This is the border of our existence

Met een kleine gaap stond de rosse poes op. Ze voerde haar gebruikelijke ochtend ritueel uit - zich wassen, ontbijten, naar de gesprekken van de andere katten luisteren- waarna ze uit het camp ging en door het bos rende. Ze rende graag - ze hield van het gevoel van de wind door haar vacht, van het gevoel van de bosgrond onder haar poten. Ze hield ervan om tussen de bomen door te rennen en de takken te ontwijken, hoe alle struiken samensmolten tot een groene waas. Als ze rende was ze écht vrij. Toen ze aan de grens kwam stopte de slanke poes buiten adem, en ging ze even zitten om op adem te komen. Het leven kon mooi zijn, als je naar de schoonheid zocht.

Eerste post Ravi.

Jaja, Ravi was op poezenjacht. Flirten was gewoon zijn passie en daar moest hij gebruikt van maken. Het was een talent. Als er een wedstrijd was over de kater met de beste versiertrucs, dan had hij die sowieso gewonnen, dat wist hij zeker.
Ondertussen liep de kater langs de grenzen van de clans. Er waren zoveel clans, wat betekende dat er veel poezen te halen zijn. En veel poezen is altijd goed. Inmiddels liep hij langs de grens van Thunderclan. Ja, hij was nog wel op de hoogte van de namen van de clans. De rest... Tja, hij moest eens wat meer te weten komen, want Skinny Love en hij hadden elkaar een tijdje niet gezien, dus dat kon niet iets goeds betekenen. Niet echt iets waar de kater zich nu zorgen over maakte. Vrolijk liep hij langs het territorium en met zijn neus zocht hij de geur van poezen. Of op zijn minst katten.
En hij had al snel een geur opgevangen. De geur van een poes. Vanzelf werd Ravi nog vrolijker en hij volgde zijn neus richting de geur. Al snel werd hij weer teleurgesteld. Hij zag een rode poes zitten. Waarschijnlijk van Thunderclan, want daar liep hij nu tenslotte. Ze had een slanke bouw en haar flank ging op en neer. Waarschijnlijk had ze net gerend. Echter was dat niet allemaal waarom de rode kater teleurgesteld was. De poes was zeg maar heel veel jonger dan dat hij was. Echter had de poes hem nu vast al gezien, en dus liep hij maar naar haar toe. 'Hallo daar. Beetje grenzen aan het bewaken?' vroeg Ravi, een gesprek beginnend. Dat was altijd lastig voor hem. Kijk, als er nou een knappe poes van zijn leeftijd was, dan kwamen de versiertrucs zijn mond uitgestroomd. Een normaal gesprek verliep helaas niet altijd even soepel... Naja, poging tot, dat deed hij dan wel altijd.

Ze opende haar ogen weer toen een stem haar aansprak. Ze keek hem aan, een glimps van nieuwsgierigheid in haar amberen ogen, maar ook van walging. Hij was een rogue, en rogue betekenden nooit goed nieuws. Ze had alle verhalen gehoord, van harteloze, wrede katten die clankatten vermoordden voor de fun. Dat was vast geen goed leven. Ze knikte enkel, hem ietwat vragend aankijkend, als om te vragen wat hij hier deed. Het was toch niet echt de gewoonte voor ene rogue om zich in te laten met de clans, toch? waarom zouden ze. De meesten haatten ze clans - enkelen waren verbannen uit een. Ze hadden de warriorcode gebroken en daardoor verdienden ze iets ergers dan de dood: een leven zonder liefde, familie of vrienden. Een eenzaam, koud en koel bestaan.

De poes voor hem knikte hem alleen toe, terwijl ze hem ietwat vragend aankeek. Oké, praten zonder flirten was dus niet zijn specialiteit. En waarschijnlijk werd niemand vrolijk van rogues... Wat was er mis met rogues? Het zal allemaal wel, hij moest maar even zijn vriendelijke kant laten zien. Hij was tenminste een normale rogue. Geen idee wat de niet normale rogues waren, maar dat maakte nu niet uit.
En... Hoe ging hij nu vriendelijk doen? 'Kom ik niet ongelegen?' Tja, hij wist het maar al te goed van zichzelf. Gesprekken voeren waren dus zo niet zijn ding, en hij ging niet iemand van 6 maanden oud versieren. Hij was niet gek.

