under the Kittentree (geboortetopic)

Een zomerbriesje deed de eeuwige as opwaaien. Zelf de regen en de sneeuw konden de sporen van brand niet uitwissen. Het was voor eeuwig verdoemd om schoonheid uit lelijkheid te halen. Met het hoofd gebogen stapte ze rond de brokstukken. De poes kon het haar niet veroorloven om te springen, hard te rennen of te klimmen. Haar buik was bol en groot, als je er heel dicht bij ging staan kon je kittens voelen. Er was dus geen ontkomen aan. Lightleaf was zwanger. De warrior vermoedde dat het nog even zou duren voor de kittens kwamen. Ze had gehoord dat ze veel zouden bewegen, dat ze krampen zou krijgen en vooral niet in paniek mocht geraken. Haar adem ging met stoten. Het moesten wel ferme kittens zijn, of veel. Lightleaf bedacht zich dat het tweede het beste moest zijn. Het was vreselijk om te denken dat ze één moest afstaan, maar dat ze helemaal geen kittens zou zien opgroeien verscheurde haar. Hoe moest ze het dan gaan uitleggen aan de clan? Ze hoopte dat het heel wat verwarring zou meebrengen als er een verdween. Het was haar enige hoop. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen, tenslotte was Hate daar ook. Dacht ze dat hij geen goede vader zou kunnen zijn? Ze was bang van wel. Haar lichaam trok samen. De poes belandde op de grond. Stof kriebelde in haar neus. Ze kneep haar ogen samen en concentreerde zich op haar ademhaling. Lightleaf besefte dat ze nu niet kon bevallen. Ze kon in geen mogelijkheid meer dan twee kittens dragen. Paniek welde in haar op. Haar bruine ogen werden zo groot als schoteltjes. Met moeite kon ze haar hart dwingen te vertragen. Vermoeid krabbelde ze overeind. Niets was zeker, misschien was het gewoon een foutje, eens proberen, een ongelukje, dacht ze. Lightleaf beet op haar lip. Bloeddruppeltjes welden uit et zachte vlees. Ze wist niet of ze moest schreeuwen, het kon gevaarlijk zijn. 'H-help!' haar stem klonk raar in haar oren. Tegen haarzelf praten was nooit haar ding geweest.

+eerst Hate
geboren?
-Swallowkit
-Coalkit
-Blurkit

De laatste nachten sliep Hate moeilijk. Hij moest continu denken aan Lightleaf. En aan de kittens. Hij wist nog steeds niet helemaal zeker of het zijn kittens waren of niet, maar hij vermoedde van wel. Wat zou er met ze gebeuren? Zou hij ze ooit mogen zien? En wat als Claw ze allemaal zou vermoorden, inclusief de moeder? Dan was er geen reden meer om te leven, en waarschijnlijk zou de leider dat ook inzien. Maar de zwarte kater kon dat allemaal voorkomen door hem eerst te doden. Maar ook dan had hij een probleem, aangezien Zira en Hellhound Claws taak maar al te graag af zouden maken. Daar zag hij ze wel voor aan.
Sinds de laatste ontmoeting ging Hate bijna dagelijks naar wat voorheen het SkyClan kamp was. Alleen daar kon hij rust vinden en kwam hij de minste katten tegen die hem vroegen wat er was, waarom hij er zo depressief uit zag, waarom hij nooit jaagde voor de Clan en waarom hij al zijn tijd buiten het BloodClan gebied doorbracht. Alleen daar had hij de tijd om na te denken over alles wat er was gebeurd en wat er zou gaan gebeuren.
In het midden van de nacht liep er een donker figuur door het kamp, in een rechte lijn naar de uitgang. Hate had niet kunnen slapen en hoewel hij doodop was, was er iets dat hem naar het SkyClan gebied dreef. Onderweg naar de uitgang trapte hij op menig kop, staart, buik en poot, maar het boeide hem niets. Als hij ze wakker maakte gebeurde dat maar. Dat was niet zijn zorg.
Halverwege de weg naar het gebied voelde de zwarte kater vermoeidheid opwellen als een druppel bloed uit een wond. Voor hij het wist lag hij op de grond en moest hij moeite doen om zijn ogen open te houden. Dit was het punt waarop hij echt niet meer kon. Een paar uurtjes slaap konden geen kwaad, toch?
Hij had veel te lang geslapen. De zon stond al hoog aan de hemel toen de kater wakker werd. Nog steeds wist hij dat hij zich naar het SkyClan gebied moest begeven. Het was iets ongrijpbaars en vreemds, maar zoals altijd ging hij achter zijn instinkt aan. Meteen zette hij er flink de pas in en binnen een mum van tijd was hij in het kamp. En daar rook hij iets. Een vleugje... ThunderClan... En nog iets bekends. Het was... Lightleaf! Grote StarClan! Zo snel hij kon ging Hate achter de geur aan. Wat deed Lightleaf hier? Ze kon ieder moment bevallen en ze ging een wandeling maken in haar oude kamp?! Die logica kon hij niet bevatten. Maar dat verklaarde wel meteen waarom hij voelde dat hij hier naartoe moest. 'Lightleaf!' riep hij enthousiast. Ze moest hier ergens zijn! Maar... Misschien waren er ook anderen. Ergens ver weg hoorde hij geluid. Hij wist niet wat het was, maar het klonk als een poes. Hate sprintte naar waar hij dacht dat het geluid vandaan kwam. En toen zag hij haar. De meest geweldige poes die hij ooit had gekend. Die hij alles zou geven. Die hem alles zou geven. Hij was zo erg afgeleid dat hij struikelde en voorover viel. Zo snel hij kon krabbelde hij overeind en riep: 'Wat is er? Gaat het goed? Zijn er anderen?'

