Kuch-Kuch

Een sneeuw-wit gestalte had zich opgerold in een mosnestje in de hoek van de medicine cat's den, gisteren toen er brand uitbrak in het bos toen Songbird daar samen met crowfeather was had ze nogal veel rook ingeademd, en nu zat ze opgescheept met een venijnige hoest die haar dag noch nacht met rust wouw laten . Voor de zoveelste keer brak er een ferme hoestbui uit en een schelle kuch verliet songbirds bek. Gisteren was ze naar de medicine cat gestuurd, waarschijnlijk werden de anderen haar gehoest beu, of ze waren bang dat ze anderen zou besmetten. Na de zoveelste kuch verliet ook een geeuw haar mond , want dankzij die hoest had ze nog geen slaap te pakken kunnen krijgen. Ook was het nogal eenzaam in de den , want bezoek kwam er niet echt langs, alleen zo nu en dan iemand die iets van de stapel verse prooi kwam brengen. Maar wie zou haar nu komen bezoeken ? Vrienden had Songbird niet echt , want meestal hield ze zich afzijdig. Gewoon bevelen van anderen gehoorzamen , maar verder sprak niemand echt tegen haar . En waneer ze dan tegen iemand sprak , verpesste ze het vrijwel meteen. Na nog een hoestbui verliet een diepe zucht haar mond, ze voelde zich zo alleen .. zoals altijd.

~Crowfeather~

Het was zonhoog, Crowfeather was net klaar met een solo jacht en liep het kamp binnen met een konijn en twee muizen in zijn bek geklampt. Dit was dus een erg succesvolle jacht, trots wandelde hij door de open plek, rechtstreeks naar de prooistapel toe. Die al aardig was gevuld, maar nog voller leek nadat hij zijn vangst erbij had gelegd. Rainbowpaw's training was goed verlopen, ookal had ze gezegd dat ze niet goed genoeg was voor Crowfeather, maar toch hoopte hij dat zijn gesprek goed was verlopen met haar. Anders zou ze weglopen bij de WindClan en wie weet hoe het met haar af zou lopen. Zonder enige training, vecht technieken en al die andere Rogue's..
Crowfeather schudde snel zijn hoofd en plofte neer op de grond naast de prooistapel. Met zijn tong maakte hij snelle halen door zijn vacht om het bloed weg te halen, wat zouden de andere denken als hij straks met een rode vacht rond liep. Elke prooi zou hem dan van een paar vossenlengtes af ruiken en zien, dan zou hij maximaal met één schriel muisje het kamp in komen. Nee, Crowfeather had liever zijn mooie korte donkere vacht die bijna als een schaduw leek. Niet echt handig in de winter, maar wel voor in de lente, als de bomen weer bladeren kregen en er meer schaduw was. Ja, zo was zijn leven, soms viel hij juist op, maar als je hem even vergat was hij er zowat niet meer. Crowfeather zelf vond dat prima, hij vond een rustige omgeving belangrijk, als het ergen te druk was zag je hem daar zelden of nooit. Maar als het echt belangrijk was, zoals Ceremonie's en Clan Meetings, dan was hij er altijd, omdat hij trouw was aan zijn Clan en niets hem daar vanaf kon halen. Al sinds zijn Apprentice tijd was dat hem erin getimmerd, zij mentor was gemeen en sluw. Liet hem elke dag rondrennen en vermoeid terugkomen in het kamp. Elke dag opnieuw en opnieuw, daar was hij hard van geworden. Hij had nog wel gevoelens, maar die lagen achter een dikke muur, soms kon er iemand doorheen breken, maar meestal was hij te dik. De enige emotie die nog echt eruit kon was woede, dat kwam door zijn mentor. Crowfeather kon soms rg uitvallen naar iemand, alleen maar om een klein dingetje, hij was soms chagarijnig en was vaak ontvlambaar. Dus pas soms op wat je tegen hem zegt, dan kan je misschien een klap van zijn poot verwachten..
Maar goed, in de verte hoorde hij wat gekuch, hij had dat maar een paar keer gehoord vandaag. Snuffelend zocht hij de lucht af voor een spoor van de kat, hij herkende de geur maar al te goed. Songbird. Ze hadden opzich best veel meegemaakt in één dag, zijn uitval naar haar, brand en nog een geslaagde redding van hem. Die arme poes had vast een irritant hoestje opgelopen door de rook, tja, dan moet je dat ook niet inademen. Zie je, hij kon maar een paar seconden medelijden hebben en dan geeft hij al kritiek. Crowfeather slaakte een zucht en pakte de twee muisjes op die hij zonet had gevangen. Mompelend gingen zijn poten richting de Medicine cat's den en zag hij de witte poes liggen.
"Hier," Zei hij met een mond vol prooi, hij wierp haar een muis toe en ging zitten. Met één poot op zijn muis keek hij haar aan, waarom was hij hier? Waarom ging hij zitten? Ze hadden toch geen band, hij wilde hier weg, het voelde naar hier. Hier werden alle zieke katten behandeld, waarom was híj dan hier? Zuchtend boog hij zich over de mjuis en nam een paar kleine muizenhapjes. "Je bent zeker eenzaam hier?" Vroeg hij op een verveelde toon, hij hoopte dat de poes 'nee' zou antwoorden, dan kon hij weg. Maar hij had zo'n gevoel dat hij hier nog heel lang moest blijven. Waarom had zijn medelijden hem hierheen gelijd? Waarom?

Songbird bleef liggen op haar mosbed , veel had ze de afgelopen dag niet gedaan en nu was ze ook niets anders van plan. Weer een eenzame dag dacht Songbird een beetje treurig en daarna brak er weer een hoestbui uit. Maar toen ze klaar was met hoesten hoorde ze een geluid dat ze nooit verwacht had, pootstappen. De geur van crowfeather kwam songbirds neus binnengevlogen en songbird draaide zich verlangend om, kwam hij haar bezoeken ? Crowfeather kwam in haar richting gestapt en leit zich tenslotten naast haar neerzakken. "Hier," Zei hij met een mond vol prooi, en hij liet één van de twee muizen die hij in zijn bek droeg voor haar neervallen. "Bedankt" mauwde Songbird , en dankbaar zette ze haar tanden in de muis ."Je bent zeker eenzaam hier?" Vroeg Crowfeather op een beetje een verveelde toon, maar dat kon songbird niet schelen. "Ja , echt ik dacht dat er nooit iemand me zou komen bezoeken" mauwde songbird vrolijk en ineens voelde ze zich al veel beter. "Ik ben erg blij dat jij er bent" mauwde songbird dankbaar , ze keek met haar ambere ogen in de groene ogen van Crowfeather

Helaas kwamen zijn erge gedachten uit, ze antwoordde net wat hij niet echt wilde horen. "Ja , echt ik dacht dat er nooit iemand me zou komen bezoeken" Miauwde de witte poes, haar stem was opeens vrolijker en ze negeerde gewoon zijn verveelde stem. Crowfeather's poten kneedden in de aarde, ze wilde gewoon een gesprek met hem voeren en dan zat hij eraan vast. Zat hij hier maar, dan zou ze nooit aan hem hebben gedacht, maar nu omdraaien en weglopen was weer wat zielig. Ookal was dat wat hij héél graag wilde doen.. "Ik ben erg blij dat jij er bent" Ja, ik ook.. Tuurlijk niet! Gromde hij in zichzelf, zijn poten wilde naar de vrijheid toe rennen, in het bos of op de hoge vlaktes. Als hij maar weg was van iedereen die een manenlang gesprek met hem wilde voeren.
"Tja, ik was in de buurt en hoorde je hoesten, dus ik kwam je wat prooi brengen en hier ben ik dan." Zei hij wat saai en eentonig, hij wilde haar niet echt vertellen dat hij weg wilde, dan zou ze vast van die zielige oogjes opzetten. Snel ging hij door zijn poten en duwde zijn voorpoten onder zijn romp, hij draaide met zijn ogen en at de laatste restjes van de muis op. Het vlees smaakte hem niet meer, dit was niet echt wat hij wilde. Praten, praten en nog eens praten. Als hij moest praten wilde hij dat buiten het kamp doen, minstens tien vossenlengtes er vandaan! Zuchtend ging hij op zijn zij liggen en hield zijn oren open, voor het zogenaamde gesprek waar hij aan meedeed en of hij misschien nodig was voor een patrouille of zoiets. Als hij hier maar weg kon, jammer genoeg was zijn Apprentice er even niet, ze was vast iets aan het doen met de andere. Ookal was ze net als hij, liever alleen, maar ja, het belangrijkste was, ze was niet in het kamp. En hij had geen zin om het hele territorium af te zoeken naar de zwart witte poes, ookal was dat nu nog zo aantrekkelijk. Zo nu en dan knikte hij duf, misschien praatte Songbird niet, maar dan hoefde hij haar niet aan te kijken. Het enige wat hij kon zien was het karkasje van zijn muis en de poten van Songbird. Verder niets, gelukkig maar, anders moest hij echt mee gaan doen.. Zonder het zelf te weten viel hij langzaam in slaap.

