meer uit naar mijn nieuwe school (waar ik nu al slecht in werk) en de toekomst, voel niet meer de behoefte om te eten en drinken. Ik wil gewoon dat het ophoudt.

Vrienden die geen contact meer met je willen zijn geen echte vrienden. Ik weet hoe pijnlijk het is, maar achteraf ben je opgelucht. Misschien heb je nu geen zin in je nieuwe school, dat komt omdat het spannend is en je er stress voor hebt maar als je daar toekomt en je je gewoon gedraagt zoals altijd zijn er sowieso mensen die denken: "heeey wat een leuke meid" want je bent echt speciaal, je art is mooi en hoewel ik niet veel met je praat lijk je mij een super zalig persoon met een fantasie om u tegen te zeggen <3

Acefray schreef:

Ik ben op het punt gekomen dat ik niet meer weet waarom ik nog leef.
Ik heb niks meer. Mn ma is weg, vrienden hebben gezegd dat ze geen contact meer met me willen hebben. Ik kijk niet eens meer uit naar mijn nieuwe school (waar ik nu al slecht in werk) en de toekomst, voel niet meer de behoefte om te eten en drinken. Ik wil gewoon dat het ophoudt.

De "vrienden" weten niet wat ze missen. We hebben een leeftijd waarop mensen die het minder zwaar hebben enkel aan zichzelf denken en als ze denken dat ze het voor populariteit beter kunnen hebben; of stoerder dan laten ze de rest gewoon vallen. Wat is er met je ma gebeurd? En Jamie mijn inbox is altijd open. Je weet dat je kunt praten want daar zijn echte vrienden voor. Je kan zelfs mijn mobiele nummer krijgrn als je dat prettiger vindt. Probeer wat rust te vinden ergens in of even dingen te doen die jij leuk vindt! Want het klinkt alsof de stress gewoon alles moeilijker maakt en stom. Niemand houdt van stress en problemen. Maar niet iedereen is zo sterk als jij bent Jamie ook al voelt dat niet zo..

Wanneer anderen het over school hebben word ik er (bijna) altijd aan herinnerd hoe nutteloos ik ben.

EDIT: oké, even iets anders dan mijn gezeur over nutteloosheid...

Mijn vriend gaat komende maandag (10 september) verhuizen, en daar zie ik enorm tegenop. Ik ben zo gewend om hem dagelijks te zien (ik woon op een woongroep voor mensen met autisme, en hij woont hier ook) dat ik niet zo goed weet hoe ik het me voor moet stellen wanneer hij niet meer hier woont.. Ik kan 'm waarschijnlijk contacten via Discord, en er zijn al dingen gepland van dat ik bij hem langs kan komen of dat hij weer eens hierheen komt, maar ik weet dat ik hem zeker de eerste paar dagen heel erg zal missen.

Pff dinsdagavond 4u besteed om een veulen en merrie te wassen, scheren en in te vlechten. Allemaal gratis en met goedwil hoor. Maar hun verdienen er dan 6000 euro aan op een veiling en ik krijg nog geen eens een danku. Nu is mijn gsm kapot en ik stuur gisteren via facebook dat ik niet kan komen, sturen ze een bot antwoord terug. Ja ze hebben me vier jaar goed opgevangen en leren rijden maar laatste tijd heb ik echt het gevoel dat ze van me profiteren. Vrienden van hun hebben al gezegd dat ik goed gek ben. Ik kan daarbij ergens anders met twee paarden op wedstrijd, bij hun niet. Ik zit echt kantje boord om te zeggen dat ik niet meer kom. Maarja, dan knaagt dat geweten weer aan me hé. Pff, ik voel me met de dag slechter daar en mijn motivatie daalt echt razendsnel op dit tempo en door hoe ze me behandelen. Maar gezegd is gedaan he. Wat als ik zeg dat ik stop en ik krijg spijt? pff.