Ze hoorde haar naam. De poes keek op, ze kende die stem, niemand zou haar naam zo mooi uitspreken. Hate! Dacht ze, maar een kwam juist een gekreun uit haar mond. Ze zag de knappe kater dichterbij komen. Hij viel -letterlijk en figuurlijk- voor haar. Stof prikte in haar oogjes, maar ze was veel te blij om hem te zien om daarop te letten. Van alle katten die konden komen, was hij wel de beste.'Wat is er? Gaat het goed? Zijn er anderen?' ze zag zijn beeld wazig door het vocht in haar bruine ogen. Ze haalde een paar keer diep adem voor ze antwoorden. 'Ik weet het niet, ik weet het echt niet,' Lightleaf klonk wanhopig, ze liet het zichzelf toe. Voor deze keer, met alleen Hate in haar bijzijn. Ze was bang dat de kittens dood zouden gaan, een te vroege geboorte, dat bracht toch altijd risico's? Of misschien hadden ze wel gebreken, dan konden ze de Bloodclan ook vergeten. Hate bracht rust mee, niets was zeker, maar wel dat hij er was. Haar ogen schoten alle kanten op om dan weer op háár kater te rusten. Haar hart ging op zijn Hate-is-hier ritme kloppen, wat zachter en vertrouwder was dan ervoor. De poes wou iets zeggen van de kittens, alleen bereikten de woorden haar mond niet. Met haar poot wees ze naar haar bolle buik. Haar bruingele vacht was niet zover bevorderd om de grootte te bedekken. Je zag haar buik in-en uit bewegen met krampachtige schokken. Een glimlachje kon er plots vanaf, ze leefden. Lightleaf besefte dat er niet veel anders op stond dan de Starclan laten begaan. Tenslotte had ze dan meer tijd om ze te leren kennen. Om zorgen en beslissingen te maken, en dat gedoe van hate's clan oplossen. De Bloodclan verdween op de achtergrond van haar gedachten. De echt belangrijke dingen schoven naar voor. Hate, de kittens en zijzelf.

Edit: Ik negeer je heel even. :3

Na een paar keer diep ademhalen reageerde de knappe poes op Hates vraag. 'Ik weet het niet, ik weet het echt niet.' Er klonk wanhoop in door. Aan de ene kant vond Hate dat absoluut niet bij haar passen, maar aan de andere kant snapte hij dat wel. Zij was de dupe van alles; hun liefde, het verraad, de woede van Claw. De zwarte kater stapte op haar af en begon rustig haar kop te likken. 'Het komt wel goed,' fluisterde hij. 'We krijgen de mooiste kittens van alle Clans en ze worden gelukkig en oud. Het komt allemaal goed.' Als hij het zelf ook maar geloofde... Dat was te naïef, en naïef zijn zat niet in zijn aard. Hopelijk was het goed genoeg voor Lightleaf. En ja, ze lachte. Een piepklein lachje, wat haar gezicht meteen een stuk mooier maakte. Zou hij het moeten vragen, van dat het echt zijn kittens waren? Misschien zou dat alles verpesten. Als ze dit ene moment niet werden verstoord door een kat, was het een wonder. Wanneer was de laatste keer dat ze alleen samen waren geweest, zonder de ongewenste nabijheid van een ander? Hate wist het niet te zeggen. Zachtjes begon hij te snorren. Hij moest genieten van dit moment. Alleen hij, Lightleaf en de kittens. De kittens waarvan hij niet eens zeker wist of het zijn kittens waren. Een zucht ontsnapte uit zijn bek. Het zou allemaal goed komen.

