I will be there for you, always~

Het was een heldere nacht, waardoor de sterren duidelijk zichtbaar waren. De crèmekleurige warrior zat buiten bij de prooistapel. Hij had zijn pluizige staart om zijn middel geslagen en de blik in zijn lichtblauwe ogen was op de lucht gericht. Op zijn netvlies lachte zijn moeder naar hem en gaf Bravesoul hem een plagerige stomp tegen zijn schouder. Soms zag hij ze opeens weer heel helder alsof ze naast hem stonden, maar soms was hun beeld wazig. Hij sloot even zijn ogen en schudde de herinneringen van hem af. Het was tijd om op te staan en zijn nest op te zoeken. Toch werd zijn blik getrokken naar de Medicine Cat’s den. Hij kneep even zijn kaken op elkaar, want er schoot een gedachten door zijn kop die hij helemaal niet hoorde te hebben. Hij was iets van plan te doen wat niet helemaal de bedoeling was, of eerlijk gezegd helemaal niet. Hij stond op en liep naar de den van Whisperwind en Honeypaw. Hij wist dat Honeypaw haar rust nodig had, maar toch wilde hij even bij haar kijken. Hij wilde weten hoe het met haar ging. Hij sloop de den in en liep naar het nest toe waar ze lag, hij wist dat inmiddels precies. Zachtjes ging hij naast haar liggen zonder wat te zeggen. Hij legde zijn kop op haar rug en staarde naar de ingang, waar het licht van de maan doorheen scheen.

[Honeypaw]

Alhoewel de meeste pijn inmiddels was weggezakt, bleef ze een irritante hoest overhouden. Dat gecombineerd met de pijn op haar borst, zorgde ervoor dat ze maar moeizaam in slaap kon vallen. Haar blauwe ogen stonden gericht op de uitgang van de Medicine Den en haar neus werd gevuld met de geurige kruiden. De geuren die ze niet eens meer rook, aangezien ze hier nu toch al aardig wat manen zat. Haar oortjes gingen overeind staan toen er opeens een figuur in de opening van de Den verscheen en ze glimlachte zwakjes toen ze de geur van Creamyfrost door de geur van kruiden heen rook. "Hey Creamy," zei ze zachtjes, haar stem wat schoor van het lange tijd niet meer praten. "Kon je niet slapen?" vroeg ze daarna, terwijl een kleine glimlach op haar gezicht verscheen.

Hij schudde zachtjes zijn kop op haar rug, voordat hij zijn kop weer van haar rug haalde en in haar blauwe ogen keek. “Nee, ik heb jou niet wakker gemaakt hoop ik?” Er klonk een verontschuldiging in zijn stem. Hij beantwoorde haar glimlach en glimlachte terug terwijl hij met zijn oren bewoog. “Hoe voel je je Honey?” Fluisterde hij terwijl hij haar staart om haar heen sloeg. “Hoest je al wat minder?” Hij wilde zo graag dat het goed met haar ging, want hij maakte zich zorgen om haar. Niet alleen lichamelijk, want hij wist dat ze geestelijk ook een klap had gehad. Hij wilde dat ze wist dat hij haar nooit in de steek zou laten wat anderen ook maar mochten zeggen. Ze zou een geweldige Medicine cat worden net als Whisperwind, dat wist hij meer dan zeker.

Het witte poesje schudde haar hoofd toen ze de vraag van de kater naast haar hoorde. "Nee, ik was nog wakker. Kan moeilijk in slaap komen ..." haar witte oortjes zakte omlaag en ze hoestte een keer diep en pijnlijk, waarna ze gorgelend inademde. Whisperwind lag nog te slapen en ze hield haar stem laag zodat ze de zwarte poes niet wakker zou maken. De Medicine Cat, en tevens haar mentor, zorgde goed voor d'r en probeerde ervoor te zorgen dat ze de moed niet zou opgeven. Ze keek op toen Creamyfrost weer begon te spreken en ze trok eventjes met haar oortje. "Het doet nog steeds pijn en wilt maar niet verdwijnen," ze keek weg van de crème kleurige kater en beet op haar lip. Ze wilde niet toegeven dat ze ziek was, al wist ze dat vanzelfsprekend natuurlijk wel. Ze keek hem gepijnigd aan en haar stem was zacht, gebroken, toen ze tegen hem sprak. "Je mag hier niet zijn Creamyfrost," piepte ze zachtjes. "Alles wat ik heb begint op Whitecough te wijzen en ik wil jou, of de rest van het kamp, niet aansteken," haar stem was zacht, trillerig, terwijl haar blauwe oogjes vochtig begonnen te worden. Wat was ze nou voor een Medicine Cat Apprentice? Ze kon zichzelf niet eens genezen van Whitecough...