Hij was in de Medicine cat den, alweer wakker, maar er ontbrak iets. Hij keek langzaam om zich heen, alle kruiden lagen op zijn plek en zo te zien rook het nog hetzelfde. Maar toen zijn blik op een leeg nest viel schrok hij, Songbird was weg. Snel snuffelde hij de den af en kreeg uiteindelijk haar geur te pakken, het leidde naar het kamp, verschillende katten bogen over een lichaam. Een witte staart stak uit de menigte, de staart van Songbird! Geschrokken groef hij een weg door de menigte katten en keek bang neer op het lichaam van de poes, ze ademde niet meer en bloed droop uit haar mond. Ze was dood, niet door een gevecht, maar door wat dan? Opeens richtten alle katten hun blik op hem, woede flitsten er doorheen en ze bliezen naar hem. Leopardstrike ging voor hem staan en opende zijn mond. Zijn kwade stem brulde over de open plek en door het hele kamp. "Jij," Zei hij terwijl hij met zijn staart naar Songbird wees, alle katten deden een stap naar voren. "Jij hebt dit op je geweten, jij was de enige in de buurt en hebt haar laten stikken. Door rook is ze dood gegaan, maar jij hebt niets gedaan toen ze zich dood hoestte." Bang deinsde Crowfeather achteruit, maar de grope katten volgde hem, met één signaal van haar staart liet Hollystar de WindClan katten op hem los. Klauwen richtten zich op hem en stukken vacht vielen neer op de grond, Crowfeather leek wel op de grond genageld, want hij kon geen poot bewegen. Langzaam werd alles zwart voor hem en bevond hij zich weer in de Medicne cat's den. Het was maar een droom..

~Als je echt inspi nodig hebt, dan luister ik naar dit:
https://www.youtube.com/watch?v=x1yOGhnmYfI~

Crowfeather leek niet echt te luisteren naar wat songbird zei maar dat maakte haar niet zoveel uit, ze knapte er al enorm van op dat hij hier was. Ookal was hij knorrig en maakte hij droge opmerkingen, toch was songbird blij dat ze niet meer alleen was. Na nog een hoestbui wierp songbird nog eens een blik op crowfeather die een zacht gesnurk uitstoote, hij sliep. "Slaapkop" grinnikte songbird en ze gaf een lik over crowfeathers oor . Songird draaide zich in haar nest zodat ze naar het blader-dak van de den zat te staren. Het gefilterde zonlicht prikte een beertje in haar ogen maar ze had er geen erg aan. Voor de eerste keer in dagen was ze nog eens vrolijk, maar waarom was crowfeather hier ? Hij was toch vrijwillig gekomen ? Opeens hoorde songbird de ademhaling van crowfeather versnellen en toen ze zich draaide om te kijken wat er was zag ze dat hij ng steeds sliep. Mieschien had hij een nachtmerrie ? Opeens schoot hij wakker."Alles in orde ?" mauwde songbird nieuwsgierig

Hijgend rolde hij overeind, hij zag dat zijn vacht recht overeind stond en zweet druppels rolden over zijn wangen. Het was maar een droom geweest, maar misschien was dit er wel een of was hij een geest die voor zijn hele leven rond moest dwalen. Dat klonk niet echt, dus schudde hij zijn bzwete vacht uit, zijn keel voelde droog en zijn maag misselijk. Nu had hij een excuus om weg te gaan. Maar de nieuwsgierige stem hield hem net tegen toen hij zijn poot een stap dichterbij de uitgang van de den wilde zetten. "Alles in orde ?" Hij keek met een chagarijnige blik achterom, Songbird keek hem aan. Zuchtend plofte hij weer neer, daar ging zijn poging om naar buiten te gaan..
"Ja, ja," Gromde hij, zijn poot pakte speels het karkas van de muis en rolde het over de zanderige vloer. Dit was nog het enige vermaak, buiten praten om, dat hij kon doen. Het zag er dan wel kittenachtig uit, maar ja, wat moest hij anders doen? Opeens schoot hem te binnen hoe hij naar buiten kon, dit was puur afval en dat hgoorde niet in een den, vooral niet in die van de Medicine cat! Een korte en kleine grijns verscheen op zijn gezicht, hij zwiepte met zijn staart.
"Ik ga even dit weg brengen. Kom zo terug." Zei mompelend, ookal was het maar voor even, toch was het uit deze vreemd ruikende den. Hij pakte de bottige staarten van de muizen en trippelde langzaam weg, hij bleef achterom kijken en toen hij de witte poes niet meer kon zien rende hij. De wind kwam hem tegemoet en streelde zacht zijn vacht. Hij was vrij! Eindelijk, maar hij moest wel een keertje terug, anders merkte Songbird dat hij net iets te lang wegbleef om wat muizen weg te brengen. Nou ja, het was hem wel gelukt om uit de den te komen, dus een schrale overwinning. De zon scheen aanlokkelijk op zijn vacht en probeerde hem over te halen om buiten te blijven, te jagen of wat dan ook. Als hij maar bij de grote vuurbal bleef, maar nee, dat kon hij niet maken. Dat was gewoon hard, maar zo was hij ook. Aarzelend kwam hij uit het kamp getrippeld en groef een klein kuiltje, met een vies gezicht wierp hij daar de muizen in en schopte het overige zand met zijn achterpoten erover. Zijn poten wilden rennen over het korte zachte gras of liggen in de schaduw van een boom of heerlijk zonnen op de Hoge Vlaktes, maar dat kon hij niet. Kwaad kneedde hij de grond met zijn poten, hij kon maar één ding kiezen, zijn middag verpestten door Songbird op te vrolijken of een geweldige dag hebben door die buiten te hebben. Het was gewoon te moeilijk om te kiezen, als hij voor Songbird koos zou hij zich niet zo rot voelen, maar als hij naar buiten gaan koos, zou een vreselijk schuld gevoel hem treffen, maar dan had hij wel een leuke dag gehad. Alles was beter dan in die Medicine cat's den te blijven, hij schaamde zich, niet omdat hij daar was geweest maar voor dit.
"Het spijt me, Songbird.." Zuchtte hij, daarna rende hij de vrijheid tegemoet, verwelkomend blies de wind in zijn vacht en scheen de zon op hem, maar het was alsof hij dat allemaal niet voelde. Iets in hem beveelde hem terug te keren naar Songbird, maar hij negeerde het en daarvoor schaamde hij zich. Misschien was die droom een blik op de toekomst, maar misschien gewoon een nachtmerrie, hij zou en wilde het niet weten. Het voelde gewoon niet goed om dit te doen, maar alle spieren in zijn lijf wilde dit, maar zijn hart niet. Kwaad strompelde hij naar een boom en sloeg met zijn klauwen tegen de bast, stukken hout versplinterde en vielen traag op de grond. Zijn poten kneedden de grond en hoopjes aarde vormden zich daar, het was verkeerd wat hij had gedaan, maar hij kon nu niet meer terug. Het was al te laat, Songbird zou hem vast al hebben opgegeven en daar ging hun net begonnen vriendschap, het was zijn schuld. Had hij haar maar nooit tegen gekomen die nacht, dan was dit allemaal niet gebeurd, dan was hij dood geweest en had hij dee vervelende gevoelens niet. Schuld greep hem als een ijzige klauw en maakte hem nog zenuwachtiger, hij moest terug, maar durfde niet. Wat nu> Zou Songbird hem gaan zoeken of kwaad op hem worden? Hij wist het niet, maar toch maakte hij alweer de foute keuze. Hij draaide zijn rug om en rende door het struikgewas, weg van zijn problemen en van Songbird..

