Mulan

Mirrorkit keek opgelucht naar de kater zodra hij naar een kort momentje stilte, meteen knikte. 'Ik blijf,' antwoorde hij met een knipoog. De kitten keek hem aan alsof ze nog nooit een knipoog had gezien. Maar was duidelijk tevreden met zijn antwoord. Hij zou niet weg gaan, hij zou blijven. Met een tevreden zuchtje, verstopte de kitten zich in zijn vacht en murmelde een naam die bijzonder veel op de zijne leek. 'Wally, gwoot.' Waarna ze ineens haar ogen wijd open sperde. Hij was groot en redelijk stevig gebouwd. Meteen keek ze teleurgesteld naar de grond, niet dat het zijn fout was. Waarom moest mama nu weg gaan! Had ze iets fout gedaan? En zou ze iets fout doen bij Tallshadow? Een angstige piep verliet haar dan ook terwijl ze dichter tegen hem aan kroop. Ondanks het feit dat hij had beloofd te blijven, had haar moeder haar ooit diezelfde belofte gemaakt, en zich er niet aan gehouden.

Mirrorkit merkte verward op dat de kater moest lachen zodra ze hem groot noemde. Waarom moest hij daarom lachen, het was toch zo. Hij was bijna een reus, zeker vergeleken met een jonge kitten als haar. Het was een beetje beangstigend voor haar, wetende dat grote katten ook sterke katten waren. Tenminste, Tallshadow zag er duidelijk niet zwak uit. Haar ogen die langzaam dichtvielen, ondanks het feit dat ze tegen de slaap vocht, gaven de laatste doorslag. Ze moest hem wel vertrouwen, hij was in ieder geval lekker warm en aardig. Ook al zag hij er in haar ogen héél sterk en dus gevaarlijk uit. De rustige en regelmatige likjes van de grote kater, maakte dat ze heel even zacht snorde voordat ze in slaap viel. Het snorren hield op en ging over tot een zacht maar schattig gesnurk.

Mirrorkit had zichzelf rustig opgekruld. En voor het eerst sinds lange tijd voelde ze zich veilig, op haar gemak en warm. De warmtebron die haar deed denken aan haar moeder, was zachter en liever. Ook zag hij er tientallen malen sterker uit. Een grote grofgebouwde kater. Eentje die waarschijnlijk een veelbelovend krijger was. In ieder geval was hij een kat waar ze naar op kon kijken. Dat had ze ook wel nodig, ze kende haar vader niet en haar moeder was er niet meer. Hoe anders had ze een soort voorbeeld. Daarbij was hij ook nog eens een fantastisch speelmaatje. Hij werd niet chagrijnig of irritant. Hij bleef even vrolijk, misschien zelfs vrolijker. Ze kende geen Queens die vaak met hun eigen kittens speelden, laat staan met een verlegen en verbannen kitten. Ze was niet belangrijk genoeg voor haar moeder. Blijkbaar was die kat genaamd Vulturestorm dat wel. Belangrijker dan de kit. Een zachte zucht verliet haar mond, terwijl ze haar gemiste slaap in een korte tijd inhaalde.
Een paar zonnestralen later werd de kitten met een korte geeuw weer wakker. Haar groene ogen lichtte onmiddellijk op zodra ze de kater zag. Ze drukte haar neusje tevreden in zijn vacht waarna ze enthousiast spon. 'Swerk! Gwoot,'piepte ze opgewekt, alsof dat het beste was wat er was. Een grote en sterke kat. Hij zou haar vast wel kunnen beschermen als dat nodig was. Toch?

Mirrorkit keek de kater met een tevreden lachje aan zodra hij haar opmerkte. Een grijns stond op zijn gezicht, enkel was die niet beangstigend. Het was een vredige grijns, een vrolijke grijns, geen angstaanjagende grijns. 'Dat ga jij ook worden,' mauwde de grote kater vol vertrouwen. Dacht hij echt dat ze ooit sterk kon zijn? Ze was niet al te groot voor haar leeftijd, waarschijnlijk zelfs iets kleiner dan gemiddeld, al wist ze zelf niet hoe groot kittens van haar leeftijd normaal waren. Toch was ze blij dat hij het zei, hij leek er echt oprecht in te geloven. 'Ik gwoot?' Vroeg ze onzeker, zich afvragend of ze net als hem ook groot zou worden. Een speelse glimlach was op haar gezicht gezeteld waarna ze haar pootje in zijn vacht duwde.

Mirrorkit giechelde toen ze de grote kater zijn poten uit zag rekken. Waarschijnlijk was hij ook in slaap gevallen, of had ze hem gewoon te lang zo laten liggen. Een ondeugend glimlachje stond dan ook op haar snoet. Ze wist niet dat katers zich vaak zó gedroegen? De kater was inmiddels opgestaan, en een teleurgestelde blik zetelde zich in haar ogen. Ging hij nu al weer weg? Maar tegelijk wist ze ook dat de kater waarschijnlijk veel te doen had, waardoor ze hem nieuwsgierig aan keek. 'Waanzinnig groot,' verzekerde de kater haar meteen, waarna hij zich nog eens uitrekte. Met een verontschuldigende blik keek hij haar aan. 'Ik moet nu gaan, werk aan de winkel, maar het was erg gezellig,' verklaarde de kater. Meteen drukte ze haar neusje in zijn vacht. 'Kom weer?' Vroeg ze voor de zekerheid, waarmee ze aangaf dat ze hem weer terug wou zien.