'Het komt wel goed,'de woorden glipten langs haar heen, maar Lightleaf werd er toch rustig van. Ze knikte een paar naar Hate. Ja, ja, dat zou het wel zijn.'We krijgen de mooiste kittens van alle Clans en ze worden gelukkig en oud. Het komt allemaal goed.' Natuurlijk, met hem als vader. Ze hoopte dat de kittens op hem zouden lijken. Dat was dan toch een deeltje Hate bij haar. Hij zou hun moeten dragen naar het kamp, maar dat was niet van belang nu. Haar buik trilde. Er waren maar een paar takken van de bomen die knoppen kregen, de rest was verbrand en na een paar kleine, dappere plantjes na was het in het grijs gehuld. Lightleaf bedacht zich hoe ze zou vertellen aan de kleintjes hoe ze geboren waren. Ze lachte, zij, als moeder? Het zag er zo vredig uit in haar hoofd, zo mooi.

'Hate, onze kittens...ik denk dat ze komen,' ze lachte. Tijd was doorgegaan en Lightleaf was kalmer geworden. Het was voor het eerst dat ze de vredige stilte verbrak. Ze glimlachte naar de zwarte kater, een ik hou van je was niet meer nodig. Hij wist het wel. Haar instinct nam het over en ze begon weer kortstondig adem te halen. Haar weeën werden erger. De bruine poes concentreerde zich volledig op het bevallen, de wereld rond haar vervaagde. Ze voelde de aanwezigheid van Hate in haar doordringen, voor de rest was er niets meer. Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar ze geloofde erin dat het een goed pijn was, de Starclan wou dit, zij wou dit. Ze kneep haar ogen dicht en dan weer open. Je kon nu al de kitten zien zitten. Het werd makkelijker, het hoofdje was er al uit en al snel volgde het lichaam. Met tranen in de ogen keek ze naar haar dochter. Even wist ze niet wat te doen. Haar tong raspte over de zwarte vacht. Trots welde in haar op, dat ze zoiets op  de wereld kon zetten. Lightleaf voelde zich sterk aangetrokken tot het kleintje. Ze wist dat ze zoveel als mogelijk zou doen voor haar. Misschien zelf nog meer dan dat.

Lightleaf leek rustiger te worden. 'Hate, onze kittens... Ze komen,' lachte ze. Hate keek haar aan met een grote glimlach, die ze beantwoordde. Het wáren zijn kittens. Op dit moment was hij de gelukkigste kat van het bos. Geen van beide zei iets. Ze wisten het. Ze wisten dat ze van elkaar hielden en daar waren geen woorden meer voor nodig.
Hate schrok toen de poes van adempatroon veranderde. Hij wist niet hoe veel pijn een bevalling deed, maar zo te merken veel. Lightleaf was geen poes die zomaar ging zeuren om een schrammetje. Hate had geen idee of het haar goed deed, maar hij likte haar kop geruststellend. 'Goed zo,' mompelde hij. 'Ik ze ze al.' En ja, het kopje van de eerste kitten was te zien. Zwart, net als hij. Met een zachte plof viel de hele kitten op de grond. Het was zo lelijk en tegelijkertijd zo mooi. Vanbinnen voelde Hate zijn hart smelten. Nu was het officieel, nu was hij vader. Hij kreeg een flashback naar zijn jeugd, hoe hij als eerste ter wereld kwam en als laatste overbleef. Snel schudde hij de gedachte van zich af. Dit was een gelukkige dag. Hij keek toe hoe Lightleaf de kitten schoon likte. Hij wachtte een paar seconden voor hij de vraag stelde. 'Hoe gaan we hem noemen?'

