A intruder in Windclan camp

Foxfang zat rustig te soezen in de zon. Hij had vandaag nog niet gejaagd, maar het was dan ook vroeg. Eerst wat wakker worden. Hij liet een gaap over zijn lippen rollen. Iets schoot over de open plek. Hij keek er ongeïnteresseerd naar. Zijn fel kleurige ogen sloten zich weer. Pas toen de kat tegen hem aanbotste opende hij ze. Hij schoot recht. Een geur prikkelde in zijn neus. Verdomme. Hij draaide zich rond en de zag de rogue poes in een kuil zitten. Zijn nagels gleden uit zijn hulsen. Hij haakte ze achter het nekvel van de poes. De ruige kater sleurde de poes uit de kuil. Hij gromde woest. "Zozo, breng jij een leuk bezoekje aan Windclan?" Hij bracht zijn neus naar haar neus en snoof diep. "En zo te zien net een muis gegeten, toevallig van ónze prooistapel?" Everstar moest dit zien.

De poes gilde. Hij drukte haar tegen de grond, maar ze krabde over zijn poten. "Nee, laat me los!" Hij kreeg een paar lelijke krassen over zijn poten heen, waar meteen bloed uit druppelde. Hij siste, maar niet van de pijn. De brede kater gooide de poes weer op de grond waar hij haar aan de grond pinde. "Iemand... haal Everstar.", riep hij. De kater zette zijn twee achterpoten op de bruingevlekte buik van de rogue poes.

Met twee kleine muisjes bungelend uit zijn bek wandelde de grote kater het camp in. Nietsvermoedend wandelde hij naar de prooistapel, waar hij de prooien liet vallen. Meteen merkte hij de commotie recht tegenover hem, en  nu de geur van de muizen zijn neusgaten niet meer inwaaide rook hij de geur van de rogue. De blik in zijn ogen werd kil en hard als hij met ferme pas om de prooistapel heen liep. "Rogue", knalde zijn zware stem luid. "Wat doe je in ons camp?" Hij vertrouwde Foxfang wel om haar vast te houden, hij was een goede warrior. Nog redelijk jong, misschien, maar niet zo veel jonger dan Everstar, dus eigenlijk kon hij er niet veel van zeggen. Iemand anders zou waarschijnlijk Everstar wel gaan halen zijn, in de tussentijd. Ondertussen kon hij haar even vervangen als deputy. Ze konden de rogue niet laten gaan, want wie weet voor wie ze hier kwam verkennen. Hij zou er niet van versteld staan als een andere clan zich tot dit uitschot verlaagd had om iets te weten te komen over hun, hoewel zowel Thunderclan als Shadowclan het al gewaagd had om hun aan te vallen in hun eigen camp..

De poes deed een zielige poging om hem aan te vallen, maar de grote kater kon met gemak het gewicht van de gewonde, uitgeputte en kleine -in vergelijking met hem in ieder geval- poes dragen. Hij zuchtte en rolde soepel om, zodat de poes onder hem op de grond zou belanden. Soepel sprong hij op, de uitdrukking op zijn gezicht nu ronduit woedend. "Ik tolereer niet dat een rogue" - hij spuugde het woord uit vol walging - "Ons camp binnenvalt en ons aanvalt in ons eigen gebied. En het zou niet de eerste keer zijn dat ik er een moet vermoorden om de clan te beschermen." Hij siste het, dreigend, en het was duidelijk dat hij de waarheid sprak. Het ergste wat ze hem kon aandoen was misschien een paar krassen, maar hij was in staat om haar te vermoorden, op meer manieren dan één.

Whitelion, de deputy kwam naar voren. Hij had net gejaagd. Foxfang rukte zijn staart uit haar klauwen, maar stapte wel van haar af zodat ze kon spreken. Fout want ze wurmde zich onder hem vandaan. ''Als je het niet erg vindt, geef ik straks antwoord op je vraag, oh grote krijger.'' Hij gromde en stapte naar voren. Whitelion kon het zelf wel af, maar toen hij uitgesproken was sprong de rossige kater op de rug van de rogue. "Nee doe dat niet..." Hij zuchtte. "Ik had honger en mijn territorium bied niet genoeg prooi..." Hij trok haar weer tegen de grond, waarbij hij een paar lange wonden maakten. "Van een muis kan een kitten eten, misschien wel twee. We hadden ze veel beter aan hen kunnen benuttigen dan aan een hongerige rogue. En dan zoek je je maar ander territorium waar wél prooi is.", gromde hij kwaad.

