Such a beautiful place. [OPEN]

Alexis’ bek sperde zich open voor een lang uitgerekte gaap. Ze was moe. Ze was al een paar dagen wat aan het rondrennen en het territorium aan het verkennen, maar ze moest constant over haar schouder kijken omdat ze wilde zien of katten van de ShadowClan haar achtervolgden. De katten van de ShadowClan hadden namelijk het sein gekregen dat als ze haar zouden zien, ze de toestemming zouden krijgen om haar te vermoorden. Het was niet iets wat haar bang maakte, maar het was wel iets wat haar alert maakte op haar omgeving. Ze wist dat ze nu de BloodClan had en dat die haar wel zou beschermen, maar ze wilde niet afhankelijk zijn van anderen. Natuurlijk werd je dat wel doordat je jezelf bij een Clan voegde, maar wat had ze anders moeten doen? Rogue worden? Dan zou ze nooit meer iets van haar leven maken. Ze wilde nog steeds een Apprentice opvoeden, ook al lagen de ideeën van de BloodClan een tikkeltje anders dan die van haar. Misschien moest ze binnenkort eens een gesprek hebben met Claw, haar leider. Hij zou vast wel kunnen overtuigen. Ze zuchtte, concentreerde zich weer op haar omgeving en merkte nu pas waar ze was. Ze had hier verhalen over gehoord van de oudsten toen ze nog in de ShadowClan verbleef. Dit was ooit de thuisbasis van de SkyClan. Behoedzaam liep de kattin tussen het as en de verbrande bomen door. Ze vond het wel een mooie plaats, al was het nu helemaal verbrand. Het paste goed bij haar nu koude uiterlijk, maar warm innerlijk. Ze ging op een rots zitten die zich daar bevond, krulde haar staart om haar poten en keek naar het as.

OOC: Eerste post voor Claw, daarna open Wink

Hij moest naar buiten, dat moest gewoon. Zijn lijf deed overal pijn en hij was bloedje chagrijnig, maar juist daarom moest hij naar buiten. De wond aan zijn buik was diep en het wilde niet echt goed helen, gelukkig was het nog niet gaan ontsteken. Grommend stond hij op terwijl hij binnensmonds vloekte. De pijn die door zijn lijf sneed lag op het randje van ondragelijk, maar hij was nou eenmaal zo koppig als een ezel. Dus stapte hij naar buiten, negeerde alle blikken en strompelde het kamp uit. Hij moest even weg en zijn poten strekken, ook al was dat misschien niet zo heel verstandig. Hij liep net zo lang totdat de bomen om hem heen bedekt raakten met een laagje as en hij bij elke stap as liet opstuiven in zijn gitzwarte vacht. Zijn flanken zwoegden door alle inspanning die hij moest leveren en er sijpelde een nieuw straalde bloed uit zijn wond. Hij moest opletten want hij begon vlekjes voor zijn ogen te zien, het teken dat hij uit moest rusten wilde hij niet door zijn poten zakken. Net voordat hij wilde gaan zitten viel zijn blik op een kattin. Hij herkende haar, het was Alexis de oud ShadowClanner die pas net toegelaten was bij de Elite. Hij bracht zichzelf weer in beweging en sprong naast haar op de rots. Hij siste even toen zijn wond door de sprong nog verder open ging. “Hallo Alexis.” Hij ging naast haar zitten, nog steeds compleet buiten adem.

