Far away from home >Windcall

Vandaag was het haar dan toch eindelijk gelukt, ze was op ontdekkingsreis gegaan! Ze was héél vroeg in de ochtend weggesneakt uit het nest en was nu bezig met de wereld verkennen. Deze keer zonder haar broertje, omdat ze haar moeder trots wilde maken, maar alleen op háár. Ze wilde die eer niet met haar broertje delen, hoeveel ze ook van hem hield. Bovendien moest ze dit alleen doen.
De poes was inmiddels al een paar moons oud, maar voelde wel hoe haar poten inmiddels behoorlijk pijn aan het doen waren. Echter besloot ze nog éven door te gaan, omdat ze de geur van veel vreemde katten rook. Ze was nog te naïef om te denken dat deze misschien vijandelijk waren. Rustig wandelde de poes door het Windclan territorium, niet door hebbend dat er iemand anders in de buurt was.

> Voor nu even alleen Windcall ^^

Windcall had al vroeg in de ochtend een vreemde geur geroken, maar was er nu pas achter waar deze vandaan kwam. Vroeg in de ochtend opstaan was nooit makkelijk voor hem geweest, maar nu hij alleen maar naar het plafond aan het staren was, was het een hobby geworden. Ook nu zocht hij voor afleiding, alles om zijn gedachte opzij van Eclipse te zetten werd gewaardeerd en opgezocht. De kater stapte met snelle soepele passen door het gras en trapte alles opzij wat ook maar in zijn pad kwam. Opeens stopte hij arupt met lopen en opende zijn bek om de geur beter te identificeren, een rogue geur. Zijn groene blik was gevestigd op het gene wat zich achter de struik bevond, het enige obstakel tussen hem en de indringer. Met een grote sprong en zijn massieve poten voor zich uit gestrekt kwam de kater uit de struik vandaan. Zijn rode lange haren waaide om zich heen en voor een moment leek de kat op een vliegend vuurtje. Tot hij neer kwam op het beest onder zich, die hij fel tegen de grond drukte. 'Hello!' miauwde hij met een grijns die zich tot nu toe nog nooit op zijn gezicht getoond had. Ergens diep van binnen voelde Windcall een steek, er was iets mis, maar de kater negeerde het en bleef met een intimiderende blik op het kleintje staren.

De poes was rustig rond aan het banjeren in het vreemde gebied toen er plotseling een rode leeuw uit de bosjes sprong. Plots lag ze op haar rug tegen de grond gedrukt door de grote leeuw, die bij nader in zien toch een kat was. Ze werrd begroet, al leek het niet volledig vriendelijk.
Even was de poes verlamd van schrik, toen kee ze kater aan. Echter waren haar ogen niet vervuld van angst, maar van pure woede. Ze was woest.
Wild begon ze te spartelen en probeerde onder de machtige poten van de kater uit te komen. "Ga van me af haarbal! Vieze hond! Dikzak, wie denk je wel niet dat je bent!? Zomaar de dochter van Eclipse aanvallen! Val dood, vuil stuk vreten!" De reeks van niet al te vriendelijke woorden hadden nog wel even door kunnen gaan, maar ze besloot even de reactie van de kater af te wachten. Al bleef ze proberen onder hem uit te komen. De poes was zich er niet echt van bewust dat haar woorden misschien niet zeer slim gekozen waren.

ipad post, sorry!

De kitten begon allemaal dingen te gillen en een hoop beledigingen werden naar zijn hoofd toe gegooid. Zomaar de dochter van Eclipse aanvallen! Nu pas had Windcall door wat het kleine scharminkel onder hem had gezegd. Meteen verslapte de greep op de poes en sprong de rode kater een stap achteruit. Eerst bleef hij staan en keek hij zonder te knipperen naar de kleine poes op de grond. Hoe langer hij keek hoe meer gelijkenis de rode kat zag. 'Geez,' Mompelde hij bijna geluidloos. Dit was niet wat hij verwacht had, dit was niet wat hij voor ogen had en dit was zeker niet wat hij gewild had! Windcall wist meteen dat hij het moest zeggen, zo was hij opgevoed en zijn dochter had zeker het recht om te weten. Het maakte hem niet uit wat voor beledigingen ze hem nog meer ging roepen. Het feit dat zijn kitten tegen hem sprak maakte hem al blij genoeg. 'How is Eclipse? What is your name?' Twee vragen tegelijk donderde er uit. Windcall liep voorzichtig dichter naar de kit toe en hielp het jonkie overeind te komen. 'I-I am sorry, I shoudln't have done that, are you okay?' Hij had zojuist zijn eigen dochter tegen de grond gedrukt, iets wat niet snel vergeven kon worden, maar een sorry was alles wat hij kon geven. Als hij de macht, zou hij alles overnieuw doen. Van begin tot eind.

