The way it come

Dagen hadden zich aaneen geregen door de nachten die zich opgevolgd hadden sinds de dag dat ze was weggelopen. Sandwhisper had er geen idee van hoelang ze al van huis was, hoe lang ze al rondzwierf. Ze ging naar daar waar haar pootjes haar heen droegen. Het weer had zich langzamerhand gebeterd, eindelijk was het wisselvallige nieuwblad seizoen in groenblad overgegaan. Nooit had ze erbij stil gestaan hoe aangenaam dit seizoen kon zijn. Tot nu. Nu ze overgeleverd was aan de grillen van de natuur. Het aanpassen had haar veel moeite gekost. Waar ze eerst genoot van haar luxe leventje en alles daadwerkelijk in haar schoot werd geworpen, moest ze nu voor haar zelf zien te zorgen. Een eigen keuze die ze destijds gemaakt had, en ze was gewoonweg te trots om toe te geven dat ze ernaast zat. Dat het leven buiten een clan alles behalve aangenaam was. Een stomme ruzie met haar ouders was de aanleiding geweest om definitief te vertrekken.
In het begin had het allemaal zo gemakkelijk geleken… Je eigen prooi vangen, reizen van plek naar plek, nieuwe katten ontmoeten, het onbekende tegemoet gaan en leven van dag tot dag. Het was exact het tegenovergestelde van hetgeen wat haar te wachten zou staan binnen de clan… Nestelen, een partner krijgen en uiteindelijk een stel kitten. Sandwhisper was ervan overtuigd geweest dat er meer moest zijn in het leven dan dat, een gezin stichten.
Al in de eerste dagen van de kwartmaan van haar vertrek was ze met haar snuit tegen de muur gelopen. Het had nog een gehele maan geduurd voordat ze daadwerkelijk een prooi had kunnen vangen, zonder verdere vachtscheuren.
Nu ze enkele manen verder was, was het er zeker niet gemakkelijker op geworden. Ze mocht dan altijd al een pittige dame zijn geweest die niet gauw terugdeinsde voor iets en haar plan kon trekken, het leven als rogue betrof toch totaal iets anders. Ze had zich harder op moeten stellen, dreigender. Iets wat haar niet altijd even gemakkelijk afging in het begin. Maar ook dat beterde zich, evenals het sneller vangen van een prooi en het vinden van een tijdelijke slaapplaats.

Nu was het niet anders, ze was op jacht. Het hongerige gevoel deed haar ingewanden pijnlijk samenknijpen bij momenten en was de voorbode dat honger aan haar darmgestel knaagde. Niet ver van haar vandaan, op een open stuk gras, was dan ook een klein zwart vogeltje onverstoord aan het zoeken naar wormen. Het was een uitgelegen kans!
Sandwhisper sloop geruisloos door het struikgewas, door haar poten gezakt en met de kop laag bij de grond. Haar staart zwiepte dreigend over de grond tot het juiste moment zich aandiende om aan te vallen. Ze wachtte tot de vogel een worm vast had en deze met enige geweld uit de grond trachtte te trekken en zo voor een moment niet langer op zijn hoede was. Met haar scherpe nagels al klaar om haar prooi te vangen zette ze zich als een waar roofdier af van de grond en sprong door het struikgewas bovenop haar voedsel. Abrupt stopte het gekwetter wat het beestje voor een tel gemaakt had. Meer dan tevreden over haar vangst en vooruitgang, nam ze het vogeltje in haar bek en maakte haar weg terug naar de bosrand. Daar had ze een zich een beschut plekje gevonden waar ze in alle rust haar voedsel kon opeten.

Dustpelt liep langzaam door de verlaten straten, ze lagen vol vuil en afval van de twolegs. de gevlekte kater zuchtte in zichzelf. Hoewel hij ervoor had gekozen om een Rogue te worden was het toch best stil om zich heen. Hij mocht dan wel eenzaam zijn maar een leven als kittypet zou hij nooit aanvaarden. De kater haatte die zielige beesten, hoe kunnen ze zo egoistisch zijn, en dat vreselijke eten wat ze krijgen, gewoon afschuwelijk. Met een krachtige sprong, sprong de jonge kater op een metalen vuilnisbak. Zodra hij zat voelde hij het koud metaal van de vuilnisbak, maar wat had je anders kunnen verwachten van een metalen object. Zodra hij klaar was met zijn schouder te wassen sprong hij weer van de vuilnisbak af en begon richting het bos te lopen. Diep in zijn hart wilde hij daar even zijn, al was het om rust te zoeken.Wat had hij toch een hekel aan die verwende kittypets, ze waren zielig en dachten echt alleen maar aan zichzelf, zodra hij ook maaer en kittypet tegenkwam zou hij hem of haar verscheuren. De zon viel op zijn gevlekte vacht toen hij door een tuin heen liep en sprong op het hek en sprong op de bosgrond. Vanaf het hek had dustpelt een jonge poes zien jagen en besloot nu zacht op haar af ter sluipen aangezien ze een vogel had gevangen en hij best een honger begon te krijgen en te lui was om zelf te gaan jagen.
Hij volgde de jonge poes naar de plek waar ze wilde gaan eten en stapte toen uit de schaduw. Weer viel de zon op zijn vacht '' wel wel wat hebben we hier'' sprak hij kalm en keek meer naar de vogel dan naar de jonge poes. Hij voelde zijn maag even knorren en sloeg geirriteerd zijn nagels uit. Toen viel zijn blik op de poes, ze was lichtgekleurd en duidelijk niet van een clan, dat was te ruiken aan haar geur,'' ik zie dat het je is gelukt om een vogel te vangen'' sprak hij toen weer en keer haar ditmaal recht aan.



