The other side of the gorge...

Innerpaw wandelde door zijn territorium. De zwarte apprentice was stiekem het kamp uitgeglipt, want hij kon niet slapen. Het was nog vroeg en de zon kwam net boven de horizon uit. De zwarte, nieuwe schaduwen van de weinige struiken en kleine konijnen werden zichtbaar. Innerpaw had al een heel stuk gewandeld. Hij daalde een laag heuveltje af en kwam uiteindelijk aan een riviertje, hier was hij nog nooit geweest. Waarschijnlijk was dit de gorge, hij had een patrouille er al eens over horen praten tegen Silverstar, waarschijnlijk niets speciaals. Het katertje was altijd al een beetje geïnteresseerd in wat er aan de andere kant van de grenzen gebeurde. Maar natuurlijk kan geen enkele kat zomaar de grens oversteken, buiten de medicine cats. Hij kwam een beetje dichter, om eens te kijken of er iemand aanwezig was. Hij was wel bang dat hij in de rivier ging vallen, maar gelukkig pastte hij een beetje op. Toen iemand in de verte zijn aandacht trok, ging hij een beetje verder weg van de grens, hij wou niet dat ze dachtten dat hij de grens wou oversteken.

Inner

♦.♦

Na de gebeurtenissen van de afgelopen week, kon de grijze kater de slaap niet vatten. Toen hij de Den uitstapte, lag er nog een frisse ochtendgloed over het kamp heen. De zon lag nog onderaan de horizon, en de hemel was nog bleek. Zonder te weten waar hij heen wilde gaan, begon hij te lopen. Zijn grote gedaante zorgde er hier en daar voor dat er een vogel wegvloog, of een konijn angstig de struiken in schoot. Het geritsel van de struiken wist hem echter niet af te leiden van zijn gedachten. Hij wist nog goed hoe Futuresong aan was gekomen met het lichaam van zijn moeder. Ze was aan stukken gescheurd door een Bloodclankater. Het had allemaal zo onecht geleken, maar het was niet anders geweest. Sindsdien was hij zijn goede humeur behoorlijk kwijtgeraakt. Deze morgen voelde hij zich echter bijzonder vredig. Uiteindelijk kwam hij bij de kloof aan die Windclan van Riverclan scheidde. Hij was niet de enige die de slaap niet kon vatten: een zwarte kater stond aan de overkant. "Is het niet een beetje vroeg om de Warrior Code te breken?" zei hij met een geeuw. Hij ging er niet vanuit dat de kater de grens over wilde steken, het zou hoogstwaarschijnlijk zijn dood worden.

Het kleine katertje schrok even van de grijze, grote kater die aan de overkant stond van de kloof. Hij zei iets over de warriorcode. Innerpaw wou de rivier niet oversteken, wat dacht hij wel niet! Het katertje begon te praten met de kater aan de overkant, "Ik ga deze rivier niet oversteken hoor, ben je gek?!" riep hij tot aan de andere kant. Zo dom was Inner niet hoor, als hij dat soms dacht. Maar wie was hij eigenlijk? Waarom niet vragen, bedacht hij zich. "Wie ben je? En wat kom je hier doen zo vroeg?" mauwde het zwarte katje vragend. Ook al staat de RiverClan kater in zijn eigen gebied, toch mag men wel weten wat hij daar doet. Innerpaw was nog maar een apprentice, en zo praten zoals hij al heel de tijd tegen de grote warrior deed, was niet echt zo heel gepast. Maar het zwarte katje trok zich daar niets van aan. Zo'n grote zorgen maakte hij zich er niet over.

Sorry for lateness :3

Op mijn gemak draafde ik langs het noorden van de grenzen van het RiverClan territoria. Het was niet dat ik op een patrol of zo maar om even extra de grenzen te checken kon geen kwaad right? Alhoewel, ik nam niet aan dat er katten uberhaupt al een poging waagde om de gorge over te steken. Het zou waarschijnlijk je dood worden als je naar beneden zou vallen. Al gauw rook ik dat ik steeds dichter in de buurt kwam van de grens waardoor ik een aardig verse WindClan geur rook maar ook die van een andere RiverClan kat. Was die misschien ook even de grenzen aan het checken in diens eentje? Nieuwsgierig verhoogde ik mijn tempo om vervolgens een bekende kater te zien lopen bij de gorge. Ik liep naar hem toe om hem te begroeten: "Hey Leopardshade," miauwde ik op een vriendelijke toon waarna ik nieuwsgierig zijn blik volgde die gevestigd was op een zwarte met blauwe ogen apprentice aan de overkant van de gorge. Zonder twijfel een Windclanner. Is het niet een beetje vroeg om de Warrior Code te breken?" riep Leopardshade, ook al leek het mij een betje onlogisch als de apprentice uberhaupt een poging durfde te wagen om de grens over te steken. Hij zou sowieso zijn dood tegemoet gaan in de gorge.

"Ik ga deze rivier niet oversteken hoor, ben je gek?!" riep de apprentice waardoor er een diepe frons met mijn wenkbrauwen speelde. Een aardig brutaal kereltje is het niet? Ik snoof eventjes voordat ik het voor mijn clangenoot opnam. "Een aardig grote bek heb je wel, of niet soms?" sprak ik. Hierna zei de apprentice nog wat wat ik niet helemaal goed kon verstaan aangezien er een aardig woeste rivier onder onze poten stroomde waardoor het moeilijk werd elkaar goed te kunnen verstaan op zon grote afstand.

Het was even stil en een onbekende stem doorbrak die. Het was een andere RiverClanner, waarschijnlijk een vriendin van de kater. "Hey Leopardshade", klonk het. TZe volgde zijn blik en zo draaide de poes haar kop tot ze Innerpaw zag. Ze hoorde hem luid praten naar haar clan genoot, en wou het voor hem opnemen: "Een aardig grote bek heb je wel, of niet soms?" Het zwarte katertje deinsde even achteruit, maar liet zich niet doen, ook al had ze een beetje gelijk. De kleine kat deed zijn mond open om iets te zeggen, en kon ook meteen de geur van de RiverClan proeven, "Wie zijn jullie eigenlijk?" Van de gevlekte kater had hij al vernomen dat het Leopardshade was, maar de poes had hij nog nooit gesproken. Misscien was het wel een apprentise met haar mentor, maar het leken eerder 2 warriors.

Zelfvoldaan keek ik toe hoe het zwarte katertje achterdeinsde, zelfs al was het onmogelijk dat ik aan zijn kant van het territorium kon komen met het grote gapende gat waarin een woest stromende rivier bevond. "Wie zijn jullie eigenlijk?" vroeg hij aan mij waarna ik er van uit ging dat hij onze namen bedoelde. Aangezien het wel logisch was dat we Riverclan katten waren. "Ik ben Ashbrook," sprak ik dan maar met een wat hardere stem zodat hij mij kon horen vanaf zo'n afstand met het geluid van de rivier tussen ons in. Het leek me geen kwaad kunnen dat hij mijn naam zou weten. "En hoe heet jij?" ik dan maar, mijn nieuwsgierigheid te groot wezend.

Onderwerp: Re: The other side of the gorge...