Opeens bood crowfeather aan om de karkassen van de muizen weg te brengen, maar hij zei dat hij terug zou komen.''oke'' mauwde songbird vrolijk en daarna begon ze zich snel te wassen .Zacht veegde ze met haar poot over haar oor en daarna liet ze haar tong over haar sneeuw-witte vacht glijden. De voeze smaak van as en rook hing nog steeds in haar vacht en prikte als muizengal op haar tong,en toen ze uiteindelijk klar was met wassen legde ze zich terug neer.Crowfeather had ondertussen al terug moeten zijn, zo langkon het wegbrengen van die karkassen toch niet duren ? Opeens snapte sonbird het helemaal, crowfeather kwam gewoon niet meer terug ! hij had haar gewoon achtergelaten ! Normaal was songbird zo gewoon om alleen te zijn dat ze het normaal zou vinden dat mensen haar verlieten, maar nuwas het veranderd. Eindelijk in haar hele leven had ze het gevoel gehad dat er iemand een klein beetje om haar gaf ! en nu zou ze hem niet zomaar haar laten vergeten !Met alle kracht in haar kleine zieke lichaampje zette de windclan poes zich recht,en na nog een hoestbui verliet ze de den. Ze zag dat andere katten haar raar bekeken, maar ze trok er zich niets van aan en verdween door de doorntunnel. Doorns trokken aan haar vacht maar dat kon haar niet schelen , en toen ze het kamp verlaten had begon ze de geur van crowfeather te volgen. Toen ze in rustige pas hoestend zch een weg baande door de open vlakte voelde ze pas hoe zwaar deze tocht was voor haar. Songbird voelde hoe haar poten het begaven en ze viel neer op de dorre grond. Ze rook de geur va crowfeather en ze wist dat hij dichtbij was maar ze kon hem niet zien. " Crowfeather , waar ben je ?" maauwde ze zo hard als ze kon en daarna werd het zwart voor haar ogen

De hoge grassen maakten plaats voor een paar bomen, sommige waren nog wat zwart van het vuur een paar dagen geleden. Bezorgd keek Crowfeather na bijna elke stap om, misschien zou Songbird hem volgen en niet echt een blij gesprekje met hem starten, nee eerder woedend.. Hij had dit niet moeten doen, als Songbird hem volgde zou ze niet erg sterk op haar poten staan en kon ze aangevallen worden. Door een kwade Rogue, loslopende hond, vos of das, elk gevaar was misschien voor haar dodelijk en dat wilde Crowfeather niet op zijn geweten hebben. Snel schudde hij zijn kop, voordat hij gek werd van die gedachten. Zijn blije gevoel om byiten te zijn was uit hem weggevloeid, bedroefd liet hij zich neerzakken onder een boom. Een schaduw wierp zich over hem en een paar bladeren vielen op hem toen hij tegen de dikke stam leunde. De bast onder zijn vacht was gebroken door het vuur en stak in zijn vacht. Dat moest dan maar, hij had Songbird verraden en kon niet meer terug, dat durfde hij niet. Ze kon het tegen Hollystar vertellen, die zou hem uit de Clan sturen en Rainbowpaw aan iemadn anders geven, hij zou een Rogue worden en voedsel stelen van de Clans, of hij werd al snel vermoord door andere katten.. Crowfeather slikte bang, en begon zijn recht overiend staande vacht te wassen, takjes, bast, kleine blaadjes, doorns, vlees en een paar druppels bloed kwam hij tijdens zijn schoonmaak beurt tegen, hij stopte toen hij iets wits zag, een haar. Meteen stopte hij en zag de witte poes voor hem, ze keek hem bedroefd aan en zei iets, maar hij kon het niet verstaan. Crowfeather slaakte een zucht en richtte zijn blik op zijn lange sterke poten, zijn nagels schoten in en uit. Wat had hij gedaan? Een hulpeloze poes alleen gelaten, ziek en alleen omdat hij een frisse neus wilde halen. Dit kon zo niet verder, hij moest en zou teruggaan en haar, bij die gedachte ging zijn vacht weer overeind staan, gezelschap houden. Ookal was het tegen elk gevoel in zijn lijf, toch stond hij op en baande zich een weg door het struikengewas opweg naar Songbird.
De wind kwam hem weer gemoed toen hij terug kwam bij de Hoge Vlaktes, hij was nog maar net onderweg en nu al was hij dicht bij het kamp. Zo ver had hij eigenlijk niet gelopen, misschien leek het wel lang omdat hij door zijn gevoelens langzamer liep. Hij keek hoopvol omhoog en zag dat een paar wolken over de zon dreven, hun witte glans scheen neer op de aarde. Het was erg rustgevend, als hij geen haast had zou hij hier ter plekke neer ploffen en zijn ogen dicht gedaan. Maar dat kon nu niet, Songbird had hem nodig en hij zou haar te hulp schieten! Na een paar dunne struikjes kwam hij uit op een open vlakte en zag in de verte een zwakke witte vlek, een paar knipperde hij verbaasd zijn ogen. Het was echt, maar het kon toch niet.. Songbird! Met haastige pootstappen racete hij naar de witte poes en boog zich over haar.
"Songbird! Wordt alsjeblieft wakker! Ga niet weg hier!" Schreeuwde hij hard, hij kon niets doen, hij was geen Medicine cat of wat dan ook. Het enige wat hem te binnen schoot was en werd vast vermoeiend. Rustgevend siste hij haar toe: "Het komt allemaal in orde, ik ben er nu en zal je terug brengen." Maar zelf was hij alles behalve rustig, zijn gedachten raasden door zijn hoofd en maakten hem in de war. Als hij een ding fout deed was dat misschien fataal voor Songbird.. Hij zuchtte en duwde zijn linker poten onder de poes en krikte haar rechtop, er kwam een zwaar gewicht op zijn schouders, maar hij zette door. De muren van het kamp leken erg ver weg, de zon wierp een lange schaduw over hem heen toen hij met al zijn macht Songbird vooruut hielp. Al zijn spieren schreeuwden van de pijn, soms moest hij helemaal om een blokerende steen heen of er met veel moeite overheen. De weg heen had nog wel zo makkelijk geleken, maar terug was vele malen vermoeiender. Bij elke stap ademde hij uit en nam hij veel lucht op, hij kon dit nog maar een paar minuten volhouden. Met een hoopvolle blik keek hij naar de horizon en zag dat het kamp paal voor hem stond, de ingang zou hen misschien nig net inlaten. Met een iets versnelde pas strompelde hij door de ingang en probeerde Songbird zo vaak mogelijk in het midden te houden. Bij hem staken grote doorns in zijn vacht en neus, maar hij kon de zieke poes niet echt laten lijden, na een lange pijnlijke tocht kwam hij uit op de open plek. Meerdere katten keken hem aan, maar deden verder niets, moeizaam liep hij richting de Medicine cat den en viel bijna door het bramenscherm. Moe legde hij Songbird in haar nest en plofte neer op de grond, al zijn spieren zakten ineen, moe haalde hij adem. Al snel lag hij gespreid op de grond, zijn ogen dicht en rustgevend te slapen. Hij was weer terug en had haar niet laten stikken, in tegendeel had hij haar helemaal terug gebracht. Dat was toch wel een grote dienst voor haar, ze kon hem nu toch wel vergeven? Nou ja, hij had voor zijn geweten gezorgd en dat was voor nu wel genoeg.. Nu kon hij uitrusten vandeze zeer zware dag. Vandaag had hij Songbird gered of meer weer terug gebracht, al zijn energie was verloren, maar niet voor niets! Nee, zeker niet, hij was gezuiverd van een nare toekomst, een die hij niet wilde meemaken..

