Resuscitated hope

De kater schoot in de lach en Moonpaw lachte vrolijk mee. Hij trok haar aan haar nekvel weer overeind. 'Je staat te onzeker op je achterpoten. Daardoor waggel je en verlies je je evenwicht te snel.' Ze knikte. Normaal gesproken zou ze het niet fijn hebben gevonden als iemand zei wat ze verkeerd deed, maar nu was dat minder -helemaal niet zelfs. Dat kwam door de manier van praten. Het was nieuw voor haar; niemand had ooit zo tegen haar gepraat. Als een... Als een vriend. Moonpaw kon slechts voorzichtig hopen dat ze nu een echte vriend had. Ze schrok toen de zwart-witte kat gromde en door zijn poten zakte. Al snel ging hij weer overeind staan. 'Eh, Wolftooth?' vroeg ze. 'Is er iets?' Er viel een stilte. De poes schuifelde ongemakkelijk heen en weer. Moest ze doorvragen? Nee, het was zijn probleem als hij zo ging doen. Het beste was om gewoon door te gaan. Ze was hier nu immers om te leren jagen. 'Okay, maar hoe kan ik dan wel beter staan?'

Cyber liet een stilte duren bij de opmerking van de poes. "Eu.. een misverstandje, ik dacht dat ik vos rook." zei hij wat onzeker met een verontschuldigend lachje. Cyber haalde ongemakkelijk een poot over zijn oor en keek het poesje nog steeds glimlachend aan. Na de stilte besloot de poes om verder te gaan, Cyber liet een grote zucht onstnappen en stond recht. Misschien vergat ze het snel. "Ik zal allereerst je staart meer in bedwang houden. Je zwaait ermee in de lucht alsof het een tweebeenvlag is." Voorzichtig sprak hij het woord 'tweebeen' uit, hij gebruikte namenlijk zelf het woord 'rechtloper' wegens dat dat woord nu eenmaal in zijn familie was gebakken, hij mocht geen fouten maken. Mocht hij nog informatie uit deze poes willen krijgen. "Hij moet minder hoog, je houdt je staart beter vlak voor de grond. Als een recht verlengde van je lichaam. Alsof je verlengde van ruggengraat gewoon in dezelfde bocht verdergaat. Als je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Verder probeer dit eens." Cyber zakte door zijn poten tot een jaaghouding en focuste zich op zijn poten. Hij hief een poot op, zette deze stevig terug in de grond en deed dit ook bij de andere poten. Hij leek zijn poten In de grond te planten, als de wortels van bomen. Stevig. "Doe dit steeds weer tot je de evenwicht vind en je je stevig voelt ingeworteld." Cyber glimlachte vermaakt naar de poes, hij wist dat het een raar zicht was. Maar het werkte in iedergeval.

Wolftooth liet een zucht ontsnappen en ging weer recht staan. 'Ik zal allereerst je staart meer in bedwang houden. Je zwaait ermee in de lucht alsof het een tweebeenvlag is.' Moonpaw knikte en de kater ging verder. 'Hij moet minder hoog, je houdt je staart beter vlak voor de grond. Als een recht verlengde van je lichaam. Alsof je verlengde van ruggengraat gewoon in dezelfde bocht verdergaat. Als je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Verder, probeer dit eens.' De kater deed voor hoe ze moest gaan staan. 'Doe dit steeds weer tot je de evenwicht vindt en je je stevig voelt ingeworteld.' Moonpaw ging staan, ervoor zorgend dat haar staart niet op de grond kwam en niet bewoog. Vervolgens zakte ze door haar voorpoten en maar een beetje door haar achterpoten. Daarna hief ze haar voorpoot op. Meteen viel ze op haar zij en begon te lachen. 'Okay, nog eens.' Ze ging weer staan en hief nu haar achterpoot op. Ze stond wankel, maar ze stond. Snel plantte ze de poot stevig in de grond, waarna ze de andere poot deed. Ook nu wankelde ze, maar het ging allemaal goed. Zelfs bij de voorpoten kon ze blijven staan, zij het met veel gewiebel. 'En?' vroeg ze aan de zwart-witte kater, toen ze stevig met alle vier de poten op de grond stond.

