Black Smoke

Haar ooit zo mooi slank en sierlijke gestalte slofte nu moeizaam in plaats van gemakkelijk door het beboste territorium heen. Ze haatte zichzelf met haar hele hart, ze haatte het dat ze zo blind en dom was geweest. Haar ogen stonden een beetje dof, niet meer zo krachtig smaragdgroen als vroeger. Het was duidelijk dat het haar allemaal uitputte, dat het haar moe maakte en dat ze op het punt van instortten stond. Ze had niemand om op te leunen, niemand om op terug te vallen of bij uit te huilen als ze het weer eens moeilijk had. Een trillerige zucht kwam uit haar mond terwijl ze stilhield onder een boom die een beetje schaduw bood. Langzaam zakte ze er onder neer en legde haar kopje op haar pootjes. Wat was ze dom geweest. Want, hij zou vast niks meer met haar te maken willen hebben nu ze perrongeluk kittens van een ander droeg. En de enige die ze wilde, waar haar hart naar verlangde, was hij..

{ Eerste post voor Forestrain

Er kwamen zowaar wat tranen opzetten in haar ooghoeken. Ze had Acefray beloofd om de kittens nooit als een last te gaan zien, maar het was gewoon zo ontzettend moeilijk allemaal. Zeker voor een kattin die nooit ergens aan vast gezeten had, eentje die een zorgeloos karakter had en genoot van haar vrijheid. Dat alles zou opeens weg zijn, voor altijd. Een traan droop uit haar ooghoek, ze stond er alleen voor.. en ze wist vrijwel zeker dat ze de kracht niet zou kunnen opbrengen uit enkel haar hart. Een trillerige zucht was te horen en ze kneep haar oogjes dicht. Er klonk een stem die haar, ondanks alle spelende emoties, opwarmde van binnen. Langzaam hief ze haar kopje, om zo recht in de ogen van de donkere kater te kijken. De tranen waren duidelijk te zien in haar pijnlijke blik. "Oh.. Forest.." mompelde waarna er nog meer tranen uit haar ooghoeken kwamen zetten. Ze verstopte haar kopje in de vacht onder zijn hoofd en begon te snikken. Ze wilde hem niet kwijt, maar straks wilde hij niks meer met haar te maken hebben..

De aanwezigheid van de kater deed haar goed, oh zo goed. Ze kon er niks aan doen, maar door de tijd heen was ze steeds meer gaan voelen voor Forestrain. En dat terwijl ze elkaar de laatste tijd niet eens zo heel veel zagen. De kater drukte zijn kin tussen haar oren in een poging haar te kalmeren, en dat was fijn. Na een tijdje stopte haar huilen en kwamen er enkel nog wat zachtere snikken uit haar mond, die gedempt waren door zijn vacht. Hierna trok de kater zich terug, haar bezorgd aankijkend. Hij vroeg haar wat er was. Zacht snifte ze een keertje, waarna ze haar smaragdgroene kijkers weer op hem richtte. "I-ik.. Ik ben zwanger.." Hierna viel ze stil en begon ze weer zacht te snikken. "N-nevermind is de vader.. Maar hij.." Iedereen wist wel dat er iets met Nevermind aan de hand was waardoor hij nu dacht dat hij een kitten was, hij was alles kwijt. In zo'n gat wilde ze haar kittens niet gooien, ze wilde hun leventjes niet nu al verpesten met zo'n wrede waarheid. "I-ik weet het allemaal niet meer, Forest.." mauwde de radeloze kattin toen. Acefray had haar gevraagd of ze de kittens nooit tot last wilde zien, al leek het eerder alsof StarClan hem die woorden had ingesproken. Het leek alsof haar voorvaders haar moed wilde inspreken, en dat snapte ze ook wel. De kittens die ze in zich droeg waren de toekomst voor de clan, zouden ooit op een dag vechten onder de naam van ShadowClan.