sorry kort >.< inspi was boem weg -.- doe me best om de volgende langer te maken

Met een niet-begrijpende blik in haar ogen keek ze de rogue aan. Probeerde hij nu serieus een vriendelijk gesprek met haar aan te knopen? Jammer dat ze hem moest teleurstellen. Een gesprek voeren was nu niet direct haar specialiteit. Ze haalde enkel haar schouders op, maar bleef hem wel onderzoekend aankijken. Hij leek niet direct op zijn gemak. Waarom zou hij dan blijven staan, vroeg ze zich af? Ze wou het hem wel vragen, maar had geen zin in omslachtig gedoe om duidelijk te maken wat haar bedoeling is.

Is niet erg, dan is het een SPT :')

En daar was de awkward stilte weer. Die had hij ook een tijdje niet gehad. Het enige wat de andere kat deed was haar schouders kort ophalen. Nou, goed antwoord. Doet hij zijn best om een gesprek aan te knopen, werkt de ander weer niet mee.
Goeed, hoe ging Ravi nu informatie lospeuteren bij iemand die enorm onverschillig leek te zijn? Tenslotte was dat wel een van zijn taken. ''Jij bent zeker wat ze noemen een apprentice?'' Tja, dat was het enige waar hij momenteel op kon komen. Hij moest toch ergens starten. Ondertussen bedacht hij een heel plan van hoe hij informatie kon krijgen. De poes voor hem mocht dan wel jong zijn, eerlijk gezegd leek ze niet dom...

Sorry enorm laat >.<

''Jij bent zeker wat ze noemen een apprentice?'', vroeg de kater weer. Om eerlijk te zijn had hij net zo goed tegen ene muur kunnen praten, veel meer reactie had hij niet gekregen. De rosse poes knikte een keer kort en zwaaide langzaam met haar staart heen en weer. Ze was niet echt nerveus, maar ze had niet echt zin om heel lang gewoon te blijven zitten terwijl deze rogue vastbesloten leek om ietwat informatie uit haar te halen.

Kort en laat maar ach xD

Een gevoel van adrenaline was scherp in haar buik te voelen toen de kattin over het gras heen suisde. Zo snel als ze maar kon duwde ze haar poten van de grond af om daar vervolgens weer op neer te komen. Om nog sneller te rennen klauwde ze haar nagels in de grond, waardoor ze een hele stofwolk achterliet van droge modder die bij het optrekken van haar poten mee omhoog kwam. "I'll get you," siste ze naar de muis die ze achterna zat, en had niet door dat ze vlakbij de grens was. Swift rende door, totdat ze opeens de grond onder haar poten voelde veranderen en haar nagels raar afkaatsten van de vloer. Geschrokken en volledig uit haar concentratie keek ze op. Ze stond midden op het thunderpath. Haar ogen verwijdden zich toen ze een monster aan zag komen. Zou dit haar einde zijn? De apprentice krabbelde overeind en rende zo snel ze kon naar een kant toe; ze wist niet zeker of dit thunderclan of shadowclan was. Het maakte haar niet zo zeer uit - zolang ze maar van deze beesten verlost zou zijn. De adrenaline was verplaatst door angst en haar oren waren plat tegen haar kop aangedrukt. Voordat het monster haar kon raken was ze gelukkig veilig aan de kant. Hard hijgend keek ze om zich heen. Tegenover haar, dus aan de andere kant van het thunderpath, stonden twee katten. Swiftpaw snoof de lucht op maar kon door de verschrikkelijke stank niet goed ruiken of dit thunderclan of shadowclan was. Toen de tortie achter zich keek zag ze een gebied dat ze niet kende, dus nam ze maar aan dat dit ze aan de verkeerde kant stond. Shit, was het eerste wat ze dacht. Wat als er nu een patrouille aankwam? Haar hart klopte in haar keel. Ze wílde helemaal niet aan deze kant staan! Dus keek ze naar links en naar rechts. Er leek niet binnen vijf secondes iets aan te komen, dus gooide ze zichzelf tegen al haar instincten in weer over het thunderpath heen zodat ze weer aan de juiste kant stond. Haar ogen wijd opengesperd toen ze naar het tweetal keek. "Pffffff." Blijkbaar had ze haar adem ingehouden. Toch rechtte ze haar kop weer en keek onderzoekend naar de kater; die herkende ze niet. De andere kattin leek Daypaw te zijn; een poes die niet praten kon. "Wat doe je hier?" Vroeg Swiftpaw tegen de onbekende kater en haar ogen vernauwden zich wantrouwend.