Zo ver als songbird kon zien was alles zwart, alsof ze vast zat in een zwarte diepe put waar ze nooit meer zou uitgeraken. Songbird probeerde haar poten te bewegen en recht te staan maar dat lukte niet, geen enkel deel van haar lichaam luisterde naar haar. Ze voelde zich alleen, verlaten door crowfeather. Hij had haar gewoon laten stikken, net nu ze het gevoel had gehad om een echte vriend te hebben.Maar opeens hoorde ze dat ze het fout had want haastige pootstappen kwamen dichterbij en songbird wist dat hij het was. "Songbird! Wordt alsjeblieft wakker! Ga niet weg hier!" Schreeuwde hij hard. Songbird rook zijn geur voelde zijn adem op haar vacht, en ze wilde niets liever dan antwoorden. "Het komt allemaal in orde, ik ben er nu en zal je terug brengen." mauwde hij rustgevend tegen dicht bij haar oor en Songbird geloofde hem op zijn woord. Nog steeds wou haar lichaam niet naar haar luisteren maar brak lukte het haar haar ogen te openen en net zag ze hoe crowfeather haar op zijn rug hees. Zacht hobbelend voelde ze hoe crowfeather naar het kamp vertrok met haar op zijn rug, zacht was ze zich bewust dat het een hele zware last voor hem moest zijn. Het leifst zou ze zelf kunnen lopen maar haar lichaam weigerde nog steeds te luisteren naar haar. zacht voelde ze de doorns van de kampingang aan haar vacht trakken , dat betekende dat ze er bijna moesten zijn. Zacht werd ze neergelegd in haar mosnest en eindelijk kreeg ze terug de macht over haar lichaam een beetje terug, "Dankje, ik wist dat je me zou vinden" mauwde ze schor en ze dusde haar vacht vacht tegen de zijne. en daarna vielen haar ogen opnieuw dicht en de slaap kreeg haar weer te pakken.

Tja, na al dat sjouwen was Crowfeather echt helemaal doodop, zijn spieren deden pijn, zijn poten hadden blaren en gewoon zijn hele lijf kon echt niets meer. Hij ademde langzaam, niet dat hij ziek was, maar de slaap viel hem erg zwaar dat hij bijna alleen maar wakker kon worden als er een raaf in zijn oor kraste. Nou ja, dat was wel wat overdreven, maar nu heb je een zicht op de situatie. Maar goed, hij kon echt geen stap meer verzetten en geen oog open doen.

Groene velden strekten voor hem uit, grasplukjes dansten in de wind en bloemblaadjes waaiden tegen zijn poten aan. het was een warme zomerdag, geen wolkje aan de hemel, helderblauwe lucht en een verkoelend briesje in de lucht. Gewoonweg een mooie luie dag, maar toch was er iets achterdochtigs aan..
Crowfeather deed een paar stapjes naar voren en voelde iets nats en kleverigs aan zijn voorpoten, snel keek hij naar beneden en zag dat een grote poel modder voor hem lag. De zon scheen erop en het kleurde bijna hetzelfde als het gras, waardoor je de poel bijna niet meer zag. Kwaad sprong hij eruit en trippelde verder, steeds weer dezelfde lucht en wind. Alsof hij eindeloos rondjes liep en steeds weer gewoon verder ging. Opeens veranderde de wind van directie en ging richting het oosten, verbaasd keek hij om, maar zag alleen maar het eindelose grasveld en verder niets. Het vreemde was dat er bijna alleen maar gras, bloemen en modder was, geen enkele boom of steen. Hoewel WindClan territorium erom bekend stond van het rostachtige gebied en geen grasvelden. Toch had hij iets ontdekt, maar gaf hem geen verdere informatie dan dat hij niet meer in WindClan was. Zelfs de andere Clans hadden dit niet, geen enkele had geen bomen of stenen..
Angst kroop langzaam in zijn lichaam, waar was hij? Hoe was hij hier gekomen? Waarom was hij hier? Waar was iedereen? Meer en meer vragen verschenen in zijn hoofd en op geen enkele had hij een antwoord. Achterdochtig rende hij richting de horizon, maar kwam zoals gewoonlijk weer uit op zijn beginplek. Weer en weer probeerde hij het, maar steeds in een andere richting, toen hij het voor een laatste keer wilde proberen, veranderde de wind weer. Misschien moest hij die volgen, het was zijn enige kans om hier weg te komen..
Na eindeloos te hebben gelopen vond hij toch een andere omgeving, deze was wat rotsachtiger en een paar stenen kwamen tevoorschijn. Hij was weer thuis, al meteen herkende hij zijn omgeving en rende door wat struiken en zag het WindClan kamp. Blij zwiepte hij met zijn staart en stoof naar de ingang toe. Geen enkele geur drong tot hem door, zelfs niet de bekende geur van de doorningang. Vreemd, maar toch, hij was eindelijk thuis! Nieuwsgierig stak hij zijn hoofd door de tunnel en zag dat de open plek leeg was. "Vast allemaal jagen of op een patrouille." Mompelde hij in zichzelf, snel dook hij uit de tunnel en snuffelde het kamp rond. Geen enkele geur van iemand, zelfs niet die van prooi op de plek van de prooistapel. Telkens als hij het kamp verder doorzocht vond hij het vreemder en vreemder. Toen hij naar de Medicine cat den liep, rook hij een vage geur, Songbird! Blij om iemand te zien sprong hij door de ingang, maar niemand lag in het mosnest voor hem. Hij snoof nog een keer, maar toch rook hij een vage glimp van de poes, het spoor eindigde hier.
"Songbird! Waar ben je! Waar is iedereen?" Jammerde hij, hij was totaal alleen, niemand kon hem troosten..

Bang schopte hij met zijn poten, een bekende geur dreef in zijn neus, kruiden, katten! Hij was weer thuis, hij opende snel zijn ogen. Midden op de open plek, of wat hij vanaf hier kon zien, stonden normale WindClan katten. Een paar keer knipperde hij met zijn ogen en keek nog een keer. Het was, gelukkig maar, echt! Zijn hoofd draaide zich weer terug en hij zag Songbird voor hem in haat nest.
"Songbird! Je bent er nig!" Miauwde hij blij, hij was bang geweest in zijn droom. Nu denk je vast, het is maar een droom, maar toch leek het angst aanjagend echt. Meestal hield Crowffeather niet van die drukte, maar om helemaal alleen te zijn was ook weer niet leuk. Toch was hij blij om iedereen weer te zoen. Ookal was het maar een droom.. Hij stond wankelend op en gaf haar een lik op haar oor.
"Nu zeg ik het voor ik wegglip. Ik ga even wat jagen, blijf jij maar hier, kom zo wel terug om te kijken of alles goed is." Met een zwiep van zijn staart verdween hij uit de Medicine den, hij was niet alleen blij dat hij iedereen weer zag, maar ook omdat hij een kleine vriendschap had gebouwd met Songbird. Niet een erg goede maar een start, het begin. Hopelikk zou ze hem niet weer volgen, dan zou hij misschien niet alleen haar helemaal terug dragen. Hij zette zijn poten aan tot rennen en verdween uit het kamp, klaar voor de jacht!