Hola hier ben ik weer! :'D Grappig dat hier enkel paardrijproblemen van mij staan lol. xD

Maar dusss. Ik weet niet hoeveel genies hier zitten qua jumping. Maar dus. Er staat sinds maandag een nieuw paard bij ons dat voorheen (drie jaar geleden) van de vriendin van mijn trainer is geweest. Een klein paard maar, ong 1m60 groot. Ze is verkocht geweest naar kennissen die nu echter gestopt zijn en sindsdien staat het paard stil. (Ong 1 jaar) Nu heb ik ze gisteren gereden en gesprongen. We hadden een parcours 1m30 achter de rug (wat voor mij toch al heel hoog is met zo'n klein & onbekend paard) Dus ik dacht omdat dat super goed ging, we het zo gingen laten. M'n trainer zet het ineens nog hoger. Denk dat het uiteindelijk 1m40-50 stond. Wat als internationaal hoog niveau is. Met oxers heb ik sowieso al problemen aangezien ik geneigd ben te snel terug te gaan zitten terwijl je, zeker zo hoog, het zweefmoment goed moet uitdoen of je krijgt een naklap en dan komt het aan op ervaring of je valt of niet. Nu was de eerste sprong een oxer. Deze ging niet goed. Ik had de afstand juist, maar omdat het zo hoog stond oversprong het paard zich ook. Ze sprong veel hoger dan gevraagd en dit 3x. Ik stoorde haar driemaal, dus nadien weigerde ze. Alles terug 1m10 gezet en dat sprong ze allemaal weer rond. Ik zou filmpje willen laten zien maar m'n trainer zei dat hij alles verwijderd heeft omdat het zo slecht was. Terwijl de 1m30 niet slecht was, en hij zelfs zei toen dat het super goed ging. :') Hij was denk ik pissed door mij omdat ik slecht reed. Maar mijn record is maar 1m40 steilsprong!! Een oxer van 1m50 is dus uiteraard, zeker met zon klein paard, een hele andere ervaring. De max hoogte is zelfs 1m60, tien centimeter hoger wereldwijd. Nu voel ik me dus super slecht dat ik zo gereden heb en dan denk ik van maar daarvoor ging het wel goed maarja... Zodra je twijfelt bij jumping kan je beter afstappen, seriously. Dit is zo mindf.... Achja, blijven oefenen zeker. : (

Zealspark schreef:

Hola hier ben ik weer! :'D Grappig dat hier enkel paardrijproblemen van mij staan lol. xD

Maar dusss. Ik weet niet hoeveel genies hier zitten qua jumping. Maar dus. Er staat sinds maandag een nieuw paard bij ons dat voorheen (drie jaar geleden) van de vriendin van mijn trainer is geweest. Een klein paard maar, ong 1m60 groot. Ze is verkocht geweest naar kennissen die nu echter gestopt zijn en sindsdien staat het paard stil. (Ong 1 jaar) Nu heb ik ze gisteren gereden en gesprongen. We hadden een parcours 1m30 achter de rug (wat voor mij toch al heel hoog is met zo'n klein & onbekend paard) Dus ik dacht omdat dat super goed ging, we het zo gingen laten. M'n trainer zet het ineens nog hoger. Denk dat het uiteindelijk 1m40-50 stond. Wat als internationaal hoog niveau is. Met oxers heb ik sowieso al problemen aangezien ik geneigd ben te snel terug te gaan zitten terwijl je, zeker zo hoog, het zweefmoment goed moet uitdoen of je krijgt een naklap en dan komt het aan op ervaring of je valt of niet. Nu was de eerste sprong een oxer. Deze ging niet goed. Ik had de afstand juist, maar omdat het zo hoog stond oversprong het paard zich ook. Ze sprong veel hoger dan gevraagd en dit 3x. Ik stoorde haar driemaal, dus nadien weigerde ze. Alles terug 1m10 gezet en dat sprong ze allemaal weer rond. Ik zou filmpje willen laten zien maar m'n trainer zei dat hij alles verwijderd heeft omdat het zo slecht was. Terwijl de 1m30 niet slecht was, en hij zelfs zei toen dat het super goed ging. :') Hij was denk ik pissed door mij omdat ik slecht reed.  Maar mijn record is maar 1m40 steilsprong!! Een oxer van 1m50 is dus uiteraard, zeker met zon klein paard, een hele andere ervaring. De max hoogte is zelfs 1m60, tien centimeter hoger wereldwijd. Nu voel ik me dus super slecht dat ik zo gereden heb en dan denk ik van maar daarvoor ging het wel goed maarja... Zodra je twijfelt bij jumping kan je beter afstappen, seriously. Dit is zo mindf.... Achja, blijven oefenen zeker. : (

Luister Chi, geen enkele rit gaat perfect. Zeker niet met een nieuw paard en nieuwe soort sprongen. Ik denk dat je het super goed hebt gedaan. Zolang je je best doet is het goed! Gewoon oefenen en geduld hebben!