Stupid roof

Stom dak, hij ging echt naar Shrewstar toe. Misschien was het beter na het gevecht, als ze haar rage had afgekoeld op de dassen. Stiekem was hij nog altijd bang voor haar nu hij haar dochter achter had gelaten met twee kittens. Het ging niet expres.. Zuchtend en met nog altijd een pijnlijk hoofd legde hij de plantjes naast elkaar, zodat ze goed konden drogen. Jammer genoeg moest hij ze nu in de gaten houden, andere katten hadden nog wel de neiging aan zijn spullen te zitten. En nog een grotere neiging ze kapot te maken. Als dat nog een keer zou gebeuren zou hij er gewoon op gaan zitten, dat was een goede les. Hehe. Plots liet een stem hem opschrikken uit zijn gedachten, iets dat vaker gebeurde omdat multitasken niet echt zijn ding was. Hij keek naar Sinclaw, die voor zijn gevoel plotseling was verschenen. Maar al snel grijnsde hij. ‘Nee’ Hij kon niet liegen, zijn toon, zijn houding, alles verried het. Dus zei hij altijd de waarheid, was ook het makkelijkste. Zijn linkeroor viel slap langs zijn kopje terwijl hij zijn probleem uitlegde en dodelijk naar de ingang van de den keek. ‘Het dak is veel te laag voor me, ik stoot steeds mijn kop als ik naar binnen wil. Ik ben te groot voor mijn eigen den.’ Hij duwde even met zijn schouder tegen Sin aan, in een vriendelijke manier, misschien ietjes te hard maar hij had het niet door. ‘Denk je dat ik van Shrewstar toestemming krijg het aan te passen?’ Een schuine grijns stond op zijn snoet.

Hij grinnikte even om haar reactie. Het was zeker leuk als iemand eens niet omviel, want hij deed echt zijn best zijn kracht in te houden. En keek pijnsend naar zijn nieuwe vijand; het dak. Toen Sinclaw opperde het te gaan vragen keek hij wat twijfelend. ‘Wil je dan mee gaan? Shrewstar is ehem…’ Hij stopte zijn zin en keek schaapsachtig naar de poes naast hem. Het was makkelijk in te vullen bij het zien van zijn blik; eng, gevaarlijk, erger dan een groep dassen. Dat laatste was misschien wat overdreven. Hij had ook helemaal niet door dat hij dik werd genoemd, maar hij vond het ook niet erg. Hij was ook dik, en pluizig, vooral pluizig waardoor hij nog groter en dikker leek dan normaal. Toen de gevlekte poes daarna nog opperde keek hij opgewekt op, haar toon niet eens opmerkend. Dat was niet zijn beste punt, maar hij was in ieder geval wel snel tevreden. ‘Gelukkig, ik denk dat ik Tall ook wel zover krijg te helpen. Verder smokkel ik wel wat andere katten. We gaan mijn hoofd redden’ opgewekt stond hij op en schudde zijn pels uit, zo ook meteen Sinclaw rakend met zijn hoeveelheid pluis. Nu pas had hij door dat de poes het had gehad over haar kittens. Maar hij kon het nu niet meer opbrengen, dus tja. Hopen dat ze inzag dat hij het goed bedoelde?

Yay, hij werd niet voor dood naar Shrewstar geduwd. Hij vertrouwde erop dat Sinclaw een middel was om hem veilig te houden. Wat een voordeel van vrienden hebben. Was ze zijn vriend? Hij vond van wel en dat was toch goed genoeg? Hij was helemaal overtuigt dat iedereen die ervoor zorgde dat hij zijn hoofd niet stootte een vriend was. Toen Sinclaw begon over Tall grinnikte hij. ‘We moeten toch iemand hebben die als steunpilaar werkt’ sprak hij als de onschuld zelve. Yup, daarbij was Tall zijn Partner in Crime, dus een renovatie van zijn den moesten ze zeker samen doen. Vooral omdat die kater wel eens bij hem sliep, hij had meer ruimte nodig zodat die poofbal ook een eigen nest kon krijgen. Dan hadden ze meteen meer plaats voor patiënten die voor lange tijd bleven of meer rust nodig hadden. Toen Sinclaw opperde Littlestream ook mee te sleuren in hun fantastische plan knikte hij. ‘Het was ook haar den geweest, al denk ik niet dat ze problemen had met de hoogte zoals ik’ Littlestream had haar voorvoegsel niet voor niks. Bij het neusje keek hij op. ‘Opzoek naar Vlekje~’ sprak hij op bijna zangerige toon terwijl hij opstond. Waar zou ze zitten?

Tall als pakezel was een heel goed plan. En hopelijk hadden de dames wat gevoel voor verbouwing want hij had geen idee hoe je een dak hoger moest krijgen. Waarschijnlijk de den grotendeels afbreken en blootleggen, dan wat veranderen. Het grootste deel van zijn was een grot, zoals de plek waar hij sliep en zijn planten hielt. Daarachter had hij ruimte genoeg, het was het voorste deel waar de grot overging tot bramenbossen. Hij wou dat die groter werd met meer hoofdruimte, want dit was niet meer te doen. Mhhh. Bij het duwtje gooide hij zijn lap vacht, ookwel een staart genoemd, over de poes heen. Hierna liep hij ook naar buiten. ‘Op naar de Leader’s den dan, hopen dat ze thuis is’ Hij liep op zijn brede pas richting de den van de gevlekte leader.

Hij grijnsde bij haar woorden, en hoewel zijn staart ook graag teruggedraaid had was dat voor hem niet mogelijk. De lap pluis leefde een eigen leven en meer dan hem af en toe optillen zat er niet bij, daarom hing het geval vaak achter de enorme kat en blendde in met de rest van zijn pluis. ‘Zeker, en grijs staat je heel mooi’ Hij tippelde hierna naast Sinclaw richting Shrewstar’s den. Hij voelde zich nogal bedreigd door de gevlekte poes. Maar dat was logisch, hij was net partners met diens dochter geworden, kreeg er meteen kittens mee en werd toen Medicine cat. Hij hoopte dat Starclan echt bij hem stond en zorgde dat hij niet zonder bescherming tegenover mama Shrew hoefde te staan. Naar zijn gevoel zou de poes hem meteen villen als ze de kans kreeg. Dus hij was blij dat hij een andere gevlekte poes aan zijn zijde had. Naar zijn gevoel zou Sin zelfs de grootste boze moeders kunnen temmen, in ieder geval beter dan hijzelf. Daarbij was hij nogal direct en dit viel niet altijd in de smaak. Eenmaal bij de den schraapte hij zijn keel en sprak naar binnen. ‘Ehem, Shrewstar?’ En keek nog even opzij naar Sin voor mentale steun.