Resuscitated hope

Moonpaw hapte speels naar een vlinder. Het diertje was felgeel en danste al een tijdje voor haar neus. Het was misschien een kitten-actie, maar ze werd helemaal gek van de fladderaar. 'Ga nou eens weg!' zei ze. Met haar poot maaide ze naar boven, maar de vlinder danste weg voordat haar poot erbij in de buurt kwam. 'Als jij niet weg gaat, ga ik wel,' mompelde ze terwijl ze opstond. Ze liep twee Twoleg Dennen voorbij voordat ze zich weer in de zon nestelde. Het was mooi weer vandaag; de zon scheen en er woei een frisse bries. Voor een paar seconden sloot ze haar ogen.
Een vreemd geluid drong haar oren binnen. Langzaam opende ze haar ogen en keek rond. De zon was een heel eind naar beneden gezakt. Het geluid kwam van een Twoleg die rare klanken uitkraamde terwijl hij aan het opruimen was. Niets bijzonders.

{+ Eerste post voor Cyber}

Cyber stak de grens van zijn territorium over en trippelde na een tijdje via een kasseien weg langs enkele rechtlopershuizen, ja hij noemde tweebenen rechtlopers. Zo was hij opgegroeid en zo leerde hij op hun beurt de kittens het woord gebruiken. Eigenlijk hebben die 'tweebenen' toch vier benen? Zo twee op de grond en twee in de lucht waarmee ze dingen konden vasthouden? Een vogel, die had twee benen. Een mens had er vier maar hield er twee in de lucht omdat ze recht liepen, vandaar 'rechtlopers'. Toen hij in gedachten verzonken voorbij een wit bolletje pluis liep stopte hij ebrupt. Dat katje kende hij, was het niet.. Moonpaw? Ja, zij was het. Cyber draaide om en trippelde naar het poesje. [b]"Zo, wat doe jij in hemelsnaam zo dicht bij de twoleghuizen? [/b ]vroeg hij met een lachje.

Hey, daar liep Wolftooth! Moonpaw wilde hem begroten toen ze langs hem liep, maar hij was al te snel voorbij. Had hij haar gezien? Waarschijnlijk niet, maar na een paar seconden draaide hij zich om en kwam weer terug naar haar toe. 'Zo, wat doe jij in hemelsnaam zo dicht bij de Twoleghuizen?' vroeg hij lachend. De witte poes keek hem met een schuine kop aan. 'Gewoon, kijken ofzo. Ik vroeg mezelf af of er iets bijzonder aan was, aan die dennen,' antwoordde ze, de katers blik in zich op nemend. 'Maar ik kan het ook aan jou vragen,' voegde ze er na een seconde aan toe, waarna ze lachte. Ze mocht de kater wel, ondanks zijn scherpe woorden.

Cyber haalde weifelend zijn schouders op "Ik weet het niet, ze lijken mij maar raar en gemeen. Ze slokken namenlijk hele katten op en dan komen die er nog maar amper uit. Poesipoezen." Cyber schudde demostratief zijn hoofd van links naar rechts. Zijn dikke vacht deinde gewillig mee en zijn klauwen waren van walging ontbloot. "Zit je hier vaak?" vroeg hij poeslief. Jak, clankatten.

De zwart-witte kat haalde zijn schouders op, waarna hij zei: 'Ik weet het niet, ze lijken mij maar raar en gemeen. Ze slokken namelijk hele katten op en dan komen die er nog maar amper uit. Poesiepoezen.' Moonpaws ogen werden groot toen ze toekeek hoe hij zijn kop heen en weer schudde en zijn vacht op en neer deinde. Na een paar seconden viel haar ook op dat zijn klauwen ontbloot waren. 'Zit je hier vaak?' vroeg de kater. De apprentice slikte. 'Niet zo vaak als jij, denk ik. Anders had ik dit wel geweten,' antwoordde ze met een zenuwachtig lachje. Ze nam zichzelf voor om maar heel af en toe deze plaats te bezoeken en dan alleen voor noodgevallen, voor het geval zij de volgende kat werd die werd opgeslokt. Ze betwijfelde of ze op die manier namelijk bij de StarClan kwam. Misschien kwam ze dan in hel, met alle Kittypets en Rogues. 'En kom jij hier vaak, aangezien je zoveel weet?' Zou er een kans bestaan dat Wolftooth zou weten hoe je kon voorkomen opgeslokt te worden? Er was niets mis met het gewoonweg te vragen.

