Mulan

Het was hoog tijd om weer eens een bezoekje te brengen aan de nursery, binnenkort zou er weer een nieuwe lading apprentices zijn, en er werd ook alweer gefluisterd over nieuwe kittens dus om up to date te blijven moest het wel. Bovendien vond de kater het ook geweldig om even wat tot rust te komen, kittens waren cool. Natuurlijk, hij was er lang niet altijd even goed mee, maar de laatste tijd was hij door de queens gevraagd waarom hij nooit meer langskwam. De kater had altijd geantwoord dat hij het druk had, terwijl er pijn in zijn hart van kwam, want de queens vonden wat oppas, en wat warrior overzicht, natuurlijk wel eens fijn voor de verandering. Dat verklaarde ook wel de opgewekte gezichten toen de kater zich als vanouds weer aandiende bij de ingang. Het was te heet om binnen te zijn, maar hier buiten, in de schaduw van de den was prima.

- Mirrorkit first

In de schaduw van de den was het prima, want de krijger kreeg niet lang om te genieten van zijn rust. Een kitten had besloten zijn staart te pakken te nemen, en Tall besloot mee te spelen. Meteen liet hij zich voor dood op de grond vallen, tong uit de bek en poten dramatisch stil op de grond. Ook zijn staart bewoog de warrior niet meer, alles om de kitten te doen denken dat hij meer dan geslaagd was. Zometeen zou hij hem terugpakken.

De kater deed zijn best zijn lachen in te houden toen de kitten voorzichtig aan zijn staart begon te trekken. Het was van het uiterste belang dat hij niets deed en stil bleef liggen voor nu, ook toen hij niet wist waar de kleine was moest hij het volhouden, wat lastiger was dan hij had gedacht. Pas toen hij haar in zijn borstkas voelde prikken wist de kater dat de kust veilig was. Plots vloog hij overeind, uittorende boven de kit, met een grote grijns op zijn gezicht en een ondeugende twinkeling in zijn ogen. "Boe!" Werd erbij geroepen, man wat was het leuk om je soms nog als kit te gedragen. - Al had hij nooit echt anders gedaan -

Het duurde even voor hij reactie kreeg, en het was ook niet helemaal waar hij op gehoopt had. Vandaar dat Tall even verbaasd naar het hoopje in zijn poot keek voor hij wist wat hem te doen stond. Heel langzaam liet de grote kater zich zakken, zijn ogen vol bezorgdheid gemengd met berouw. Dit was niet de bedoeling geweest, hij had slechts willen spelen, was hij te ruw geweest? Sukkel dat hij ook was, altijd moest hij weer iets bedenken waardoor het mis ging. Tijd om boos op zichzelf te worden had hij later wel, nu eerst het goedmaken met de kit. Vandaar dat hij haar rustig een trage lik over haar rug gaf, veel queens deden dat om hun kittens te kalmeren, zou het hier ook werken? Langzaam bleef Tallshadow dat herhalen, als Little hem eens zo zou zien.

Een opgeluchte blik in zijn ogen maakte duidelijk dat Tall doorhad dat de kleine wat ontspande. Huilende kittens of poezen, het was echt iets waar hij een zwak voor had, noem hem maar een hopeloos cliché maar de kater kon het niet helpen. Gelukkig besloot deze kitten uiteindelijk dat hij niet zo erg was, want ze vond in ieder geval zijn poot lief - yippie - Toen ze de hik kreeg verscheen echter weer een angstige blik in haar ogen, voor Tall er iets aan kon doen kwam er echter al een queen aan. Haar woorden deden de kater even zijn hoofd schuin houden en verbaasd kijken, ze had hem juist zo sociaal geleken! Natuurlijk voelde hij zich wel erg vereerd door de woorden, en met nieuwe moed zochten zijn ogen de weggekropen kitten. Met een zweem van een glimlach op zijn gezicht sloeg hij zijn gigantische staart om haar heen, en ging rond de kitten liggen. "Dus," Begon hij rustig, "Niet zo graag sociaal contact?" Misschien konden ze hem uitleggen waar de queen het precies over gehad had.

