Darkness [Lynxfang, Butterstar and Wisperwind and Honeypaw]

Pijn. Overal pijn. De bruine poes strompelde voort, bij elke stap een helse pijn door haar heupen, poten en staart schietend. Het leek alsof haar achterlijf in brand stond. Het was afschuwelijk. Het was ondraaglijk.
Leatherpaw vond alsof haar lichaam een grote hoop pijn was. Haar heupen branden en werd doorboord bij elke stap door een dolk, zo voelde het. En dan nog de diepe snee die van haar wenkbrauw naar haar wang liep, waar nog traag bloed uit vloeide. Overal zat het... Overal zat bloed.
De Apprentice liep luid jammerend door. 'Dit doe ik nooit meer!'
Ze herinnerde zich de rode poes. Wat deed zij nu op dit moment? Had ze het gehaald?
Een scherpe steek sneed nogmaals door haar gebroken heup en Leatherpaw krijste het uit. Een enorm gejammer ontsnapte uit haar keel en galmde over het Riverclan Terriotorium.
Heeft iemand me gehoord? dacht Leatherpaw angstig bij de gedachte dat ze hier zou doodbloeden. Alsjeblieft, iemand, help mij!
'Help me,' jammerde ze zachtjes terwijl haar met bloed besmeurde vacht koud werd.

Zoveel gedoe weer. Het was alsof het even een pauze had genomen en dat het nu weer van voor af aan begon en het ergste was nog dat het zijn eigen schuld was. Hij had hun Medicine Cat beledigt om het feit dat ze niet van deze clan afkomstig was. Skyclan was weg, maar de kater bleef altijd moeite hebben met 'anderen'. Hij had de Skyclanners inmiddels wel geaccepteerd, toch was het woord uit zijn bek geschoten tijdens een ruzie. Nu ontweek hij haar gewoon en sinds ze een groot gedeelte in het Camp was, was hij er een groot gedeelte buiten. Niet veel verschil met vroeger dus. Humeurig liep Lynxfang over de Riverclangrond heen, van plan om zijn woede uit te laten op een stel vissen. Het volgende moment klonk er een enorm gejammer wat zijn vacht deed rijzen. Lynxfang vergat al zijn zorgen in een klap en rende richting de plek van het geluid. De sterke geur van bloed kwam hem tegemoet. Uiteindelijk vond hij haar. Leatherpaw, in bloed. Van haar afkomstig. Veel bloed. Lynxfang knipperde kort met zijn ogen. Wat was er gebeurd? Lynxfang rende naar haar toe en keek bezorgd naar haar. ''Leatherpaw?''. Nee, wat moest hij doen. Rustig houden. ''Leatherpaw, luister naar me. Alles komt goed, er komt vast hulp nu''sprak hij met een opvallende kalme stem en de ouwe kater zoals men hem kende leek weer terug te zijn. ''Ik blijf bij je, ik zal nogmaals richting het Camp roepen''. Zodat Whisperwind gewaarschuwd werd...''WHISPERWIND''riep hij richting het Camp. Prooi verjagend, maar dat maakte nu niet uit. Hij wou Leatherpaw niet alleen laten en hij durfde haar ook niet te verplaatsen.