hmm beetje weinig vergeleken met jou xD

Sandwhisper schoot direct op toen zich een kater aandiende en teveel naar haar zin interesse toonde voor haar vangst. Met een poot schoof ze het dode dier iets naar achteren toen hij zijn nagels uitsloeg en haar uitermate kalm bleef aankijken.
‘Wat moet je?’ beet ze, terwijl ze haar sfinxachtige kattenogen iets samenkneep. Opzettelijk ontweek ze zijn woorden. Ze had de toonintonatie waarop hij gesproken had opgevat als kleinerend, alsof ze een kleine kitten betrof die zojuist haar eerste prooi gevangen had.
Daarom ook maakte ze zichzelf groter dan dat ze was en zette ze haar voorpoten steviger vast in het zand waardoor haar nagels over de kleine steentjes schraapte. ‘Ik neem aan dat je hier niet voor de gezelligheid bent,’ gromde ze vervaarlijk.
Ondanks dat haar binnenste schreeuwde dat ze gewoon kon delen, dat ze gemakkelijk de helft kon afstaan omdat het anders toch maar zou eindigen als kraaienvoer, bleef ze hem dreigend aankijken. Het was ieder voor zich, iets wat ze door nare ervaringen pijnlijk geleerd had. Met vriendelijkheid en aardig zijn redde je het niet, dat was haar algauw duidelijk geworden. Het kostte haar nog altijd inwendig veel moeite, maar aan haar totale houding was niets te zien van haar innerlijke strijd. Haar vachtharen schoten juist nog verder overeind toen ze zichzelf wist in te tomen en haar vriendelijkheid wist terug te dringen tot minuscule grootte. ‘Je kan het in ieder geval vergeten dat je ook maar een kliekje krijgt,’ brieste ze.

Dustpelt keek nog steeds naar de jonge poes. ''Wat moet je?'' beet ze hem toe, hij fronste even van haar felheid maar het deed hem verder niks. De jonge kater had heus wel voor zwaardere vuren gestaan. Maar toen ze ook nog eens haar prooi wegschoof kon hij het niet stoppen om weer zijn nagels uit te slaan en zijn vacht volledig op te zetten. Dat de jonge poes zich groot maakte verbaasde hem wel, ze was tenslotte de eerste die echt zo brutaal tegen hem was.''ik neem aan dat je hier niet voor de gezelligheid bent'' sprak de jonge poes toen. '' misschien ben ik dat wel'' sprak de gevlekte kater langzaam en met een mildere toon. Maar zodra ze haar vacht nog verder opzette werd hij een beetje pissig is het echt zo moeilijk om te delen? dacht hij voor zichzelf, maartoen ze haar vacht weer liet zakken deed hij hetzelfde en trok zijn nagels weer netjes in. '' Je kan het in ieder geval vergeten dat je ook maar een kliekje krijgt'' brieste poes hem toe. '' kom kom zeg moet het nou echt allemaal zo onaardig'' sprak Dustpelt rustig. hij nam de poes goed in zich op en schatte zijn kansen in, hij kon dit waarschijnlijk wel winnen zonder al teveel schade maar hij had helemaal geen zin om te gaan vechten. '' ik ben alleen maar nieuwsgierig'' sprak de kater toen. hij keek even naar de vogel en toen naar de poes. '' Misschien een ongepaste vraag maar wat is je naam eigenlijk?'' vroeg hij toen en ging langzaam zitten. '' mijn naam is Dustpelt'', de naam die hij ooit had als poesiepoes zou hij echt nooit uitspreken, althans niet tegen een vreemde kat. Hij moest echt veel vertrouwen in de kat hebben voor hij er ook maar aan dacht om het te zeggen.