Haar gedachten schoten alle kanten op. Naar vroeger, naar nu, naar wat er had kunnen gebeuren. Ze schrok echter op uit haar gedachten toen ze pootstappen hoorde. Een mengeling van zweet en bloed drong haar neus binnen, maar ook een scherpe geur van BloodClan. Haar spieren ontspanden zich weer. Het was niet dat als je een BloodClan cat was dat er je niks aangedaan werd door iemand van dezelfde Clan, maar misschien was het Hellhound of iemand die ze kende. Naast Hellhound kende ze enkel Claw, maar deze had ze nog nooit echt gezien. Een zwarte pels was het eerste wat ze zag en aan zijn gifgroene ogen kon ze zien dat het Claw was. Er ging even een rilling door haar lijf, want dit was haar Clanleader. Dit was diegene tegen wie ze moest bewijzen dat ze loyaal was aan de BloodClan. Ze gaf hem een respectvol knikje. ‘Dag Claw,’ sprak ze. Ze keek naar zijn wond en merkte dat daar die bloedgeur vandaan kwam. Ironisch om te denken dat hij van de BloodClan was en dat hij nu een echte bloedgeur droeg, maar dat was het moment waarop ze haar gedachten voor even uitschakelde. Haar Clanleader in pijn zien was zeker niet ironisch. ‘Claw, je bloedt,’ sprak ze zachtjes. Haar ogen gleden even bezorgd naar zijn wonden. Ze moest eerlijk toegeven dat hij best wel een knappe kater was, zo met die groene ogen. Het ging voor haar echter nog een hele klus worden om haar hart toe te wijden aan de BloodClan, maar uiteindelijk zou ze er wel komen, toch? Haar blik gleed naar de knappe kater. ‘Moet ik je wond schoon likken?’ vroeg ze kalm. Haar poten bewogen ongemakkelijk heen en weer, want ze had geen idee hoe ze zich het beste kon gedragen.

Langzaam begon hij weer wat op adem te komen en ontspande hij zijn verkrampte spieren iets meer. Er kwam een humorloos grijnsje om zijn lippen toen ze zei dat hij bloedde. “Ja, heel goed dat je mij daar nog even op wijst.” Gromde hij binnensmonds. Zijn blik gleed iets wat verbijsterd naar die van haar toen ze vroeg of ze de wond schoon moest maken. Die opmerking had hij niet zien aankomen en het duurde dan ook even voordat hij antwoord gaf. Eigenlijk wilde hij weigeren, maar misschien was het juist wel goed als ze het schoon zou maken. “Oké,” Snauwde hij. Het feit dat iemand hem moest verzorgen bracht frustratie naar boven, dan vroeg hij zich af hoe lang het nog zou duren voordat iemand hem kwam vermoorden. Hij was op het moment een makkelijk doelwit en hij had meer vijanden dan vrienden. De meeste die hem niet uitkafferde waren de katten die hem gedoogden, maar die konden zich zo tegen hem keren. Toch moest hij het accepteren dat het zo was en dat was lastig voor de trotse kater. Hij ging liggen en toonde haar zijn buik. De wond was diep, maar er was niets geraakt en daar had hij geluk mee gehad. Hij had nog steeds kans dat het zou gaan ontsteken en dan had hij een probleem, maar tot noch toe ging het goed.

Alexis bewoog even kort met haar oortjes bij zijn antwoord, maar voelde de drang niet om zichzelf te verontschuldigen. Ze had in de ShadowClan al wel een paar keer meegemaakt dat het belangrijker was als je iemand naar je wonden liet kijken. Ze herkende Claw’s gedrag precies, want zij was ook zo. Geen hulp aanvaarden, wachten totdat het over zou gaan en waarschijnlijk pas hulp gaan zoeken als het te laat was. Bij zijn gesnauw bewoog ze nogmaals met haar oortjes. ‘Rustig maar, ik probeer je enkel te helpen,’ zei ze en ze kon de irritatie niet meteen onderdrukken, maar ze keek hem aan met een redelijk zachte blik en wachtte totdat hij zijn buik aan haar toonde. Het was vreemd om een kater zo voor haar te hebben liggen. Ze was gewend dat de katers haar met een vreemde blik bekeken en dan vervolgens weggingen. Zo was het in de ShadowClan toch altijd geweest. Misschien was dat ook een reden geweest waarom ze de moord had gepleegd. Omdat niemand respect naar haar toonde. De kattinnen moesten meestal ook niks van haar weten. Niet dat dat nu ook maar iets veranderd was. Buiten Hellhoud had tot nu toe niemand echt normaal op haar gereageerd, maar dat kwam ook omdat zij niet de vriendelijkste was. ‘Jeetje Claw,’ mompelde ze toen ze naar zijn wond keek. ‘Ik zal het voorzichtig doen.’ Ze boog zich voorover en raspte met haar tong langs zijn buik. Ze zorgde dat al het bloed, ook het deels opgedroogde, weg gelikt werd. Het liet een vieze ijzeren smaak achter in haar bek, maar het was niet dat ze de smaak echt heel vervelend vond. Het was gewoon even wennen. Iets wat ze wel kon, dacht ze. Ze likte het laatste restje bloed weg en keek tevreden zijnde naar het resultaat. ‘Heeft de BloodClan geen medicine cat?’ vroeg ze aan hem. ‘Want ik weet zeker dat, als het al niet ontstoken is, dat zo gaat gebeuren als je er niks mee doet.’ Ze probeerde te denken aan de medicijnen die in haar kamp werden gebruikt als er vroeger iemand met een ontsteking rondliep. ‘Goudsbloem…?’

