I can't let you go

Walnut had zich voor het eerst meer teruggetrokken in haar den. De tijd van speelsheid en ontdekken was voorbij, duidelijk zichtbaar was ze de volwassene wereld in getrokken. Het was vandaag weer zo een dag waar ze zich het liefst verstopte in de schaduw van haar den, maar er moest op prooi gejaagd worden voor de elders, en natuurlijk was haar trouw groter dan alle problemen op één hoop. Sjokkend was had de poes zichzelf het kamp uit gesleept en was ze nadat ze 3 muizen gevangen had, even gaan zitten. Natuurlijk was de warrior blij dat ze nu haar naam had, maar ervan genieten kon ze nog niet helemaal. Zeker niet nu er een vreemde geur binnensloop. Ze spitste haar oortjes en schoot in de sluiphouding. De geur had iets bekends, maar veel aandacht besteedde ze er niet aan. Haar aandacht lag gevestigd op de houding waarin ze sloop. Eaglerose had het haar goed geleerd. Uiteindelijk lag ze onder een struik en wist de kattin dat de indringer aan de andere kant zat. Walnutdrop twijfelde geen moment en sprong zonder haar klauwen uit te werpen boven op het slachtoffer. Ze drukte hem op zijn rug en haar pupillen vergrote zich bij het zien van zijn snoet. 'Bonepaw!?' miauwde ze zonder een spier te bewegen. Haar druk werd lichter, maar de poes stond nog altijd op de kater. Te geschokt om te bewegen.

De kater was net zo geschokt als haar, en snel duwde hij haar gewicht van zich af. Ze klapte haar bek dicht en keek met afwezige ogen naar de kat. Iemand die meer gedaan had in zijn leven dan zij ooit zal doen. "Het spijt me." De poes reageerde niet, maar hoorde aan zijn stem dat hij het meende. En precies daarom ontweek ze zijn ogen, ze wilde het verdriet niet zien. "Ik weet dat je misschien op me kwaad bent dat je liever een poot naar me toe wilt slaan maar," Oja, een lange tijd had ze de kat aan fladderen willen scheuren, zijn vacht overhoop willen halen, maar het vertrouwen in hem was te groot. Nu keek Walnut hem wel aan, iets wat hij had opgemerkt want hij leek steeds kleiner te worden onder haar blik. "Ik kan je niet uit mijn hoofd zetten, ik wil je vergeten maar het lukt niet omdat.." Heel eventjes vernauwde haar ogen iets uit verbazing. Ze had heel veel woorden uit de bek van de Thunderclanner verwacht te horen, maar deze hoorde daar niet bij. Het kon niet. De spanning gleed zien baar van haar schouders af toen de jongere kat haar aanraakte. Haar ogen waren nu geheel gesloten en een paar tranen waren al op de grond gevallen. De twee hadden elkaar pijn gedaan, misschien niet opzettelijk, maar er waren problemen in het spel die te groot waren voor de jonge katten. Er was een limiet aan wat een kat kon verdragen.

Walnut liet het over zich heen stromen, gedachte liepen over en ze kon zich niet meer goed focusen op de handelingen die gebeurde. Ze mocht Bonepaw heel erg, maar niet op die manier. Het was teveel. Hij had katten pijn gedaan, vermoord, maar van haar hield hij. Het liet haar kop rond draaien. Het voelde niet juist het was oneerlijk. Tegenover de andere en tegenover Bonepaw. "omdat ik op je verliefd ben." Ze slikte en opende haar ogen. Natuurlijk, ze had het eerder moeten zien. Dan had ze het misschien nog kunnen voorkomen, maar nu zou er weer iemand pijn gedaan moeten worden. De kater begon haar oor te likken en ze liet hem maar gaan. "alleen weet ik dat hij meer waard bent," Had hij het nu over Creamy? Even draaide de poes haar ogen weg en zette ze voorzichtig een stapje achteruit. Een deel van haar wilde de kat vergeven, hij had vele katten pijn gedaan, daarvoor kon je niet zomaar iemand vergeven. Ze wilde dit niet. De jonge warrior wilde dat hij weg ging, haar met rust liet. Hoeveel pijn het ook zou doen, hij was niet meer welkom hier. En als Warrior moest ze dat bewijzen ook. Het apprentice deel van haar wilde hem terug nemen, als vrienden door gaan, maar voor de katten die hij pijn had gedaan moest ze hem niet vergeven. Hoe fout het ook klonk. Het was niet juist. Bonepaw had dit pad gekozen, en daar stond Walnut niet op. Al lang geleden waren hun wegen gescheiden. 'Je bent op ons terrein,' miauwde ze zelfverzekerd. Er was geen trilling te bekennen in haar stem, maar haar ogen waren waterig en verraadde hoe moeilijk ze dit vond, en o god ze hoopte dat de kater dit begreep.

Natuurlijk verbaasde haar zet de kater. Ze was koud en wilde ook graag dat dat ook zo bleef. Walnut was geen jonkie meer en moest zich als een volwassene gedragen, een Thunderclanner die meerdere katten had vermoord op je territorium later hoorde daar niet bij. Zeker niet. Ook zij spande haar spieren toen zijn nagels te voor schijn kwamen, al schreeuwde haar hoofd dat ze geen haar op zijn vacht wilde krenken. "Ik wist dat je op een ander bent." Ze reageerde niet en bleef de kater aan kijken, van binnen brandde het maar van buiten doofde haar ogen. De poes was blij om te zien dat de apprentice zich omdraaide, helaas bleef hij daar staan. Aan de grond genageld keek ze naar zijn rug en slaakte ze van binnen een zucht. Met twee stappen stond ze naast hem, haar ogen gericht op zijn wonden. Voor nu zou ze die moeten negeren, wie weet hoe hij er aan kwam. 'Ik wil je vragen te verlaten.' miauwde ze koel. Ook nu waren haar ogen nog waterig, maar haar woorden sterk.