Cyber trok weifelend met zijn oren "Vrij vaak, bijna dagenlijks. En dan bekijk ik wat er hier allemaal gebeurd. Dus ja, ik weet er wel wat van. Ik weet ook wat over de ijzeren kooie-.. ik bedoel monsters." Wist het poesje dan niets van de wereld? Ze was al ouder dan zeven moons! Zijn kits wisten wel wat meer over de wereld hoor. En zeker over de gevaren erin zoals andere katten, ijzeren kooien en die nesten hoor! Cyber had een bedenkelijke blik op zijn gezicht, maar misschien kon hij deze leerling nog leren wat de echte wereld was. En wat er buiten het 'veilige' terriorium lag.

'Vrij vaak, bijna dagelijks. En dan bekijk ik wat er hier allemaal gebeurt. Dus ja, ik weet er wel wat van. Ik weet ook wat over de ijzeren kooie-... ik bedoel monsters.' Bijna dagelijks! Dit verklaarde waarom ze de kater voor haar niet vaak in het kamp zag. Moonpaws ogen waren groot geworden terwijl hij vertelde. Misschien kon hij haar wat vertellen over de monsters. Ze wachtte een paar seconden, hopend dat de juiste verwoording voor haar vraag te binnen zou schieten. Maar nee, ze zou het op de botte, rechtstreekse manier moeten vragen. 'Wat kan je me vertellen over de monsters. Ik wil graag meer over ze weten.' Zo, dat was eruit. Hopelijk zouden de goede verwoordingen haar wel weer te binnen schieten als ze met Dawnpaw een gesprek voerde. Wolftooth was een vriend, maar Dawn... Dawnpaw was meer. Ze zou niet af willen gaan voor de knapste poes van het universum.


OOC: Sorry voor de laatheid, ik was op een internetloze plaats :/

-'de knapste poes van het universem' ik moest serieus lachen :') ze is zo cute

Cyber moest even nadenken en een tijdje was het stil, "Ze slokken katten op, ze slokken tweebenen op. Het zijn meedogenloze schepsels die over het donderpad hier niet zo ver vandaan rijden. Je weet wel, dat zwarte pad op de grens van shadowclan. Ze stoppen niet als een kat oversteekt, dus je moet snel genoeg zijn of je bent niets meer dan een plat lapje vacht! Ik weet ook dat ze in de twolegplace zelf trager rijden, daar heb je minder kans aangevallen te worden door zo'n monster. Ook vervoeren ze katten maar nadien komen de katten er niet meer heel uit.. hun mannelijkheid of vrouwlijkheid word weggenomen door de monsters." Cyber grijnzde "Ik weet ook dat ze handig kunnen zijn, als je van de ene plaats naar de andere wilt reizen. Je hoeft er enkel op of in hun rug te springen en je kunt zo meereizen. Heel wat makkelijker dan te voet, niet?" Cyber probeerde zo veel mogenlijk de woordenschat van de clan te gebruiken, hij wist dan we dat de ijzeren kooien niet echt leefden maar blijkbaar dachten de meeste -domme- clankatten van wel en noemden ze het daarom ook monsters. "Ik had ook nog een vraag voor jouw, of toch een die je voor me zou moeten vragen aan de medicine kat. Wat voor kruiden moet je gebruiken voor ontstoken wonden en voor kittens met koorts?" De grootte kater dacht eraan dat dit misschien wel raar kon zijn voor de jonge apprentice, zo'n vraag van een oudere warrior. "Ik ben gewoon geinterreseerd." Loog Cyber. Hij had kort geleden enkele kittens uit de windclan gestolen en een daarvan zwaar verwond. De wond was ontstoken en de kit had erge koorts, hij was op het idee gekomen het hier aan deze jonge poes eens na te vragen.. voor de kit stierf om een nutteloze reden. Kittens kitnappen, pesten en vewonden vond hij nog ok, maar ze laten sterven voor niets was niet nodig.