Sandwhisper bleef de kater die zich als Dustpelt had voorgesteld met grote achterdochtige ogen aankijken. ‘Sandwhisper,’ antwoordde ze hem echter kortaf. Ze sloeg voor een moment haar ogen neer, keek naar de dode vogel vooraleer ze Dustpelt terug aankeek. De achterdocht lag nadrukkelijk aanwezig in haar grijsblauwe irissen. Toch was dit niet het enige dat in haar heldere blik verscholen lag. Curiositeit en een zweem van oprechte vriendelijkheid weerspiegelden zich ongezien in haar ogen. Toch liet ze geen van deze twee naar buiten toe schijnen in haar houding.
‘Je bent nieuwsgierig, zeg je?’ glimlachte ze fijntjes, ‘nieuwsgierig of ik het toelaat om een deel van mijn vangst af te staan, ja.’
Haar lippen persten zich opeen toen ze haar spieren ontspanden en ze haar houding iets veraangenaamde voor zichzelf. Ze bleef echter op haar hoede voor onverwachtse bewegingen. Ze vertrouwde die Dustpelt voor geen haar, ondanks dat hij zich nog zo vriendelijk opstelde.

Dustpelt wachtte heel geduldig op antwoord. ‘Sandwhisper.’ Antwoordde de poes toen kortaf. De gevlekte kater wiebelde even nerveus met zijn oortjes van haar onvriendelijkheid, maar liet zijn eigen toon er niet door beïnvloeden. '' Die naam past bij je.'' Sprak hij vriendelijk. Hij bekeek de jonge poes eens goed, in haar ogen lag ongelofelijk veel achterdocht, zoveel dat hij er een beetje aan begon te twijfelen of hij er wel goed aan had gedaan om haar aan te spreken. ''Je bent nieuwsgierig, zeg je?’' glimlachte de jonge poes fijntjes, ‘nieuwsgierig of ik het toelaat om een deel van mijn vangst af te staan, ja.’ Zei ze er toen achteraan, ze had min of meer wel gelijk daarin en Dustpelt zuchtte. ''Misschien wel.'' gaf hij toen eerlijk toe. Hij keek naar haar gezicht om haar reactie te kunnen zien. Zou ze boos worden omdat hij eerlijk was. '' Maar als je het wil vang ik nog wel wat extra's hoor.'' Zei de kater rustig en vriendelijk. Dat zou voor hem niet zo moeilijk zijn, zelfs al heeft hij als een kittypet geleefd, hij kon best goed jagen. Hij keek de jonge poes recht aan met zijn stof-grijze ogen. Vreemdgenoeg stond er geen woede of irritatie in zijn ogen te lezen, niet zoals altijd wanneer hij zijn zin niet kreeg. In zijn ogen kon je nu alleen de kalmte zien en heel klein beetje vriendelijkheid.

Sandwhisper twijfelde. Haar bedenkelijke blik kruiste die van de kater toen hij gesproken had.
‘Dus als ik het goed begrijp, wil je mijn vangst zodat je iets extra’s voor mij kan vangen...’ Ze fronste toen ze de woorden in haar hoofd nogmaals herhaalde. De logica ontging haar echter nog steeds. Ze zwiepte een keer met haar staart en schudde vervolgens haar kop. ‘Zoiets heb ik in ieder geval nog niet eerder gehoord.’ Een kleine glimlach wist zich nu rond haar mondhoeken te plooien, terwijl ze de vogel iets naar Dustpelt toeschoof.




~*~
Sorry dat het zo kort is, maar ben dus nog in t ziekenhuis en heb wat weinig tijd ^_^ maar toch nog iets gepost zodat je verder kan.

Dustpelt had zijn staart om zijn poten neergelegd en keek kalm naar de jonge poes. Zijn schouders hingen ontspannen naar beneden en hij wiebelde even met zijn oren.''Dus als ik het goed begrijp, wil je mijn vangst zodat je iets extra’s voor mij kan vangen...'' Dustpelt knikte. '' ja, dat begrijp je dus goed.'' Mauwde hij kalm en vriendelijk. hij hoopte dat ze hem zou vertrouwen, en hem niet weg zou jagen. De jonge poes zwiepte met haar staart en schudde even met haar hoofd. Dustpelt fronsde even, even dacht hij dat ze hem inderdaad weg zou sturen.''Zoiets heb ik in ieder geval nog niet eerder gehoord.'' Zei ze toen en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht en hij snorde heel zacht en heel eventjes, terwijl ze hem de vogel toeschoof. Hij was niet van plan in een keer veel te eten om haar vertrouwen niet te schenden. Hij boog zich zachtjes naar voren en nam een hap van de vogel. Maar voordat hij een hap nam plukte hij eerst alle veren los omdat hij anders een bek vol veren had. Hij plukte de hele vogel zodat ook zij dat niet meer hoefde te doen. Langzaam kauwde hij op de vogel en dacht even na, het smaakte zeer goed. Zeker omdat hij al een lange tijd niet had gegeten. Hij slikte het door en keek haar aan. Hij schoof de vogel zachtjes terug naar haar en keek haar rustig aan.