Cyber glimlachte en knikte haar goedkeurend toe. "Prachtig, nog genoeg oefenen en je wordt nog de beste jager van de thunderclan." zei hij, met duidenlijke trots in zijn stem. Hij was recht gaan staan en zakte nu weer door zijn poten, hij plantte al de vier poten stevig in de grond en tuurde met zijn ogen voor zich uit. "je moet blijven focussen op je houding, en op waar je stapt, en op je prooi. Het is het moeilijke gedeelte, het gefocust blijven op alle drie tegelijk." Cyber keek rustig naar de poes. "Je poten moet je laag over de grond verplaatsen in je sluiphouding, en laat ze in geen geval over de grond slepen wat dat maakt geluid. Let op bladeren, takken, hulsen van noten, stenen, zand, kiezels en alles wat geluid maakt." Cyber begon evenwichtig naar voren te sluipen en deed voor hoe je je poten rustig omhoog hief en zachtjes terug neerzette op lege plekjes grond, "mos is de ideale ondergrond, dus verplaats je best langs mos. Zoals deze vlak bij bomen en beekjes groeit. Mos is wegens de zachte structuur zeer geruisloos." Cyber lachte, "en bovendien zacht onder de poten." Cyber sloop nog wat verder, hij lette erop zowel zijn staart als zijn poten niet over de grond te laten slepen. Hij wachte even, en voegd er nog aan toe; "Let op je oren. Wat moet je doen met je oren?"

'Prachtig, nog genoeg oefenen en je wordt nog de beste jager van de ThunderClan,' zei Wolftooth, duidelijk trots. Moonpaw straalde. Het kwam niet vaak voor dat katten aardig waren tegen haar. Meestal vonden ze haar een beetje een freak. De zwart-witte kat ging weer in jaaghouding staan en ging verder: 'Je moet blijven focussen op je houding, en op waar je stapt, en op je prooi. Het is het moeilijke gedeelte; het gefocust blijven op alle drie tegelijk. Je poten moet je laag over de grond verplaatsen in je sluiphouding, en laat ze in geen geval over de grond slepen wat dat maakt geluid. Let op bladeren, takken, hulzen van noten, stenen, zand, kiezels en alles wat geluid maakt.' De apprentice knikte. Het was allemaal wel heel veel. Ze had dus haar houding, de prooi, haar staart en waar ze stond. Multifunctioneren was nooit haar ding geweest. Ze realiseerde zich dat de kater was bewogen, toen ze opkeek. Hij sloop naar voren en deed voor hoe hij zijn poten voorzichtig neerzette. 'Mos is de ideale ondergrond, dus verplaats je best langs mos. Zoals deze vlak bij bomen en beekjes groeit. Mos is wegens de zachte structuur zeer geruisloos,' zei hij, waarna hij lachte. 'En bovendien zacht onder de poten.' Moonpaw lachte mee. Ja, mos was inderdaad heel zacht. De kater sloop verder en vroeg na een paar seconden: 'Let op je oren. Wat moet je doen met je oren?' Moonpaw dacht na. 'Eh, horen?' antwoordde ze weifelend, bang dat het een strikvraag was. Nu moest ze ook nog onthouden wat ze met haar oren moest doen. Ineens had ze een diep respect voor alle Warriors en apprentices die het konden. Was vechten ook zo moeilijk? Waarschijnlijk zelfs erger, omdat je dan met serieus álles rekening moest houden.