Hij begon zachtjes in zichzelf te mopperen, waardoor je soms een vloekwoord uit zijn relaas kon onderscheiden. Daar ging hij net zo lang mee door totdat ze klaar was. Het deed verrekte veel pijn ook al probeerde ze voorzichtig te doen. Hij hijgde weer doordat hij zich had moeten inhouden om het niet uit te schreeuwen of haar naar haar keel te grijpen. Hij tilde zijn kop weer op toen ze een vraag aan hem stelde, maar hij schudde al zijn kop voordat ze haar vraag afgemaakt had. “Nee, die onzin doen wij niet aan.” Hij krabbelde overeind en probeerde de wasbeurt van hem af te schudde, maar de kloppende pijn bleef. “De wat bloem? Ik moet mijzelf er gewoon doorheen slaan Alexis, anders ben ik het niet waard een Elite kat te zijn en al helemaal niet de leider.” Gromde hij toen. Zijn groengele ogen stonden vastberaden. “Maar hoe bevalt het je in de BloodClan?” Vroeg hij toen om van onderwerp te veranderen.

Ongemakkelijk bewoog Alexis met haar oortjes toen ze hoorde dat ze in de BloodClan niet deden aan dit soort dingen. ‘Maar wat als er een belangrijk lid erg gewond raakt? Dan raakt de BloodClan katten kwijt,’ mompelde ze, maar ze wist heus wel hoe Claw en de anderen erover dachten. Als je jezelf niet stand kon houden in de kille wereld van de BloodClan, zou je doodgaan en zou een andere kat vroeg of laat heus wel je plaats innemen. Hulp zoeken werd gezien als een teken van zwakte. Maar je ziekte uitzitten hielp toch ook helemaal niks? Ze nam zichzelf voor om kennis op te doen over de verschillende medicijnen zodat ze in elk geval zichzelf kon helpen. Dat deze katten hier dat niet wilden, was niet aan haar besteed. Iedereen moest toch voor een groot deel voor zichzelf zorgen, niet? De vraag van hem liet haar even nadenken, maar ze wist dat ze dat niet te lang moest doen omdat hij dat wel eens negatief kon opvatten. ‘Het is anders,’ zei ze na een korte stilte. ‘Maar dankzij Hellhound begin ik steeds meer te wennen aan dit leventje. De ShadowClan was toch niets voor me. Bovendien heb ik nu een reden om asociaal tegen andere katten te zijn.’ Ze grinnikte even en keek even naar hem met haar twinkelende ogen. Ze vond het best wel dapper van hem dat hij deze pijn ging uitzitten, maar dat zou ze niet tegen hem zeggen omdat hij dat waarschijnlijk niet ging appreciëren. ‘Ik heb wel nog geen halsband en geen kittypet vermoord, zoals je misschien kunt zien,’ mompelde ze er achteraan. Als ze een kittypet zou vermoorden, zou ze officieel tot de BloodClan behoren. En ze wist niet of ze daar al volledig klaar voor was.