Sandwhisper waardeerde het dat de kater de vogel volledig geplukt had. Ze boog daarom toegeeflijk haar kop om een hap te nemen van haar prooi. Met haar scherpe tanden scheurde ze een stuk vlees van het kadaver en kauwde er smaakvol op. Nadat ze de hap had doorgeslikt keek ze de kater terug aan. Zijn ogen registreerden iedere beweging die ze maakte, een feit waar ze zich zeer bewust van was. Hij hield haar nauwlettend in de gaten, net zoals zij ook deed door zijn aanwezigheid.
‘Je hoeft niets extra’s te vangen, tenzij je zelf nog honger hebt,’ uitte ze op een toon die alsnog een fractie van haar terughoudendheid verried. Ze schoof de vogel opnieuw naar de kater toe, terwijl ze haar sfinxachtige katogen op hem gevestigd hield. ‘Ik heb genoeg op,’ verklaarde ze toen. De woorden had ze vriendelijk uitgesproken en de gemoedelijke expressie op haar gezicht sterkte dit alleen maar.

Dustpelt keek naar elke beweging naar de jonge poes en verborg zijn achterdocht. Het was simpelweg gewoon omdat hij nooit iemand makkelijk vertrouwde. Hij merkte wel dat ook zij hem nauwlettend in de gaten hield, het kon hem niks schelen. ''Je hoeft niets extra’s te vangen, tenzij je zelf nog honger hebt.'' dit verbaasde de jonge kater zichtbaar, hij had net nog gezegd dat hij dat zou doen. Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. '' Okee dan.'' Zei hij rustig en zwiepte met zijn staart. De toon waarmee ze sprak liet nog steeds haar terughoudendheid horen. Hij liet het hem niet beinvloeden. Ze schoof de vogel naar hem toe en keek met haar ogen naar hem. Hij voelde haar blik op hem en keek strak op. Zijn ogen stonden rustig, maar niet onaardig.''Ik heb genoeg op.'' Verklaarde ze met een vriendelijke toon en haar gezicht versterkte dit alleen maar. Hij nam langzaam weer een hap en kauwde en dacht tegelijk. Hij wist nooit iets zeker, het kon altijd nog een valstrik zijn en zou zij hem zo nou aanvallen. Hij bleef op zijn hoede terwijl hij de volgende hap nam. De jonge kater kon er niks aan doen dat hij zo dacht, hij had vaak genoeg problemen gehad met anderen. Ale snel had hij de rest van de vogel op en likte zijn bek af. Hij liet zijn blik weer op Sandwhisper vallen en zweeg.


[sorry ff te lui om van account te wisselen xD]

Sandwhisper dronk iedere beweging die Dustpelt maakte met haar ogen op. Het was haar opgevallen hoe hij op zijn hoede bleef. Hij moest nog wantrouweriger zijn dan dat zij was. Toen de kater de vogel volledig had opgegeten keek hij opnieuw naar haar op. Zijn zwijgen maakte echter dat ze zich ongemakkelijk voelde en daarom zwiepte haar staart onrustig van links naar rechts.
‘Waar kom je vandaan?’ vroeg ze uiteindelijk.
Sandwhisper hield haar kop iets schuin en keek Dustpelt nieuwsgierig aan. Misschien was het beter geweest als ze hem nu gewoon wegstuurde… Hij had hetgeen dat hij hebben wou, dus veel meer had hij hier niet te zoeken. Ze was gewoonweg te curieus om hem zomaar te laten vertrekken en had daarom haar vraag gesteld. Ze wilde daadwerkelijk weten waar hij vandaan kwam en wat hij hier daadwerkelijk te zoeken had.

Dustpelt gaf geen krimp en rekte zich eventjes uit. Hij merkte op dat Sandwhisper met haar staart zwiepte en hij keek naar haar.''Waar kom je vandaan?'' Die vraag viel een beetje verkeerd bij hem, hij wilde niet over zijn vroegere leven spreken. '' Wat gaat jou dat aan?'' vroeg hij scherp en verdedigend. Niemand hoefde te weten hoe hij vroeger was, hij was zwak geweest en nu zou hij dat vooral niet tonen. Instinctief zette hij de haren op zijn rug omhoog en sloeg zijn klauwen uit. Hij spande zijn spieren en legde zijn oren in zijn nek. Hij wilde niet zo onaardig tegen haar zijn maar hij had in zijn ogen geen keus. In zijn ogen was niet echt vijandigheid te lezen, nee eerder verdedeging. Hij ded een stap achteruit en zwiepte met zijn staart. Hij wist niet hoe zij zou reageren op zijn agressie maar hij had geen keus dan af te wachten, en als het moest zou hij vechten. Met opgezette vacht en uitgeslagen klauwen stond hij te wachten op hoe ze zou reageren. Onbewust deed hij weer een stap achteruit en staarde haar strak aan.