Na haar woorden leek de kater eindelijk te beseffen wat hij aan het doen was, hij verslapte zijn greep en liet haar gaan. De ogen van de kitten waren twee blauwe poelen van woede. Ze was diep, diep beledigd. Gelukkig leek de kater dit ook te begrijpen, hij keek haar even stom verbaasd aan en Farai keek boos terug. Ze likte haar rommelige vacht weer plat.'Geez,' mompelde de kater haast onhoorbaar. "Dat zou ik inderdaad zeggen!"siste ze hem toe, dodelijk beledig dat hij haar had aangevallen. 'How is Eclipse? What is your name?' Nu pas was de aandacht van de rode kitten gewekt. Ze keek de andere kater fel aan, er klopte iets niet. Voorzichtig liep de kater dichterbij, waarop Farai hem achterdochtig aankeek. Hij probeerde haar overeind te helpen, maar Farai schuifelde weg en siste naar hem, ze moest niets hebben van deze vreemdeling.'I-I am sorry, I shoudln't have done that, are you okay?' Iets stak haar. Die geur, het was de geur die ook rond haar hol hing! Hij rook naar vreemde katten en had heel bijzonder veel van haar weg, Was dit... was dit haar vader? Nu was het haar beurt om de kater verrast aan te kijken. "Pa...?"Vroeg ze ongelovig met vernauwde ogen.

Dat ene woord uit de mond van zijn dochter gaf hem de rillingen, niet omdat hij bang was, maar omdat hij nooit had kunnen voorstellen dat zijn dochter dit zou zeggen. De kat zuchtte en er hing een liefdevolle glimlach om zijn lippen. Ook al wist hij dat hij die niet verdient had, maar zoiets groots kon hij niet verbergen. 'I guess..' miauwde hij tergend langzaam terug terwijl hij zijn glimlach alweer ingeslikt had. Voor de kitten was dit natuurlijk helemaal niet leuk, het enige wat zij er van wist is dat haar moeder verliefd was geweest en dat die zak haar gewoon had laten stikken. Als oud vuil. Windcall schudde de gedachten weg en wilde kort zijn neusje tegen die van haar drukken, maar bedacht zich en deed een stap terug waar hij in ademden en zijn groene blik op het kleinte vasthield. 'What is your name?' Miauwde hij zo kalm mogelijk. De kater was er heel kort bij de geboorte geweest, maar had nooit de namen van de twee mee gekregen.

Er hing een liefdevolle glimlach op de lippen van deze kater, hij leek niet de ernst van deze situatie te beseffen. 'I guess..'Hij leek niet te beseffen hoe erg het voor de kitten was om haar vader te zien. Als de kater een gelukkige hereniging verwachtte, dan had hij het maar al te mis.
De kater stapte op haar af, alsof hij zijn neus tegen de hare wilde drukken. Dit stond de jonge kitten echter niet toe en ze stapte naar achteren, blij te zien dat hij zich had bedacht. De rode poes boorde haar felle blauwe ogen in de zijnen. 'What is your name?' Met grote ogen keek ze haar vader aan, zich afvragen hoe hij zoiets kon vragen. "Dat gaat je niets aan!"Blies ze de kater woest toe. "Jij hebt Mama, Meadow en mij zomaar achter gelaten!"Tranen stonden in haar ogen. "J-Jij bent mijn vader niet!"

Natuurlijk had hij geen lieve kalmeerende woorden verwacht, dit was alles wat hij verwacht had zelfs de beschuldiging dat hij haar vader niet was verraste hem niet. Hij had Eclipse nooit zwanger moeten maken, maar niks was gegaan zoals hij het wilde en hiervoor moest hij boette. Al baalde de rode kater er wel van dat zijn geliefde partner en kits zijn trouw voor zijn clan niet begrepen. Zij hadden nooit gekend hoe dat was, maar daarnaast had hij dat moeten weten en was het alsnog fout wat hij gedaan had. Geen kip die dat ontkennen kon. De massieve kater kneep zijn ogen zachtjes dicht en slaakte een zucht. Geen idee hoe hij zijn dochter moest aanpakken liet hij zichzelf maar op de grond zakken en keken zijn groene ogen naar haar blauwe twinkelende. 'That doesn't mean I wanted too,' miauwde Windcall zachtjes. Hoe moest je zoiets uitleggen? Zijn wirwar van gevoelens was niet eens voor hem te snappen en dus al helemaal niet uit te leggen tegen zijn jonge dochter. Van wiens naam nog steeds onbekend is.