Leatherpaw? De lichtbruine poes opende haar pijnlijke ogen traag. Een donkerrode kater stond voor haar met een bezorgde blik. 'Lynxfang?'
Snel en zwaar ademend keek Leatherpaw de kater aan. Ze wou een lange woordenstroom op haar mond laten rollen, maar haar hele lijf was gevuld met pijn. Het leek dat er geen bloed door haar aderen stroomde, maar alleen pure pijn.
'Leatherpaw, luister naar me. Alles komt goed, er komt vast hulp nu.' De rustige stem weerklonk dichtbij Leatherpaws oor. Wat ging hij doen? vroeg Leatherpaw zich angstig af. Ging hij haar naar het Camp dragen? Staan kon ze noch stappen. 'Ik blijf bij je, ik zal nogmaals richting het Camp roepen.' Toen weergalmde een lange kreet van de rode kater door de bossen, die de muizen uit hun holen deed rennen. Een dikke vette rat rende enkele vossenlengte's van Leatherpaw weg, maar Lynxfang schonk er geen aandacht aan. Leatherpaw keek met haar met angst gevulde, gele ogen Lynxfang aan. Ze moest hem waarschuwen, over de Rogue, over Wolf, over het gevecht...
'Wolf...' fluisterde Leatherpaw schor. Ze probeerde dichterbij te kruipen, maar een ondraaglijke, helse pijn vulde haar lichaam opnieuw. 'Hij heeft... Ons aangevallen... Wolf. Hij is niet te vertrouwen.'
Ze snakte naar adem, haar lichaam vol pijn. Doe deze marteling stoppen, bad Leatherpaw angstig. Help me, Starclan! 'Oh, mijn heup,' jammerde de bruine Apprentice en tikte lichtjes met haar staart op de met bloed besmeurde heup, die er in een vreemde vorm bijlag. Waarschijnlijk gebroken. 'Alsjeblieft, Lynxfang, blijf bij mij. Ik ben zo bang, zo bang dat Wolf terugkomt...' Ze knipperde met haar beide ogen, ook al was de lange snee die van haar wenkbrauw tot haar wang liep, nog zachtjes aan het bloeden.

De gitzwarte poes zat daar maar, voor zich uit te staren en in haar hoofd alle gebeurtenissen voor zich te halen. Zoveel manen waren vergaan en nog altijd kon ze het naar boven halen alsof het gisteren was gebeurd. Toch deed het geen pijn meer en had ze geaccepteerd dat de situatie nu eenmaal niet meer veranderen. Ze had al haar vrede weer kunnen vinden als medicine cat van haar nieuwe thuis. En voor haar voelde het ook echt wel aan als thuis nu, al kon ze nog altijd niet zwemmen. Zodra ze haar naam hoorde schrok ze op uit haar gedachtes en hees zichzelf zuchtend omhoog. Ze mompelde even wat in zichzelf zodra ze voelde dat haar lichaam stram was van het stilzitten. Ze rekte zich uit en schudde haar vacht op voor ze langzaam in de richting van het geluid ging. De geur van bloed kwam haar al tegemoet maar ze bleef toch rustig lopen om haar lichaam te ontspannen. De eerste die binnen haar zicht kwam was de kater, de kater die het lef had haar toe te spreken zoals hij had gedaan. Ze wierp hem enkel een koude blik toe voor ze naar de jonge poes liep en haar kop liet zakken. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg ze langzaam aan de jonge poes, Leatherpaw. Ze had geen redenen om in paniek te raken, daar was ze het type ook niet voor. Nooit geweest en wellicht was dat de reden geweest dat zij werd gekozen door Dreamwave als apprentice. Haar neus bewoog ze langzaam door de bebloede vacht van de apprentice en vond genoeg dingen die haar aandacht echt nodig gingen hebben.

Een gitzwarte ontspannen lichaam kwam op Leatherpaw af. Wisperwind? Leatherpaw keek op met haar zwakke, doffe ogen en een gezicht dat aan de ene helft was bebloed.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Wisperwind kalm en traag en de bruine poes bewonderde hoe de Medcine Cat zo rustig in deze situatie kon blijven. Zij echter niet.
'Ik-... Het was-' stamelde ze in paniek. Bloed droop van haar gezicht bij elk woord. 'Het was...Cyber,' perste ze er toen uit. 'Een Rogue...' De bruine Apprentice huiverde van kop tot teen toen ze terugdacht aan zijn massieve gestalte dat op haar af stormde zich tegen haar beukte en haar heup brak. 'Hij noemde zich Wolf... Maar... Toen viel hij mij aan... En zei dat hij Cyber heette. Toen ben ik weggelopen.' Ze beet op haar lip en vocht tegen de pijn die opnieuw door haar lijf zinderde toen ze haar achterpoot bewoog en liet haar kop tegen de grond zakken.