Cyber knikte glimlachend "Horen moet je ook doen met je oren." Cyber bewoog met zijn oren, alsof het twee flapperende blaadjes waren. "Je moet ze in verschillende omstandigheden anders houden. Als je sluipt tussen lang gras en varens kun je ze best zo dichtmogenlijk bij je nek houden, maar je moet zien dat je nog wel alles kunt horen wat je moet horen." Cyber deed het voor door zijn oren net niet tegen zijn nek te leggen. "In hoog gras en varens kun je je makkelijk verschuilen, waardoor de prooi je zeker al niet ziet. Als je dan je oren statig omhoog houdt pieken ze boven het gras of de varens uit en dan weet de prooi direct dat daar een kat zit." Cyber deed het voor door zijn oren statig naar boven te richten, zodat elke prikkel van geluid opgevangen kon worden. "Terwijl als je gewoon sluipt, over kort gras of mos bijvoorbeeld, moet je eigenlijk niet letten op je verborgen houden. Als de muis je hoort en daardoor ziet is het uit met het spel, je moet er meer op letten dat je geen geluid maakt. Dan hou je je oren best wel statig naar voren, zodat je alles hoort en je prooi weet zijn. En zeker niet het minste geluid maakt."

OCC; wow ik kan Cyber het goed laten uitleggen xd hij zou een goede mentor zijn.

Het antwoord wat de apprentice had gegeven, kwam niet helemaal overeen met wat de kater bedoelde. Toch knikte hij glimlachend. 'Horen moet je ook doen met je oren,' zei hij, waarna hij met zijn oren bewoog. Moonpaw vond ze wel wat op flapperende blaadjes lijken. 'Je moet ze in verschillende omstandigheden anders houden. Als je sluipt tussen lang gras en varens kun je ze best zo dicht mogelijk bij je nek houden, maar je moet zien dat je nog wel alles kunt horen wat je moet horen.' Oh StarClan, nu moest ze ook nog op haar oren letten. Hoe deden al die katten dat?! Ze keek toe hoe hij het voordeed, en legde toen ook haar oren bijna in haar nek. 'In hoog gras en varens kun je je makkelijk verschuilen, waardoor de prooi je zeker al niet ziet. Als je dan je oren statig omhoog houdt, pieken ze boven het gras of de varens uit en dan weet de prooi direct dat daar een kat zit.' Ook dit deed hij voor. 'Terwijl als je gewoon sluipt, over kort gras of mos bijvoorbeeld, moet je eigenlijk niet letten op je verborgen houden. Als de muis je hoort en daardoor ziet is het uit met het spel. Je moet er meer op letten dat je geen geluid maakt. Dan hou je je oren best wel statig naar voren, zodat je alles hoort en je prooi weet zijn. En zeker niet het minste geluid maakt.' Moonpaw knikte en mompelde wat binnensmonds over oren statig omhoog. Na een paar seconden keek ze op. 'Ehm, moet ik het voordoen, dit alles?' Ze zou veel moeten oefenen. Het liefste met Wolftooth natuurlijk, maar hij was nou immers haar mentor niet. Ze wenste dat hij dat wel was. Misschien kon ze aan Silverstar vragen of ze van mentor kon ruilen. Maar er bestond ook een kans dat ze dan Briarleaf voor haar kop stootte, omdat ze haar niet wilde.
Moonpaw keek om zich heen, op zoek naar een mogelijke prooi. Door al hun gepraat waren de diertjes in de komende paar staartlengtes verdwenen, wat betekende dat ze alleen kon jagen op blaadjes. Nou oké, dat kon ook. Ze ging staan, probeerde te herinneren in welke hoeken haar poten moesten staan, richtte haar oren statig omhoog om ieder mogelijk geluid op te vangen, keek welk pad ze zou nemen naar een blaadje wat een eindje verderop lag, checkte alles nog eens en begon toen te lopen. Net op tijd herinnerde ze zich dat ze haar staart omhoog moest doen. Pfiew, tot nu toe ging dit goed. Ze was bijna bij het blaadje en ze maakte zich klaar om te springen. Ze sprong zo krachtig de lucht in, dat ze uit balans raakte en ondersteboven terecht kwam. Nee! dacht ze. Nee, alles ging zo goed!


