New blood

Met een dubbel gevoel in mijn maag aarzelde ik even voor de nursery. Aan de ene kant voelde ik me opgewonden, want ik zou eindelijk mijn nieuwe broertjes en zusjes gaan ontmoeten. Toch voelde ik me een beetje ongemakkelijk - ik had mijn moeder al een tijdje niet gesproken en had niet veel mee van haar zwangerschap en zo. Ze had natuurlijk een tijdje in de medicine den gelegen, en ik was druk geweest met trainen, maar ik voelde me toch schuldig. Dat ik haar niet goed had bijgestaan, dat ik amper met haar had gepraat. Volgens mij wist ze het niet eens van Black. Toch wilde ik haar graag weer zien. Ik ontkende het dan wel, maar hunkerde toch vaak naar moederlijke liefde en zorg. Uiteindelijk slikte ik mijn onzekerheden weg, en stapte ik naar binnen. Ik moest even zoeken, maar de opvallende witte vacht van mijn moeder was moeilijk te missen en voorzichtig baande ik me een weg naar haar toe. 'Hey mam.', Begroette ik haar zachtjes om eventueel slapende broertjes of zusjes niet te wekken.

Ik zag mijn moeder naar me glimlachen, en een warm gevoel verspreidde zich in mijn buik. Het was fijn om haar weer vrolijk en gezond te zien. Ik glimlachte warm terug, en probeerde een beetje naar mijn kleine broertjes en zusjes te kijken. De meesten lagen veilig opgekruld tegen de witte buik van Snowynight aan, maar ze zagen er nu al über schattig en lief uit. Ooit had ik ook zo gelegen, precies hetzelfde. Ik was net zo klein geweest, net zo afhankelijk van de witte poes. Het was moeilijk te geloven, maar toch waar. "Hoe gaat het met je?" Hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik grijnsde. 'Kan niet beter.' Antwoordde ik geheel naar de waarheid. Ik was tenslotte gezond, verliefd, in de bloei van mijn leven - er kon op dit moment niet veel fout gaan. 'En, hoe gaat het met mijn nieuwe broertjes en zusjes?'

Ik knikte trots toen mijn moeder vroeg of ik al bijna warrior werd. Als het goed was, kreeg ik de volgende ceremonie al mijn nieuwe naam. Ik had er hard voor gewerkt, en keek er ook echt naar uit. Ik keek nieuwsgierig naar mijn nieuwe broertjes en zusjes zodra mijn moeder zich zo draaide dat ik ze goed kon zien. Een paar maanden geleden zou ik jaloers op ze geweest zijn. Toen had ik veel over gehad om nog even in de nursery te liggen. Maar nu vond ik het alleen maar leuk. Ik was trots op ze, míjn kleine broertjes en zusjes. "Nightkit, Ashkit, Greykit, Bitterkit en Reedkit," Ik glimlachte even. Mijn ouders hadden een goede smaak voor namen. "Ze groeien allemaal goed.. maar Greykit is zwak geweest sinds de geboorte en ik maak me wat zorgen om hem," Bij dat laatste fronste ik even. 'Ach, het komt wel goed. Hoop ik. Ik bedoel, het bloed van onze leider stroomt door zijn aderen. Dan moe her toch wel goed komen?' Mauwde ik, proberend haar gerust te stellen. 'Ik was vroeger ook niet de sterkste. En kijk nu! Nu en ik een onhandige apprentice die net iets te vol van zichzelf is omdat hij bijna warrior wordt. Mooi vooruitzicht toch?' Grapte ik, weer om haar gerust te stellen. Maar ik had er wel echt vertrouwen in dat het goed zal komen.

Ik ontving een klein kopje van mijn moeder, en een warm gevoel van trots verspreidde zich in mijn maag toen ze nog eens benadrukte dat ze trots op me was. Dt deed me echt goed. Ik had altijd gezocht naar de goedkeuring van mijn ouders. Vroeger dacht ik altijd dat ze minder van mij hielden, omdat ik niet zo sterk en stoer was als bijvoorbeeld Lurking, die natuurlijk al weer warrior was. Gelukkig was ik er achter gekomen dat hij eigenlijk gewoon een harteloze sukkel was waar ik zo niet jaloers op hoefde te zijn. En mijn moeder hield toch van me, hoe dan ook. Toch? Ik grijnsde trots toen ze zij dat ik een grote kater was geworden, en bedacht dat dat best waar kon zijn. Ik was enorm gegroeid in mijn apprentice periode. Ik was van een uit de kluiten gewassen kitten tot een echte jonge kater gegroeid. Een wat plagerige glimlach verscheen op mijn moeders snuit, en ze begon over een zekere poes. Een lichte blos verscheen op mijn wangen, maar ik wist niet zeker waarom. Ik was altijd heel open over Black, maar tegen mijn moeder was het toch .. anders. 'Haar naam is Blackpaw..' Begon ik voorzichtig. 'En .. eehm..' Waar mijn onzekerheid opeens vandaan kwam wist ik niet, maar ik kwam gewoon even niet op de woorden. Wat moest ik zeggen?