The way it come

Sandwhisper lachte zacht. In haar ogen verscheen dan ook een ongewone glundering om zijn reactie. Echter bevond zich ook een sprankje vriendelijke warmte in het zachte blauw van haar irissen.
‘dus wat is er niet duidelijk aan wat ik heb gezegd?' had hij haar gevraagd. De irritatie had zich rondom hem heen verspreid en ze dacht zelfs een vleugje van deze ergernis in haar eigen binnenste te voelen.
‘Je bent heel duidelijk,’ antwoordde ze op een ongedwongen kalme toon. Ze zette haar poot terug op de grond en hield haar kop iets scheef. Daarna liep ze op de kater af tot ze op enkele centimeters voor hem stond en nu duidelijk de irritatie in zijn ogen kon zien.
‘Je bent nog best schattig,’ glimlachte ze vervolgens, ‘als je iets minder gebeten zou doen.’ Ze sloeg plotseling haar nagels uit en kneep haar ogen tot nauwe spleetjes samen. Ze grinnikte inwendig toen het er even op leek dat de kater schrok van haar plotsheid, maar stond hier niet te lang bij stil en zette zich met een behoorlijke kracht af van de grond. Met beiden voorpoten wist ze een muis klem te zetten dat duidelijk nieuwsgierig was geweest. Met grote ogen keek ze ernaar waar ze het nekje knakte en zich terugdraaide naar de kater, met het dode beest in haar bek.
Tevreden trippelde ze naar hem terug en legde het dier voor zijn poten. ‘Voor het geval je nog honger mocht hebben,’ glimlachte ze plagend. De spot die echter in de woorden verscholen lag, kon niemand ontgaan.

Edit: Zag dus dat ik nog met Sunkit ingelogd was XD Duidelijk bedoeld als Sandwhisper ^_^

Dustpelt was een beetje van zijn stuk geslagen toen Sandwhisper zacht lachte. Hij wiebelde ongerust even met zijn oren. Hield ze hem nu voor de gek of meende ze dit? Deze vraag spookte door zijn hoofd. Toch gaf de poes hem het gevoel dat ze geen grapje maakte maar dat ze het meende. Dustpelt snapte er even niks van. Toch zwiepte hij weer met zijn staart. Hij had haar de geïrriteerde vraag gesteld wat er niet duidelijk was aan wat hij had gezegd. De kalme toon waarop ze hem antwoord gaf verbaasde hem weer, hij had volledig verwacht dat ze tegen hem uit zou schieten of hem misschien zelfs had aangevallen. Maar niks van wat hij had gedacht deed ze. ''Je bent heel duidelijk.'' Had ze gezegd en daarna had ze haar poot terug gezet op de grond en haar kop iets schuin gehouden. Ze liep op hem af totdat ze zo dicht bij stond en duidelijk zijn emoties kon zien. ''‘Je bent nog best schattig,'' ze glimlachte toen ze het zei, ''als je iets minder gebeten zou doen.'' Hij snoof zodra hij dat laatste hoorde maar was toch nog steeds verward. '' Alles heeft een rede.'' Zei hij scherp en deed een stap naar achteren. Niet omdat hij bang was, nee gewoon omdat hij er niet zo van hield als er katten te dichtbij hem zaten als hij ze nog steeds niet vertrouwde. Plotseling sloeg de poes haar nagels uit en kneep haar ogen tot spleetjes. Even schrok Dustpelt hiervan en siste woedend en sloeg zelf zijn klauwen uit en zette zijn vacht op. De jonge poes zette zich af en sprong niet op hem, in plaats daarvan sprong ze op een muis en de kater deed een stap naar achteren. Zijn oren nog steeds plat in zijn nek, hij vertrouwde haar nu helemaal niet. Hij keek toe hoe ze de muis doodde waarnaar ze was gesprongen en zodra ze zich omdraaide staarde hij haar recht aan. Zijn ogen stonden vol achterdocht. Zodra ze terugtrippelde en het diertje voor zijn poten neerlegde bleef hij haar aanstaren. ''Voor het geval je nog honger mocht hebben,'' glimlachte ze plagend maar de spottende ondertoon was niet te missen. Hij sloeg zijn nagels in de grond en bleef haar aanstaren en boog zijn kop naar haar toe zodat hij recht in haar ogen keek. '' Ik weet niet of jij het weet maar ik kan ook prima voor mezelf jagen,'' siste hij kil. Nog steeds wantrouwde hij haar voor wat ze net deed. Hij haatte het ook nog eens om op zo’n manier bespot te worden. Hij snoof kwaad en stapte toen weer achteruit en keek niet naar het muisje wat er nog steeds lag. Hij kon echt wel voor zichzelf zorgen en wie weet was dit wel een truc om hem af te leiden. Vele gedachtes raasden door zijn hoofd, op hetzelfde moment dat hij haar aankeek.

