The Court

De wind deed haar huiveren, en ze zette haar vacht een beetje op. Waar hadden haar poten haar vandaag naartoe gebracht? Ze herkende niet alles meteen. Bovendien had de wandeling haar vermoeid, dus ging ze even zitten. Toch gek, dat dingen die ze vroeger goed kon haar nu vermoeiden. Misschien kwam het door haar slaapgebrek en verminderde eetlust. Ze legde even haar kop op haar voorpooties. Ze viel bijna in slaap, maar toen klonken er voetstappen. Ze spitste haar oortjes, en besloot te gaan kijken. Ze sprong op, en wandelde in de richting van het geluid. Ze was bij Fourtrees terechtgekomen. Het rood witte poesje zag een donkergekleurde kater rustig rondwandelen. Ze dacht eerst dat ze maar beter weg kon gaan, maar dat had toch geen zin aangezien hij vast al wist ze er was. Ze stapte uit de schaduwen, en hoopte maar dat haar vacht haar uitgemergelde lijfje goed genoeg verhulde.

"Hey, ik ben Graywing, van Riverclan." zei de donkere kater, terwijl hij langzaam dichter naar haar toe kwam lopen. Goed, hij leek niet al te vijandig. Ze ontspande zich een beetje. "Aangenaam Graywing, ik ben Winterplume van de Thunderclan." antwoordde ze met een flauwe glimlach. "Gaat het wel goed met je?" vroeg hij toen een beetje bezorgd. Van binnen schrok ze tamelijk. "Eh.. jawel..." zei ze iets te veel aarzelend. Ze tikte lichtelijk nerveus met haar staart op de grond en zette haar vacht nog iets meer op. Maar ze besefte ook dat het waarschijnlijk niets hielp. Ze besloot uiteindelijk maar te gaan zitten. Als hij haar wilde vermoorden, zou dat hem toch wel lukken.

"De geur van dassen is hier nog steeds sterk." de plotselinge verandering van onderwerp verbaasde haar, maar ze knikte toch. "Het wordt tijd dat Windclan eindelijk eens iets aan die beesten gaat doen, vind je niet?" ging hij verder. Ze hield haar kopje even schuin. Dit onderwerp was eigenlijk nog steeds aan zijn eerdere vraag gelinkt. "Tja eh.. het is wel gevaarlijk, ja." antwoordde ze een beetje onzeker. Ze merkte dat haar staart nog steeds onophoudelijk op de grond bleef tikken, en ze legde gauw haar voorpootje erop. Ze zag hem kronkelen onder haar poot, en kreeg er een raar gevoel van..

Ze besefte dat ze Graywing ook zenuwachtig maakte met haar rare gedoe, en probeerde uit alle macht normaal te doen. "Heb je al eens een das gezien? Het is geen fijn gezicht dat kan ik je wel vertellen." zei hij. Het lukte haar eindelijk zich iets meer op haar gemak te voelen. Ze verbaasde zichzelf met een hartelijk lachje. "Nee, en zo te horen moet ik dat ook niet willen!" zei ze nog steeds glimlachend. Ze wierp een blik op de vlieg die voor haar neus bleef vliegen. Ze bleef hem maar volgen met haar gele ogen, hoewel dat er waarschijnlijk vreemd uit zag.

"Als we nu op jacht gaan naar vliegen sturen ze ons waarschijnlijk terug naar de Nursery." grinnikte Gray. Winter lachte, de schattigste lach die ze had, en ze vroeg zich af wat er nou weer mis met haar was. "Het is best leuk in de Nursery hoor!" grapte ze, terwijl ze met haar sneeuwwitte pootje naar de dikke vlieg sloeg. Ineens sprong ze geschrokken op en slaakte een klein gilletje. Er was een enorme zwarte spin onder haar buik gekropen, en ze was doodsbang voor spinnen. Half hysterisch staarde ze naar de spin vlakbij haar.

Graywing plette de spin, en meteen ontspande ze zich weer. "Ik moet je wel laten laten weten dat mijn respect voor Thunderclan warriors flink gedaald is. Ik dacht dat jullie daar in dat bos wel gewend waren aan spinnen." ging hij toen verder. Met een ruk keek ze op. "Misschien is er wel een reden voor dat ik bang ben voor spinnen. Maar nee, daar denk je niet aan he?" zei ze beledigd, en sprong op om weg te lopen. Ze liet zich niet zomaar even lekker beledigen door een Riverclanner.

"Het was maar een grapje. Je kunt toch wel tegen een grapje?" de donkere kater leek nu iets serieuzer, maar ze was nog steeds overduidelijk beledigd. "Kom op, blijf nog even." zei hij weer. Winter schudde haar kop. "Er is een emotionele reden voor, dus néé, dan kam ik niet tegen een grapje. En waarom moet ik blijven?" antwoordde ze iets rustiger. Ze stond nog steeds te trillen op haar poten, en het kon haar ook niks meer schelen dat je nu haar ribben kon tellen. Waarom was ze zo snel op haar teentjes getrapt? Misschien had het wel gewoon met haar hele levenssituatie te maken...

Het spijt me. Ik ken je nog maar net, en ik ben nog niet bekend met je trauma's en emotionele problemen. We hadden het gezellig, en dat kan het weer worden, daarom wil ik dat je blijft." hij keek haar aan, en ze keek verlegen weg. Het was waar, hij kon er ook niet zoveel aan doen. Een beetje beschaamd zakte ze door haar pootjes, en sloeg trillend haar rode staart om zich heen. Ze wenste dat haar staart iets pluiziger was geweest, maar ze moest het hier maar mee doen. "Maar jij bent een Riverclanner, en ik een Thunderclanner.." zei ze zachtjes. Ze had al zoveel gehoord over mislukte relaties en vriendschappen tussen katten van verschillende clans.

"Dat maakt mij niets uit. We zijn misschien van een andere clan, maar dat betekend niet dat we geen vrienden kunnen zijn. We kunnen elkaar hier toch ontmoeten, of bij de steppingstones, en zelfs bij gatherings." zei hij, en tot haar genoegen was hij deze keer degene die verlegen was. Om hetnog wat erger te maken, schonk ze hem een grote glimlach. "Da's waar. Maar ik maak mezelf van kant als ik je moet tegenkomen tijdens een gevecht tussen de clans." antwoordde ze weer met een serieuze blik. Dat zou een regelrechte ramp zijn. Sowieso hield ze al niet van gevechten, dus tja.