De kater deed een stap naar achteren, terwijl ze hem met betraande ogen aankeek. Zie je wel, ze was echt een monster. Hoe kon StarClan haar deze kittens in haar buik schenken? Misschien was het wel gewoon om haar te straffen, misschien was het feit dat Nevermind niet meer in orde was ook wel om haar te straffen. Nog altijd snikte de kattin, maar uiteindelijk deed de kater weer een stap naar voren om haar zo te kunnen troosten. Zijn woorden lieten haar zachter snikken, terwijl ze haar kopje weer in zijn donkere vacht duwde. De kater probeerde duidelijk positief te blijven, maar zijn stem verraadde alles wel zo'n beetje. Langzaam tilde Strugglebug haar kopje op en keek ze hem met glimmende ogen van het huilen aan. Haar kopje bewoog lichtjes heen en weer, nee. "Misschien.. misschien wil ik het wel niet.." mauwde de kattin toen zachtjes met een stem die meer leek op die van een kitten. "Het zou alles zoveel moeilijker maken.. want.." Kort snifte ze een keertje, maar kwam toen meer overeind zodat haar ogen opeens wat dichter bij die van de kater waren. "Nevermind en mij zou nooit werken, hij heeft tevens al kittens en er is maar één iemand waarvan ik houd." Voor eventjes was ze stil, haar stem was nog altijd zachtjes. "Ik ben verliefd op je, Forestrain, al manen."

Dit was hét moment van de waarheid. De kater zou haar de rug toe kunnen keren, haar achter kunnen laten met een gebroken hart als hij niet hetzelfde voor haar voelde. Zijn eerste reactie was verbazing, dat was duidelijk te merken aan zijn houding. Het hart van de zwart-witte kattin klopte als een bezetene in haar keel, terwijl haar smaragdgroene op die van hem in bleven haken. Plotseling trok er een glimlach over zijn gezicht, eentje die haar hartslag nog meer deed versnellen. Zou het dan toch? Hij ook. Hij ook op haar. Een trillerige adem verliet haar mondje terwijl ze hem aankeek. Vervolgens deed ze een stapje dichterbij en duwde zich voorzichtig tegen hem aan. Ze duwde haar kopje onder zijn kin en snorde zachtjes. Hij rook zo vertrouwd, het voelde allemaal zo puur. Alsof StarClan hen bij elkaar had gebracht, alsof het allemaal bedoeld was zo. "I love you," mompelde ze zachtjes terwijl ze haar ogen had gesloten en zijn geur insnoof.

Het gevoel wat er nu door haar lichaam heen raasde was gewoonweg niet te beschrijven. Het was een gevoel dat ze nog nooit eerder had gehad, een gevoel wat speciaal voor deze kater hier was. De woorden die hij uitsprak waren werkelijk waar de liefste die ze ooit had gehoord. Zijn tong raakte lichtjes haar oor aan en de kattin spinde nog altijd zachtjes. Uiteindelijk opende ze haar ogen weer zodat ze hem weer in de ogen kon kijken. "Oh Forest.." mompelde ze zachtjes waarna ze zich weer tegen hem aandrukte. Daar was het veilig, bij hem. Hij zou haar, en daarbij ook haar kittens, beschermen. "Bedankt," klonk haar zachte stem toen. "Ik weet zeker dat je een fantastische vader zult zijn, en op een dag zullen we een nest krijgen die jouw bloed bij zich zal dragen," mauwde ze toen en sloot haar ogen weer. "Bedankt.."