Onverschillig haalde hij zijn schouders op. “Ja, nou en. Het zou betekenen dat diegene niet sterk genoeg was en iedereen is vervangbaar.” Kapte hij haar vraag af en wachtte totdat ze verder zou gaan met praten. Nee, dat interesseerde hem totaal niet. Als iemand zichzelf niet kon redden dan was diegene de titel Elite kat niet waard. Langzaam ontstond er een klein grijnsje om zijn lippen. “Ja asociaal mag je zeker tegen andere katten zijn, het wordt ook van je verwacht.” Sprak hij toen. Hij stond op en wenkte haar nadat ze verteld had dat ze nog geen kittypet had vermoord. “Daar kunnen wij meteen even verandering in brengen. Ik zal mijn best doen zo snel mogelijk naar Twoleg place te lopen.” Zijn stem werd wat chagrijnig om het feit dat hij toe moest geven dat hij niet al te snel was. Hij sprong van de rots af en begon in de goede richting te strompelen. Hij verwachtte dat ze wel achter hem aan zou komen, ze zou vast niet in haar eentje blijven zitten.

Een korte rilling ging door haar heen toen ze het antwoord van Claw in haar hoofd herhaalde. Ze had wel verwacht dat het zoiets ging zijn, maar ze had nog altijd gehoopt dat er andere mogelijkheden waren. En die waren er ook vast wel. Als je vrienden was met een paar BloodClan-cats die je konden helpen als het misging, zou het al een stuk beter gaan. Tenzij je natuurlijk geen hulp accepteerde zoals Claw nu deed. Ze vond het een hele eer dat ze hem had mogen helpen. Ze nam de informatie ook maar in haar op dat er van haar verwacht werd dat ze asociaal was. Ze wiebelde kort met haar oortjes toen Claw aankondigde dat ze verandering zouden brengen in het feit dat ze nog geen kittypet had vermoord en nieuwsgierig ging Alexis achter hem aan. ‘Doe rustig, Claw. We hebben alle tijd,’ zei ze tegen hem, maar ze dacht niet dat dit in het goede keelgat zou schieten en ze liet een zachte zucht varen. Ze zette haar pootstappen zorgvuldig neer en keek om zich heen. Een onschuldige kittypet vermoorden voor de ogen van haar leader en dan was het voorbij. Dan zou ze officieel tot de Clan toegewijd zijn. Er was nu geen denken meer aan teruggaan. Als ze zou wegrennen, zou Claw haar achtervolgen en haar vermoorden. Ze kon hem misschien nog te snel af zijn met zijn wond, maar er waren vast genoeg katten in de BloodClan die hem wel een pootje wilden helpen. En dus zette ze haar tocht zonder aarzelen voort. Niet alleen omdat ze geen problemen met Claw wilde hebben, maar ook omdat ze voelde dat ze er klaar voor was. Het duurde niet lang voordat ze de Twoleg Place bereikten. ‘Kijk daar,’ siste Alexis en ze keek ingespannen naar een dikke kat verderop. ‘Of heb je iets anders in gedachten?’ Ze draaide haar kop. ‘Wat houdt het eigenlijk in als ik nu een kittypet vermoord?’ Ze klonk nieuwsgierig.

Hij stond direct stil nadat ze zei dat ze alle tijd hadden. Hij staarde haar een tijdje onbewogen aan en schudde toen langzaam zijn kop. “Weet je wat er met katten gebeurt die denken dat ze alle tijd hebben?” Hij begon verder te lopen en gaf al antwoord op zijn eigen vraag voordat zij de kans had om erop te reageren. “Die worden te makkelijk en kortzichtig.” Elke stap leek hem meer moeite te kosten en hij begon het gevoel te krijgen dat zijn lijf in de brand stond. Toch vertikte hij het om dat aan Alexis te laten zien en stapte hij stug voort. Hij was blij toen er een Kittypet in beeld kwam en hij kon stoppen. Hij ging zitten en probeerde weer op adem te komen, voordat hij iets tegen haar zei. “Die is prima, grijp hem maar.” Zijn groengele ogen begonnen afwachtend te fonkelen. “De halsband is dan van jou, waar je hondentanden aan kunt verzamelen. Als je bewijst dat je een volwaardig member kunt zijn en genoeg hondentanden verzameld dan mag je in een schuur slapen.” Vervolgde hij toen.

Alexis rolde kort haar ogen op wat hij zei, maar gaf een knikje. Het was niet dat zijn woorden ervoor zorgde dat ze dacht dat ze geen tijd meer hadden of zo, maar ze kon altijd doen alsof. Ze begreep wat hij bedoelde, maar zo dramatisch hoefde hij het toch ook weer niet te brengen? Ze slikte even kort toen ze orders kreeg om die kat uit te schakelen en ze knikte. ‘Tot zo,’ zei ze tegen hem. Nervositeit vulde haar lichaam. Ze moest nu laten zien dat ze kon vechten, want anders zou Claw haar eruit gooien en dan moest ze alsnog een Rogue worden. De meeste katten werden dan ook niet aanschouwd door hun leader als ze dit soort dingen deden, nam ze aan. Ze was dus weer de uitzondering. De Kittypet draaide zich sloom naar haar om toen zij kwam aanstormen en met haar nagels ontbloot sprong ze op het weerloze beest. Het beest sloeg met een poot in haar gezicht waarbij zijn nagels langs haar wang schraapten. Alexis negeerde de stekende pijn, boog zich voorover en beet de kater gemeen in zijn dikke poot. Hierdoor krijste hij het uit en probeerde hij haar met zijn achterpoten van zich af te trappen. Alexis kreeg een idee en liet hem gewoon doen. Hierdoor belandde ze met een harde klap op de grond, waarna ze doodstil bleef liggen. Ze lag met haar kop gericht naar Claw en opende haar amberkleurige ogen om hem grijnzend aan te kijken. De kater, denkend dat hij had gewonnen, kwam al lachend dichterbij en sprong op haar om haar af te maken. Dat was het moment waarop ze zich omdraaide, haar poten naar voren stak en haar achterpoten fel in zijn maag drukte zodat hij moest hoesten. Vervolgens gooide ze hem met alle kracht van zich af zodat de lucht uit zijn longen werd geperst, sprong overeind en rende naar hem toe. De kater keek haar nu angstig aan en even dacht Alexis er aan om het alsnog niet te doen. Toen dacht ze na over wat het voor haar kon betekenen en werd haar blik emotieloos. Ze sprong naar voren, haalde haar nagels langs zijn hals en beet nog eens fel in zijn buik zodat hij daar ook een flinke wond had. Ze had een belangrijke ader geraakt, want het bloed liep snel over zijn hals naar buiten. Kil keek ze toe hoe het leven hem langzaam verliet, maar vanbinnen voelde ze dat het laatste deeltje Roseclaw verdween en plaatsmaakte voor de échte Alexis.

Hij gaf geen antwoord toen ze tot zo zei. Hij volgde haar enkel met een ijzig kalme blik in zijn ogen. Hij was benieuwt hoe ze het zou doen, dat vroeg hij zich elke keer weer af. Hij ging er nooit standaard van uit dat een kat ook echt de ander zou vermoorden, dus was het voor hem altijd afwachten. Je was pas echt Member als je een kittypet had vermoord en de halsband had afgepakt, sommige werden om die reden nooit Member. Toch had je dan een grote kans om de Elite uitgezet te worden en opgejaagd te worden totdat je dood zou neervallen. Niet veel namen dat risico. Hij volgde elke beweging die ze maakte, maar bleef zelf onbewogen zitten. Hij had wel eens een kat vermoord zien worden die in de BloodClan wilde, hij greep niet in dat deed hij nooit. Als je het niet voor elkaar kreeg om een Kittypet te vermoorden, dan was je de naam Elite kat niet waard en was het jammer als je dan het lootje legde. Ze deed het goed, hij vond haar tactiek heerlijk. Hij beukte meestal gewoon, maar zij dacht duidelijk heel goed na over haar acties. Hij knikte haar goedkeurend toe toen de kater voor haar poten doodbloedde. Hij stond op en liep naar haar toe. “De halsband is voor jou.” Hij knikte naar de halsband van de Kittypet. “En ruim dat lichaam op. De BloodClan probeert altijd zo weinig mogelijk sporen achter te laten. We willen geen Clan Twolegs achter ons aan.” Hij grijnsde naar haar alsof hij dat eigenlijk best grappig zou vinden als het zou gebeuren.