Sandwhisper voelde hoe de kater zijn ogen strak op haar gevestigd hield. Haar blik gleed echter naar de dode muis. Ze kon het niet laten een korte lach te uiten. ‘Ik weet niet of jij het weet maar ik kan ook prima voor mezelf jagen,’ had hij haar sissend toegezegd. De kilheid die gepaard was gegaan met de woorden, maakte dat Sandwhisper zich haast amuseerde. Ze zag hoe de verschillende gedachten hem pijnigden… was ze te vertrouwen… was ze niet te vertrouwen…
‘Je zal vast prima kunnen jagen,’ glimlachte ze daarom verfijnd. ‘Heb je me horen zeggen van niet dan?’ Haar vriendelijke, haast onschuldige blik vestigde zich opnieuw op de kater. Ze wist dat haar houding meer dan alleen irritant was, voor hem toch. Uiteraard wantrouwde hij haar, ondanks dat ze diep van binnen wilde dat het anders was. Sandwhisper was zich zeer bewust van het feit dat ze in het elitegebied zaten, en handelde daar ook naar. Mochten ze ergens anders zijn geweest, op een veiligere plek, had ze zeker anders op de kater gereageerd. Hij leek haar vriendelijk genoeg. Nu, echter, was dat niet voldoende. Ongeziene ogen konden op hen gevestigd zijn en ze wilde niet het risico lopen om door een elitekrijger aangevallen te worden. De vrees voor deze katten was meer aanwezig dan de drang naar een vriend… of wat het ook mocht voorstellen…voor haar was het eerder simpel gezelschap te noemen.

Dustpelt bleef zwijgend naar haar kijken, zelfs zodra ze even lachte gaf hij geen krimp. Opeens besloot hij zijn plannen te wijzigen. Hoe groot zijn haat voor de Clans ook was, hij was geen moordenaar. De Bloodclan was geen echte plek voor hem, hij kon het zich nooit over zijn hart halen om in koele bloede een kat te doden zonder er ook maar een echte reden voor te hebben. Hij mocht wel een haat hebben tegen de Clans maar daar moest hij niet een kat in het speciaal voor aankijken. Hij zwiepte met zijn staart. ''Je zal vast prima kunnen jagen,'' zei ze en glimlachte verfijnd. ''Heb je me horen zeggen van niet dan?'' Vroeg ze daarna en haar toon irriteerde hem best, maar ook weer niet helemaal. Hij wist niet zeker of ze nu gemeend aardig tegen hem was of dat ze een spelletje met hem speelde. Hij gaf geen antwoord op haar vraag en keek weer om zich heen. Hij wilde hier nu gewoon wegwezen. Ver weg van de Bloodclan wilde hij. Hij was nu nie bang ofzo maar hij had gewoon een ongemakkelijk gevoel aan deze omgeving. Hij keek weer rond voor zijn blik weer op Sandwhisper viel. Eigenlijk wilde hij dat hij haar kon vertrouwen, hij had zo'n gevoel dat zij dat ook wel wilde. Al liet ze het totaal niet merken. Maarja wat kon hij met deze gedachtes? Ze zou het nooit tonen? Hij wist het echt niet en keek even om zich heen. Het liefst draaide hij zich om en was weggelopen. Maar iets diep in zijn hart hield hem tegen, hij wilde gewoon blijven. Hij snapte er dus niks meer van, hij wilde blijven maar wantrouwde haar. Hij schudde even met zijn hoofd en daarna schoten zijn ogen gespannen in het rond. Nog altijd hield hij zijn klauwen uitgeslagen en al zijn spieren gespannen. Langzaam liet hij zijn blik rondglijden voor hij ze weer op Sandwhisper richtte.

