Through the Looking Glass

Alvast voor allen die hem misschien zouden vinden ideeën zouden krijgen, hij bedoelde dit allemaal goed. Niets hiervan was om de andere clan in een benarde positie te brengen, de kater was heel goed bezig vond hij zelf. Voor nu deed hij eens een keer niets dom, hij bracht slechts baby eendjes wiens moeder hij vermoord had naar de overkant van het Thunderpath. Oke, als je het zo zei dan klonk het best wel vreemd, en toch, iedereen zou wel begrijpen dat dit een volkomen normale zaak was toch? Ze waren niet de moeite waard om te doden, en oke misschien was de kater helemaal gesmolten zodra hij het zijdezachte verendek van de vogels voelde. Nu was hij al bezig met de laatste naar het Windclan territorium brengen, totaal legit, elke kat zou begrijpen wat hij deed. Nogmaals, dit was volkomen normaal… voor hem. Het enige probleem waar hij nog mee zat was dat de kleintjes nu nog steeds aan de rand zaten van het pad, nu de kater er zo over nadacht had hij ze eigenlijk beter gewoon dieper het territorium in kunnen brengen van Shadowclan. Daar was het nu echter te laat voor, en dus besloot Tall maar dat Windclan de kleintjes vast niets zou aandoen. Die beslissing genomen hebbende pakte hij een op, en liep om op zoek te gaan naar een goede plek verder van het stinkende pad af. De anderen legde hij in een nestje van gras, zodat ze niet hun dood tegemoet zouden waggelen. Zodra dat in zijn ogen goed was begon hij te zoeken, de meeste plekjes werden door hem afgekeurd wat er al snel voor zorgde dat hij steeds dieper in het territorium kwam, de windclanners zouden het wel begrijpen. Alhoewel, ehm.. Zij niet. Tall verstijfde toen hij de poes zag, hij stond recht voor haar, herkende haar meteen, en moest snel voorzichtig zijn mond weer dichtdoen toen het eendje er langzaam uit begon te glijden. "Dit is zo enorm niet wat het lijkt," Mauwde hij, met de eend nog steeds in zijn mond, dus hoeveel ze ervan verstond was hem een raadsel.

Ze had hem duidelijk niet verstaan, anders had ze namelijk niet zo gedaan. Welke kat viel nou een ander aan die eendjes aan het redden was? Inderdaad, niemand, tenzij je een enge agressieve kat was. Bij nader inzien kon het dus ook zijn dat ze hem wel degelijk had verstaan maar het allemaal niet interessant vond. Die gedachte deed de kater fronsen, meteen zette hij het eendje tussen hen in. Die was schattig, die zou hem redden. "Kijk dan," Mauwde hij, en wees dramatisch naar het eendje, totale onschuld op zijn gezicht. "Een eend!" Hij viel even stil, over die aanpak had hij dus duidelijk langer moeten nadenken want nu klonk het als een soort goocheltruc. "Ik bedoel.." Ehm, wat bedoelde hij eigenlijk? Hij kon lastig zeggen dat hij eendjes aan het redden was. "Een eend!" Herhaalde hij dus, nadruk leggende op het laatste woord, zijn ogen verwachtingsvol. Om de woorden kracht bij te zetten was hij even door de poten gezakt, maar volgens hem miste ze nog steeds het punt.

