Planetshakers

Hij keek haar geschrokken aan toen ze zo luid protesteerde, en wist even niet wat te zeggen want… wat? Gelukkig legde Little zichzelf uit, want hij was het inmiddels allemaal redelijk kwijt om eerlijk te zijn. Toen ze klaar was met stamelen keek Tall van de prooi naar haar, en schoot nu echt in de lach. Wat waren ze dom bezig, al lachend had hij helemaal niet door dat de voorzichtig gecreëerde afstand overbrugt werd. "Wat zijn wij dom bezig," Lachte hij tegen Little, haar hoofdschuddend aankijkende, duidelijk verbaasd door zichzelf. "Alsof het nieuw is dat we prooi delen, serieus," Nog nagrinnikend pakte hij de muis, en nam een kleine had, van het minst goede vlees, om hem daarna door te schuiven naar de poes, een aanmoedigende schouderduw/aanraking erbij.

Hij leek haar een beetje te verwarren, wat de kater stil deed vallen en voor zich uit staren. Het beviel hem prima, om zo te liggen en niets te hoeven doen. Geen verplichtingen, maar wel gezelligheid, en ook voor precies lang genoeg qua tijd. Normaal moest de kater iets omhanden hebben, maar soms, zoals nu, met het juiste gezelschap kon hij volledig ontspannen. Vandaar ook dat hij rustig antwoord kon geven op de vraag die hem gesteld werd. Van Little wist hij dat de vraag oprecht was, soms was het ook gewoon een stopwoordje, bij haar niet. "Ik denk dat iedereen wel blij is met zijn of haar moeder, als die voor diegene zorgt," Hij duwde zich hierbij even tegen Little aan, wetende dat zij niet dezelfde jeugd had gehad als zij, "Dus ja ik ben blij met haar, maar niet omdat ze leider is, voor mij zou ze altijd de beste zijn geweest, zelfs al zou ze een rogue zijn geweest met vlooien zonder enig onderdak," Zijn stem werd wat zachter, dat gebeurde vaak als het iets was waar hij over nagedacht had, of wat heel serieus was. "Ik vind het eigenlijk best stom dat ze leider is," Vervolgde hij na een korte stilte, heel zacht omdat de kater het egoïstisch vond klinken, als een soort kitten.

De poes was even stil, maar reageerde toen zachtjes, wat een waterige glimlach op zijn ongewoon serieuze gezicht wist te toveren. Ze deed niet alsof hij egoïstisch was, ze bood hem in plaats daarvan een antwoord aan wat maar al te waar was. Vandaar dat de kater haar aankeek, die waterige glimlach op zijn gezicht. "Egoïstisch niet?" Stelde hij cynisch, niet al te blij met zichzelf. "En dat is nog niet eens het enige," Vervolgde hij, bijna verbaasd dat hij dit hardop uit durfde te spreken omdat hij zich een grote zeur voelde. "Maar ik moet haar ook negen keer zien sterven. Negen keer Little.." Hij viel stil en bonsde zijn hoofd uit onmacht tegen de stenen. "Elke keer ben ik bang dat ik haar nooit meer terugzie, dat ik na al die keren dat ze stierf alsnog niet afscheid heb kunnen nemen, elke keer denk ik ook dat ze dood is, dat ik gefaald heb," Hij zuchtte. "Het is vreselijk,"

Hij stopte met het bonken van zijn hoofd toen Little haar staart over die van hem drapeerde, waarom kalmeerde hem dat? Gek genoeg was het belangrijk voor hem om te weten dat ze hem in ieder geval niet zo erg vond dat ze hem niet meer wilde kennen. "Je bent niet egoïstisch, je bent menselijk." Verbaasd keek de kater op, hij? Menselijk? das wel heel knap voor een kat Na deze uitspraken? "En als ze een leven verliest betekend dit niet dat jij gefaald hebt. Als Starclan een besluit heeft genomen dat het weer zover is dan is er niets of niemand dat daar iets aan kan doen, zelfs jij niet." De kater nam een huiverige had adem, het maakte het er niet bepaald beter op om te weten dat hij er niets aan kon doen, maar het feit dat de poes hem begreep betekende de wereld voor de kater. Vandaar dat hij ook even zijn ogen sloot toen ze haar neusje in zijn vacht duwde, zo intiem en toch ook niet. Hij wist niet wat hij moest denken, op dit moment nam het instinct om zich veilig te voelen het over, en dus bleef hij maar gewoon stil en leegde hij zijn hoofd van alle gedachten waar hij toch niets van snapte. Dat effect leek ze op hem te hebben, dat hij ineens niets meer snapte. "Je bent niet egoïstisch Tall," Een lichtelijk ongelovig geluid kwam uit zijn mond, maar zijn ogen bleven gesloten. "Je bent een van de meest zorgzame katten die ik ken en ik ben er zeker van dat je moeder enorm trots op je is." Oke, nu had ze echt een glimlach op zijn gezicht getoverd, en de kater legde dan ook zijn hoofd tegen haar schouder toen Little besloten had haar neus weg te halen. Het lag lekker, en voelde veilig. "Thanks," Murmelde hij, niet helemaal wetende wat hij verder moest zeggen, en ook redelijk ashamed dat hij nu precies deed waarvan hij soms wenste dat ze het bij hem deed -totaal friendship like natuurlijk- niet erg mannelijk dit Tall.