Zijn woorden waren gewoon.. het was alsof.. alsof ze opeens in een totaal andere wereld leefde dan dat ze eerst had gedaan. Strugglebug was altijd al een sociale kattin geweest, maar eigenlijk was ze nooit zo bezig geweest met de liefde. Maar vanaf het eerste moment had ze diep van binnen niks anders dan dit voor de kater gevoeld. Het was alsof er opeens een sprookje uitkwam, een sprookje waarvan ze nooit had durven dromen. Ook zijn woorden waren zo puur, zo echt. De kater drukte zijn neusje weer in haar wang en licht drukte ze terug. Hierna vond haar gevlekte neusje weer een weg in zijn vacht, wat haar betrof zou ze zo voor eeuwig blijven zitten. "Ik zal binnenkort in moeten trekken in de nursery.. maar we zouden onze nesten bij elkaar kunnen schuiven..?" mauwde ze toen terwijl ze haar ogen weer opende en naar hem omhoog keek. Het aanzicht deed haar hart verwarmen, want eindelijk was er iemand waarvan ze echt kon zeggen dat hij van haar was. En dat was hij. Forestrain. Van haar. Van haar en van haar alleen.

Maybe we could be the start of something
Be together at the start of time

Het was zo fijn dat er eindelijk iemand was die er voor haar was. Anders dan haar moeder, of vele andere familie. Nee, iemand die echt aan haar dacht, iemand die bij haar wilde zijn. Ze had gehoord dat iedereen op een gegeven moment zijn of haar levenspartner vond, zou het bij haar ook zo zijn nu? Haar hart wilde niks anders. Hij was veel te lief voor haar, ergens verdiende ze het niet na haar daden. Toen hij zijn ogen dicht liet zakken glimlachte ze zacht en sloot die van haar ook. En op het zelfde moment dat ze deze weer opende, deed de kater hetzelfde. Het was gewoon alsof ze bij elkaar hoorden, alsof het gewoon zo moest zijn. "Ik zou er alles voor doen om bij jou te zijn," fluisterde ze toen zachtjes. Nu wist ze het zeker, dit moest het begin zijn van iets heel bijzonders.

Er waren geen woorden nodig voor één van de mooiste momenten van haar leven, want ze wist vrijwel zeker dat er nog heel veel gingen volgen met Forest samen. Het was onbeschrijfelijk, maakte haar zo warm van binnen dat ze bang was dat de kater het zou kunnen voelen. Aan de andere kant, hij mocht best weten hoe gelukkig hij haar maakte met enkel al zijn aanwezigheid. Je kon wel zeggen dat ze nu de gelukkigste kattin was van het woud. Dit was dus hoe pure liefde voelde. De donkere kater kwam weer iets dichterbij en sloeg zijn staart rond die van haar. In iet wat verlegenheid gebracht keek ze hem aan, ze voelde hoe ze weer warm werd van binnen. De blik in haar ogen sprak boekdelen, er was werkelijk niks wat dit moment kon verpesten. De kittens die in haar buik zaten zouden die van haar en Forestrain worden, hij zou hen behandelen als zijn eigen en ze zouden een gelukkig gezinnetje worden. Weer voelde ze zich warm worden bij deze gedachte. Een vaste situatie, iets waarvan ze nooit had gedacht dat het haar zou overkomen. Weer drukte ze zich iets tegen hem aan, lichtjes snorrend. Plotseling voelde ze wat beweging in haar buik, waardoor ze plotseling naar beneden keek, licht verwonderd.

Het voelde zo fijn om dit moment met hem te delen, want op de één of andere manier voelde het een stuk veiliger nu. Normaal gesproken werd het Queens afgeraden om alleen het territorium in te trekken, en zeker de laatste tijd. Het zou gevaarlijk zijn voor henzelf, voor de onschuldige en weerloze kittens die ze droegen. Maar Strugglebug was nou eenmaal geen kattin die ervan hield om stil te blijven zitten, om niks te doen, om af te wachten. Nee, daar was ze veel te actief en vrolijk voor. Maar het was des te beter dat hij hier nu was, zodat hij haar kon beschermen. Forestrain was duidelijk haar prins op het witte paard. De stem van de kater klonk zachtjes en zorgde ervoor dat ze kort haar eigen staart langs haar buik liet gaan. "I-ik denk het wel," mauwde ze zachtjes, bijna fluisterend. "Het is de eerste keer dat ik ze voel bewegen." Nou, dat zou dan toch wel een goed teken zijn?