De eend had hem gered, die beesten waren geweldig. Zeker weten dat de ander dat nu ook in zou zien en dan zouden ze samen eendjes redden! Maar nee, Tinder moest een spoilersport zijn, ze keek hem enkel aan alsof hij gek was. Eigenlijk kon de kater haar dat niet aanrekenen, bij nader inzien was dit niet een van zijn beste ideeën geweest, zeker weten dat vele anderen het nobel van hem zouden vinden though! "Breng ze dan maar terug naar Shadowclan, jullie zijn goed zat met het opnemen van verstoten wezens in jullie clan, of niet dan?" Even hield hij verward zijn hoofd schuin, een klein stapje naar achteren zettende omdat de poes zo eng praatte, waarna hij er anders over dacht en zijn poten voorzichtig om het eendje te vouwen. Die hoefde de ruzie tussen hem en de nieuwe pleegmama niet te horen, straks voelde het zich nog verstoten. Zijn blik ging weer naar Tinder, pretty sure dat het beestje verstoten was ja. "Jouw vader is geen eendje," Mauwde hij terug, met een licht beschuldigende ondertoon alsof de ander daar wat aan kon doen. Alsof hij die creep zo graag bij zich had, de laatste tijd had hij bij Ace geslapen omdat hij niet kon slapen in de warriors den. "Verlaat het Windclan gebied met je slappe excuus of ik zal ervoor zorgen dat je het verlaat. Windclan heeft niet eens veel eenden." Dit deed zijn gezicht oplichten, meteen stond hij weer rechtop, een vrolijke grijns op zijn gezicht en genot in de ogen, "Daarom!" Antwoordde hij, "Ik gun jullie eendjes! Daarom zijn jullie altijd zo grumpy," Hij staarde haar even intens aan, ja grumpy Tinder, foei Tinder! "Jullie hebben eendjes nodig!" Dat zou ze vast veel aardiger maken, en dus ook makkelijker voor de andere clans om met ze te leven.

Oh Lord, noemde ze hem nou net geen eend'?! Nou zeg, dat ging overduidelijk te ver hoor. Niet dus, Tall kon het niet laten in een grinnik bui te vallen, was dat een belediging? Zo ja dan had hij toch echt het tegenovergestelde effect. "Laatste keer dat ik checkte niet nee," Antwoordde hij plagend, zijn tong uitgestoken. De poes leek zich echter niet van haar stuk te laten brengen en na zijn punt over hoe grumpy zij allen waren werd zijn clan beledigd. Tall viel even stil en vernauwde zijn ogen, het was echter nog steeds allemaal redelijk spelenderwijs van zijn kant want kom op, wie kon nou grumpy zijn met een baby eend in de buurt?! Behalve Tinder dan, Tinder kon overal grumpy zijn, Tinder was queen of grumpiness, niet dat hij haar dat zou vermelden want de queen of grumpiness kon ook queen of rage worden en dan vreesde hij voor het leven van zowel de baby eend als zijn neus. "Neem je bagage mee en ga terug naar Shadowclan, of je mag jezelf verantwoorden aan Everstar, me dunkt dat allebei prima is," Hij boog zich naar het eendje toe, "Dat over de bagage meende ze niet hoor," Grinnikte hij zachtjes, slechts om de poes te klieren. "Ze is ietwat cold-hearted at the moment-" De poes kreeg weer een stare, "Maar normaal is ze wel oke," Wat hij ergens wel meende, dacht hij in ieder geval. "Denk je nou echt dat ik jou vertrouw, nadat jullie Windclan aangevallen hebben?" Vertrouwen? Wie had het hier over vertrouwen? Tall keek nu oprecht verbaasd naar de windclan poes. "Ik vraag niet om jouw vertrouwen," Mauwde hij rustig terug, "En ik ben zeker niet de meest onbetrouwbare in dit territorium," Vervolgde hij toen, met woede verborgen in zijn stem. Lionroar zou ooit nog wel boeten, maar Whitelion was op het moment onbereikbaar voor hem. Die vuile kater had zijn weg omhooggewerkt in de rangen, "Eigenlijk is jouw vader veiliger dan jij op het moment," Sprak hij, zijn staart een serieuze zwiep gevende.