OOC Ik was heel lang weg zonder internet DD:

Cyber lachte serieus toen de poes helemaal ondersteboven tuimelde en slecht neer kwam. "Je moet met meer evenwicht springen, je gewicht over je poten verdelen." Cyber zakte door zijn poten en ging in sluiphouding staan, "Kijk maar." hij lette snel op alles, poten, oren, staart, zelfs de kromming van zijn oudere rug. Hij sloop naar voren en lette erop dat zijn poten geen lawaai maakten. Hij stond waar hij wou staan en wees met zijn staart naar een mosballetje verderop. Hij zakte wat door zijn achterpoten en wiebelde met zijn kont, "heel belangrijk om je evenwicht te verdelen is lichtjes met je achterwerk schudden." Vervolgens sprong hij krachtig en geleerd naar voren, perfect op het mosballetje. "Hier!" riep hij uitdagend en schopte het mosballetje naar de poes. Hopend dat ze het een beetje leuk zou vinden.

De zwart-witte kat lachte even om haar gestuntel, maar wees haar toen op de fout in haar techniek. Daarna deed hij op een mosballetje voor hoe het wel moest. 'Hier!' riep hij, waarna hij het balletje naar haar toe schopte. Moonpaw glimlachte. Ze wist zeker dat het nu wel goed zou gaan. Ze maakte zich klaar op de sprong. Het was van belang dat ze op precies het goede moment sprong, wanneer het mos zich op de perfecte afstand bevond. Ze was klaar om te springen, maar ze hield zichzelf in -bijna... bijna... nog even... En toen sprong ze. Deze keer was het gewoon een perfecte sprong. Ze landde op het balletje, die ze vast greep met haar voorpoten. Daardoor was ze even uit evenwicht, maar na een paar seconden wankelen stond ze stevig, met het mos tussen haar poten. Met grote blije ogen keek ze op naar de kater. 'I did it!' riep ze enthousiast. Het was haar eindelijk gelukt.

Cyber keek glimlachend toe hoe het poesje in een perfecte boog met een perfecte sprong op het mosballetje terecht kwam. Ze had eerst gewacht, lang. Bijna te lang en dan haar meesterlijke sprong. Het was haar gelukt! De robuuste kater had niet gedacht dat de poes door hem iets zou bijleren. Door hem, een robuuste grotendeels altijd chagerijnige en kille kater die kittens kitnapte, katten vermoordde, bedreigde en pestte. "Proficiat! Jij wordt nog de beste jaagster van heel de thunderclan." Cyber knipoogde naar de poes "Maar het duurt nog wel even tot je mij inhaald met je kwaliteiten."Hij dacht even na, terwijl achter hem het geruis van de bladeren klonk en door hun gedoe er een rare stilte plaatsvond. Alle prooi was binnen dit en een afstandje wel weg momenteel. "We gaan op jacht." mrauwde de kater met een glimlachje naar de poes.

'Proficiat! Jij wordt nog de beste jaagster van heel de ThunderClan,' zei Wolftooth en Moonpaw glom van trots. Dat hij dat zei! 'Maar het duurt nog wel even tot je mij ingehaald met je kwaliteiten,' voegde hij eraan toe, waarna de poes knikte. Natuurlijk, ze zou veel moeten trainen. Het was niet niks om de beste jaagster te worden. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze schrok toen hij weer wat zei. 'We gaan op jacht.' Ze sprong enthousiast op. Yess! 'Okay, wat is het beste jaaggebied?' vroeg ze. De kater zou dat vast wel weten, hij was immers super pro in dit alles.

Cyber dacht lang na, eigenlijk kende hij dit gebied niet zo goed. Ze waren nog in clanterritoria, althans dat dacht hij. Ze waren wel vlakbij de twolegplace, een goede jachtplaats voor afval of vogels. En rogue territoria was ook niet zo ver weg, daar was de beste prooi te vinden. Maar hij wist al dat Moonpaw niet veel zin zou hebben om buiten haar territorium te gaan... en hier kende hij niets. Ja hij wist dat er een owltree bestond hier, en niet zo ver weg de fourtrees.. maar dat was het ook wel. "Waar jij maar wilt jagen, momenteel is er bijna overal veel prooi." mauwde hij, met een glimlach. Het was wel waar, maar hij ging er niet bijzeggen dat hij het gewoon niet wist.