Sandwhipser maakte een zacht klakgeluidje met haar tong toen de kater geen verdere reactie gaf en haar enkel zwijgend bleef aankijken. Een zucht ontsnapte vervolgens aan haar lippen.
‘Ik weet niet wat je verwacht van de situatie… of van mij, maar ik moet nu echt verder.’ Haar snorharen trilden lichtjes. ‘We bevinden ons op bloodclangrond. Niet bepaald de veiligste plek om te keuvelen.’ Er verschenen kleine rimpeltjes net boven haar neus doordat ze deze optrok om diep in te ademen. Om de geuren rondom hen op te snuiven, hopend geen andere kat te kunnen bespeuren. ‘Ik moet Scourge spreken, hoe dan ook. Ik MOET hem vinden. Dus je begrijpt dat ik dit alleen moet doen.’ Ze sloeg haar ogen neer, nadat ze haar laatste zin uitgesproken had om vervolgens terug op te kijken. Een klein vleugje spijt lag gelegen in het blauw van haar irissen. Niet omdat ze een soort van afscheid nam, maar vanwege het feit dat ze verder alleen op pad moest. Het besef dat ze alleen naar het kamp van de elitekrijgers moest, was dreunend aanwezig in haar hoofd. Ze mocht een ander niet betrekken bij wat ze van plan was. Het was al erg genoeg dat ze het wilde doorzetten en zichzelf in gevaar kon brengen. Dit was werkelijk iets dat ze alleen moest doen.

Dustpelt had nog atijd gezwegen, daar was hij echt een kampioen in. Vooral als hij diegene niet mocht, maar bij Sandwhisper had hij er toch wel wat moeite mee. Maar nog steeds wist hij niet of ze nou een vriend was of alles maar acteerde. Onbewust wilde hij het toch weten, maar vragen zou hij het nooit. Niet dat hij daar geen lef voor had maar het leek zwak, nou in zijn ogen dan. Als zij het had gevraagd zou hij alleen maar hebben gesnoven vol minachting. Dat wist hij met zekerheid van zichzelf, zelfs al had hij haar aardig gevonden. zijn ogen gleden even over de omgeving en hij bleef in de verte staren. Zodra ze zuchtte en weer begon te spreken liet hij zijn blik weer naar haar glijden. ''Ik weet niet wat je verwacht van de situatie… of van mij, maar ik moet nu echt verder.'' Haar snorharen trilden lichtjes. ''We bevinden ons op bloodclangrond. Niet bepaald de veiligste plek om te keuvelen.'' Zonder zich maar wat aan te trekken van haar gesnuif naar andere katten sprak hij nu wel. '' Ik ben niet dom hoor,'' snauwde hij en zwaaide met zijn staart. '' En als ze hier opeens verschijnen zal ik ze stuk voor stuk verscheuren. Ik ben namelijk niet bang voor ze.'' Hij keek Sandwhisper strak aan en snoof even. ''Ik moet Scourge spreken, hoe dan ook. Ik MOET hem vinden. Dus je begrijpt dat ik dit alleen moet doen.'' Zij had hetzelfde plan gehad als hij nog niet al te lang geleden. Hij snoof minachtend en zwaaide geirriteerd met zijn staart. '' Dus jij wil een volgeling van een moordenaar worden. Dan kan je jezelf nooit een Rogue noemen. Maar goed als dat jouw keuze is zal ik ver uit je buurt blijven.'' Zijn stem was lichtelijk kil geworden en zodra hij uitgesproken was stond hij op en zwaaide met zijn staart. Hij was er nu zelf zeker van, hij wilde geen lid worden van de BloodClan. Hij wilde geen harteloze moordenaar worden, en al zeker wilde hij geen bevelen opvolgen van een zeer klein katje dat dacht dat hij alles was. Daar was hij te trots voor. Ook zou hij zich nooit meer bij een Clan voegen, zelfs al was hij er geboren. Hij wilde op zichzelf zijn.