Songbird opende zacht haar ogen, ze was terug in de medicine cat's den. Metbeen klap herinerde ze zich opeens wat er allemaal was gebeurd. Snel keek ze naast zich en opgelucht zag ze dat hij er nog was,hij lag te slapen .Zacht drukte ze haar vacht tegen de zijne, hij had haar alweer gered en dat zou ze niet vergeten. Met een schok werd Crowfeather opeens wakker, ''Songbird,je bent er nog !'' mauwde hij en hij gaf een lik over haar oor. ''Ik ben altijd bij je geweest'' muwde songbird terug en ze kek in zijn ogen. Crowfeather stond recht en zij dat hij zou gaan jagen maar hij verzekerde terug te komen. "Kom snel terug" mauwde songbird hem achterna en ze keek hoe hij de den verlaten. Zou crowfeatherzich aan zijn belofte houden ? zou hij deze keer echt terugkomen. Snel draaide songbird zich op haar rug zodat ze naar het bladerendak van de den keek. Eindelijk was het haar gelukt om vriendschap mrt iemand te dluiten, maar zou dat zo blijven ?

Gras stootte tegen zijn sterke lange voorpoten, wind blies door zijn vacht. en de zon scheen in zijn gezicht. Tot nu toe had hij al twee muizen en een waterrat gevangen, alleen een groot en dik konijn ontbrak nog! Maar hij kon niet té lang hier blijven, want iemand stond op hem te wachten. Ja, hij had iets belooft en dat kon hij nakomen, als hij zijn best ervoor deed. Dit keer kon hij haar niet laten stikken, hij zou zich aan zijn belofte houden! Zoals altijd had hij twijfels over zijn beslissingen, altijd dat vervelende gevoel van onzekerheid en angst. Straks was zij er niet en dan stond hij daar te kijken! Zijn poten begroefen zich in de droge aarde, zand kwam tussen zijn tenen en klauwen. Geërgerd trok hij zijn poot op en liet zijn tong over elke klauw gaan, de wind beukte met al hgaar kracht tegen hem aan, maar hij gaf geen krimp. Grommend liep hij door het lange gras en baande zich een weg voorui8t, totdat hij een heerlijke geur opving. Konijn! Vooral in Groenblad waren er veel konijnen en konden de WindClan katten volop genieten van hun malse en zoete vlees. Likkebaardend liep hij vooruit, maar hij lette niet erg goed op. HIj voelde ietds wolligs onder zijn poten en trok hem geschrokken terug, al gauw hoorde hij snelle pootstapjes die steeds verder weg klonken, kwaad schopte hij wat zand van de aarde. Maar zijn jagersinstinct joeg hem achter het konijn aan, met snelle passen snelde hij achter het vluchtende dier aan. Zo was het verhaal ongeveer precies begonnen, hij jaagde een konijn weg, ging er achteraan en vond toen het steentje en Songbird vond hem. Warme herinneringen stroomden door zijn hoofd, zonder op te letten struikelde hij over een boomwortel en pleurde op de grond.
"Muizenkeutels!" Riep hij kwaad, zijn vacht stond overeind en een paar druppels bloed dropen boven zijn oog. Zijn vacht werd door hem uitgeschud en stukjes hout en bladeren vlogen er in een storm van haar uit. Dat hij zoveel had opgepakt terwijl hij achter een konijn aan had gerend, voor de eerste keer sinds hij hier was keek hij om zich heen. Hoge bomen strekten boven hem uit, stekelige bosjes groeiden om hem heen en de lucht was niet eens te zien door het dichte bladerdak. Hij was verdwaald in zijn eigen territorium! Maar zijn angst kon niet door zijn mentale muur breken, daar was hij sterk van geworden en hij zou zich niet zo snel op zijn kop laten zitten! Onderzoekend keek hij nogmaals om zich heen, hij nam alles in zijn gedachten op en dacht diep na. Wat kon hij eigenlijk doen om weer heelhuids terug te keren? Gewoon in de rondte lopen was geen optie, dan zou hij alleen maar meer verdwaald raken.. Hier blijven zitten ook niet, want dan zou hij de belofte met Songbird breken..
Crowfeather slaakte een lange zachte zucht en keek op, een héél klein gat opende zich in het bladerdak. De zon was er net door te zien en dreef al richting de horizon, hij was al te laat. Nu zou Songbird hem nooit meer als vriend kunnen zien, als hij de geur van het konijn dat hij net achterna had gezeten, niet geroken had zou hij hier een lange tijd hebben gezeten.
"Misschien kan ik het andersom volgen en dan ben ik zo thuis!" Mompelde hij in zichzelf, het was een vaag plan, maar kon nog eens werken! Zijn neus deed prima zijn werk, de struiken openden makkelijk voor zijn lichaam en zijn maag knorde bij de geur van het konijn. Het was bijna onverdraaglijk om het vol te houden, maar zijn gedachte aan zijn belofte hielp hem. Al snel herkende zijn ogen de omgeving, hij was weer terug bij de Hoge vlaktes! Blij zwiepte hij met zijn staart en rende naar zijn prooi, de waterrat had de twee muizen een beetje verpletterd, maar dat was vast niet erg. Normaal zou hij helemaal niet gelukkig geweest zijn om bij haar op bezoek te gaan, maar hij mocht haar niet laten stikken. Je kon wel zeggen dat hij vaak een slecht humeur had, ik zeg niet dat dat niet zo is, maar als hij een belofte deed hield hij zich er vaak ook aan! Al gauw kwam het kamp in zicht, hij had hier al zo vaak langs gelopen vandaag, om de tel er van kwijt te raken!
In zijn grote haast gooide hij zijn prooi op de stapel, zijn poten gleden uit over de gladde stenen. Hij kwam op zijn buik terecht en gleed puur toevallig in de Medicine cat's den, wat een geluk!
"Hier ben ik dan weer." HIjgde hij vermoeid, zweet druppelde langs zijn wond en het stak. Even kromp hij ineen en kneep zijn ogen dicht, maar vermande zich al gauw en bleef naar de poes staren. Was ze bezorgd geweest toen hij weg was?

De zachte geur van crowfeather werd al snel terug vervangen door de geur van kruiden en al snel was bijna elk tastbaar spoor dat iemand Songbird was komen bezoeken vervaagd, maar de plek waar crowfeather een lik over haar kop had gezet voelde nog steeds warm aan. Hij was al een tijdje weg maar songbird had er vertrouwen in dat hij dit keer zou terugkomen, of zou hij niet terugkomen ?Snel s hudde ze die gedachte terug uit haar hoofd, hij zou haar toch niet nog is in de steek laten ? Nerveus zwiepte ze heen en weer met haar sn eew witte staart , hij bleef nu wel erg lang weg. Opeens kwam er een andere gedachte haar hoofd binnen, mischien was er iets met hem gebeurd ? Haar instinct wou haar weer opduwen uit haar nest en hem gaan zoeken, maar haar hoofd duwde haar weer naar beneden. Als ze hem nu zou gaan zoeken zou ze toch niet ver komen,dus liet ze zich ongeduldig terug neerploffen. Zacht likte ze een paar plukjes mos uit haar vacht en toen rook ze de geur waar ze op gewacht had , en even later kwam crowfeathrr de den binnengegleden. Songbird zagdat hij erg zwete en zijn vacht zat nogal wild en er zat een fikse snee boven zijn wenkbrouw. Snel dowde songbird zich op en na een korte hoestbui trippelde ze naar crowfeather, "wat heb jij uitgespookt ?"mauwde ze een beetje bezorgd en ze begon zacht de snee te likken. Toch voelde sonbird zich warm vanbinnen, crowfether was teruggekomen, teruggekomen voor haar.

Hijgend keek hij de den een keertje rustig rond, alles was stil. Gelukkig, hij had zijn rust nu echt nodig! Moe zakte hij door zijn achterpoten, alles in zijn lijf schreeuwde om slaap, zachte slaap die hij ernstig nodig had. Niemand mocht hem nu storen, hij kon echt niet meer, zó moe was hij. Zijn oogleden waren zwaar en de sterke geur van de kruiden en medicijnen maakten hem slaperig. Moe hees hij zich weer overeind en wandelde langzaam naar Songbird toe, hij gaf haar een onnozel knikje en zakte neer naast haar in haar nest. Wat? Het was niet dat ze verliefd waren, volgens hem dan niet, hij kon gewoon even niet helemaal naar de Warrior's den lopen.
"Ik ga even sla.." Zijn ogen gleden dicht en zijn lichaam krulde zich automatisch op, zijn ademhaling werd zwaarder en nu sliep hij, eindelijk! eigenlijk sliep hij vandaag echt veel, maar ja, na een grote bosbrand, een poes terug naar het kamp slepen en een vermoeiende reis, kan je ook niets anders zijn dan doodop. En het enige ding dat je dan nog wilt doen is, slapen..