Lightleaf dacht al likkend na. De kersverse vader had haar net aan het denken gezet. Een roep deed haar op kijken. Een zwaluw scheerde met grote vleugelslagen over hen heen. Je zag hem door te takken die smeekten op knoppen door. Hij keerde terug naar huis. 'Swallow,we heten haar Swallowkit,' zei ze, en ze duwde haar neusje in de natte vacht. Als dit haar enige kitten bleef, wat ze betwijfelde, hoopte ze dat de kleine poes ook naar huis zou terugkeren. Ligthleaf bedacht zich dat ze even elegant en behendig zou worden als die soort vogels, zwaluwen verdedigden zich zonder de anderen te kwetsen. Haar ogen zochten naar die van Hate. Ze was vastberaden over de naam, ze wou dat de Starclan haar kittens goedkeurde. Met een naam als Hate Junior moest hij nu eenmaal niet afkomen.
Ze was net even op adem gekomen totdat de pijn opnieuw begon. Lightleaf had dit keer een stuk meer ervaring. De poes was blij dat er nog een kitten kwam, het Bloodclan incident was dus toch niet zo ver verdwenen. Ze klemde haar kaken op elkaar en zorgde voor nog een nieuw leven op de aarde. Het ging sneller dan de vorige keer. Opgelucht haalde ze weer adem. Het was toch uitputtend, gelukkig, het was ook zwaar als je bedacht dat je nog jaren toekomst gaf aan een leven. Een kater deze keer. Hij was ook helemaal zwart, maar verschilde toch van haar dochtertje. Ze kreeg tranen in haar ogen, was dit hoe moeder zijn voelde? Het was een soort fantastisch. Niet het fantastisch toen ze Hate ontmoette, een ander soort. Lightleaf was zo gelukkig met haar kittens dat ze niet kon opbrengen dat ze zo getwijfeld had. Haar ogen kon ze niet van de twee haarballetjes afhouden. Het zouden vast enthousiaste apprentice worden, loyale warriors en vriendelijke elders. Ze dankte de Starclan om ze een goed, mooi leven te geven.

Juist op dat moment vloog er een zwaluw over. Het was een mooi beeld, die zwaluw die op weg was naar zijn nest. 'Swallow, we heten haar Swallowkit,' zei Lightleaf. Hate was het met haar eens. Swallowkit was een mooie naam. Zijn ogen vonden die van de poes en hij voelde dat dit hun moment was. Alleen hij, zij en de kitten. Maar het was nog niet over. Hate schrok voor de tweede keer toen de weeën opnieuw kwamen. Hulpeloos begon hij maar een beetje de poes te likken, hopend dat het geruststellend zou werken. En ja, daar kwam de tweede kitten. Weer zwart. Een jongen, dit keer. Hij was minstens even mooi als zijn dochtertje. 'Coal,' fluisterde hij. Dat was een mooie naam. Het schoot hem ineens tebinnen. 'Coalkit.' Hij keek van de kater naar de poes die hem op aarde had gezet. 'Zullen we hem Coal noemen? Ik vind het echt een geweldige naam.' Zijn stem klonk vreemd. Heel hees, alsof hij het niet in de hand had. Hij schuifelde nog dichter naar zijn familie toe. Wan ja, nu was het echt. Dit was geen grap meer. Hij was nu officieel vader.

'Coal,' fluisterde Hate. Lightleaf keek op. In zijn mond klonk echt alles mooi. Ze moest glimlachen toen hij er -kit aanplakte. Ze vatte het op als een acceptatie. 'Zullen we hem Coal noemen? Ik vind het echt een geweldige naam.' ging de knapste kat van de het hele bos en omstreken verder. Ze knikte, als hij het zo mooi vond was het moeilijk om er iets tegenin te brengen. Tenslotte had het betekenis met de omgeving waar hij was geboren. 'Coalkit,' ze proefde de naam in haar mond. Ze keek het kleine bolletje vertedert aan. Een paar maanden geleden zou ze hun nog afschrikwekkend hebben gevonden, met hun vachtje nog nat van het vocht en hun te grootte hoofdje. Op dit moment was ze zo gelukkig als het maar kon zijn, ze had levende wezens geschonken!
Er begonnen weer weeën en ze kromp ineen. Ze was uitgeput en een kleintje leek nog heel actief te zijn. Haar adem sneed door haar longen. Het was veel te warm geworden en Lightleaf haar blikveld kreeg heel even een zwart-witte rand. 'Hate,' het klonk maar zwakjes. Gelukkig wou de kitten maar al te graag de wereld verkennen. Uitgeput bekeek ze een donkergrijs kattinetje. Met haar staart leidde ze het naar haar buik. De moeder likte haar kinderen helemaal schoon. Ze legde haar op Hate. Even sloot ze haar ogen. Als dit pas het begin was, hoe ging ze dan ooit nog energie krijgen?