Sandwhisper schrok van de plotse agressie waarmee de kater naar haar uithaalde. Meteen schoot ze dan ook overeind. Tegelijk sloeg ze haar nagels uit en trok ze haar lip iets op waardoor haar scherpe hoektanden te zien waren.
‘Het was vriendelijk bedoeld, voor zover je het nog niet door had,’ beet ze hem toe. Haar staart zwiepte feller door de lucht en haar haren rechtten zich iets. Ondanks dat ze geen verdere vijandigheid bespeurde, nam ze een posante houding aan om niet onder te doen voor hem. Ze merkte hoe Dustpelt enkele stappen achteruit zette, terwijl zijn blik gefixeerd op haar bleef rusten. ‘Vertrek gewoon,’ verzuchtte ze toen. Ze had hier geen nood aan. Dat hij niet wilde praten over wat dan ook, dat was zijn keuze. Maar om meteen te reageren alsof ze hem wilde doden, dat ging haar toch iets te ver. Hij had haar nog redelijk vriendelijk geleken, daarom had ze ook de simpele vraag gesteld. Gewoon om een gesprek aan te knopen. Ze was al geruime tijd alleen, en iets van gezelschap had haar aangenaam geleken. Dit was echter niet het gezelschap dat ze wilde.

Dustpelt zag dat ze schrok van zijn onverwachte agressie en meteen ook zelf overeind schoot. Ze trok haar lip op zodat je haar hoektanden zag en eigenlijk wilde Dustpelt geen ruzie met haar maken. ''Het was vriendelijk bedoeld, voor zover je het nog niet door had,'' beet ze hem toe. Hij keek haar aan. '' Dat zal best, maar het gaat niemand aan waar ik vandaan kom.'' Zei hij lichtelijk kwaad maar ook puur eerlijk. Waarom hij zo eerlijk was wist hij ook niet echt en langzaam ontspande hij zijn spieren een beetje. ''Vertrek gewoon,'' Zei ze zuchtend en hij keek haar fronsend aan en haalde toen zijn schouders op en legde zijn haren weer plat op zijn lijf en trok zijn nagels in. Hij zwaaide iets rustiger met zijn staart maar lie zijn houding niet helemaal veranderen. '' Als dat is wat jij wil zal ik vertrekken.'' Zei hij met een ondertoon an teleurgesteldheid, niet om haar maar om zichzelf. Hij had niet zo moeten reageren, maar toch had hij dat gedaan. Langzaam bleef hij achteruit lopen, zijn rug zou hij haar niet toekeren. Je wist maar nooit hoe ze zou kunnen reageren. Zijn blik bleef uiterst kalm maar in zijn hart voelde hij zich weer eenzaam. Hij had gedacht dat hij misschien een nieuwe vriend had kunnen maken maar hij had het voor zichzelf verprutst. Zodra hij buiten was keerde hij echter wel zijn rug en keek haar aan. '' Tot ziens dan maar.'' Sprak hij zacht, hij zou geen vaarwel zeggen want hij had zo'n idee dat hij haar vaker tegen zou komen. De jonge gevlekte kater sprong op en klom moeiteloos en boom in om dan van tak naar tak langzaam weg te springen. Zijn oren lagen opzij en langzaam keerde hij weer terug naar de stad. Hij keek even achterom om te zien of iemand hem achtervolgde. Zodra hij weer in de steeg was klom hij weer op de grote vuilnisbak en sloeg zijn staart om zijn poten heen. Hij keek om zich heen en zuchtte even. Hij wist nu zeker wat hij nog kon doen, als hij genoeg zelfvertrouwen bij elkaar had geraapt om zichzelf een goede houding te geven zou hij naar Scourge gaan en zich aansluiten bij de BloodClan. Hij wist niet waarom maar hij was vastberaden zijn doel te verwezelijken. Hij sloot zijn ogen en snoof de lucht op, het stonk hier nog net zo als toen hij het achterliet om naar het bos te gaan. Hij schudde met zijn hoofd en opende zijn ogen weer. Hij stond weer op en daarna maar van de vuilnisbak af te springen en eronder te kruipen, er was genoeg ruimte om te kunnen liggen maar staan kon je vergeten. Je moest er dus ook echt onder kruipen maar vanaf daar had je prima zicht op wat er beneden in de steeg gebeurde en je kon ook niet makkelijk aangevallen worden door een hond of andere kat want daar was dus geen ruimte voor. Zuchtend ging hij liggen en trok zijn poten onder zijn borst. Toen bedacht hij zich toch en kroop er weer onder vandaan. Hij ging zich toch niet zomaar overgeven? Hij zou niet zomaar wegwandelen omdat een ander dat vroeg? Hij nam een aanloopje en sprong op een muurtje en klom op het dan van een huis. Langzaa liep hij over het platte dak naar de volgende en zo weer langzaam terug naar het bos. Bij de laatste tuin sprong hij naar beneden en klom op de schutting. zodra hij een beetje evenwicht had sprong hij op de bosgrond en keek rond. Hij was lang genoeg bij Sandwhisper gebleven om haar geur te kennen, dus stak hij zijn neus in de lucht en zocht hem weer. Hij had hem snel weer gevonden en begon langzaam weer in haar richting te lopen.