De zwart-witte kat was een tijdje stil. Moonpaw bekeek hem nog eens goed. Hij had felle, groene ogen, een zwarte rug en een witte buik. En toen begon hij weer te praten. 'Ze slokken katten op, ze slokken Tweebenen op. Het zijn meedogenloze schepsels die over het Donderpad hier niet zo ver vandaan rijden. Je weet wel, dat zwarte pad op de grens van de ShadowClan. Ze stoppen niet als een kat oversteekt, dus je moet snel genoeg zijn of je bent niets meer dan een plat lapje vacht!' Moonpaw voelde een rilling over haar rug lopen toen Wolftooth dat zei. 'Ik weet ook dat ze in de Twolegplace zelf trager rijden, daar heb je minder kans aangevallen te worden door zo'n monster. Ook vervoeren ze katten, maar nadien komen de katten er niet meer heel uit... Hun mannelijkheid of vrouwelijkheid wordt weggenomen door de monsters.' De kater grijnsde en de poes keek bedenkelijk. Ze zou nóóit, maar dan ook nóóit meer bij zo'n monster in de buurt komen. 'Ik weet ook dat ze handig kunnen zijn, als je van de ene plaats naar de andere wilt reizen. Je hoeft er enkel op of in hun rug te springen en je kunt zo meereizen. Heel wat makkelijker dan te voet, of niet?' Ze wist niet wat hij allemaal in zijn vrije tijd deed, maar zij was in ieder geval niet van plan om in de buurt van die monsters te komen. Als ze ergens een keertje naartoe moest, ging ze wel gewoon lopen. 'Ik had ook nog een vraag voor jou, of toch één die je voor me zou moeten vragen aan de Medicine Cat. Wat voor kruiden moet je gebruiken voor ontstoken wonden en voor kittens met koorts?' De apprentice keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'En jij wil dat weten omdat...?' 'Ik ben gewoon geïnteresseerd,' antwoordde de kat.  Okay, dat verklaarde iets. Niet veel, maar iets. Wat kon het voor kwaad als Wolftooth wist hoe hij kittens moest verzorgen? Het zou alleen maar goeds brengen voor de Clan, voor als bijvoorbeeld één van de kittens ontsnapt en gewond was. 'Ik zal het even vragen voor je, als je wil,' zei de apprentice.

Cyber knikte "bedankt." was het enige dat hij zei. Met een zuchtje ging hij naast een boom zitten, toen een vraag in zijn hoofd opkwam. "Ben jij ooit buiten tc territory geweest? De maansteen gezien of in de bc of kittypet place geweest? Of zelfs ooit bij andere clans geweest?" Vroeg hij, om een of andere reden zelfs lichtelijk geinterreseerd.

Wolftooth knikte. 'Bedankt,' zei hij. Ineens realiseerde de apprentice zich dat hij het ook zelf zou kunnen vragen. Maar ach, ze had nu al gezegd dat ze het zou doen. Ze keek toe hoe hij met een zucht naast een boom ging liggen, en verplaatste zelf ook een staartlengte naar hem toe. 'Ben jij ooit buiten TC territory geweest? De Maansteen gezien of in de BC of Kittypet place geweest? Of zelfs ooit bij andere Clans geweest?' Moonpaw schudde haar kop. 'Alleen één keer bij de Kittypets,' antwoordde ze. Er was verder niets te zien, doordat het een regenachtige dag was. Niet eens één kat. Ze twijfelde er niet aan dat Wolftooth wel alles had gezien. Hij leek haar wel zo'n kat. 'Jij wel, eh? Hoe is het daar?' vroeg ze gretig. Ze wilde de regels niet overtreden, maar wel graag weten wat er buiten de grenzen afspeelde.

