I am sorry

Haar vacht was doorweekt en haar lichaam trilde van de avond wind. Ze zat hier al een tijdje en er was een kleine bui over de vier bomen heen gevlogen, maar Walnut zou voor geen goud een stap verzetten. Ze vertrouwde er volledig op dat Creamy ooit wel eens zou verschijnen. Gister niet, eergister niet, vandaag wel. De poes zuchtte en keek met doffe ogen naar haar modderige poten. De bladeren hadden wel voor enige bescherming gediend maar nog steeds druppelde er water van haar neus af. Het incident met Butterstar zat nog vers in haar geheugen en telkens trok er een steek van spijt door haar maag. Ze moest sorry zeggen en aanvaarden dat het niet mogelijk was. Ze kon toch niet zeker zomaar tussen hem en zijn familie staan?

+Creamyfrost

De druppels maakte haar kalm terwijl de poes haar natte staart nog steviger tegen zich aan drukte. Ondanks alle heisa die samen met haar gevoelens was gekomen, was ze blij dat het gebeurt was. Of eigenlijk nog steeds gebeurde. De scene bij het Riverclan gebied speelde zo vaak in haar hoofd dat ze dacht zijn geur te ruiken. Je word gek Walnut. Ze grinnikte en sloeg de gedachte weg toen ze er achter kwam dat de geur wel heel echt leek. De wind stond haar kant op en snel hief ze haar kop op om een blik om zich heen te werpen, maar al snel hingen haar gele ogen stil op een gedaante verschuild achter de bomen. De schrik was nog scherp in haar ogen te lezen, maar die werd nu zachter, triester. De poes keek alleen maar en wist dat hij haar ook had gezien, het baarde haar zorgen dat de kater niet haar kant op liep. En zelfs vanaf deze afstand zag ze hoe slecht hij er aan toe was. Wat heb ik aangericht? Met kleine stapjes bewoog Walnut zich richting de nu verwaarloosde kat. Op ongeveer 3 meter afstand bleef ze staan en pierde ze haar gele ogen in die van hem. Er werden geen woorden gesproken, maar de sfeer was duidelijk anders dan voorheen. Walnut zette nog een stap en opende haar bekje waarna ze hem meteen weer sloot. Er was slechts één woord die om haar lippen hing. 'Sorry,' miauwde ze zachtjes. De wind vloog door haar heen, er was niet eens een zekerheid of hij het had gehoord. Of de wind haar woorden naar hem hadden gebracht zou ze misschien wel nooit weten. De sorry hing in haar gehele blik. Woorden waren niet nodig.

De stilte leek eeuwig te duren en bijna had Walnut zich omgedraaide om niet meer terug te keren, dan had ze de hint begrepen. “Walnut.” De steek in haar maag verergerde bij zijn woorden, ze klonken zo..zo breekbaar. Met haar gele ogen op de kater gericht besefte ze opeens hoe slecht hij eruit zag, ze had het al vanaf een afstand gezien, maar dichterbij was het allemaal nog erger. Verontschuldigend keek ze naar beneden, en schrok toen de kater opeens zijn wang tegen de hare aan drukte. Ze was er veel te diep in gegaan. De poes keek in stilte toe hoe de kater neer brak op de grond en zichzelf op krulde tot een bolletje losse vacht. Het medelijden was opeens groter dan de spijt en snel haastte ze zich naar Creamy tot ze dicht tegen hem aan zat. Zonder iets te zeggen begon ze zijn vacht te likken, wat hij blijkbaar de laatste paar dagen zelf niet meer onderhouden had. Het was erger dan de poes had gedacht, en zat het probleem veel dieper dan alleen zijzelf. Nadat zijn vacht er iets verzorgder uit zag keek ze toe hoe de kat bibberde. Terwijl Newleaf net aangebroken was. 'Alles komt goed,' miauwde de apprentice als een moeder die haar jongen geruststelt. De rest van de tijd bleef ze naast hem zitten, wie weet had de kater al tijden geen slaap meer gehad en zou ze daar nu voor de ruimte geven. Walnut zou niet van zijn zijde wijken tot Creamy het zou willen.