[pffff langste post die ik tot nu toe heb getypt]

Sandwhisper had Dustpelt vreugdeloos nagekeken. ‘Dag,’ fluisterde ze toen hij ver buiten gehoorsafstand was ter antwoord op zijn laatste zacht uitgesproken woorden. Ze slaakte een diepe zucht, waarna ze zich terug trok onder het bladerdek van de schuilplaats die ze gevonden had. Ze trok haar achterpoten op en liet haar kop op een voorpoot rusten, terwijl ze naar buiten staarde. ‘Kom op, stel je niet zo aan, Whisp,’ mokte ze toen de stilte opnieuw over haar was gevallen. ‘Je hebt niemand nodig.’ Ze wendde haar ogen van de horizon af en rolde zich volledig op. Met gesloten ogen luisterde ze naar haar eigen ademhaling. Toen deze echter steeds onregelmatiger werd, schoot ze overeind. Haar neusvleugels trilden iets doordat ze diep inademde en de lucht dwangmatig haar longen voelde opvullen. Verdomme, ze was het gewend om alleen te zijn..
Het tegendeel was echter waar. Sandwhisper wist dat ze zichzelf maar iets voorloog. Ze was een clankat, ondanks dat ze haar familie een lange tijd geleden verlaten had. Ze haatte het alleen zijn, de eenzaamheid, maar wilde er niet aan toegeven. Ze wilde het gewoonweg niet toegeven dat ze snakte naar enige gezelschap. Dat ze het clangevoel mistte…
Met een verbeten trek rond haar lippen, verliet ze dan ook haar schuilplaats. Ze vond dat ze hier niets meer te zoeken had, ze moest verder. Ze hield er niet van om te lang op dezelfde plek te blijven. Ze wist waar haar doel lag en liep daarom de richting op van een verwaarloosd park.

Er deden zich namelijk geruchten te ronden over een clan die bestond uit roguekatten. Sandwhisper had vernomen dat deze de bloodclan heette. De leider was erop uit om de verschillende clans die er waren, tegen elkaar op te zetten. Om zo hen allen ten gronde te richten.
Ze had er lang over nagedacht. Ze was een weglopertje en kon haar mannetje staan als het moest. Het idee had al enige tijd bij haar gespeeld om zich bij die clan te voegen, om de leider te vinden en ervoor te zorgen dat ze geaccepteerd zou worden als lid. Ze vreesde er echter voor dat ze direct vermoord zou worden, van zodra ze de clan ook maar zou benaderen.
Er had zich zelfs een gevaarlijk idee aangediend, eentje die ze meteen had willen verwerpen. Toch bleef het plan om te infiltreren en zo misschien iets te bereiken ten voordelen van de clans rondspoken in haar hoofd. Ze kon het niet zomaar van zich afzetten. Daarom doolde ze rond, in de hoop en met de vrees iemand van de bloodclan tegen het lijf te lopen. Ze was te stijfkoppig om haar trots opzij te zetten en terug te keren naar haar clan, maar er was nog een andere manier om te helpen… Misschien had het zelfs een minuscule kleine kans van slagen…

Sandwhisper had al een behoorlijke afstand afgelegd, toen ze een welbepaalde geur herkende. Ze hield haar pas in en stak haar neus in de lucht. Ze haalde diep adem, maar voordat ze ook maar daadwerkelijk haar reukzintuig gebruikte had ze zich al grimmig omgedraaid.
‘Wat doe je hier?’ vroeg ze direct op scherpe toon. Ze kneep haar ogen tot nauwe spleetjes samen, terwijl ze de naderende kater gadesloeg. Ze registreerde iedere beweging die hij maakte. Mocht hij alsnog besloten hebben om het gevecht met haar aan te gaan, dan zou er zeker een gevecht volgen. Eentje waarbij zij niet het onderspit zou delven.