"Wat deed je dan buiten de grenzen?" Vroeg Cyber, oprecht geïnterreseerd naar de jonge poes. Een clankat die de grenzen overstak was vrij uitzonderlijk, tenzij dat het winter was en iedereen honger had.. dan zag Cyber vaak hoe loshandig de katten plots met de grenzen omgingen. Inclusief zijn grenzen. Zijn territorium lag al relatief dicht bij de thunderclangrens, en soms had je dan wel van die irritante katten die dachten dat het leuk was om eten te stelen uit andermans territorium. 'Jij wel, eh? Hoe is het daar?' kreeg hij te horen en Cyber moest toch nog even goed nadenken. "Ja. Bij de kittypets kun je het vergelijken als een hel. Of juist een hemel van eten, al zal het eten niet zo lekker en zacht zijn als hier buiten. Verder weet ik dat er prachtige plaatsen zijn buiten de territoria. Maar niets is zo veilig als hier, overal en achter elke hoek schuilt er een gevaar.. je moet oppassen als je je lichaam heel wilt houden. Heb je enige jacht en vecht ervaring?"

'Ja. Bij de Kittypets kun je het vergelijken als een hel.' Dat klonk niet goed. Alles behalve goed, om precies te zijn. 'Of juist een hemel van eten, al zal het eten niet zo lekker en zacht zijn als hier buiten. Verder weet ik dat er prachtige plaatsen zijn buiten de territoria. Maar niets is zo veilig als hier, overal en achter elke hoek schuilt er een gevaar.. je moet oppassen als je je lichaam heel wilt houden. Heb je enige jacht en vecht ervaring?' Brrr, de poes nam zichzelf voor om zich niet meer naar de Kittypets te wagen. Hoe kon Wolftooth hier zo luchtig over doen en meteen weer verdergaan met een random vraag? Nou ja, ze kon hem net zo goed gewoon antwoord geven. 'Nah, niet echt.' Ze dacht terug aan haar training. Wat had ze graag meer willen leren, maar het was er gewoonweg niet van gekomen. En nu werd het tijd dat ze Warrior zou worden. In feite wist ze niets. En ineens schoot haar iets tebinnen. Die kater voor haar kon misschien haar nieuwe mentor worden.


OOC: Damn ik moet echt niet zo langzaam op dit topic reageren _._

Cyber stond recht en schudde zijn vacht uit. Achter zich klonk een schreeuw van een vogel en de wind bracht de frisse geur van lente mee. Deze poes was al zo oud, ze was acht niet meer zo jong. En ze kon niet vechten of jagen? Schandalig? "Heb je een mentor?", domme vraag eigenlijk. Oftewel had ze er geen, oftewel had ze er een heel slechte. Zo makkelijk was dat. Hij stond statig en keek de poes met een geruststellend glimlachje aan. "Wat wil je leren? Vechten of jagen?"

'Heb je een mentor?' Moonpaw knikte. Ze mocht Briarleaf graag en ze wilde haar niet afkraken. 'We hebben een keer getraind. Maar dat was meer om het territorium te laten zien enzo,' zei ze. Wolftooth stond statig open schonk haar een geruststellende glimlach. 'Wat wil je leren? Vechten of jagen?' De witte apprentice dacht na. Wat wilde ze écht leren? Vechten was misschien ooit wel handig, maar niet echt haar ding. Ze kon het ook gewoon uitpraten. Jagen had daarentegen nut voor de hele Clan. Nu was ze zich hele dagen aan het vervelen, maar zodra ze de technieken onder de knie had, kon ze zich nuttig gaan maken. 'Jagen, alsjeblieft.' Enthousiasme borrelde in haar op, net zoals op de eerste dag van haar training. Ze onderdrukte de neiging om op te springen en als een hypere kitten rond te dansen. Maar dat kon ze natuurlijk niet. Ze was immers geen kleine kitten meer.

Het was duidelijk te zien dat de zwart-witte kat zich verbaasde over het feit dat ze niet kon jagen. Hij schudde zijn kop en glimlachte. 'Laat je houding eens dien en sluip naar dat blad daar.' Moonpaw volgde zijn staart naar een verdord blad. Oké, hoe moest ze beginnen? Ze had goed toegekeken hoe andere katten prooi vingen, maar zelf kon ze het nog niet. Als eerste zakten ze altijd door hun voorpoten. Of hun achterpoten? Of allebei? Na een korte aarzeling zakte ze door al haar poten. En hoe moest ze nu bij dat blad komen? Ze was te ver weg om te springen. Langzaam waggelde ze naar het blaadje toe en toen ze er nog een staartlengte vanaf was, sprong ze op. Met beide klauwen greep ze naar het verdorde blad. 'Deed ik het een beetje goed?' vroeg ze

