Lucht-je-hartje

dus als ik in mijn droom door het huis ofzo loop dan zie ik hem plots zitten en dan probeer ik weg te lopen maar hij komt zigzaggend mega snel op me af xc en dan springt hij op me en scheurt met zijn mega lange nagels het vel en vlees van mijn vlees. Hij breekt mijn botten door in mijn armen t bijten en met zijn gewicht te drukken. Daarna snijd hij mijn hart uit waarna hij mijn keel als laatste doorbijt waarna ik wakker schrik. Hier lijkt hij op maar dan iets minder menselijk en op 4 poten

@Laura,

Oke w8 ff.... Ik ben zelf een super bang&schrikachtig persoon dus even de moed vinden hier over te praten. Toen ik 7 was zag ik ook zoiets in mijn nachtmerries maar dan geen monster. Het was een vrouw in een grijze pij. Ze had half lang zwart haar en een heel bleke huid. De capuchon wierp een schaduw over had gezicht, ik kon alleen twee rode punten die haar ogen waren uit de schaduw zien. Ze stond in mijn deuropening en stak haar hand naar me uit. Dan werd ik daar heen getrokken. Als ik in haar armen lag trok ze een mes en stak dat in mijn hart. Ik slaapwandel en zoek er dus ook niets achter, maar ik werd elke keer na die nachtmerrie in mijn deuropening wakker wat gewoon f'cking eng is. Nu heeft ieder kind dat soort nachtmerries maar toen ik 10 was zag ik haar na een par jaar weer. Dit keer was ik klaar wakker. Nou, ik zag haar niet echt, maar ik zag in een schaduw rode ogen en ik weet gewoon dat dat haar moest voorstellen. Waarschijnlijk was het mijn verbeelding. Maar later toen ik ziek was en ging ijlen stond ze echt naast me. Weer dat met het mes. Daarna voelde ik echt een beetje pijn.  Dit waren ijlingen, en die pijn hoorde bij mijn zieke, maar daarna zag ik haar vader in de schaduw. Een keer ben ik met een psycholoog gaan praten. Zij hield mijn hand vast en ik mocht in een half donkere kamer samen haar kijken. Ik helemaal bang natuurlijk want ze leek zo echt. Natuurlijk zag ik haar. Maar de psychologe bleef mijn hand vasthouden. Ze zei dat ze bij me was en dat die schaduw vrouw (zo noemde ik haar) me nu niets kon doen. We liepen steeds dichterbij en schaduw vrouw werd steeds vager. Uiteindelijk mocht ik haar aanraken. Maar toen ik dat deed ontdekte ik dat ze er al niet meer was. Misschien was ze er wel nooit. Misschien was het een nachtmerrie, waar ik te veel over ben ga nadenken.

Oké, misschien geloven jullie mijn verhaal niet, maar ik denk zelf ook dat hier een logische verklaring achter moet zitten.

Ik raad je aan om met iemand zoals je moeder te gaan praten zoals al gezegd is. Bedenk dat jij de enige bent die hem ziet, en als jij hem niet meer ziet hij weg is. Dat dat monster, hoe eng dan ook afhankelijk is van jou. Zonder jou is hij weg. Praat met het monster hoe kinderachtig dat ook klinkt.

Misschien heb je hier niets aan, ik ben geen professional, maar voor mij hielp het.

@Laura, al van je 8 jaar? en nu pas, op je 15de vertel je erover? was je dan al niet eerder bang? zagen je ouders dan niet dat jij bang was ofzo? ik wil echt niet zo'n nachtmerries krijgen, niet in dromen en ook niet in verbeelding. ik wil dat niet, dat zet mijn leven overhoop. Ik zie niet eens zo'n dingen en ben elke avond soms bang, gewoon, van alleen te zijn in een kamer. ik zie per toeval altijd enge reclames van nieuwe horrorfilms, ik haat het zo ontzettend erg! in mijn eigen bed, of als ik met mijn zus in een kamer slaap ofzo, ben ik minder bang. ook al is het mijn zusje van 4, ik ben dan toch minder bang. Ik snap echt niet hoe je eigen verbeelding dat kan doen met je. ik wil een leuk leven, maar als zoiets ook bij mij gebeurt... dan ga ik het uitschreeuwen, zo'n bang mens ben ik. Ik vertelde tegen mijn oma dat ik nooit wou slapen, ze heeft niet echt een eng huis ofzo, maar als mijn zus er niet is (want we slapen samen in een kamer) voel ik me zo alleen, de bedden staan allebei in het midden van de kamer. ik slaap alleen in bedden die tegen iets staan tegen een muur of kast, niet in bedden waar rondom allemaal veel, enge plaats is. (of zoiets jullie begrijpen wel..) vroeger was ik banger, maar nu minder. ik heb nog steeds schrik, maar als ik dat zeg tegen mijn ma, dan zegt ze 'Seg, ik zit in de living, er kan niemand binnen komen. de deur is op slot, he' maar geesten en dergelijke kunnen door de deur, als ze al bestonden. ik hou me steeds voor: "er is mij in heel mijn leven nog niets engs overkomen. Als ik dat blijf denken, komt alles wel goed" als ik mijn gedachten wil verzetten denk ik aan iets waar ik steeds aan wil denken. leuke dagen en de jongen waar ik verliefd op ben en dergelijke. ik denk aan mijn familie, en aan toffe dingen. ik probeer zo min mogelijk aan enge dingen te denken. Laura, heeft er bij jou in het echt echt, niet in verbeelding, maar real iets pijn gedaan van dat monster? heb je schrammen? of heeft je verbeelding je pijn voorgedaan ofzo?