Dustpelt liep met soepel passen en keek oplettend rond. Hij wilde altijd al een krijger zijn van een Clan maar hij was afgewezen toen hij het vroeg. Dit had de vurige haat in zijn hart aangewakkerd. Zijn gedachtes keerde constant naar zijn keuze om binnenkort met Scourge te gaan praten over zijn besluit om lid te worden van de BloodClan. De gevlekte kater keek eventjes om zich heen en draaiden zijn oren alle kanten op. Zijn kansen op het aansluiten konden nog wel eens groot zijn aangezien hij ook ongelovelijk kil kon zijn. dus zijn toekomst stond vast. Even ging hij zitten omdat hij echt geen zin had om verder te lopen en zwaaide even verveeld met zijn staart. De geur van Sandwhisper hing nog steeds in de lucht en haar vinden zou echt niet moeilijk zijn. Maar wat zou hij moeten zeggen? Hij stond weer op en liep weer verder. Hij naderde het BloodClan gebied en probeerde het een beetje te ontwijken. Hij was nog niet klaar voor een confrontatie met de moordzuchtige Clan. Ineens werd de geur van Sandwhisper sterker en hij wist meteen ook dat ze nu echt in de buurt was. Hij keek zoekend rond en zuchtte toen hij haar dus niet zag. Desondanks liep hij kalmpjes verder en keek voor zich uit. Na een tijdje zag hij haar in de verte half weglopen, maar duidelijk had ze hem geroken en ze draaide zich om. ''Wat doe je hier?'' Vroeg ze duidelijk scherp en hij keek haar koeltjes aan. '' Welkom in het leven van een rogue die lopen overals rond dus waarom mag ik hier niet zijn?'' Zei de kater even scherp en kon wel van een klif afspringen vanwege deze idiote zin. Hij sloeg zijn nagels even uit, niet wetend hoe zij zou reageren, als ze hem nou aan wilde vallen zou het hem niet verbazen. Maar verder dan zijn nagels uitslaan deed hij niet. Hij had eerlijk gezegd niet echt zin in een gevecht, want dan kon hij er zwak uitzien als hij met Scourge ging spreken en dat kon dus zijn dood worden. Hij hield zijn ogen strak op Sandwhisper gericht en het was duidelijk dat als hij dit verder liet gaan dan dit ze met al haar kracht zou vechten en hij het waarschijnlijk heel moeiilijk zou hebben.

Sandwhisper rolde met haar ogen waarna ze misprijzend haar kop schudde. ‘Ah, je wilt beweren dat het toeval toeslaat,’ sprak ze vervolgens op pedante toon. Ze trok haar nagels iets in, ondanks dat ze nog verder door haar knieën zakte en de positie aannam om hem aan te kunnen vallen. Haar staart zwiepte vloekend over de grond, waardoor er stofzand verplaatst werd en timide hield ze haar ogen op de kater gericht. Haast intimiderend en klaar om het gevecht aan te gaan. Toch was ze absoluut niet van plan om zomaar aan te vallen. Het leek er voor haar op dat de kater daar ook absoluut niet op uit was.
Sandwhisper wist echter dat ze zich op gevaarlijke grond begaf en dat elke misstap, ieder teken van vriendelijkheid of het tonen van enige zwakte door verkeerden gezien zou kunnen worden. En dat was iets dat ze zich absoluut niet kon permitteren.
‘Maar werkelijk, wat doe je hier?’ vlakte ze daarom direct af. ‘Het zal niet voor mijn sprankelende gezelschap zijn, dus vertel.’ Ze had de woorden snerend uitgesproken, haast op een pretentieuze toon die samen ging met enige arrogantie en minachting.
Waarom haar dit weer moest overkomen, juist nu op dit moment en op deze plek… Dat het toeval er maar fijn in stikte. Het was voor haar duidelijk genoeg dat hij haar geur gevolgd was, het was niets meer en niets minder dan dat. En hij mocht wat haar betrof met een behoorlijk goede reden komen, een aanneembare uitleg die eerlijkheid bezat, anders zou ze zeker niet zo vriendelijk zijn als eerder die dag.

Dustpel zag haar met haar ogen rollen en misprijzend met haar kop schudden. Hij zwiepte zelf geirriteerd met zijn staart. ''Ah, je wilt beweren dat het toeval toeslaat'' sprak ze en hij keek haar aan. '' Wie weet, niemand kan het voorspellen.'' Antwoordde Dustpelt rustig en keek haar nog steeds aan. Zijn stof kleurige ogen verrieden helemaal niks. Hij merkte hoe ze haar klauwen insloeg maar wel verder door haar poten. Hij wist dat ze elk moment kon aanvallen dus sloeg zelf zijn klauwen niet in en hield elke beweging nog strakker in de gaten. ''Maar werkelijk, wat doe je hier?'' sprak ze direct en Dustpelt keek even rond. ''Het zal niet voor mijn sprankelende gezelschap zijn, dus vertel.'' Dustpelt keek de poes minachtend aan. '' Wel het is inderdaad niet voor je gezelschap,'' begon hij terwijl hij wist dat hij stond te liegen. '' Maar toch gaat het je totaal niks aan, ik doe wat ik wil en ik weiger me ook maar aan iemand te verantwoorden.'' Sprak hij koeltjes door en staarde haar kil aan. Geen enkele andere emotie was in zijn ogen te zien, en al was dat wel zo, het zou geen vriendelijkheid of iets wat daarop lijkt of in de buurt komt. Hij richtte zijn ogen even op de lucht, zijn plannen zou hij haar al helemaal niet met haar delen. Ze zou alles in duigen kunnen gooien, en dat wilde hij dus echt niet. Zijn plannen waren waterdicht en er was geen ruimte voor fouten. Een enkele fout kon zijn dood worden en daar was hij iets te jong voor. Zijn ogen onderzochten de omgeving, er was geen enkele kat te bekennen en het bleek zeer rustig. Voorals als je bedenkt dat ze zo dicht bij het Bloodclan gebied waren. Hij spande alleen bij die gedachtes al zijn spieren, hij was best nerveus. wat als ze nu zouden aanvallen? Zijn blik ging weer naar Sandwhisper en met gespannen spieren wachtte hij haar reactie af.