Cyber begon luid te lachen toen hij het poesje zag waggelen naar het blad, het was nog een wonder dat ze het bland vong. Want met haar wagelende pas en totaal geen oor voor het lawaai dat ze veroorzaakte had ze alle prooi tussen hier en vierboom wel weggejaagd. "Je bent luidruchtig, dat ze jouw geen soundpaw noemden is niet te geloven." Zei hij met een grijnsje. "En je wageld als een gans, je moet sluipen." Cyber stond op en liet zich gewichtig door zijn voorpoten zakken. "Je zakt diep door je voorpoten, tot je snuit de grond bijna raakt." Hij zette zijn achterpoten stevig en zakte ook daar een beetje door. "Je zakt door je achterpoten, maar je moet je gewicht goed verdelen en het overgrote deel in je voorpoten leggen. Je zorgt dat je achterpoten zeker de helft minder gebogen zijn als de voorpoten." En blad viel van de boom en eindigde een voslengte of anderhalf verderop. Cyber begon te sluipen, maar sprong direct terug recht. "Laat het sluipen nog maar even. Eerst je houding. Onthoud wat ik heb gezicht, evenwicht. Je mag niet onvast staan en omvallen door het minste windstootje. Je moet door je poten zakken, maar je mag met je achterwerk zeker niet de grond raken, ook je staart hou je van de grond."

'Je bent luidruchtig, dat ze jou geen Soundpaw noemden is niet te geloven,' zei de zwart-witte kat met een grijns. Moonpaw lachte. Kijk, hier had ze wat aan. Binnenkort zou ze Warrior worden en het zou raar zijn als ze niet kon jagen. Nu leerde ze dat tenminste. 'En je waggelt als een gans. Je moet sluipen,' ging Wolftooth verder, waarna hij het voordeed. 'Je zakt diep door je voorpoten, tot je snuit de grond bijna raakt.' Moonpaw zakte door haar voorpoten en bekeek de kater nauwkeurig. 'Je zakt door je achterpoten, maar je moet je gewicht goed verdelen en het overgrote deel in je voorpoten leggen. Je zorgt dat je achterpoten zeker de helft minder gebogen zijn als de voorpoten.' Zeker de helft minder gebogen? Hoe moest ze dat allemaal onthouden, terwijl ze de prooi ook nog in het vizier moest houden? Ze zag hoe er een eindje verderop een blad op de grond viel en de kat er naartoe sloop. Maar bijna meteen sprong hij weer op. 'Laat het sluipen nog maar even. Eerst je houding. Onthoud wat ik heb gezegd: evenwicht. Je mag niet onvast staan en omvallen door het minste windstootje. Je moet door je poten zakken, maar je mag met je achterwerk zeker niet de grond raken, ook je staart hou je van de grond.' Moonpaw tilde verschrikt haar staart omhoog. 'Okay,' zei ze, 'dus door je voorpoten en een beetje door je achterpoten, stevig staan en je staart niet op de grond laten zakken. Heb ik.' Ze zag hoe een ander blad naar beneden kwam dwarrelen, en vlak voordat hij bij de grond was, sprong ze op. Ze greep mis en kwam met een smak op de grond. 'Oké, dat ging minder goed dan ik had gehoopt,' lachte ze.

Cyber schoot in de lach, ze had nog veel te leren. Maar aan haar houding te zien was het geen hopeloos geval, gewoon slecht getrained. That's it. De kater stapte naar de poes, nam haar nekvel vast en trok haar nog na-grinnikend recht. "Je staat te onzeker op je achterpoten, daardoor waggel je en verlies je je evenwicht te snel." Cyber zei het niet berispend, maar gewoon vriendenlijk en lachend. Als een vriend. Wacht wat? Hij was geen vrienden met een clankat? Cyber gromde en zakte even boos door zijn voorpoten, alsof hij op het punt stond zichzelf aan te vallen. Een vogel kwetterde hard en Cyber schokte terug recht, wat ongemakkelijk bewoog hij met zijn oor en keek naar de poes. Zou ze het raar gevonden hebben?