Het bleef een paar seconden stil. Toen zei de kat: 'Waar jij maar wilt jagen, momenteel is er bijna overal veel prooi.' Moonpaw knikte. Okay, waar kon ze het beste naartoe gaan.. Het eerste wat haar te binnen schoot waren de Tallpines, maar het leek haar sterk dat daar veel prooi zat. Verder waren er nog de trainingsplaats en Owltree, maar meh. Dat zorgde ervoor dat alleen de Snakerocks echt een goede optie waren. Maar... Hoe kwamen ze daar? 'Ehm, we kunnen de Snakerocks proberen?' zei ze wat weifelend. Het lag... Lag het niet ergens bij de rivier met de zon aan de linkerkant? Of was dat als het nog geen zonhoog was geweest? Ach, ze kwamen er wel. 'Ik weet de weg niet zo heel goed,' waarschuwde de witte kattin, 'maar volgens mij is het deze kant op.' En ze begon te lopen.
De zon was al een heel eind gezakt toen ze zich realiseerde dat ze verkeerd was gelopen. Ze draaide zich om en liep terug, een kant op waar van ze dacht dat de Snakerocks waren. En ja hoor, na een tijdje zag ze de stenen voor zich op doemen. 'Het duurde even, maar we zijn er,' lachte ze.

Toen ze onderweg waren vroeg Cyber zich verschillende dingen af. 1. Waarom Snakerocks? Het stiktte er van de zonnende slangen. En 2. Wie de hel had deze poes proberen te trainen? Ik bedoel maa HALLOOO ze kende niet eens haar eigen territorium?! Hij zuchte toen ze naar zijn gevoel al voor de derde keer langs die steen passeerden en die bomen leken wel verdacht veel op die vorige bomen. Vervolgens liepen ze nog helemaal verkeerd ook. Uiteindelijk tegen zonhoog arriveerden ze wonder boven wonder toch nog bij de Snake Rocks. De grijze stene kwamen glinsterend in de warme zon tevoorschijn. Je kan die verachterlijke adders al zien liggen, hierop ontbootte Cyber walgend zijn tanden. "Oke, nog voor we alle prooi verjagen.." Hij ademde glimlachend in, "toon me wat ik je geleerd heb. Te beginnen met geuren opvangen van je prooi." Even keek hij onderzoekend naar het poesje "je kunt de geuren toch wel van elkaar onderscheiden en bepalen waar de prooi uiteindelijk zit he?" Hij was onzeker want Moonpaw had wel een heel slechte mentor.

OCC: gsm post

'Oké, nog voor we alle prooi verjagen, toon me wat ik je geleerd heb. Te beginnen met geuren opvangen van je prooi.' De witte poes knikte. 'Je kunt de geuren toch wel van elkaar onderscheiden en bepalen waar de prooi uiteindelijk zit, hè?' Haar knik werd iets minder enthousiast en stopte uiteindelijk helemaal. Wist ze dat? Ja, konijn rook heel sterk, dus dat wist ze. En de algemene basisgeur van katten ook wel. Maar de rest? 'Ik kan het proberen,' zei ze, waarna ze luid snoof. Ze rook geen konijn, dat was zeker. Maar wel iets anders. Ze snoof nog eens, en nog eens. Langzaam begon ze te lopen. Een eindje verderop zag ze een slang zitten. Wat had Briarleaf ook alweer over slangen verteld? Want het was zeker dat ze een keer een rondje Clangebied had gehad, maar dat was best een tijdje geleden. Moonpaw besloot dat slangen geen kwaad konden, en ging in sluiphouding staan. Voorzichtig, lettend op haar staart, haar oren, haar poten en op de grond, sloop ze naar voren. Het voordeel was dat de grond niet zo veel denkvermogen slurpte, omdat het stenen waren. Een staartlengte achter de slang, bleef ze staan. Het was nu of nooit. Met een gigantische sprong, lanceerde ze zichzelf de lucht in. En ze kwam boven op de slang terecht, die schrok, haar beet en vervolgens zo snel zijn slangenlijfje het aankon, weg kronkelde. Nee. Ze had het verpest. Beteuterd keek de kattin naar Wolftooth. 'Sorry,' mompelde ze.