(Windcall word een rogue, maar dat gebeurde pas na dit topic xD)

De enorme kater kneep zijn ogen zachtjes dicht en slaakte een zucht na haar felle woorden. Farai wist nog maar net de tranen die in haar ogen prikten weg te drukken. Ze wist dat huilen een zwakte was, en zwaktes waren slecht om te tonen aan je vijanden. Ja, Eclipse voedde hun goed op. Beter dan deze kater, die in haar ogen haar moeder gewoon had verlaten. Dat zou ze hem niet zomaar vergeven, hoeveel lieve woorden hij ook zei.
De kater liet zich op de grond zakken en keek haar met zijn groene ogen aan. Farai stond rap op en keek hem fel aan, haar haren stonden een beetje omhoog, iets wat een indrukwekkende indruk zou moeten maken, al leek ze nu meer op een balletje wol dan op een indrukwekkende, gevaarlijke kat. 'That doesn't mean I wanted too,'was het zachte antwoord van de kater. Farai was woest. "Waarom heb je het dan toch gedaan he?"piepte ze boos.

De ogen van de kitten schoten vuur, en als Windcall niet in deze positie had gestaan was hij in lachen uit gebarsten om de felheid van het kleintje, maar nu liet het slechts een steek in zijn maag achter. "Waarom heb je het dan toch gedaan he?" Ergens voelde de kater irritatie op borrelen, natuurlijk was hij iets verschuldigd, maar het maakte niet uit wat hij zou zeggen zijn kittens zouden het toch als verraad blijven zien. 'You don't understand, the meaning of a clan.' Miauwde de massieve kater zo rustig mogelijk. Hij kon het wel gaan uitleggen, maar dat zou aan het eind alleen maar verspilde moeite zijn. 'I know I am wrong here, I know.' Vervolgde de Wind. Hij wilde namelijk zeker niet de voorstelling wekken dat hij dacht dat hij volkomen goed zat. O, hij wilde het zo graag goed maken met zijn kittens maar die hoop was al verloren voordat ze geboren waren.

'You don't understand, the meaning of a clan.' De poes snoof, duidelijk ontevreden. Misschien was ze wat te hard tegen haar vader, zou ze hem eigenlijk moeten vergeven, maar haar koppige karakter hield dat tegen. Voor haar was op het moment haar familie het aller belangrijkste wat er was, simpelweg omdat het het enige was wat ze had. Daarom kon ze zich niet voorstellen hoe haar vader hen had kunnen verlaten. "Jij begrijpt de betekenis van een familie niet"murmelde ze ontevreden. Ze wist niet eens echt wat een clan was, maar ze was er van overtuigd dat het niet belangrijker dan haar moeder en zusje kon zijn. 'I know I am wrong here, I know.' Ze keek op, iets van hoop in haar ogen. "Waarom kom je dan niet weer terug naar ons?"miauwde ze met iets van verlangen in haar stem. Ze zou het hem niet makkelijk vergeven, maar als hij weer terug zou komen... Had hij een kans

laat sorry ;w;

"Jij begrijpt de betekenis van een familie niet" De rosse kater sloeg zijn ogen neer en zuchtte, was dat maar zo geweest. Dan was alles heel anders gelopen. "Waarom kom je dan niet weer terug naar ons?" Nu richtte hij zijn groene ogen weer op zijn dochter, de gene die hij nu al zoveel lief had. Zonder haar naam te weten. 'Oh, dear. Listen. A clan is like family, no, it is family to me. You understand?' Probeerde hij de situatie voorzichtig uit te leggen. 'And, I am really thinking right now...I dont know it's a very hard situation.' Vervolgde de warrior verder. Hij wilde zo graag bij beide zijn, maar de liefde die hij al voor jongs af aan kende voor zijn clan, had de overhand, al zou hij nog eens heel erg gaan kunnen twijfelen na deze ontmoeting.

Ze voelde hoe hij naar haar keek, maar de jonge poes had haar blik afgewend. Plots waren haar rossige poten, die zo op die van haar vader leken, heel interessant. 'Oh, dear. Listen. A clan is like family, no, it is family to me. You understand?'Boos legde ze haar oren in haar nek. Het was als een familie voor hem, was zijn eigen familie dat dan niet? Hoe deze kater het ook zou proberen, de jonge poes kon het niet bevatten. Voor haar was haar familie wat voor hem zijn clan was, haar hele wereld was haar familie. Maar hoe dan ook, ze zei niets. 'And, I am really thinking right now...I dont know it's a very hard situation.'Het poesje zuchtte en keek hem hoopvol aan. "Je zou terug kunnen komen? Dan... dan zal ik erover na denken je te vergeven!"Vroeg ze hem, een hoopvolle blik in haar blauwe ogen. "Oh... Ik ben Farai, trouwens."mompelde ze.

Onderwerp: Re: Far away from home >Windcall