Hij zag wel hoe ze naar hem keek! Dat deed de kater even naar zichzelf kijken, hij was toch zeker superfit? Allemaal spieren hier, geen Ace-achtig iets, daar had de ander genoeg van voor hun beiden. Puur spier, puur goed getraind lijf, hopelijk. Al dacht Tall niet dat hij het hoefde te gebruiken, de ander klonk al bang genoeg zoals het was, en dat was juist niet wat hij wilde. Zijn poot wees weer naar de baby-eend, daarvoor was hij hier, niet voor de poes. Tuurlijk was het een leuke bijkomstigheid, voor hem dan, maar haar bang maken had hij niet gewild. Vandaar ook dat hij eens knikte toen hem opgedragen werd zijn mond te houden over Lionroar, oke dan. Ze wist wel dat hij gelijk had, in haar hart. Of niet, misschien had ze geen hart. Foei! Tall, onaardige gedachten, en ook niet volledig waar. Het creepy persoon dat nu aangelopen kwam, die had geen hart, en waarschijnlijk ook een zwarte ziel. Al kond dat ook gewoon de invloed zijn van de vele verhalen die hij als kit over de ander gehoord had. "Is de prooi bij ShadowClan zo schaars dat je hier... eenden komt vangen?" Tall kon het niet laten even dramatisch met zijn ogen te rollen. "Baby eenden," Verbeterde hij de clanleader, die nog steeds kleiner was dan hij ondanks haar dramatische fluff die haar in zijn ogen op een wandelend stukje kampvuur deed lijken, die arme twolegs moesten wel denken. 'Waar gaat ons kampvuur heen?! Daar rent het!' Everstar kreeg ze waarschijnlijk de hele dagen achter zich aan. "En ik was niet aan het jagen, ik was aan het redden," Vervolgde hij, met zijn borst trots vooruit gestoken, hij was nobel werk aan het verrichten hier mensen! Grote genieën werden ook nooit begrepen.

Ze geloofde hem niet, dat was flink dramatisch zeg, alsof hij het kon helpen dat die eendjes redding nodig hadden. "Wat je ook aan het doen was met dat kuiken, je had het aan je eigen kan van de grens moeten doen. Met indringers zijn wij hier, zoals je vast wel weet, niet blij." Bij het horen van deze opmerking trok hij zijn wenkbrauwen op. "Ik dacht toch echt dat jullie dé clan waren als het ging om indringers," Beet hij terug, zeker niet dat deze kater blij was geweest was met het nieuws van de nieuwe deputy van Windclan. "Daar weet jouw deputy namelijk alles vanaf," Voegde hij er dan ook aan toe, zijn staart eens heen en weer slaande. "Jij en die clan van jou gaan te ver, Tallshadow. Jullie hebben onze grenzen lang genoeg getest." Tall schudde zijn hoofd, "Het was Whitelion die dat deed, en dat weet jij ook wel Everstar," Niet dat hij van plan was een gevecht te beginnen, maar serieus? Die kater? Dat was gewoonweg onbegrijpelijk.

De ander leek zijn woorden niet op prijs te stellen, en Tall kon het ook wel begrijpen. Om eerlijk te zijn vond hij niet perse dat hij hier zo goed bezig was, de main reason dat hij ook eigenlijk iets teruggezegd had was omdat hij niet gewend was het fout te hebben. Toch was inderdaad hij degene die op dit moment op de verkeerde plek was, zij het om eendjes te redden, en zat hij tegelijkertijd de deputy van de leader te beledigen. Als iemand dat over Innerghost zou durven doen zou de kater niet anders gereageerd hebben dan dat Everstar nu deed. Vandaar dat hij net op tijd uitweek voor de poes, al greep ze wel een pluk haar van hem, en zijn hoofd naar haar boog. "True," Antwoordde hij, dit was niet een gevecht wat gevochten hoefde te worden. "Dit gevecht is dan ook onnodig, ik zit fout, ik zal gaan… Pas op wel voor Whitelion," Bij de laatste zin keek hij de ander oprecht aan, ook al mocht het overgrote deel van hem de leidster niet, respect voor de poes was er wel degelijk. Ze was een goed leider. Daarna neeg hij zijn kop weer, om aan te tonen dat hij zich overgaf, en draaide zich om. Na een paar stappen bedacht hij zich nog een ding, en wendde zich dus nog snel even naar de twee katten. "De eendjes mogen jullie houden, bij het Thunderpath in de buurt ligt er een nestje," Nu verscheen er even een glimlach, eendjes waren lief oke?