I see the shadows long beneath the mountain top

Met een hevige pas liep Deathbite naar het gebroken landschap. De vernietigde bomen een eindje voor hem, en het oude kamp wat verder. Zo heerlijk, die vernietiging, die doodsheid dat je kon proeven, ruiken, zien, voelen, zelfs horen. Het was zo stil, zo weinig leven hier, geen tsjirpende vogel, geen ritselende muis of konijn, niets. Hier wachtte hij tot Brokenfeeling naar hier kwam. Death was veel te vroeg, het was nog lang geen zonhoog, dus ging hij weer een eindje terug om te gaan jagen. Na één konijn te hebben gevangen sleurde hij het terug mee naar zijn zitplekje, waar hij met het konijn ging wachten op Broken.

first Broken

Plots werd Death gewekt uit zijn dagdromen door een neus in zijn wang. Hij spinde genietend. Plots herrinnerde de kater zich het konijn. "Heb je honger?", vroeg hij snorrend. Death schoof het beest naar haar toe, zij mocht de eerste hap nemen. Hij keek naar Brokenfeeling. Het was nog maar een week geleden, maar toch leek het manen sinds hun laatste ontmoeting/afspraakje. "Hoe gaat 'ie?", miauwde de tabby kater. Zou ze al iets meer weten? Over die droom? Ach, wat maakte het uit, ze was waarschijnlijk toch niet zwanger.

"Prima, met jou?" Als het op vage antwoorden geven uitkwam, dan was Brokenfeeling er als de kippen bij. Death snapte nooit wat ze bedoelde met die niet- specifieke antwoorden waar je vanalles aan kon vastknopen. "Goed, wat heb je de afgelopen week allemaal gedaan?" Nieuwsgierig naar hoe Brokens afgelopen dagen waren gegaan keek hij haar recht in de ogen. "Heb je het bijgelegd met Draco?" Dat woord spuugde de kater er zowat uit. "Ik wil niet dat je vrienden verliest door mij, ook al kan ik ze zelf niet hebben," snorde hij liefkozend.

Toen Broken zei dat ze het niet had bijgelegd met Draco gromde hij kort en stil. "Als het vrienden waren zouden ze niet erg vinden dat ik zo'n geweldige partner heb," snorde ze alsof ze zijn grom had gehoord. "Hmm... Ik ben niet echt zo geweldig...", snorde Death terug. Hij dacht na over zijn verleden. Nee, geweldig was hij echt niet. Zoveel gevechten, moorden, alles. Hij was pure evil. Het was vreemd dat Broken dat niet kon zien, of misschien wou ze het niet zien. "Weet je, wat ik me eigenlijk al een tijdje afvraag is of je de... Riverclan niet mist. Je moest er toch wel enkele vrienden hebben?" Riverclan spuugde hij er heel hard uit, alsof het een rot konijn was, nog rotter dan Draco.

Broken schudde haar kop heen en weer terwijl ze zei dat ze de Riverclan niet miste. "Des te beter," bromde Death. Als ze de Riverclan zou missen, zou ze heimwee hebben, wat hem eigenlijk, als hij het eerlijk toegaf niet erg vond, het was niet zijn probleem. Maar als ze heimwee had, zou ze er misschien over nadenken om terug naar daar te gaan, wat hem dus wel kon schelen. Als ze weg ging, zou Death de mooie poes nog maar weinig en misschien zelfs nooit meer zien, of ze zou verjaagd worden door haar ex-clangenoten en zeker ook al niet meer welkom zijn bij de Bloodclan. En een clankat, die moest hij niet hebben, zelfs niet als het Broken was. Want die katten zijn zwak, ze zouden alles doen om hun clan te redden, wat is daar het nut van? Liefde en vriendschap waren nutteloos, gevaarlijk zelfs, daarom hield Death maar van één kat. Wat hij al niet erg goed vond eigenlijk, het was een zwakte, al maakte het hem zichzelf sterker voelen.

Hij dacht nog steeds aan die zin van een goede partner toen Broken ineens heel serieus miauwde: "Deathbite?" Hij schrok op en keek haar aan. "beloof me wat ik je nu vertel, dat.. Dat je niet bij me weg gaat" Death sperde zijn ogen wijd open, wat had ze gedaan?! "H... heb je een... een andere kat?!", was het eerste waar de kater aan dacht. Hij blies razend, als ze dat had gedaan! Ooh, ze had geen idee wat zijn reactie dan zou zijn... Met een dik opgezette vacht en ogen tot spleetjes stond hij op. Misschien zou ze aan deze houding wel kunnen raden wat hij zou doen.