De horizon kleurde oranje, dat betekende dus zonsopgang! Helemaal klaar wakker rende Crowfeather de Warrior's den uit, alle spieren in hem wilden naar buiten, maar iets in zijn lichaam wilde naar de Nursery. Vreemd, hij had daar toch niets te zoeken? Geen enkele bekende van hem lag daar? Leopardstrike, de Medicine cat, kwam zijn kant op, blijdschap glimde in zijn ogen en hij had nog een veegje bloed op zijn poten. "Je hebt geluk, Crowfeather," Miauwde hij trots, hij veegde zijn poten af aan het zand en ging weer verder, "Het zijn twee kerngezonde kittens!" Geschrokken deinsde hij achteruit, hij had geen kittens, nee, hij had niet eens een partner en hoe kon dat nou? Bang rende hij weg uit het kamp, het was gewoon een irritante grap, het kon niet anders! Kwaad schudde hij zijn kop, dat moest gewoon wel, dat was het ook! Hij besloot maar gewoon te gaan jagen en dacht niet meer aan het vreemde voorgeval in het kamp, verder was vandaag gewoon een normale dag, zoals altijd, maar toch was het wel vreemd hoe Leopardstrike zich had gedragen. Zo deed hij nooit, niet sinds Crowfeather hem kende tenminste. Nou ja, misschien had Leopardstrike wel een droom gehad waarin dat voorkwam en dacht hij dat dit nog die droom was, of zoiets. De jacht van Crowfeather verliep verder goed, hij had een dik konijn gevangen en zelfs een merel! De merel was zelfs bijna ontsnapt, er zaten zelfs nog steeds klauw sporen op zijn snuit van die worstel wedstrijd. Al snel kwam het kamp in zicht en zag hij meerdere katten voor de ingang, eerst dacht hij dat een andere Clan had binnen gevallen, maar hij herkende de geur al snel binnen een paar vossenlengtes. Toen een van de katten hem had gezien rende hij naar hem toe en in zijn blik zag Crowfeather woede. Waarom? "Waarom ben je niet bij je kittens? Ben je gek geworden!" Gromde de kater, Crowfeather zag dat hij zijn nagels in en uit schoof en gaten in de aarde boorde. En kittens?! Deed hij soms ook mee aan deze vreselijk vervelende grap? Crowfeather ging naast de kater zijn en blies met een woedende stem in zijn oor: "Luister eens! Als je nog even doorgaat met deze grap, dan zal ik je vacht eraf trekken!" Woedend ging zijn vacht omhoog staan en schoof hij ook zijn nagels uit. Verbaasd wierp de kater hem een blik toe en keek Crowfeather met een amusante blik aan, hoezo dat? "Ha, Crowfeather, je bent altijd zo grappig," De kater rolde een keer met zijn ogen, kwaad hield Crowfeather een klauw omhoog, dichtbij de kater zijn snuit. Snel deinsde hij terug en ging weer verder. "Je weet heus wel waar ik het over heb, ach, kijk nou maar gewoon in de Nursery. Dat zal alles uitleggen!" De kater duwde hem met zijn staart naar voren, de katten voor de ingang weken uiteen en lieten hem door. Achter hem hoorde hij allemaal katten fluisteren, roddels, felicitaties en beledigingen omdat hij niet was gekomen. Het kamp was ook al overvallen met katten, alsof elke Clan hier was gekomen om de kittens te zien! En van wie waren de kittens? Waarom had hij ze? Hij hield niet eens van iemand! Kwaad duwde hij zich door de menigte blije katten en zag de Nursery al voor zich, maar hij kon gewoon niet naar binnen. Wat als het toch een grap was en dat hij door de hele Clan werd uitgelachen? Zijn prooi hing slapjes uit zijn bek, hij had nog eren excuus om iets meer tijd te rekken, voordat hij toch daar naar binnen moest. Snel rende hij richting de prooistapel en legde heel langzaam zijn prooi op de stapel. Lachend liep hij traag terug en zag een witte gedaante op een nest liggen. Wie was dat? Snel rende hij de den in en zag wie de moeder was! Songbird! "Kijk Crowfeather, dit zijn onze mooie kittens!" Zei ze vol blijdschap, ze wees met haar staart op een licht grijze poes met zwarte strepen en een witte kater met grijze vlekken. Dit klopte niet! Hij herinnerde zich niets meer over hem en de witte poes! Dit wilde hij niet! Toen kwam zijn kwade humeur weer terug en zette hij zijn vacht weer op. "Nee! Ik ben je partner niet! Ik wil je vriend niet eens meer zijn!" Opeens veranderde Songbird's trotse blik in een kwade. "Het is nu eenmaal al gebeurd, jij bent hun vader en wen daar maar aan!" Alles werd zwart om hem heen, bang probeerde hij terug naar het licht te kruipen, maar iets hield hem tegen, opeens knalde hij tegen iets hards aan.

Hijgend knipperde Crowfeather met zijn ogen, hij was weer terug, het was maar een droom.. Gelukkig, maar misschien was dit wel een blik op de toekomst, als hij zo verder bleef gaan met Songbird, zou het dan niet net zo eindigen als daar? Bang deinsde hij achteruit, hij lag nog steeds naast Songbird! Nee, hij moest nu stoppen met haar, het mocht niet zo eindigen als daar. "Sorry Songbird, maar ik kan niet zo verder. Ik moet gaan." Zonder Songbird nog aan te kijken rende hij de den uit en knipperde in het felle zonlicht, overal om hem heen waren katten bezig. Hij kon even niets doen, hij was nog steeds een beetje verward. Kalm, zonder iets vreemds aan hem te laten merken ging hij naast de prooistapel zitten en pakte een magere merel. Langzaam at hij hem op en keek om de zoveel seconden om hem heen, Songbird mocht gewoon door het kamp lopen en dan kon zij hem makkelijk vinden. Hopelijk had ze nog andere vrienden waar ze mee kon praten en jagen, hijzelf kon prima op zichzelf leven en dat wilde hij ook liever doen. HIj wilde nooit meer iets te maken met die Songbird!

zacht wandelde Crowfeather verder en liet zich naast Songbird in haar nest neerploffen."Ik ga even sla.." mauwde Crowfeather en nog voor hij zijn zin kon afmaken zakten zijn ogen dicht en was hij weg , "Slaapwel" mauwde songbird nog even snel in zijn oor en ze drukte zacht haar flank tegen de zijne. Nooit had songbird het zich kunnen voorstellen hoe het was om een echte vriend te hebben, vaak had ze erover gedroomd maar ze had nooit gedacht dat het zo goed zou voelen. Iemand te hebben die er voor je was, ja dat voelde fantastisch. Met die blije gadachte zakte songbird weg in een dichte slaap.