Sandwhisper ergerde zich aan de antwoorden die de kater haar gaf. ‘Maar toch gaat het je totaal niks aan, ik doe wat ik wil en ik weiger me ook maar aan iemand te verantwoorden,’ had hij koeltjes gesproken. De kilheid in zijn ogen was haar niet ontgaan, maar het was niet dat waar ze mee in zat. Ze vond zijn uitgesproken woorden zo dubbelzinnig… alsof hij iets trachtte te verbergen, maar niet in staat was dit door middel van zijn uitingen te doen.
‘Ik heb toch niet beweerd dat je verantwoording moet afleggen,’ glimlachte ze daarom ook fijntjes. Zij was altijd al goed geweest met woorden. Haar zinnen konden zowaar als manipulatief beschreven worden, en dat was iets waar ze zeer bedreven in was geworden sinds ze een rogue was. Het manipuleren van anderen, hen naar haar poot zetten en dingen gedaan krijgen die anderen niet zomaar voor elkaar zouden krijgen. Haar onschuldige ‘look’ gebruikte ze dan ook ten voordele om genadeloos uit de hoek te komen.
‘Ik vroeg alleen wat je hier deed.’ Sandwhisper haalde haar schouders op en zette zich op haar achterwerk. Ze hief gracieus haar voorpoot op en likte deze. Haast provocerend wierp ze af en toe een simpele blik op de kater. Ze had ongezien opgemerkt hoe zijn spieren zich hadden aangespannen en hoe zich een spoor van nervositeit in zijn stormachtige ogen reflecteerde. Ze had de conclusie hiervoor gauw getrokken, bij hem bestond evenzeer de angst voor de aanwezigheid van elitekrijgers als dat deze bij haar verborgen zat.

Dustpelt liet zijn blik niet veranderen of verschuiven naar een andere plek. zijn stofgrijze ogen boorden zich diep in die van haar. De kille blik verdween niet en zijn staart zwiepte even heen en weer uit irritatie. Natuurlijk verborg hij datgene wat hij wilde gaan doen. Zijn leven was hem best heilig. ''Ik heb toch niet beweerd dat je verantwoording moet afleggen,'' de jonge poes glimlachte even fijntjes. Dustpelt zwiepte nog steeds met zijn staart. '' Nou zo klonk het wel,'' antwoordde hij scherp. en bleef haar kil aankijken. hij had dus echt geen zin om zijn verantwoording aan iemand af te leggen, hij was tenslotte een rogue en hij kon gaan en staan waar hij maar wilde. En niemand die hem tegen zou houden. Iedereen die het lef had zou hij tonen wie hij was en vooral dat je hem zijn gang moest laten gaan. Hij zwiepte weer vinnig metr zijn staart en keek even om zich heen. Zolang er niemand van die BloodClan in de buurt was kon hij zich iets ontspannen. Maar toch ook weer niet, niet met haar tegenover zich. Hij hield elke beweging van de poes in de gaten, hij vertrouwde haar op een of andere manier wel, maar ook weer niet. Hij begreep het niet helemaal. Hij was gewoon een beetje verward. Maar hij mocht dit dus nooit tonen. '' Ik vroeg alleen wat je hier deed.'' Zei ze toen en ging zitten. Dustpelt irriteerde zich om die opmerking, had hij niet al eens gezegd dat het haar nisk aanging? Hij bleef zelf staan en zwaaide heviger met zijn staart. '' En ik zei dat het je niks aanging wat ik hier deed.'' Antwoordde hij geirriteerd en kneedde met zijn klauwen in de grond. Zonder zijn ogen naar een andere plek te laten glijden begon hij weer te spreken. '' dus wat is er niet duidelijk aan wat ik heb gezegd?'' Met die woorden sloot hij eventjes zijn ogen en opende ze weer.