Places of peace, damn it.. (Warpaw)

Waarom kwam hij de laatste tijd altijd uit bij Fourtrees? Het was gewoon een probleem aan het worden. Hij was heel rustig begonnen met jagen, had enkele muisjes buit gemaakt en had zelfs nog wat kunnen stelen aan de grenzen. Je moest je prooi immers niet onbewaakt begraven bij hem in de buurt. Warpaw had geen gevoel van schaamte nog schande op dat gebied. Maar plots, uit het niks, kwamen die verdomde bomen ineens weer in beeld. Was hij stiekem geen duif die zo de weg terug vond? Dit was belachelijk, maar goed. Nu hij er toch was kon hij net zogoed een kijkje nemen waarom die vier boompjes zo belangrijk waren dat hij er steeds weer op uit kwam. Maar eenmaal daar vond hij weer de oude rotzooi als voorheen. Een mengeling van vele geuren, maar allemaal oud. Geen vleugje prooi te bekennen dankzij deze stank. Maar plots merkte de ander iets op; niet alles was oud. Hij rook verse Windclanner.

Lang duurde het niet of hij had de dader gevonden, een tortoishell poes. Zelf had hij een afkeur aan alles wat hem aan zijn eigen afwijkende pels deed denken, en die poes viel dus niet onder een goede eerste indruk. Aangezien ze zelf al dichterbij kwam liep hij ook maar richting haar toe. De uitdaging in diens groene ogen was bijna tastbaar en War ging nu eenmaal geen uitdaging uit de weg. Hij hief zich tot zijn volle grote, waardoor ook zijn vreemde bouw doorscheen, en keek de vreemde neerbuigend aan. ‘Ach pop, je zou eens moeten weten waar ik allemaal mag komen’ hij sprak haar aan alsof ze minderwaardig was, met niet perse arrogant. De calico ging op de ander in en zou gegarandeerd winnen. Want ja, deze poes leek hem nu net het typ dat niet op kon tegen wat geflirt en wat dominantie.

Hij was oud genoeg om een warrior te zijn, en hoewel zijn naam die rang nog niet droeg kon hij hier misbruik van maken. Degene voor hem was waarschijnlijk nog net een uit te kluiten gegroeide kitten, niets meer of minder. Nou ja, misschien wel minder. ‘Maar pop, we beginnen pas net. Daarbij is wegrennen meer jullie ding’ sprak hij simpelweg terug, nadat hij had gedaan alsof hij de vraag echt in overweging had gebracht. Ze ging verder, ze was een type dat alles overdeed met praten. Maar hij had meer voor zich in, hij had in ieder geval genoeg verstand van lichaamstaal om ook daar een beetje mee te knoeien. Haar opmerking was voor hem loos, want ja, alsof hij nooit eerder met zijn vacht was gepest. Hij was het gewent, hoewel hij zelf ook een afkeur had aan die afwijking. ‘Moet jij niet hazen achterna rennen?’ Herhaalde hij haar woorden simpeltiek. Maar hierna stapte hij rustig dichterbij, de afstand tussen beiden nu wel heel kleine makend. Daarna draaide hij zijn kopje lichtelijk en keek haar aan alsof hij een prooi van de prooistapel zocht. Hij ging niet zitten, nee, Warpaw bleef staan en genoot van zijn hoogteverschil. ‘Maar nee pop, toevallig is vissen niet echt mijn ding’ vervolgde hij zijn woorden zachtjes terwijl hij zijn zilveren ogen wat bij elkaar kneep. Het was waar, hij kon niet vissen. Daarom had hij ook vaak avontuurtjes naar andere clans.

Bij haar vraag grijnsde hij bijna triomfantelijk, alsof hij op die vraag gewacht had. Bij zijn woorden liet hij zijn staart onder haar kin glijden. ‘Nou pop, misschien een gevaarlijk knappe kater die voor je neus staat’ hij daagde de poes met zijn toon uit die voorspelbare woorden te zeggen. Hij stond er voor klaar en zou meteen een weerwoord hebben. Moest ze het zo willen spelen? Kom maar op. Toen ze gewoon verder ging met haar spot en opmerkte hoe indrukwekkend het was dat hij als Riverclanner niet kon vissen lachte hij schuin. Pff, wie had gezegd dat hij het niet kon? Hij had alleen gezegd dat het niet zijn ding was. Maar hij ging er niet verder op in want ze was al opgestaan. Al was het aan zijn blik en houding te zien dat het hem allemaal maar weinig deerde. Toen ze dus ook wegliep om een echte krijger te zoeken lachte hij kil, zijn blik die emotie weerspiegelend. ‘Nou pop, succes, ik weet zeker dat die allemaal wegrennen bij je aankomst’ Hiermee draaide ook hij zichzelf om en schudde zijn vacht uit, om hierna rustig richting Riverclan te lopen. Hij was helemaal niet van plan het zichzelf moeilijk te maken. Die poes was toch niet interessant voor hem geweest.