De kater was ver over zijn toeren heen, Walnut wenste op dit soort momenten dat ze stiekem blind was. Dan had ze de pijnlijke houding van de kater niet te hoeven zien, hoe hij er nu aan toe was baarde bij de poes grote zorgen. Groter dan haar eigen zorgen. Natuurlijk wilde ze niet met haar neus overal boven op zitten, maar als de poes hem wilde helpen moest ze ergens vanaf weten. “Ik wilde dat dat zo was.” Ze negeerde zijn woorden en slaakte een zachte zucht. Eentje die hij wel of niet zou horen. 'H-hoe, is het met je tante gegaan?' miauwde ze verslagen, bijna geluidloos. de zenuwen speelde op terwijl de vraag was gesteld. Een gevaarlijke vraag naar haar zin, eentje die alles weer in kon doen storten. Misschien wilde de kater helemaal geen goed gesprek, maar wilde hij afgeleid worden van alle ellende die zich boven op hem stortte. Het enige probleem was dat Walnut wel toe was aan een goed gesprek, een stevig gesprek dat beide op 4 poten kreeg.

Met haar oren iets platter tegen haar kop gelegd knikte ze soms instemmend op de woorden van de kater. Toen hij haar vroeg om bij hem te komen liggen krulde ze zonder een woord te zeggen naast hem op, haar kop rustend op zijn crème kleurige vacht. “Straks doe ik jou ook nog pijn.” Walnut haalde haar schouders op en gaf een geruststellende lik over zijn overhoop gehaalde vacht. 'Daar word ik alleen maar sterker van, het slijpt de scherpe randjes van je af.' Er zat wat komisch aan, iets wat de poes expres deed zodat de spanning iets minder werd. 'Cream, je moet jezelf niet haten. Ben je vergeten wat ze tegen jou heeft gedaan? Ze heeft jou een reden gegeven dat te zeggen.' Ze slikte even en sloot haar ogen voordat ze haar zin vervolgde. 'Misschien had je het niet zo moeten brengen, maar je hebt er spijt van. En daar draait het nu om, wat geweest is moet je zo laten. Je hebt namelijk geen controle meer over het verleden. Iets waarvan je kapot kan gaan als je daar blijft steken.' Snel hapte ze naar adem nadat de poes de zin in één adem teug had uit geblazen. Walnut had precies gezegd wat ze dacht en vond, haar kijk op het hele gebeuren.

“We zijn beide onredelijk geweest, maar ik had het niet moeten doen. Er zit haar iets dwars te laatste tijd en ze wil het er niet over hebben, ze is gewoon snel boos. Ze had alleen niet zo tegen jou moeten doen.” Aandachtig luisterde ze naar wat de kater te zeggen had terwijl er al weer nieuwe woorden zich in haar kop vormde. “Het maakte mij zo kwaad, maar dan nog had ik het niet zo aan moeten pakken. Het is verkeerd en ik kan het niet loslaten.” De poes drukte haar kop tegen de zijne, ze kon er niet tegen als hij huilde dan knapte er toch echt iets van binnen.“Dankjewel dat je wil luisteren.” Zijn liefdevolle blik beantwoorde ze met een lik over zijn kop. 'Wat ze tegen mij heeft gezegd is prima, zo zou ieder ander hebben gereageerd. Zo zou ik ook hebben gereageerd als ik haar was geweest.' Een waterig glimlachje brak door op haar snoet. 'Ze is een goede leidster, Cream.' Miauwde ze met een ietwat vrolijker ondertoon. 'Je moet haar dat gewoon soms laten weten.'

“Ook al zag het er waarschijnlijk vreemd uit, dan nog waren haar woorden naar jou te hard.” Walnut grinnikte en kon het niet laten om toch een beetje blij te zijn. De poes begroef haar kop in zijn vacht en sloot haar ogen. “Ik wil haar best zeggen dat ze het goed doet, maar ik weet niet of ik dat kan.” Ze luisterde slechts aandachtig naar wat de kater te zeggen had, haar woorden zouden later van pas komen. “Misschien… misschien moet ik dat inderdaad eens doen.” Ze knikte en keek hem even aan om hem vertrouwen toe te seinen. “Ik heb nagedacht.” De warrior keek haar aan en ze voelde zich van binnen rood kleuren. “Ik heb nagedacht.” ze slikte en deed alsof ze het niet begreep. “Maar mijn emoties zitten in de weg, ik weet niet wat ik het eerst of het laatst moet doen en zeggen. Het is allemaal zo verwarrend. Ik zie eruit als een wrak zeker?” Een tweede zucht verliet haar bekje terwijl haar mondhoeken omhoog liepen in een glimlach. Grijnzend legde ze haar pootje op zijn kop en schudde ze haar kop. 'Cream, eerst moeten we jou obstakel maar uit de weg ruimen voordat je daar aan denkt. Door de bomen zie je het bos niet meer, zei je zelf' Walnut sprak zacht maar toch vertrouwend. Ze lette er op dat haar woorden goed gekozen waren. 'Die bomen moeten dus weg, daarachter ligt jou pad.' vervolgde de poes op dezelfde toon als daarvoor.