Nou ja ik heb het al sinds mijn 8 en ik schreeuw het altijd nog net niet uit. Wel ben ik altijd zo bang geweest. Soms zelfs nog banger dan nu. Dat ik echt mijn eten niet op durfde te eten of zo snel mogelijk in mijn bed sprong, bang dat het me langs onder het bed zou aanvalen :/ en ja ik ben ook een angstig type wat dit enkel verergert. En ja ik ben maar 1 keer echt bezeerd geweest. Ik sta wel altijd op met pijn in mijn armen en dat mijn benen kraken. Maar ik heb 1 keer in mijn nachtmerrie teruggevochten en toen schopte ik tegen het monster waarna ik wakker werd met een opgezwollen pijnlijke voet. Heb ik lang last van gehad. En soms zie je krassporen op mijn armen (zo net niet door mijn huid) ma die vagen weg n

Hoe kan dat? is dat je verbeelding die je pijn laten zien en voelen? Ik snap het echt niet en ik wil het ook niet. Ik wil alleen dat je er vanaf bent. Je kan niet altijd blij zijn wanneer je leven vanbinnen verwoest word. Ik kan me niet voorstellen dat je al meer dan 5 jaar zo geleefd hebt. Ga net zoals Eline met en psycholoog praten, die gaat je begrijpen en helpen. Dat wens ik voor jou <3

Mijn stiefvader, het is van dat hé... Mij mam kan het niet echt meer aan, een paar jaar geleden probeerde ze zm te plegen, maar ze waarschuwde me met, 'bel naar hem, bel naar hem!'. En dat deed ik, hop naar het ziekenhuis, alles is nu van dat al beter. maar nu ligt ze voor de 3de keer in het psychiatrische centrum. stiefvader zegt: je bent een zot! slaap nu! en zij op de grond, onder zetels in haar ondergoed moéten zoeken naar een sim-kaart, die er niet lag, een uur aan een stuk. nu, door hém, ligt ze er weer. nee, hij is de ontsnapte zot! hij is al bijna 4 nachten aan een stuk, ja, letterlijk aan een stuk wakker. en je moet daar volgens mam er wel een middel voor hebben he, snappen jullie het al? ze denkt dat hij drugs gebruikt. niet dat hij stoned door het huis wandelt. maar zo lang wakker blijven, mama alles alleen laten doen. Ze kan het niet meer aan. en dan vandaag op school, tijdens een les gepraat over zelfverwonding, en emoties, waar problemen aan mee doen. niet dat ik mezelf verwon helemaal niet, maar ik dacht aan dingen, zoals die problemen met die rotzak. Dan mijn kleine halfzusje, bijna 5. Ze begrijpt het helemaal nog niet. Nu is ze boos, en zonder dat ze dat weet werkt ze het uit op de rest, ik, mijn zus en mama. Ik moet het iemand vertellen, maar ik heb niet echt meer iemand die ik vertrouw. buiten een goede vriendin. Ze negeert me niet expres, ze eet niet meer, en heeft zelf problemen genoeg thuis. dus haar daar nu mee lastig vallen? nee, dat hoeft er niet bij. aan wie moet ik het dan vertellen? op wc zijn jullie er voor me <3 maar buiten die pc, niet veel andere vrienden die op mijn school zitten, alleen verder weg van me. die zie ik niet vaak meer. het is goed dat ik dit hier nu schreef <3 het moest eraf c: