Lost forever

Moonpaw wist niet wat ze hier deed. Ze wist niet hoe ze hier kwam of hoe ze ooit de weg terug moest vinden naar de ThunderClan. Het bos maakte haar bang. Iets was hier gebeurd. Iets vreselijks, wat ervoor had gezorgd dat al de bomen af waren gebrand en verschrompeld tot nietige stammetjes. Vreselijk. En daarbij voelde ze zich slecht, doordat het niet goed ging met Dawnpaw. Maar ze kon er niets aan doen. Niets om de mooiste kat van overal op te vrolijken en van haar probleem af te helpen. En dat maakte het allemaal nog wat erger. Maar nu was haar grootste probleem weer terug thuis komen. Thuis... Waar was haar eigenlijke thuis? De ThunderClan of Dawnpaw? Ze wist het antwoord, maar het voelde als verraad. Als de poes weg zou gaan, zou zij ook gaan. Zeker weten.

{+ Eerste post voor Alexis}

Het was snel gebeurd. Ze had snel haar klauwen over de prooi gehaald en toen was hij al dood geweest. De prooi was dood tegen de grond gevallen waarna Alexis haar tijd had genomen om hem op te peuzelen. De dood van de prooi deed haar erg veel denken aan de dood van de kat die ze laatst had vermoord. Ze sloot haar ogen even, liet de herinneringen door haar heen stromen en schudde daarna haar kopje. Het had geen zin meer om daar over na te denken. Het enige positieve eraan was dat ze nu officieel in de BloodClan zat omdat ze had bewezen dat ze het kon. Haar amberkleurige ogen keken omhoog toen een scherpe geur van ThunderClan zich in haar neusgaten drong. Ze wiebelde even verbaasd met haar oortjes, want ThunderClan-cats kwamen normaal gezien zo ver toch nog niet? De mooie poes stond op en wandelde op haar gemakje naar de plek waar ze de geur rook. Ze grijnsde toen ze zag dat het een jong poesje was, misschien nog maar een paar maanden Apprentice. Ze nam een aanloop, door naar voren en versperde de weg voor het poesje door haar grote poot er voor te zetten. Ze ontblootte haar klauwen en keek de poes aan. ‘Wel wel,’ sprak ze zacht, maar een duidelijke kille ondertoon was te horen in haar stem. ‘Wat hebben we hier? Een beetje verdwaald zijn we, niet?’ Ze kantelde haar hoofd schuin en keek de poes met een onheilspellende grijns aan.

Ineens stond er een kat voor haar. Moonpaw schrok en deinsde achteruit. De kat ontblootte haar klauwen en keek haar doordringend aan. 'Wel, wel,' miauwde ze kil, ,'wat hebben we hier? Een beetje verdwaald zijn we, niet?' Er groeide een grijns op haar kop. De witte poes keek haar met grote ogen aan. 'Eh, pardon?' vroeg ze. Dit was zeker geen aardige kat en ze maakte waarschijnlijk een grote fout door zo te reageren. 'Ik, eh... Nee hoor. Ik vind het gewoon leuk om...' Waar was ze? Had dit bos überhaupt wel een andere naam? '... hier te lopen. Gewoon, even rust enzo.' Rust was er zeker geweest, tot die boze kat voor haar neus opdook. Hopelijk wilde die kat geen gevecht aangaan, want dan kon ze zich meteen wel overgeven. Echt training had ze nog niet gehad, en ze wist dankzij haar vriend Wolftooth hoe ze een beetje moest jagen. Vechten zat er absoluut niet in.