Zacht opende Songbird haar mooie ambere ogen .Songbird wist niet waar ze was maar dat vond ze niet erg, het enige wat ze hier kon zien waren flitsen van keuren en vormen waar ze niets van kon maken. Het liefst wilde ze hier blijven staan en van de zachte kleuren genieten die voor haar voorbijflitsten maar zonder ze het zelf wist trippelde haar sneeuwwitte pootjes verder. Iets zei Songbird dat ze meost stoppen met stappen maar wat ze ook probeerde haar lichaam wilde niet naar haar luisteren. Zacht trippelde ze verder en nu wist songbird dat er echt iets fout was, de zachte mooie kleuren maakte plaats voor een donker bos. Met al haar kracht probeerde songbird haar poten te laten stoppen maar nu ze wist waar haar poten haar naartoebrachten begon ze zelfs sneller te rennen, Het verbaasde' haar dat ze zo snel en moeiteloos kon rennen want het laatste wat ze zich kon herinneren was dat ze in de Medicine cat's den verbleef. Even later zag ze het kamp voor haar opdoemen en blij dook ze door de doorningang naar binnen. Blij keek ze het kamp rond maar meteen zag ze dat er iets mis was, opeens kwamen er twee clankatten het kamp binnen gestapt , ze agen eruit alsof ze terug kwamen van een begraving van een clanmaat. gefluister vulde de lucht om haar heen en meteen wist ze dat haar vermoedens waar waren. Er was iemand door ,maar wie ? Opeens rook songbird de zure geur van bloed waarschrijnlijk van degen die was gestorven. Maar opeens rook ze nog iets wat haar haren overeind liet staan, dit kon niet waar zijn. Als een speer vloog ze terug het kamp uit en volgde dezelfde geur van bloed die haar naar de begraafplaats zou leiden. Sneller en sneller bleef ze rennen tot ze bij de opgewoelde aarde van een graf kwam, de geur die rond het graf hing deed haar haar nog eens overeind komen en met een golf van wanhoop begon ze het graf terug open te woelen. Haar sneeuwwitte poten waren al snel helemaal bruin van de aarde maar toch bleef ze doorgraven tot ze bij een dood lichaam aankwam. Tranen vulde haar ogen toen ze besefte dat ze gelijk had gehad wat betreft de geur dat erond het graf hing. Want het Grijze gestreepte lichaam van Crowfeather strekte zich voor haar uit. "Nee.. Waarom hij ?" mauwde ze maar haar stem werd gesmoord door de tranen die uit haar ogen druppelde, haar enige vriend was dood.

Met een schok vloog Songbird wakker en snel wierp ze een blik op Crowfeather hij was er nog. Songbird wouw blij tegen hem beginnen te praten maar al snel zag ze dat er iets mis was. "Sorry Songbird, maar ik kan niet zo verder. Ik moet gaan." mauwde hij koud . Songbird keek hem onbegrijpelijk aan "wat bedoel je daarmee ? "mauwde ze maar Crowfeather was al verdwenen . Met een schok dringde het opeens tot haar door wat crowfeather net had willen zeggen, hij wilde niks meer met haar te maken hebben.. Tranen vulde Songbirds ogen, dit was het dan ze hed het weer verpest. Haar poten begonnen te bewegen al wist ze niet waar ze naarstoeging. Pijn schroede door haar lischaam heen, maar het was niet alleen haar lischaam dat pijn deed want haar hart voelde nog slechter aan. Alsof er waar de plaats waar het had moeten zitten nu een groot zwart gapend gat zat , crowfeather had dat opeguld maar had zich er terug uigetrokken alsof Songbird een dodelijk virus was. Songbird kon dien zien waar ze heenging want ze zag niets door de tranen die geruisloos over haar wangen gleden maar ze kon wel voelen dat ze het kamp had verlaten. Sterke wind gierde langs haar heen en opeens zag ze waar ze was, het ravijn. Haar poten brachten haar naar de rand en voor haar strekte zich een gtote leegte uit. Haar leven was niets meer waard, ze had net even een vriend gehad maar die had zich al snel teruggetrokken. "WAAROM" schreeuwde Songbird hartverscheurend en de tranen vielen de diepte van het ravijn in, haar stem weerkaatste als een echo door het ravijn. waarom..waarom..waarom , alsof zij het zich ook afvroegen wat er mis was met songbird. Ze kon niet meer nadenken het enige wa ze nog voelde was dat ze haar poten verzette en ze in de diepte van het ravijn viel. Met een verschrikkelijke smak gevolgd door een pijnlijke krak plofte songbird neer en pijnlijk besefte ze zich dat ze niet dood was, daarvoor deed het nog te vel pijn. Ze was niet echt in het ravijn gevallen maar was op een tussenschot van de rand terecht gekomen . Snel probeerde ze zich terug recht te zetten maar dat lukte niet en pijnlijk was ze er zich van bewust dat haar linkerachterpoot in een hele rare kronkel lag. "Crowfeather" was het enige wat ze nog maar haar longen kwam en daarna werd het zwart. Zou iemand haar hier vinden of zou ze hier sterven ? het maakte haar al niet meer uit , wat was een leven zonder vrienden ?
had opeens inspi ;D

De lucht om hem heen veranderde opeens, wat zo juist nog een vrolijk zonnetje was geweest, was nu een wirwar van donkere wolken, maar reegen kwam niet. Alsof Crowfeather werd gewaarschuwd om niet meer te blijven, alsof er iets vreselijks mis was! Maar wat? Hij had niets opgemerkt in de tijd dat hij hier zat, twijfelend keek hij naar zijn donker grijze poten. De merel die bijna op was keek hem met zijn glazeige ogen aan en zijn bekje was opengesperd. Wat was er vandaag aan de hand? Moe liet hij zich neerzakken op zijn buik en richtte zijn blik op de ingang van het kamp, zoals gewoonlijk was iedereen bezig, niemand merkte dat hij niets aan het doen was en niemand vond het blijkbaar ook erg. Hij had geen honger meer, door die verandering van het weer was alles in hem treurig. Zonder het te merken zag hij een witte vlek voor zijn ogen, was het Songbird? Snel schudde hij zijn kop, bang opende hij zijn groene ogen. Misschien stond ze nu voor hem met een woedende uitdrukking op haar gezicht, maar alleen de ingang van het kamp was zichtbaar. Misschien was het een andere Warrior, die waren er ook, witte, anders was Songbird helemaal alleen naar buiten gegaan. Nee, dat zou ze ook weer niet doen, of wel? Een klein glimpje van bezorgdheid voelde hij in zijn borst, ze was tenslotte wel een mede Warrior en die mocht je volgens de Warrior Code niet in de steek laten, voorla niet als ze gewond waren. "Nee, Crowfeather, je wilde haar nooit meer zien!" Gromde een stemmetje in zijn hoofd, maar wat als ze werd aangevallen? "Maar de vorige keer was dat ook niet zo, ook al had je al die voorgevoelens!" Gromde het weer, maar dit keer had Crowfeather een goed antwoord klaar. Maar toen was ze wel flauw gevallen! Als ik haar niet had geholpen was ze nu misschien wel dood gegaan! Als ik haar niet had geholpen tijdens het vuur was ze ook al dood, ik moet kijken of zij het was! Anders heb ik straks een dood op mijn naam! Zonder verder nog te praten rende hij het kamp uit, de wolken waren ondertussen nog donkerder geworden en de wind kouder en snijdener. Was hij dit echt van plan? Wilde hij dit wel? Toch móést hij even kijken of zijn voorgevoelens waar waren. Voorzichtig rende hij over de stenen, bij elke stap voelde hij een onaangename kou door hem heen liepen, steeds weer kwam de herinnering in hem op van zijn vorige droom, iets in hem wilde blijkbaar niet dat hij nog een stap verzette. Nee! Ik moet doorgaan! Gromde hij weer in zichzelf, ook al was hij héél erg bang dat zijn droom zou uitkomen, toch hield hij zich strikt aan de Code, altijd netjes gevolgd en dat zou ook zo blijven! Ondertussen voelde hij dat de wind steeds harder werd en het wolkendek grijzer en grijzer, een klein ravijn kwam in zijn zicht. Hij had het altijd gemeden, maar misschien was dit een teken, hier moest hij zijn. Telkens als hij een stap verzette richting het grote gapende gat, begon zijn maag wild tegen te stribbelen. Toen hij met zijn poot opeens niets meer voelde, niet dat hij erin viel, maar om te kijken of het ravijn zich hier opende, voelde hij een hol gevoel in zijn maag. Hij was er, maar wat nu? Even speurde hij de randen af, maar hij kon nergens de bekende witte vacht zien, net op het punt dat hij wilde opgeven en naar het kamp gaan hoorde hij iets. Zijn naam, heel zacht en verzwakt. "Wie is daar!" Gromde hij kwaad, nergens zag hij een gedaante, misschien had hij het zich verbeeld, maar toen hij treurig naar zijn poten staarde zag hij haar. Songbird lag beneden hem, een paar vossenlengtes maar. "Songbird?" Maar hij wist dat het geen zin had, voorzichtig voelde hij bij elke stap of het geen losse stenen waren, na een paar gevaarlijke pogingen stond hij bij haar. Het was onmogelijk om haar weer weg te dragen, toch moest hij iets doen. "Zorg dat je in leven blijft, ik ga Leopardstrike halen!" Snel sprong hij gemakkelijk omhoog en rende weer zijn weg terug. De kou in zijn poten kon hij al gauw niet meer voelen, zijn ademhaling werd zwaar en al snel stoof hij het kamp in. Zonder begroeting of enige beleefde uitingen stond hij in de den. Zou hij hem willen helpen? Hijgend zwiepte zijn staart heen en weer, het was moelijk om uit te leggen wat er was gebeurd, straks werd hij verbannen, omdat hij een poes bijna had vermoord. Twijfelend bleef hij daar staan zonder een woord te zeggen, binnen vochten goed en kwaad in hem. Maar wie zou er winnen?

