Soto

Leopardkit liep suf de Nursery uit. Het was er gewoon te warm. De kitten den was altijd al muffer en warmer geweest dan de rest van de dens maar nu was er gewoon geen redden aan. Blegh. Nog iets wat door de warmte niet te handelen was; zijn vacht. Aangezien zijn vacht nog zo zacht als zijden was en kort gooide de warmte hem helemaal omhoog. Daarom was hij een vrij pluizig wit en rood katje. Het bolletje vacht met oogjes keek rond naar iets om te doen. Want de warmte hielp hem nog niet bepaald van zijn verveling af. Hij had enkele katten horen praten over zwemmen. Zouden ze mogen zwemmen? Dat zou leuk zijn. Zwemmen had toch met water te maken?.. Hij wist het niet zeker. Echter hoefde dat ook niet, want zijn blik viel al snel op een tabby kater die hij herkende. Tallshadow. Grijnzend, al was dat niet te zien door zijn vachtpoof, en sloop door de schaduw naar de kater toe. Eenmaal dichtbij genoeg voor de aanval sprong hij op diens staart af en zette er zijn tanden in. Mwahahahah.

Ineens werd hij omhoog getrokken en bijna had hij los gelaten. Maar natuurlijk liet hij het staartmonster niet zo snel winnen, dus hapte hij er stevig in en ging er ook met zijn pootjes aan hangen. Daardoor was hij een rood gevlekt balletje pluis geworden aan andermans staart. Met een Rawr hapte hij nogmaals om zijn grip te behouden en hij ging zeker fanatiek ten werk. Toen hij naar beneden geduwd werd moest hij wel loslaten, maar in ieder geval had hij de slag gewonnen. Met een triomfantelijke blik keek hij dus omhoog naar de grote tabby. ‘Hea Tallschadow’ mauwde hij begroetend. Nu pas viel het hem op hoe groot de ander wel niet was. Zijn mama was ook groot, net als Lionroar. ‘Je bent bijna zo groot als papa Lionroar’ sprak hij dus blij en bewonderend, aangezien dit in zijn ogen een groot compliment was. Het idee dat je vader niet uitgekozen kon worden had hij nog niet. Zo kwamen er nog wel eens rare ideeën.

Leopardkit vond dat hij het staartmonster goed had gekild. Met zijn oortjes naar voren geduwd keek hij omhoog naar Tallshadow. Hij was ook groot voor zijn leeftijd, maar dit kwam doordat zijn beiden ouders groot waren. Innerghost was groot en poefie, en Flamepath ook. Zelfs Leopardgaze, degene die sommige van zijn Siblings als vader zagen was groot. En ook degene die hij als vader had gekozen was groot. Iedereen was dus groot in zijn omgeving, net zoals hijzelf. Hij stak boven de andere kits van drie manen uit en zelfs zijn bouw was wat forser. Echter was het allemaal duidelijk nog een kittenbouw. Hij bleef voor de gemiddelde kat nog altijd klein en zijn pelsje was pluizig als veertjes bij een kuiken. Zo leek hij dus als de pure onschuld terwijl hij omhoog keek. En knikte toen, duidelijk niet begrijpend waarom de leuke kater nu zo stom deed. ‘Ja, Lionroar, groot en stoer. Heeft me gered van een slang enzo’ Somde hij even op, om nogmaals duidelijk te maken dat zijn uitgekozen papa de leukste was. Het klonk ook een tikkeltje ongeduldig, hij had het al vaker moeten bevestigen. ‘Mijn zusjes hebben Leopardgaze gekozen als papa, maar de mijne is de leukste. Wie heb jij dan als papa gekozen?’ Misschien dat de ander nu het probleem in zag, maar de gevlekte kitten met een pelsje die glom als vuur was er van overtuigd dat het vaderschap zo werkte. Al liet zijn vacht weinig ruimte over voor twijfels.

Vragend kantelde hij zijn hoofdje. Waarom lachte deze kater nou? Hij zei toch de waarheid. Werd hij uitgelachen. Bij deze gedachte gleden zijn oren naar achteren, duidelijk twijfelend wat hij nu moest doen. Als hij de ander vals beschuldigde kwam hij in de problemen, maar als hij echt uitgelachen werd moest hij er wat tegen doen. Maar gelukkig leek het niet zo te zijn want de ander plofte op de grond. Waardoor Leopardkit besloot dat er niks aan de hand was. Bij zijn vraag dacht hij even na. Mama was vaak weg voor de clan en kwam pas in de avond terug, wanneer hij meestal sliep. Toch wist de poes wel dat hij vaak bij Lionroar rondhing en minder vaak met Leopardgaze, al deed hij er ook gewoon aardig mee. ‘Ik weet het niet’ Gaf hij toe. ‘Maar mama is slim dus vast wel’ Voegde hij er aan toe, al was zijn blik minder overtuigt dan zijn stem.

