Ceremonie juni

Haar hart leek door haar hele lichaam heen te bonken toen Everstar de katten bij elkaar vroeg. De Ceremonie begon! Ze had er hard voor gewerkt, heel hard. Samen met haar mentor, maar ook in haar vrije tijd had ze heel veel tijd in haar training gestopt. Nouja, sinds het tot haar door was gedrongen dat ze anders nooit een warrior zou worden dan. Ze had het er heel moeilijk mee gehad toen dat tot haar door was gedrongen – ze was te dom, te ongeduldig, te arrogant en te veel bezig met andere dingen. Anders dan ze altijd gedacht had, had ze helemaal geen talent om warrior te worden. Ze moest er minstens zo hard voor werken als de andere leerlingen, misschien zelfs wel harder.

Vroeger was ze vooral afgeleid geweest door onschuldige dingen. Vlindertjes die interessanter waren dan konijntjes, catnip dat aantrekkelijker was dan de jacht... En ze kwebbelde liever dan dat ze in stilte naar een prooi toe tijgerde. Ze was ook altijd onschuldig geweest, onschuldig, maar dom. Ze had niet bepaald veel vrienden gemaakt omdat ze altijd liep te pronken over haar vader en het lang had geduurd voordat ze besefte dat die trots de andere katten niet jaloers maakte, maar afgunstig. Ze vonden haar irritant en arrogant.

De eerste grote klap in haar leven was opgetreden na de aanval van de Thunderclankatten, een aanval die Willowpaw met haar leven had moeten bekopen. Carrotpaw’s hart was gebroken geweest en ze had gedacht dat haar leven niet miserabeler kon dan de tijd die daarop volgde – die eenzame tijd, want ondanks dat Carrot een spontane poes was, had ze naast Willowpaw geen vriendinnetjes gehad.

Maar dat het allemaal nog erger kon, was gebleken toen haar ouders – haar sterke, onoverwinnelijke, onsterfelijke ouders – uit haar leven verdwenen. Voorgoed, misschien. Haar moeder Icyrose was gestorven en haar vader was uit de clan gestoten. Carrot had het niet goed kunnen verkroppen. Ze had zich een waardeloos onding gevonden. Altijd had ze er van gedroomd dat ze een machtige warrior zou worden, waar haar ouders trots op zouden zijn, maar nu waren ze er niet om trots op haar te zijn.

Natuurlijk, ze was boos geweest op Everstar, nadat de clanleider Lionroar verbannen had, maar tot haar grote schaamte was daarna wel de twijfel toegeslagen – mede ook door de blikken van andere katten. Wat als haar vader echt fout was geweest? Ze was altijd zo trots geweest op haar vader, hij had nooit iets fout kunnen doen in haar ogen, maar af en toe... af en toe geloofde ze dat Everstar gelijk had gehad en was ze bang dat haar vaders verradersbloed ook door haar aderen stroomde. Daarom wilde ze bewijzen dat zij trouw was aan de clan. Ze was verscheurd door deze twee loyaliteiten – haar clan en haar vader – maar dat had haar alleen maar sterker gemaakt, merkte ze. Ze kon zich beter focussen dan voorheen, hoewel ze wist dat ze daar niet trots op moest zijn. Haar mentor had haar daar ook voor gewaarschuwd. Ze was weliswaar niet meer zo snel afgeleid door random dingetjes, maar ze was nog altijd even impulsief en daar moest ze mee oppassen. Ze moest geen stomme dingen doen.

En nu stond ze hier, en werd ze naar voren geroepen door Everstar. Toen ze een kitten was had ze dit moment altijd heel anders voorgesteld. Toen had ze gedacht dat ze hier als een trotse poes zou staan, met een minstens zo trotse Icyrose en Lionroar, en met haar broertje en zusjes, maar alles was zo anders gelopen.... Zo verschrikkelijk anders. De oneerlijkheid van het leven was een klap geweest in haar onschuldige snoetje.

‘Zweer je dat je de warrior code hoog zult houden en je deze clan zult beschermen met je leven?’ Carrotpaw knikte. ‘Dat beloof ik.’ Everstar vervolgde: ‘Dan zul je vanaf nu bekend staan als Carrottail, maak je clan trots.’ Als de clanleider al twijfelde over Carrots loyaliteiten, dan liet ze dat niet merken. Carrotpaw – Carrottail – meende tussen de aanwezige katten wel wat geroezemoes te horen, maar ze besloot zich daar niets van aan te trekken. Als ze iets geleerd had gedurende de afgelopen manen, dan was het wel hoe ze zichzelf af moest sluiten voor haar omgeving. Ze keek toe hoe de een groepje kittens tot leerling benoemd werd en voelde een steek van jaloezie toen ze hun trotse oogjes zag.

Na afloop van de ceremonie knikte Everstar haar even kort toe. ‘Gefeliciteerd,’ zei de leidster. Carrottail knikte terug. ‘Ik zal je niet tekort schieten, Everstar,’ zei ze. ‘Wat anderen ook mogen denken.’