Het verbaasde hem lichtelijk hoe de kitten de woorden uitsprak die ze zei, maar besloot dat ze nog genoeg tijd had te leren, desnoods met hulp van hem. Ze was in ieder geval niet stom of doof, want praten en luisteren leek ze te kunnen. Ze herhaalde dan ook het woord wat hij had gesproken, en vervolgde toen, voor hij antwoord kon geven, dat de queens niet lief waren. Even keek hij haar met verbazing aan, en besloot toen om eerst 'sociaal uit te leggen'. "Sociaal is de omgang, dus het ontmoeten van en praten met anderen, snap je?" Zei hij haar, een glimlach op zijn gezicht, hij bleef de eeuwige mentor, altijd anderen willen helpen met hun studie. "En waarom zijn de queens niet lief? Pesten ze je?" Hopelijk niet, want dan zou hij een hartig woordje met ze moeten spreken.

Hij was blij toen de kitten knikte dat ze het begreep, ze was niet dom, dat was hem al opgevallen. Het was enkel zo dat ze minder begaafd leek in het spreken, maar daden vertelden vaak meer dan woorden. Haar slaperige koppie viel hem dan ook op. 'Mama niet lief,' Klonk het echter toch heel zacht, in antwoord op zijn vraag. Zijn ogen vernauwden zich bij het horen van deze woorden. Kittens moesten naar hun moeder toekunnen als er iets was, als deze kit dat niet kon moest daar iets aan gebeuren. Maar de kitten's volgende zin maakte hem al duidelijk dat er niet veel aan te doen viel. Hij knikte eens kort, teleurgesteld door de oorlogen, kittens verloren moeders terwijl dat niet zou moeten hoeven. Hij wist het fijne van haar moeder niet, maar het was niet eerlijk dat deze kit er geen had. "Is geen enkele queen lief?" Probeerde hij voorzichtig, pleegmoeders waren belangrijk voor dit soort kittens. Maar als de kit zich ervoor afsloot kon hij, en de pleegmoeders evenmin, weinig beginnen.

De kater snapte wel dat het kleintje zich daar niet teveel in wilde verdiepen, het leek hem niet dat enige poes ooit de moeder van een kat kon vervangen. Natuurlijk, ze konden je dierbaar worden, maar je zou altijd dat knagende gevoel blijven houden dat je niet op je plaats was, dat moest lastig zijn voor het kleintje dat hier bij hem lag. Het beviel de kater trouwens wel dat ze hem uiteindelijk ook in woorden antwoord gaf, ze moest oefenen want dan werd je beter. 'Jij wel lief,' Die zin deed hem grinniken, allemaal goed en wel maar hij was geen queen en geen moeder, dus daar had ze niets aan. Maar volgens de kit had ze ook niets aan de moeders, wat Tall weigerde te geloven, maar discussiëren werd 'm nu niet aangezien de kleine bijna in slaap viel. Vandaar dat de kater zich beperkte tot rustig met zijn tong over het vachtje gaan, hij zou wel wat katten opzoeken die hij kende om te vragen welke queen haar zou kunnen herbergen.

Hij hield zijn hoofd een beetje schuin terwijl hij nadacht over wat de kitten bedoelde. Toen ze echter zichzelf voorstelde snapte de kater het en knikte eens, "Dat weet ik," Antwoordde hij, met zijn eeuwige glimlach. Het was niet gek dat ze hem niet kende, hoe oud was ze? Twee, drie maanden? Hij vond het al heel wat dat ze überhaupt zich zo bemoeide met anderen, "Ik ben Tallshadow," Antwoordde hij dan ook aan het poesje, en luisterde toen naar vraag numero twee. Ze doelde vast op de vraag die hij gesteld had over de queens, het was namelijk een van de enige vragen die hij gesteld had, maar of hij haar antwoord daarop moest geven wist hij niet. Waarschijnlijk zou ze het toch niet goed begrijpen, en misschien wel verkeerd opvatten. Vandaar dat de warrior in stilzwijgen verviel en zijn kop neerlegde op de grond, haar gegaap maakte hem zelfs slaperig.

Wat?! Wally?! Even viel zijn mond open, het drong pas tot hem door toen hij zijn hoofd al had neergelegd, maar dat was echt niet zijn naam! Net toen hij haar dat uit wilde leggen sloeg ze hem vrolijk tegen zijn neus, wat de kater deed grinniken, oke dan, vanaf nu heette hij blijkbaar wally. "Die krijg je terug," Mauwde hij speels, en sloeg zachtjes met zijn staart tegen haar oren, maar door de gigantische hoeveelheid fluff verdween haast haar hele hoofd even in de staart, waarna hij hem weer van haar af haalde en lachte. Door zijn tegenaanval was haar haar in de war gegaan, oeps.