Het leek erop dat Lightleaf de naam goed vond klinken. Toen ze het hardop zei, leek het alsof ze in StarClan zelf alle heiligheid erin hadden gelegd. Het was geweldig.
Hate stelde zichzelf voor hoe ze allebei hun Clan verlieten en in hun eentje op pad gingen, met de kits. Ze zouden een apart, klein Clannetje opstarten als Rogue. Hij zou ze overlevingstechnieken leren, terwijl hun moeder ze manieren bijbracht. Het zou perfect zijn. Af en toe zou hij naar de Kittypets gaan om er één te pesten, maar dat zou hij beperken tot het hoognodige. Hij zou ervoor zorgen dat Lightleaf niet meer gekwetst zou worden. Dat ze momenten zouden hebben, alleen voor hen en dat niemand dat zou komen verstoren.
Hate maakte bijna een sprongetje van schrik toen hij zijn naam hoorde. Hij had niet gemerkt dat de tijd niet stil had gestaan en dat de kattin nog een kitten ter wereld had gezet. Een meisje dit keer. Ze kronkelde even, maar al snel lag ze stil. Wat betekende dit? Het pluizige bolletje leek niet dood. Hate keek van de kitten naar de moeder en weer terug.

Ze keek terug in een Hate's groene ogen. Lightleaf begreep zijn blik niet. Na even ondergedompeld te zijn in zijn ogen zocht ze waarvan zijn ogen vertrokken waren. Tot haar ontsteltenis zag ze een van haar kleine bolletjes roerloos liggen. De andere twee waren melk aan het drinken, de laatste lag versuft op de grond. Met haar neusje porde ze in haar nog vochtige vacht. Het was moeilijk om haar naar hun te roepen als ze nog geen naam had. Het was zo onzeker. 'Blur, Blurkit?' smeekte ze. Om haar naam kracht bij te zetten werd haar blik weer wazig. 'Hate, ze moet naar het kamp,' zei ze ongerust. Haar moederinstinct was volledig aan het werk. Het enige wat telde waren de kittens en Hate. Vastberaden keek ze naar de zwarte kater. Er was geen kans dat ze ze alle drie samen kon dragen. Als Blurkit niet wou drinken was er snel iemand nodig die er verstand van had. Lightleaf duwde het kleintje wat dichter naar haar buik toe. Het was moeilijk te beseffen dat je op zo'n korte tijd al een band had met iemand, toch voelde ze zich gehecht met de kleintjes.

'Blur, Blurkit?' De moederpoes klonk bijna smekend. Wilde ze de grijze kitten Blurkit noemen? Maar voordat Hate het kon vragen, richtte ze zich naar hem. 'Hate, ze moet naar het kamp.' De zwarte kater knikte. 'Is het niet beter om te wachten tot alle kleintjes geboren zijn?' vroeg hij. Hij zou er niet aan twijfelen om de kitten naar het kamp te brengen, maar zou Lightleaf daar geen problemen mee krijgen? Maar misschien... Er bestond een kans dat hij het ongemerkt kon doen. Als hij zorgde dat hij naar ThunderClan rook, snel het kamp in glipte, de kitten dumpte en weer weg ging, zou niemand het misschien merken. Maar eerst de rest van de kittens afwachten. Misschien moest hij nog iemand meenemen en een tweede keer dat plan volgen had minder kans van slagen.
Voor zich zag Hate worstelende kittens, die elkaar schopten en wegduwden. Zou hij in moeten grijpen? Misschien zou hij ze dan pijn doen. Maar anders gingen ze elkaar pijn doen. Ook nu zou hij gewoon even afwachten.

'Is het niet beter om te wachten tot alle kleintjes geboren zijn?' vroeg Hate. Lightleaf keek naast haar en zag twee van haar kinderen wat met hun pootjes spartelen en tegen elkaar op botsten. Ze vond ze zo schattig, je kon nu al zien dat ze broer en zus waren. Was dat eigenlijk wel normaal? Moesten ze niet drinken? Ze keek weer angstig naar hun zusje. De moeder schudde haar hoofd als antwoord en probeerde op te staan. Meteen zakte ze weer door haar poten. Goed oplettend dat ze geen van de kittens plette probeerde ze het opnieuw.  Ze had een paar kleine weeën, maar niet veel meer. Tenslotte was zo'n beetje alles beter dan hier te bevallen, al was dat haar geliefde Skyclan kamp. Haar poten voelden wankel aan. 'We moeten het proberen,oké?' haar stem klonk een beetje hees. Ooit moesten ze wel terug, ja toch?