Zijn ogen begonnen al heel langzaam dicht te zakken, het was allemaal haar schuld dat hij zijn moeheid kon voelen. Er leek niets in de wereld te zijn wat hen kon pakken, wat ze iets aan kon doen, en dat was toch gek als je je bedacht dat ze op het moment op onbekend terrein sliepen. Al die gedachten maakten de kater echter niet meer uit, want hij had het gezelschap wat hij zich wenste en een geweldige dag vol herinneringen om nooit te vergeten. De rustige ademhaling van de poes naast hem, en het gevoel van haar kopje tegen die van hem, was dan ook de druppel. Langzaam zonk ook Tall, die normaal moeite had met slapen waar poezen bij waren, door zijn overprotectiveness, in een lichte slaap. Het was dan ook laat, en dus totally legit. De onopgegeten muis lag nog voor hen, wist hij nog net te bedenken, maar die zouden ze morgen wel opeten.

Het beviel hem prima, een soort elektrisch dekentje was de poes, en ook nog eens een kussen! Hij kon wel snappen waarom Ace zo graag een vriendinnetje gewild had, en waarom hij zo verdrietig was geweest toen hij Running op moest geven. Maar zijn vriend mocht niet zeuren want hij had Tall nu, en die was als het goed was ook een prima kussen. Dat hoopte de kater in ieder geval, want dat had de poes naast hem ook een fijne avond. Een die net zo goed was als zijn dromen, die gingen over dansende tomaatjes met zonnebrillen, die de hulp nodig hadden van hem, Ace, Little en Sin. Een glimlach verscheen op het gezicht van de kater toen de club bij elkaar was in zijn droom. De tomaten bleken problemen te ondervinden met de druiven, die geïnfiltreerd waren en van binnenuit het tomatenrijk pureerden. Letterlijk. De missie van Little, Sin, Ace en Tall, should they choose to accept it: Idetificeer de indringers en maak ze tot moes. Ook letterlijk.
Natuurlijk ging het perfect, het duurde niet lang of de druif was gevonden, en in een paar seconden had Ace het ding opgegeten, volledig. Natuurlijk moest de kater daarna eerst een eeuw slapen, en werden Tall, Sin en Little aan hun lot overgelaten. De kater rolde met zijn ogen, maar bevroor toen plots, een sneeuwlawine was nedergedaald over het land der tomaten. Alles was bevroren en koud. Wanhopig probeerde hij zich te bewegen, wat in real life zijn poten een beetje heen en weer deed gaan en zijn vacht werd opgezet tegen de plotselinge kou. Dat het kwam door de afwezigheid van Little was onbekend voor Tall in Tomatenland.

Tomatenland bleef bevroren en wat de kater ook deed, niets wilde de rode vruchtjes weer net zo stralend maken als voorheen. Een verbetering was echter wel dat er plots een gigantisch goede geur door het hele land te ruiken was, alles was ervan doordrongen en langzaam aan schoof hij iets in de richting van het goed, voor hij zijn ogen plots opende om een stuk prooi voor zich te zien liggen. De plotse verandering tussen droom- en echte wereld deed Tall drie keer knipperen en verbaasd heen en weer kijken, tot hij Little zag en schaapachtig begon te glimlachen. Oeps, hij had nog liggen slapen. Liggen dromen. Over haar. Niet awkward whatsoever. Dus gaapte de warrior eens flink, knipperde nog eens, duidelijk nog duf, en grijnsde naar de grijze poes. "Hey there," Mauwde hij, zijn stem zacht door de slaap.

De kater keek van haar naar de prooi, en weer terug. Pas toen Little liet vallen dat zij hem gevangen had kwam het goed zijn hoofd binnen en begreep de kater pas echt wat er nou precies gebeurde. Nog eenmaal schudde hij het hoofd om het wat duidelijker te krijgen, en toen ging hij rechtop zitten met een brede grijns. Zij het een beetje slaapachtig, maar dat mocht want hij had zojuist tomatenland gered oke? Little had haar steentje bijgedragen door prooi te vangen, en hij door een fictief land te redden. Goede verdeling, al mocht zij nu wel de eerste hap. En beleefd duwde hij het met zijn neus naar haar toe. "Jij eerst," Mauwde hij erbij, een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Ze zag er goed uit, de slaap en zon deden de poes goed leek het wel, en ergens hoopte Tall ook dat ze vrolijk werd door zijn gezelschap, zelfs al zou het om zijn domme grapjes zijn.

Hij genoot even van de zon toen de poes rustig een hap van de vogel nam, daarna was het zijn beurt en nam hij een stuk. Mus was zeker goed, het was niet iets wat ze normaal elke dag aten, want vooral kikkers en salamanders waren er in overvloed op hun grondgebied. Soms tot grote frustratie van de kater, want dan had hij zin in gewoon degelijk voedsel. Zoals dit. "Zwullen we zwo beginnen met de terugreis?" Halverwege zijn zin slikte de kater de hap door, met een schuin kopje en een vragende uitdrukking. Ze waren nu een flinke tijd weg, en hij wist niet in hoeverre ze gemist konden worden. Bovendien wilde hij Windpaw nog snel even wat dingen laten zien voor ze haar assesment had. Als Little echter andere ideeën had stond hij daar open voor.

Hey, het was ochtend! Manieren waren voor na het ontbijt, anders was het enige moment waarop je kon uitrusten de nacht. Dat zou hem vreselijk lijken, maar gek genoeg ook weer logisch. Vandaar dat hij verontschuldigend keek toen de poes om hem moest grinniken, en knikte toen ze zei dat ze zouden gaan als hij klaar was. Dat kon geregeld worden. Snel greep hij de mus, gooide hem met een boogje in de lucht en hapte hem eruit. "Klaar!" Melde hij, als een soort trotse tovenaar wiens truc gelukt was. Tijd om te gaan dan? Snel likte hij wat über wilde haren op zijn borst plat, en sprong op. "Ready madame?" Hij kon wel snel zijn als het nodig was.