Ze merkte aan de kleine fonkeling in zijn ogen dat haar woorden iets geholpen hadden, en de poes voelde een vlaag van opluchting door haar heen gaan. Zo ver was hij dus nog niet, Creamy was te redden. “Ik ga proberen die bomen weg te krijgen Walnut en als het niet lukt dan klim ik erin.' Ze grinnikte en nestelde zich tevreden tegen hem aan, haar staart rond haar lichaam gedrukt. “Hoe gaat het met jou?” De jonge poes was blij om te horen dat zijn zelfverzekerdheid terug was en haalde haar schouders op. De laatste tijd had ze zich niet echt goed gevoeld, door het gedoe met Creamy en Bone was ze niet meer zo optimistisch geweest als vroeger. 'Hm, i-ik denk dat ik een vriend verloren heb,' Miauwde ze stil. Als Bone nou gewoon zichzelf gebleven was, als hij nooit in de nesten was gekomen dan zou alles goed zijn, maar de apprentice had problemen in verband met het zijn van een spion ofzo. Het boeide haar niet meer, ze was boos op hem. En nog steeds, iets van binnen was bij hem geknapt. Hij was bloeddorstig. Bijna als een Bloodclanner. 'Hij zei dat het iets te maken had met een spion ofzo. Ik denk dat hij zelfs zei dat hij er één was, maar meer kon die niet loslaten.' Ze slaakte een diepe zucht en haalde vermoeid haar schouders op. 'Ik mag het eigenlijk niet vertellen denk ik, want het was volgens mij zelfs gevaarlijk.' Even grinnikte ze omdat het een absurde situatie was, maar de poes kreeg al snel weer haar gewone snoet terug. Bone was weg.

Snel schudde ze haar hoofd op de vragen van de kat. Nee nee Bone was zeker niet gemeen geweest, misschien een beetje, maar dat kwam vooral om dat hij vast zat in een cirkel. Hij bleef maar rondjes lopen. “Wat houdt dat nou weer in? Is het een Clankat?” Walnut knikte en haar ogen keken naar die van Creamy. 'Ik weet niet, dat is alles wat hij zei, maar nu...hij is veranderd. Hij ziet er uit als een Bloodclanner.' haar gedachtes flitste naar de littekens die altijd over Bone's hele lichaam verspreid waren. 'En zo gedraagt hij zich ook, behalve tegen mij.' Of tenminste dat dacht ze. De kater moest vast wel meer vrienden hebben, katten die dierbaar voor hem waren naast haar? De poes grinnikte om de woorden van de crème kleurige kat. Hij was dus zichzelf niet hélemaal kwijt geraakt. 'Ik heb niks meer met hem te maken.' Ze zei het koel, alsof ze het al een tijd gepland was, maar in werkelijkheid had het haar veel pijn gedaan en prikte het nog steeds als een doorn in haar poot.

Zijn woorden prikte haar. Het was niet waar wat Creamy zei, Bone had haar nodig, nu hij niemand meer had, nu hij juist iemand nodig had die hem op het rechte pad moest trekken, was zij verdwenen. De apprentice had verteld dat hij verliefd op haar was, het was allemaal teveel geweest. Toch kon niemand er om heen draaide dat de jonge warrior Bonepaw in de steek gelaten had. “Ik weet dat het je pijn doet.” De poes bewoog met haar oortjes en draaide haar waterige ogen zijn kant op. Haar hele leven had ze bijna niet gehuild, en nu opeens in 2 weken had ze meer gehuild dan een kitten die zijn zin niet krijgt. Boos kneep Walnut haar ogen dicht om de tranen naar achteren te drukken. Ze was blij dat Creamy haar echte gedachten kon lezen, bij hem mocht en wilde ze zichzelf zijn. Het was fijn om te voelen dat hij meeleefde en ze knorde zacht toen de kater haar troosten. Had ze het ook zo bij Bone moeten doen? 'Maar naast dat...is er ook iets goeds gebeurt,' De tabby was klaar met alle narigheid en had nog niet eens verteld dat ze haar nieuwe naam had, eentje waar ze ontzettend blij mee was. Ze nam een stap afstand van hem en grijnsde. 'Walnutdrop, aangenaam kennis te maken,' miauwde ze al grijnzend.