Er lag een bezorgde blik in zijn ogen terwijl hij haar in hem opnam. Haar gehoest liet hem ernstig met zijn snorharen trekken, maar hij wist zeker dat ze het ging redden. Hij begreep maar al te goed dat ze zich nou zwak voelde, maar ze was veel sterker dan dat ze zelf dacht en dat probeerde hij haar ook te vertellen. Hij wilde haar opvrolijken, want hij miste de vrolijke en iets wat verlegen sneeuwwitte kattin die ze geweest was. Het deed hem pijn haar zo verloren te zien, ze moest de hoop niet opgeven. “Ik wilde dat ik iets van je pijn over kon nemen Honey.” Fluisterde hij terwijl hij naar haar bleef kijken zelfs toen ze haar kop van hem afwende. “Maar je bent sterk en ik weet zeker dat het goed komt.” Opnieuw ontstond er een warm glimlachje om zijn lippen. Toen ze zei dat hij hier niet mocht zijn schudde hij zijn kop en verdween de glimlach weer. “Ik weet dat ik hier niet mag zijn, maar dat kan mij niks schelen.” Zijn stem klonk resoluut. Hij duwde even zijn kop onder die van haar en keek haar daarna aan. “Niet huilen Honey.” Zei hij toen zacht. “Ik ga nergens heen. Ik wil niet dat je je alleen voelt.” Vervolgde hij vastberaden. Ook al zou iedereen hem tegen willen houden, dan nog zou hij een manier vinden om bij haar te komen daar zorgde hij wel voor.

Ze keek hem koppig aan. Ze wilde niet dat hij bleef. Ja, nee, ze wilde wel dat hij bleef, maar ze wilde hem niet ziek maken. Dat zorgde ervoor dat ze in een tweestrijd verbleef. Moeizaam moest ze slikken, terwijl ze zwakjes met haar kopje tegen zijn flank aan duwde. "Ga nou maar," miauwde ze schoor. "Beter dat ik hier ziek lig te wezen en niemand kwaad doe, dan dat Butterstar straks een geweldige warrior moet missen. Ik wil je geen pijn doen, Creamyfrost. Je bent te veel waard voor de clan, laat mij nou maar," haar stem klonk steeds zachtjes en verdween op sommige momenten gewoon helemaal. Ze ging overeind zitten en draaide haar kop weg, waarna ze hevig begon te hoesten. Ze keek geschrokken op toen ze spetters op de grond zag liggen. "Creamyfrost, zou je Whisperwind voor me wakker willen maken?" vroeg ze daarna resoluut aan de crème kleurige kater. Haar blauwe ogen waren gefixeerd op de spetters rode vloeistof die ze net had opgehoest. Bloed was nooit goed bij Whitecough.

Toen ze hem koppig aankeek, keek hij net zo koppig terug. Nee, hij was zeker niet van plan om ook maar een millimeter te verplaatsen. Hij bleef dan ook stug bij haar liggen toen ze tegen hem aan begon te duwen. “Nee, ik ga nergens heen. Net niet en nog steeds niet, ik blijf bij jou.” Hij klonk bijna drammerig, hij kon zich nog maar net inhouden. “Jij bent veel meer waard voor de Clan dan dat ik ben, dus ik wil op jou letten.” Hield hij stug vol. Mokkend bleef hij liggen, waarom accepteerde ze nou gewoon niet dat hij bleef? De ernst van de situatie werd alleen maar duidelijker toen ze ging zitten en hij zich het leplazarus schrok toen ze bloed begon op te hoesten. “Honey!” Riep hij geschrokken terwijl hij overeind krabbelde. Hij duwde even zijn neus tegen haar wang en knikte toen. Snel draaide hij zich om en liep naar Whisperwind haar nest. “Whisperwind.” Zei hij zachtjes om haar niet te laten schrikken. “Het is Honeypaw, ze hoest bloed.” Zijn ogen waren nog steeds groot van schrik. Daarna liep hij weer snel naar Honeypaw toe, zijn haren iets overeind. Bezorgd ging hij naast haar zitten, zonder nog wat te zeggen.

[Moet Gaby nog gewaarschuwd worden?]

Ze draaide zich van de crème kleurige kater weg en hoestte nog een keer. Daarna slikte ze moeizaam en slaakte een zucht. Er zat geen bloed meer bij, maar haar hart klopte hard in haar keel. Ze voelde zich niet goed, duizelig, misselijk. Een huivering ging door haar lichaam heen en ze haalde diep adem om zichzelf weer rustig te krijgen. Ondertussen merkte ze dat Creamyfrost probeerde om Wisperwind wakker te maken. Honeypaw keek de kater aan en schudde haar kop. "Laat d'r maar slapen, ze heeft het al zwaar genoeg zonder mij erbij. Ik overleef het wel," miauwde ze zachtjes, terwijl ze voelde hoe haar maag zich omdraaide en ze nog een keer diep hoestte. Ze voelde zich niet lekker, maar hielt zichzelf staande. Ze mocht nu niet zwak overkomen tegenover Creamyfrost, ze wilde niet dat hij zich nog meer zorgen ging maken om d'r.

Hij keek naar haar terwijl zijn oren steeds meer opzij zakten. Zijn haren gingen weer liggen, maar hij had zijn lippen op elkaar geperst. Hij was kwaad, kwaad dat dit haar nou weer net moest overkomen. Woest op het feit dat hij er niets aan kon doen en verdrietig omdat zij het er zo moeilijk mee had. Daardoor bekroop het nare gevoel hem weer, zodat er een brok in zijn keel kwam. Een trillerige zucht verliet zijn bek toen Honeypaw zei dat hij Whisperwind moest laten slapen. “Maar jij hebt hulp nodig.” Zei hij iets wat gespannen. “Ik vind het eng als je bloed ophoest Honey, dat is toch niet goed?” Toen besefte hij dat het waarschijnlijk ook niet goed was als ze teveel praatte. “Sorry, je kunt beter niet te veel je stem gebruiken natuurlijk.” Fluisterde hij er zacht achteraan terwijl hij naar zijn poten keek.

Onderwerp: Re: I will be there for you, always~