Was die poes haar tong verloren ofzo? Hij probeerde hier een gesprek te voeren, en ze zei niks terug. Geweldig dit. Hij dacht dat hij zelf slecht was in gesprekken voeren...
Plots sjeesde een kat langs hun, recht het thunderpath over, waardoor de kat ook nog eens bijna aangereden werd. Vlug rende ze het pad weer af en belandde aan de kant van Shadowclan. Waarschijnlijk was dat niet echt de bedoeling. Vlug stak de poes weer over en belandde zo voor hun.
"Wat doe je hier?" vroeg de poes toen. Je zag dat ze het niet vertrouwde. Ach, dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Hij stond tenslotte in hun territorium. 'Tja, vrienden zoeken denk?' antwoordde hij kort. Inmiddels had Ravi wel een nieuw doel voor ogen. In plaats van dat hij allemaal info verzamelde voor Skinny Love, zou hij gewoon informatie zoeken voor zichzelf. En dan was het fijn om connecties te hebben met andere clans, zodat je altijd wist wat er aan de hand was. Dus eigenlijk was hij echt opzoek naar vrienden. Het klonk eigenlijk een beetje triest... Ach, wat maakte het ook uit.

Ze merkte dat de kater langzaamaan steeds geïrriteerder werd omdat ze nooit iets terug zei, maar er was niet bepaald iets dat ze eraan kon doen. Het was praktisch onmogelijk om een buitenstaander duidelijk te maken dat ze niets kon zeggen, zelfs als ze het wou. Opeens sjeezde er een andere kat voorbij waardoor ze omhoog sprong, haar haren rechtopstaand op haar rug en klaar om weg te rennen. De andere kat, ook een poes, rende echter gewoon door, recht het Thunderpath op. ze werd bijna aangereden, rende verder naar het Shadowclan gebied en dan terug. De poes bleek Swiftpaw, een andere apprentice die ze vaag wel kende. Nooit echt aangesproken, om duidelijke redenen.. "Wat doe je hier?", vroeg ze, haar ogen wantrouwend toegeknepen. Daypaw bedankte Starclan voor de aankomst van de andere apprentice, zodat die het gepraat kon doen. Misschien konden ze samen de rogue wegjagen. "Tja, vrienden zoeken denk?", antwoordde de rogue kort. De rosse poes rolde met haar ogen en keek naar de andere poes. Moesten ze hem met geweld verjagen, of een gesprek aanknopen met deze vreemdeling?

'Tja, vrienden zoeken denk?' Antwoordde de onbekende rogue en not-amused keek Swiftpaw hem aan. Ze knipperde geïrriteerd naar hem en schudde toen haar kop. "Je mag hier niet zijn." Antwoordde ze en haar blik gleed naar Daypaw. Die kon natuurlijk niet zo veel zeggen tegen de ander. Nou ja, niet zo veel - zeg maar gerust niets. Haar ogen gleden weer naar de rogue. Hij was rood en leek een beetje het macho type.

{ Ugh inspiloos sorry

De apprentice die net aan kwam sjezen keek nou niet bepaald blij te zijn met zijn aanwezigheid. Iets wat hij eigenlijk best wel begreep. Niemand vond het geweldig om een rogue op zijn territorium te zien. Maar hij was anders. Of nee, eigenlijk gedroeg hij zich ook als een eikel, maar dat wisten hun niet... "Je mag hier niet zijn." zei de apprentice weer. De apprentice die tenminste wel tegen hem sprak. Waarschijnlijk was die ander gewoon niet zo spraakzaam ofzo. Anyway, beter dat hij iemand had om tegen te praten. Anders was het echt ongemakkelijk geworden. 'En waarom dan niet?' vroeg Ravi. Hij wist heel goed waarom niet, maar hij was eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat de poes hierop te zeggen had. Hij moest wel een beetje onschuldig overkomen namelijk, wilde hij het vertrouwen van deze poezen winnen.