{Is het een idee dat Moon naar de Med. Cat gaat en daar per ongelijk het hele trainingsverhaal met Wolftooth eruit flapt en er dan achter komt dat Cyber niet is wie hij zegt dat hij is?}

Cyber keek peilend toe hoe de jonge poes sloop, monsterde haar van boven tot onder. Alles leek Ok, echter zag hij niet op welke prooi ze sloop. Hij rook muis, dus ze zou wel richting die muis sluipen. Hij keek naar de richting waarlangs ze sloop, ze moest naar rechts! Daar was die muis helemaal niet? Wat deed ze toch.. De zwart-witte kat schoot lichtelijk in paniek toen hij zag dat ze richting een slang sloop. "Moonpaw niet-..." te laat, de slang beet haar. Ze had wel goed geslopen.. maar hij wist wat een slangebeet kon doen. Het kon je gewoon ziek maken, goed ziek of levensbedreigend ziek. Als je alergisch aan de slangebeet was kon je zelfs sterven! Dat had zijn mam gezegd toen hij eens gebeten was althans. "Voel je je wel OK?" hij snuffelde bezorgd aan de poes.

'Voel je je wel OK?' vroeg de kater, waarna hij bezorgd aan haar snuffelde. Moonpaw knikte. Ze was wel een beetje licht in haar kop, maar dat kwam gewoon door de schrik. 'Ehm, denk je dat ik het opnieuw kan proberen of dat ik alweer al de prooi heb verjaagd?' vroeg ze met een klein stemmetje. Ze vond het vreselijk om de kater teleur te stellen. Gelukkig was Dawnpaw hier niet. Nee, dan had ze zich nog vreselijker gevoeld. Zij kon vast en zeker wel goed jagen en vechten.

Cyber blies opgelucht zijn adem uit toen ze OK bleek te zijn, of toch voorlopig. Hij snuffelde nog eens uitgebreid aan de poes maar rook niet de geur van dood of ziekte, kwam wel goed. "Nee, het gaat nog. Er is nog prooi." zei hij met een opgelucht glimlachje. Hij rook de lucht en proefde met zijn tong of hij prooi smaakte. Daar, achter die varens zat een woelmuis "Probeer het nog eens." zei hij met zijn staart naar de woelmuis wijzend. "En denk aan alles dat ik je geleerd heb."

De kater bleef snuffelen, waarna hij zei: 'Nee, het gaat nog. Er is nog prooi.' Hij klonk opgelucht. 'Probeer het nog eens.' Moonpaw keek in de richting die hij aanwees met zijn staart en zag een woelmuis zitten. 'Denk aan alles dat ik je geleerd heb.' De witte kattin knikte en trippelde wat dichter naar het diertje toe. Toen ze op twee staartlenges afstand was, zakte ze door haar poten, gooide haar staart omhoog, probeerde na te denken wat de goede hoeken waren voor haar poten, draaide haar oren en sloop er naartoe.
En verrassend genoeg lukte het haar. Ze ving de muis. Triomfantelijk beet ze het beestje dood en bracht het naar de zwart-witte kater. 'I did it!' riep ze, haar bekje vol muis.

Cyber zou omhoog kunnen springen van enthousiasme toen Moon de muis vong, zoals hij haar aangeleerd had nog wel. Hij voelde zich een trotse mentor, waarna hij zich realiseerde dat hij eigenlijk niet de mentor van haar was, gewoon een neppe krijger die eigenlijk in de bloodclan zat. Had hij maar de macht zich van iemand mentor te noemen. "Geweldig!" stootte hij toch mega trots uit en gaf de poes een hartelijke lik over haar kopje. "Is dit je eerste muis? of heb je er nog gevangen vroeger?"