"Nee natuurlijk niet!", miauwde Broken snel toen Death opstond. Hij ging nog steeds een beetje blazend zitten. "Death.. ik b-ben.. zwanger. En ze.. zijn van jou." Deathbite dacht dat hij ging flauwvallen. "M...maar hoe?", miauwde hij wanhopig, al had hij dit eigenlijk wel zien aankomen de vorige keer... "Tuurlijk verlaat ik je niet," suste hij haar en leunde dicht tegen haar aan terwijl hij haar snoetje likte. "Zou ik nooit doen, maar wat dan met je training?", vroeg Death aan Broken. "Als je buik te dik wordt," hij kon het niet beter beschrijven. "d...dan kan je toch... toch niet meer trainen? En als je die kittens moet verzorgen ook al niet? W...wat moet je dan doen? Vol medelijden keek hij de tabby poes aan. Hij wist hoe vreselijk ze het zou vinden. Dat had ze hem vorige week heel goed duidelijk gemaakt.

""Kan jiij.. Ze niet verzorgen? Of ik geef ze aan...Claw," zuchtte Broken. "N...nee!", riep Death wanhopig. "Niet aan Claw! Het zijn onze kittens! Onze, hoor je me?! Ik... ik wil ze wel verzorgen tot je training klaar is, maar wat met de moedermelk? Die kan ik moeilijk geven..." Hij wist het echt niet meer. Ze kon die kittens toch niet zomaar weggeven? Hij wist hoe het voelde. Hard, en zwaar, ookal was je nog maar 1 maan oud, je voelde het echt wel als je geen ouders zou hebben. Ook al herrinnerde je ze niet eens. Dus nee, dat kon ze echt niet doen. Het waren kleine, pluizige diertjes, zich nog van geen kwaad bewust, die korte, mooie tijden kon je ze echt niet afpakken.

Bezorgd over keek hij naar Broken die miauwde: "Ik kan ze het wel geven.. Maar niemand mag het zien." Hij knikte kort als antwoord, het was nog steeds vreemd, dat gevoel, dat hij vader ging worden, het... het voelde vreemd. "Maar als je buik heel dik word, dan gaat iedereen het zien, en je mag echt niet trainen met een dikke buik," mauwde Death vastbesloten. "Dat mag niet van mij, het is gevaarlijk voor de kittens en misschien ook voor jou. Dus, hoe ga je, gaan we," herpakte hij zich, "dat in orde brengen. Ik ga jou en die dingen," hij wees met zijn staart naar haar buik, niet in gevaar laten komen door je verder te laten trainen." Vastberaden keek Death de kattin aan. Hij dacht na, hoe zouden ze dat moeten doen? En daarbij, zo'n dikke buik valt wel erg hard op. "Misschien kan je je ziek voordoen?", probeerde hij.

Boos gromde Broken dat hij niets te zeggen had. "Euh...", mompelde hij teneergeslagen. Waarom vloog ze zo tegen hem uit? Hij wou alleen maar helpen. Death sperde zijn ogen wijd open van verbazing toen ze zei: "En nog iets, ik heb gesproken met Draco. En hij gaat me uhm.. Ons helpen met de kittens op te voeden" Hoe kon ze! "Je zei dat je nog niet had gesproken met Draco! En nu opeens zeg je dat hij praktisch familie wordt!", blies hij woedend met ontblootte nagels en een overeindgezette vacht. "Jij wordt boos op mij omdat ik probeer te helpen maar zelf beslis je allemaal dingen zonder ik er iets van weet!" Deaths woede ging over in teleurstelling en verdriet. "Daarnet zei je het zelf ook al; het zijn ook mijn kittens, maar ik heb het gevoel dat ik niet veel te zeggen heb." Het brak zijn hard om alles wat zij had gezegd te horen en erover na te denken. Hoe kon ze ook? Ze wist hoe 'goed' Draco en hij met elkaar konden opschieten, hij wou zijn kittens niet met dat monster delen. "En weet je wat, Draco zal jóu helpen met jóu kittens." Death wou nog zo veel meer dingen zeggen tegen Broken, wat hij ervan dacht en hoe egoïstisch zij dacht, maar hij zweeg, hij was klaar met praten, dat ze het zelf maar uitzocht met háár kittens. Hij stond op en liep weg.

Death topic uit