Death is unstoppable. One must face it as a fact of life ✝

De geboorte van haar eerste nestje speelde zich scherp in haar geheugen af. De manier waarop de kittens zich tegen haar hadden gekeerd, net als haar partner die haar probeerde te vermoorden. Maar ook de volgende nestjes, de pijn die ze voelde als ze bij haar werden weg gehaald. Ze had een manier gevonden om er mee om te kunnen gaan, ze moest niet meer van ze houden en weigeren om ze dingen te leren. Het had geholpen, maar de pijn was nooit helemaal verdwenen. Het beeld van Beware was heel scherp, omdat ze zowel bewondering als afgunst voelde voor de kater die de vader was van twee van haar verplichte nestjes, de nestjes die de Twolegs hadden gewild. Ook hij had haar pijn gedaan, maar had haar ook geleerd dat angst eigenlijk niets inhield. Waarom zou je angst hebben voor iets wat moest gebeuren, wat onmogelijk was om te ontlopen? De katten in haar spionnennetwerk, die haar volgden omdat ze respect voor haar hadden of omdat ze bang voor haar waren. Zij hadden haar geleerd wat leiderschap echt inhield en stiekem was ze om hen gaan geven. Ze waren speciaal allemaal op hun eigen manier. De laatste manen had ze de schijn niet meer zo goed op kunnen houden. Ze had weer katten toegelaten in haar hart, vooral Birdy en Lumina. Die twee zouden het wel redden. Ze zouden het allemaal wel redden, ze zouden doorgaan. Misschien zouden ze eerst rouwen, maar uiteindelijk zouden ze vergeten.


Haar hele leven speelde zich in haar kop af, omdat ze wist dat het tijd was. Haar lijf was op, ze was alweer ziek en ze voelde dat ze het dit keer niet ging redden. Ze rilde over haar hele lijf terwijl ze in haar mand lag en haar keel was dik. Het was tijd om te gaan, het was tijd om haar laatste krachten te verzamelen. Haar Twolegs zaten op de bank en keken naar dat gekke pratende hol, waar dieren in zaten die er niet uit konden. Het leek haar vreselijk om zo opgesloten te moeten zitten en ze begreep niet waarom de Twolegs er naar keken, maar zoals zoveel dingen die ze nooit begrepen had had ze het gedoogd. Ze krabbelde overeind en liep naar de bank. Ze had de kracht niet meer om erop te springen, maar na een zachte miauw pakte de vrouwelijke Twoleg haar op. Ze spinde zachtjes terwijl ze even haar kop tegen haar buik aan legde, de buik die de laatste tijd dikker werd. Nieuw leven, leven die haar verdwijnen misschien ietsje zou verzachten. Ze zag zowel blijdschap als verdriet in de ogen van haar Twoleg. Ze wist dat ze het dit keer niet zou redden, net als Skinny Love dat zelf wist. En opeens voelde ze liefde voor deze vrouw die haar opgevangen had. Werd je altijd zo sentimenteel als je stervende was? Kwaad op zichzelf schudde ze het gevoel van haar af en keek naar de mannelijke Twoleg. Hij keek weg, keek haar niet aan. Misschien ondanks al het geschreeuw naar haar, gaf hij toch wel om de oude naakte kat. Ze spinde nog een keer zacht, maar sprong toen van de bank af en strompelde naar haar kattenluik. Ze keek nog één keer achterom, recht in de ogen van de Twolegs. Toen sloeg de vrouwelijke Twoleg haar handen voor haar ogen en begon te snikken. Ja, nou was het echt tijd om te gaan. Het kattenluik klapperde voor de laatste keer terwijl ze haar tuin in liep.


Ze wilde naar huis, naar de plek die altijd als haar thuis was blijven voelen. Ze was een ShadowClanner en dat gevoel was nooit helemaal verdwenen. Haar leven in de ShadowClan was een drama geweest, maar ze was er wel geboren en opgegroeid. Opnieuw speelde haar leven zich op haar netvlies af terwijl haar flanken steeds meer zwoegden om een beetje zuurstof binnen te krijgen. Ze hoestte terwijl ze bij de grens van het ShadowClan territorium door haar poten zakte. Ze kon niet meer, ach het was ook wel goed zo. Een nieuwe hoestbui benam haar de adem en er spetterde wat bloed op de grond. Ze had zowel vrienden als vijanden gemaakt en soms was ze zelfs misschien wel gelukkig geweest. Ze was niet bang voor de dood, eigenlijk was ze er wel aan toe. Ze legde haar kop op de grond en sloot haar gifgele ogen. Langzaam werd haar ademhaling minder totdat haar hart helemaal stopte met kloppen. Nog een laatste stuitrekking trok door haar lijf, maar toen lag ze stil.