I always thought you were made of steel, you know~

Hij verliet het kamp, een iets gehaaste blik in zijn lichtblauwe ogen. Hij vond het nog steeds niet prettig om alleen het kamp uit te gaan, het joeg hem angst aan. Toch zette hij elke keer zijn kaken op elkaar, omdat hij prooi mee terug wilde nemen. Hij probeerde zoveel mogelijk mee te gaan op patrouille want dan was hij niet alleen, maar op patrouille kon hij zich moeilijk concentreren. Zijn gedachten gingen alle kanten op en hij had door dat ook zijn appentices het merkten, dus probeerde hij zich meer te ontspannen. Het gesprek met Walnut, had hem uit het dal getrokken maar de trauma’s overwinnen moest hij zelf doen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Toch was zijn crèmekleurige vacht minder dof en glansden zijn ogen weer. Stapje voor stapje begon hij de oude te worden, al was hij er nog lang niet. Hij was te gevoelig en dat zat hem vaak in de weg. Hij deed zijn bek open om de geuren van zijn omgeving in hem op te nemen terwijl hij richting de rivier liep. Plots stopte hij met lopen toen de geur van een muis zijn zintuigen prikkelde. Hij bewoog alert met zijn oren terwijl zijn blik over de omgeving gleed. Toen zakte hij wat door zijn poten en sloop in de richting van de muis. Het diertje was bezig een hol te graven bij een bosje, maar die zou nooit afkomen. Hij dook boven op de muis en doodde hem snel, daarna bedankte hij StarClan voor de prooi. Voordat hij weer om hem heen keek.

[Open]