Hij keek minachtend neer op de rogue. Vieze beesten. Alsof ze echt in het Windclan territorium moest gaan om eten te krijgen, om zich te voeden. "Kijk om je heen", grauwde hij haar toe. Nee, hij had geen medelijden. "We zijn met velen, en we moeten allemaal leven van dit territorium" Hij wees met zijn staart naar de kleine groep die zich rond hun gevormd had toen ze de commotie zagen. "En één muis maakt wel degelijk een verschil" Zijn blik was hard, koud, meedogenloos terwijl hij de rogue toesprak; Ze moest respect leren. "Met dat muisje hadden we één van onze queens kunnen eten geven, die dan haar kittens melk zou kunnen geven." Zijn blik verzachtte slechts een fractie van een seconde bij de gedachte aan het nieuwe leven van hun clan. "We hadden dat muisje aan een van onze warriors kunnen geven, zodat die sterk zou zijn voor de jacht voor de anderen, voor de clan. Maar in plaats daarvan was jij egoïstisch genoeg om het op te eten, om ons gebied binnen te treden zonder toestemming, en het uit ons camp te pakken" Het was een domme, egoïstische, nutteloze rogue. Daar had hij geen respect voor, en dat was duidelijk hoorbaar in zijn stem. Tijdens zijn relaas had hij niet door dat de andere warrior, Foxfang, ook bezig was de rogue tot de orde te roepen. Hij werd er helemaal in opgezogen, tot hij bijna een rode waas zag voor zijn ogen. Dit was dus waarom katten bang waren van hem.

Hij keek naar de kater. Foxfang voelde geen angst voor de kater, ook al leek hij gek. Gek van woede. "Ja, andere katten hadden er ook van kunnen eten. En ik dan? Er zit helemaal niks in mijn kleine territorium. Kijk jij eens rond. De katten hier krijgen te eten en hebben andere die voor hun zorgen. Raak ik gewond is er niemand. Als je niet kan jagen vangen andere het voor je. Hoe veel denk je dat ik eet?" Hij gromde en duwde zijn klauwen nog verder in de vacht van de kattin. "Jullie territorium is groot. Is er op de ene plek geen prooi, dan wel ergens anders. Soms heb ik prooi in overvloed, soms eet ik dagen niks. En wat denk je, had je me toestemming gegeven als ik vroeg of ik hier mocht jagen? Ik weet zeker van niet. Kan je nu je poten van me af halen, zodat ik kan gaan? Ik betaal jullie minstens twee muizen terug en dan ben ik weg." Zijn felle blauwe ogen keken naar Whitelion. "Handel jij dit maar af." Hij wilde al geen moeite meer doen voor dit schepsel.

Vermoeid kwam de grote krijger het kamp binnen. Zijn dikke vacht lichtelijk plakkerig van het harde inspannen maar hij had een duif en twee muizen weten te vangen, het was maar goed ook. Leafbare was hard geweest en de clan had alle prooi nodig die ze maar konden vinden. Daarom schrok hij ook bij de fluisterende woorden dat er een Rogue in het kamp was die prooi had gestolen. Snel legde hij zijn prooi weg en draaide zich rond. Whitelion was al snel in zijn blikveld gekomen en met grote passen stapte de jonge warrior op zijn oud mentor af. Een donkere blik in zijn ogen zodra hij de scherpe rogue meur in zijn neus kreeg en hij snoof even. "Zo zo dus dit is het geval." Mompelde hij koel en draaide zijn kop naar Whitelion zijn nagels in de grond duwend.

Hij rolde zijn ogen naar de poes, de woede die in hem kookte ietsje afgekoeld. Hij zou haar niet vermoorden, nu niet. ze zag er hulpeloos en wanhopig uit, en ergens kon hij het gewoon niet over zijn hart krijgen. Ergens binnen in hem was er een stemmetje dat hem uitmaakte voor zwakkeling, softie. Sinds wanneer had hij medelijden met een rogue, alleen omdat ze er doodop, gewond en zelfs ziek uitzag? Hij schudde zijn hoofd en keek Wolverinebite, die er ook bijgekomen was, even aan. "Kom jij mee om deze rogue uit het gebied te escorteren?", vroeg hij aan de jonge kater, hoewel het eerder als een bevel klonk. Naar de andere kater, die er als eerste bij was, Foxfang, zei hij; "En zou jij Everstar op de hoogte willen brengen van dit bezoek?", maar ook deze keer klonk het eerder als een bevel. Hij zuchtte en tilde de poes op aan haar nekvel. Ze was graatmager, terwijl Whitelion groot en sterk was, dus zeer veel moeite koste het hem niet. Ze leek wel een hulpeloze kitten, nu ja, behalve dan het feit dat ze er waarschijnlijk niet blij mee was dat hij haar zo optilde en haar meesleepte.