Wat afwezig was Leopardkit met zijn pootje met Tallshadow’s snorharen gaan spelen. Want ja, die hadden katten en dat was zeker een leuk speelgoed. Toen de kater hem opperde om het aan mama te zeggen haalde hij zijn schouders op. ‘Oké, als jij het wilt’ mauwde hij onwetend. Katten zeiden dat deze kater een gewaardeerde en goede warrior was, dus hij vertrouwde hem blindelings. Hierna stond hij dus op en tikte eens met zijn pootje tegen de neus van de tabby. ‘Ik weet alleen niet waar mama is, help je mee zoeken?’ Hij geloofde erin dat Lionroar zijn vader was, want die had hij zelf uitgekozen, dus wat het gaan zeggen tegen zijn moeder geen probleem. Het hielp ook dat hij niks achter de woorden van de kater zocht, want hij was een goede warrior, iemand om naar op te kijken en als voorbeeld te nemen.

Leopardkit dacht even na bij de volgende vraag, al ging het wat hardop. ‘Nou, mama is Deputy dus is ze veel bezig met andere katten. Misschien voor de Warriorden?’ Dat leek hem logisch. Aangezien ze vanaf daar aan andere kon vragen wat ze hadden gedaan, gingen doen of misschien zelfs ergens op uit sturen. Hij keek op naar de tabby, grijnsde even op zo’n kwajongens manier en liep richting de Warriorden. Zijn pasjes waren natuurlijk veel te klein, en dat duurde veel te lang. Dus ging hij over naar de versnelheid die hij het meeste gebruikte; rennen. Zo duurde het niet lang voor hij bij de des betreffende plek was. Daarna hij rond begon te kijken.

Daar stonden ze dan. Maar zover hij zag nog geen zwarte mama kat. Bij de vraag van Tallshadow spitste hij zijn oortjes en probeerde langs de andere Warriors te kijken. Maar ze waren zo groot en hij te klein. Dus keek hij weer omhoog. ‘Rond kijken, maar kan je me een zetje geven? Andere zijn te groot’ Want ja, zo kwam hij niet ver. Verdere plannen had hij nog niet. Het moest toch ook niet al te moeilijk zijn, zijn moeder vinden? Misschien ook wel als ze buiten het kamp was, maar dan moesten ze maar eventjes wachten.

Toen Tallshadow voor hem neerboog hoefde er niet tweemaal over na te denken voor hij zijn rug op klom. Eenmaal ver boven de andere uit begon hij breed te grijnzen, dit was leuk. Zou hij vaker mee mogen liften op de grote tabby? Iets te fanatiek zette hij zijn witte pootjes op de kop van de ander en keek rond. Vanaf hier zou hij zijn moeder wel moeten zien. Maar er waren meer donkere poezen in het kamp, en duurde eventjes voor zijn blik de juiste had gevonden. Ze kwam net het kamp in gelopen, met nog wat andere warriors. Maar die waren voor hem niet interessant. Zonder nog tijd te verdoen aan staren rende hij over de rug van Tallshadow heen. ‘Daar is mama’ Met die woorden sprong hij van diens rug af en landde onhandig op zijn snuit. ‘Hmfff’ Maar er was niks kapot dus stond hij al snel weer op en rende naar de zwarte poes toe, die gelukkig stil was blijven staan. Hijgend stopte hij voor de donkere kattin en keek omhoog met zijn helder blauwe ogen. ‘Hea mama’ Waarna hij achterom keek om te zien of de kater volgde.

Leopardkit kwam langzaam weer op adem en keek omhoog naar zijn moeder. Yay, ze was gevonden. Bij de vraag grijnsde hij even. ‘Ik heb door het kamp gerent om jou te zoeken samen met Tallshadow’ verklaarde hij simpel. Dat was het ongeveer. Even keek hij achterom naar de tabby kater, met een grijns op zijn gezicht. Hij vond het leuk met grote warriors om te gaan, alsof deze hun awsomeheid over konden dragen tot hem. Maar plots dacht hij weer aan wat hij moest vertellen. Zich van geen kwaad bewust draaide hij zich om en keek omhoog. ‘Maar ik moet nog vertellen dat Lionroar mijn papa is’ Hij zei het als een feit, wat voor hem ook zo was. Maar goed, missie geslaagd, hij had het verteld. Maar nu was hij toch bij zijn moeder dus ging hij zitten, wie weet had zij nog wat te vertellen over haar Deputy avonturen.