Haar oortjes bewogen kort toen ze de kater voor één laatste keer hoorde gorgelen. Hij spuugde het opkomende bloed uit, keek haar nog één keer aan en met een laatste zucht blies hij zijn laatste adem uit. Alexis schrok zich een ongeluk toen Claw opeens naast haar stond. Ze voelde een vaag gevoel van trots door zich heengaan toen hij aangaf dat de halsband voor haar was. Ze nam aan dat het haar eerste belangrijke pootstappen in de BloodClan waren. Het eerste trotse gevoel dat ze had sinds ze in deze Clan zat. Misschien kwam dat ook omwille van het feit dat hij haar niet had afgesnauwd om haar tactiek. Ze boog zich voorover en begon de halsband van de kat te rukken. Ze richtte haar blik kort op hem toen hij dat van die Twolegs zei en ze grijnsde met hem mee. Ze zag het al echt voor zich. Dan zouden ze wel gedoemd zijn. Ze gaf echter een kort knikje aan hem en gaf een laatste ruk aan de halsband. Deze gleed van de nek van de kater. Daarna pakte ze de kater aan zijn staart en keek om zich heen. Ze koos het struikgewas dat het dichtste bij lag en gooide de kater zonder pardon in de struiken. Ze zorgde ervoor dat de struiken zijn dode lichaam goed verborgen en sprong toen weer naar Claw toe. ‘Is het de bedoeling dat je dat ding elke dag draagt?’ vroeg ze kalm aan hem. Ze had nu een halsband en was officieel Member van de BloodClan, maar het was nog altijd de bedoeling dat ze hondentanden ging verzamelen. En honden doden was nog niet aan haar besteed. Een hond zou je veel makkelijker kunnen doden en de meeste honden hier waren in gezelschap van andere honden, net als zij katten meestal ook niet alleen waren. Ze richtte haar amberkleurige blik op de zwarte kater. ‘En je moet me ook eens uitleggen hoe je zo’n hondentand aan een halsband vestigt zonder dat hij er steeds af valt.’ Ze grinnikte naar hem en haar blik was redelijk plagerig. Ze spitste gealarmeerd haar oren toen ze stemmen hoorde achter het tuinhek waar ze zojuist nog de kater had vermoord en ze keek Claw aan. Hier blijven of wegwezen?

Snake liep verveeld over de hekken, ze keek droog om izhc heen of ze een kat zag die ze kon uitdagend, aanvallen en vervolgens vermoorden. Maar er was niemand, ze rook wel katten, maar het was te ver om te ruiken van waar en vooral wie. Ze likte haar borst snel en trippelde verder. Maar de houten hekken van de twolegs waren zo smal dat Snake's achterpoot uitgleed, met als vervolg haar andere achterpoot. Snake siste uit schok en kalmeerde snel. Met haar beide voorpoten klampte ze zich vast met haar scherpe klauwen en hees zich omhoog. Ze grinnikte, appeltje eitje. Nu zat ze dichtbij de twee pratende katten. Ze had geen tijd om te ruiken wie het waren. Ze klom over de schutting en belandde neer voor de katten. Het waren BloodClan en ze keken haar eerst geschrokken aan. Vooral de poes. Maar Snake herkende ze meteen. Het waren Alexis en Claw. 'Nou, ook hallo.' miauwde ze.

Onderwerp: Re: Such a beautiful place. [OPEN]