Nomnom

Met een nieuwsgierige glans in zijn stralend blauwe kijkers, wrong een roodbruine kater zich door de opening in het riet dat ze de kampingang noemden. Een zacht geneurie ontsnapte uit de kater zijn keel. Iets waar hij altijd zo om bekend stond. Hij was ook niet voor niks Foxsong genoemd. Maar alleen, het geneurie klonk nu ietwat verstopt, geblokkeerd. Wat wou je ook als er een dikke duif in je mond geklemd zat? De veren kietelden aan zijn neus, en hij voelde genies opkomen. Toch bleef hij koppig volhouden en probeerde hij zichzelf zo snel mogelijk naar de prooistapel te brengen. Zonder op staarten te trappen, over kits te struikelen, tegen anderen aan te botsen, of zelf omver gelopen te worden natuurlijk. Maar dat bleek altijd een lastige klus. Uiteindelijk legde hij de duif neer op de prooistapel. De verse prooi maakte een zacht plofgeluid, maar verder niks. Bijna meteen daarna wendde Foxsong zijn kop af en ontsnapte er een luide nies uit zijn neus. Een beetje gegeneerd wreef hij met zijn poot langs zijn rozige neusje, voordat hij uiteindelijk zelf een muis van de prooistapel bracht. Misschien zou hij later nog wat prooi naar de queens brengen, die hadden het ook zeer zeker nodig. Voorzichtig, terwijl hij nog eventjes een bedankje naar starclan mompelde, zette Foxsong zijn tanden in het vlees.

Een zwarte poes kwam het kamp binnen gelopen. Lichtvoetig tikte haar roze kussentjes tegen de aarde aan. Tevreden snorde de poes in haarzelf. Eindelijk was ze weer op vrije voeten en kon ze jagen voor haar Clan. Een pijnlijke poot had haar veroordeeld tot een tijdje Medicine Den. Wat niet erg was want Seastream was erg aardig en Nightpaw een leuke afwisseling. Ondanks het gezelschap in de naar kruiden ruikende Den was niks beters dan zelf weer voor het voedsel te zorgen en patrouilles lopen met de andere Warriors.
Met haar kop wat opgeheven om boven de prooi in haar bek uit te kunnen kijken zag ze het kamp druk in de weer. De zwarte poes snoof de bekende geuren op, tijd om wat bij te kletsen en misschien nog wat te vangen. Maar is dit wegbregen, dacht Inkheart al staren naar de zilvere schubben in haar bek. Haar vis was bestemd voor de Elders die ze op de prooistapel legde naast het andere gevangen voedsel. Na een paar praatjes over ditjes en datjes liep de inkzwarte Warrior het kamp weer uit. Haar maag voelde leeg en hol aan, het dragen van die vis had haar hongergevoel alleen maar sterker gemaakt. Het water liep haar al in de mond bij het ruiken van de vers gevangen prooi. De gedachten aan een kleine vis deden haar pootjes sneller lopen. Ze pakte een kleine vis van de stapel en keerde weer om. Haar ogen keken even zoekend om zich heen. Echte bekende zag ze zo snel even niet, die waren waarschijnlijk nog aan het jagen of liepen langs de grenzen. Haar gouden gele ogen vielen op een jonge kater. Iets jonger dan een jaar of anders was hij het pas net. Ja die herinnerde ze nog wel, de kater was tijdens een van de vorige ceremonies benoemd. Helaas had ze in de Medicine Den gezeten toen het gebeurde maar ze had vanaf de ingang kunnen kijken. Foxsong was zijn Warriornaam geworden.
De bruine kater had zijn eten al gepakt. Om er zeker van te zijn dat ze niet stoorde keek ze nog een extra keertje om zich heen of niemand hem gezelschap ging houden. Daarna liep ze op de kater af.
'Hoi Foxsong,' Murmelde ze tussen haar vis door. Ze plofte zachtjes neer op de aarde en liet haar vis vallen. 'Is het erg dat ik je gezelschap hou?' Vroeg ze vriendelijk. Als ze moest gaan ging ze, iedereen wilde wel is een keertje alleen zijn.

Voorzichtig scheurde Foxsong nog iets van het vlees af, alsof hij bang was om alsnog het diertje pijn te doen. Maar goed, Foxsong was altijd voorzichtig geweest. Zijn pluizige staart krulde hij in een langzame manier om zich heen, zo bleven zijn crème witte pootjes lekker warm. Rustig kwam zijn kop weer iets omhoog van de muis, en bedachtzaam kauwde hij het vlees. Zo overzag hij het kamp in een rustige manier, een bijna slaapverwekkende manier. Nadat hij het vlees had doorgeslikt, verliet een luide gaap zijn mond. Zijn aquamarijn blauwe ogen sloten zich even terwijl hij gaapte, maar al snel waren ze weer alert open.
Zijn blik ging langzaam over het hele kamp over, een aantal kits zaten te rollebollen in de buurt van de nursery, onder het wakend oog van een queen. Het liet een glimlach over zijn hele snoet verspreidden. Foxsong was dol op kits, en raakte helemaal vertederd door ze. Hij vond het dus ook leuk om naar ze te kijken. Daarna ging zijn blik naar de elders den, waar Lightheart als hij niet verkeerd was verbleef. Hij had bijna nooit met de poes gesproken, maar hij had medelijden met haar. Een zuchtje verliet zijn mond even, en hij boog weer voorwaart om een hap uit zijn muis te nemen. Maar plots vulde een stem zijn oren. Hij bewoog eventjes met zijn oren en hief daarna zijn kop weer op met een nieuwsgierige twinkeling in zijn ogen.

"Oh hallo Inkheart," Groette hij de warrior, met een beleefde knik van zijn kop. Ook de toon in zijn stem heel erg respectvol. De jonge kater had altijd veel ontzag gehad voor ouderen en warriors, en dat was nu ook niet minder geworden nu hij zelf een warrior was. Hij schudde zijn kop ontkennend, "Nee, is helemaal niet erg," Miauwde hij vrolijk, "Is toch juist gezellig?" Hij keek Inkheart even aan alsof hij om bevestiging vroeg, "Ben jij vandaag al op patrouille geweest Inkheart?" Vroeg hij vervolgens nieuwsgierig, "Ik zelf ben mee geweest met een jachtpatrouille, het was heel erg gezellig, en we hebben veel gevangen! Al hebben we wel verdachte geuren geroken.. Maar goed, dat gebeurd de laatste tijd heel erg vaak, of niet dan? Na ja, ik heb er nooit zoveel op gelet als een apprentice," Zoals altijd, had Foxsong redelijk veel te vertellen. Dankzij zijn nieuwsgierigheid, en oplettendheid, viel hem meestal wel veel op, en dat hielp altijd als je veel te vertellen had. Het gaf allemaal alleen maar stof tot meer.