Het was rustig in zijn Den, bijna rustiger dan normaal. Er lag een kat met verkoudheid, die om de vijf minuten een hoestbui kreeg en dan begon te zeuren om meer medicijnen, terwijl hij al bijna aan de limiet zat, zodat Leopardstrike ze weigerde. Hij was dan een moordenaar, maar dat was in een vlaag van onbeheersbare woede geweest. Hij vermoordde geen patiënten.. zolang ze zich koest hielden. Hij kon zijn blik vriendelijk houden iedere keer als hij naar de zieke kat keek, maar als hij zich omdraaide moest hij even diep adem halen. Gelukkig was er ook nog een andere, een poes, die haar poot ernstig verzwikt had. Wat kruiden en rust, dan kwam het wel goed. Haar verwondingen hadden iets weg van die die Emberstorm gehad had, maar zij was anders. Ze was gewoon stil, niet verlegen maar gewoon niet spraakzaam. Dus sprak hij nauwelijks tegen haar, omdat het geen zin scheen te hebben. Als ze wilde praten, zei ze maar iets. Niemand kon zo dichtbij hem komen als Emberstorm. Niemand. Zij was de enige die zijn hart smolt met haar betoverende groene ogen, de enige die door zijn harde schild heen kon breken. De enige tegen wie hij niet wilde liegen over wat hij gedaan had.. maar tegen wie hij zijn mond hield. Ze mocht het niet weten, het kon niet.. Dan zou ze weggaan en zijn hart breken, al hield ze nog zo van hem. Emberstorm was trouw aan Windclan, trouw aan de Code.. zou ze net zo trouw kunnen zijn aan hem?
'Leopardstrike?' drong de zeurderige stem van de kater door tot zijn gedachtes. 'Ik heb pijn. Geef me nog wat van je medicijn!' Leopardstrike oefende snel zijn glimlach en keek toen om, recht in de ogen van de kater. 'Sorry, je hebt al genoeg gehad. Het is beter als je nu gaat slapen. Slapen gaat trouwens beter als er complete stilte heerst,' zei hij zo vriendelijk mogelijk, met nadruk op het woord 'stilte'. Zeur. Hij was dol op het zijn van Medicine Cat, op het kennen en rangschikken van de medicijnen.. maar soms kon hij wel iemand de nek omdraaien. Nu inhouden, er niet aan denken.. Moorden was walgelijk, al had hij het eens gedaan uit wrok, woede en verdriet.
De witte kater draaide zich weer naar zijn medicijnen, die hij tot in perfectie rangschikte. Alles lag recht, symmetrisch. Er was niets op te merken; geen ongelijkheid, geen vuiltje. Leopardstrike hield alles netjes en wilde zoveel mogelijk voorkomen dat de katten aan Littlecreek herinnert werden. Hij was de nieuwe, hij was belangrijk. Ze kwamen nu naar hem wanneer ze gewond waren en naar niemand anders, hij was de reddende engel, de door StarClan gezonden hulp, ook al had StarClan hem nooit willen accepteren. Het was dat niemand dat wist. Breezepaw was erop uitgestuurd om kruiden te zoeken en de kittens te checken; zijn leerling leerde snel en hij was trots op haar. Hij had haar zonder twijfelen geaccepteerd, omdat hij wist hoe het was om vergeten te worden. Opnieuw werden zijn gedachten onderbroken, ditmaal door een nieuwe aanwezigheid in de Den. De kater die probeerde te slapen deed chagrijnig een oog open maar zei niets, dankzij Leopardstrike's waarschuwende blik.
De kat die binnengekomen was, was Crowfeather, een jonge Warrior die hier een paar keer geweest was, op bezoek. Niet dat Leopardstrike vaak met hem gepraat had, maar hij had hem vaak genoeg gezien om in één oogopslag tot identificatie te komen. De kater bleef staan, stil, in zijn groene ogen was een worsteling te zien. Waarom zei hij niets? Leopardstrike wachtte even maar besloot toen de knoop door te hakken. 'Kan ik helpen, Crowfeather?' vroeg hij, met een rustige, neutrale stem. Hij zou er zo wel achter komen wat er was; de haast was totaal bij Crowfeather. Als hij snel hulp wilde, moest hij snel gaan praten. Leopardstrike had de tijd. Vragend bleef hij Crowfeather aankijken, wachtend op een antwoord. Hopelijk duurde het niet te lang meer, hij had betere dingen te doen.

Weer stond hij hier, in de Den die zo verschrikkelijk rook, zoet, bitter en zuur, allemaal door elkaar gemengd. Even trok hij met zijn neus van de stank en richtte weer zijn blik naar Leopardstrike. Hij wist dat hij niet veel tijd meer had voordat Songbird het op kon geven, en dan zat hij heel erg in de problemen.. Crowfeather slaakte een diepe zucht en richtte zijn blik op de grond. "Leopardstrike.." Begon hij een beetje zacht, maar al snel vermande hij zich weer en keek weer naar de witte kater. Dit was niet echt iets om trots op te zijn, maar zichzelf zwak laten tonen was ook weer niet zo goed. "I..ik heb Songbird zien vallen in het ravijn, nou ja, niet helemaal onderin, maar in een tussenspleet." Aan het einde beefde zijn stem een beetje van woede, omdat Songbird hem had laten stikken. Ze was zonder het hem ook maar echt te laten merken en nu lag ze daar, eigenlijk had ze geen recht op zijn hulp! Maar toch riep iets in hem dat hij niet naar de woede moest luisteren. Hij hield zich alleen strikt aan de Warrior Code, en dat was toch goed? Ja, als hij zich zo bleef gedragen kwam het wel goed, toch? Snel schudde Crowfeather zijn kop en zuchtte weer. Hij moest nu de goede keuze maken, anders had hij de rest van zijn leven een slecht geweten en dat was iets dat hij niet wilde! Even slikte hij en vond toen de moed om het te zeggen, een heel verhaal, maar het moest. Crowfeather nam een grote hap licht, negeerde de vervelende geurtjes van de Den en deed zijn mond open. "Het is mijn schuld," Begon hij nog kalm, zijn staart ging hangen en zijn oren ook. "Songbird is niet gewoon zondeer reden het kamp uitgeglipt, het kwam door mij.. Gisteren was er, zoals je misschien zelk ook al had gemerkt, een brand ontstaan, ik was nog op kacht en schuilde toen in een dassenburcht. Songbird kwam er later ook bij en ik heb haar eruit gejaagd, vraag maar niet waarom.. Vervolgens zat zij vast in een boom, het vuur werd steeds sterker en ik kon bijna niets uitrichten. Gelukkig stond er een steen in de buurt en heb ik die naar haar toe geduwd, ik hield er dan wel wat brandblaren aan over, maar ze leefde toen nog." Hij huiverde bij die woorden, omdat ze misschien nu toch nog was gestorven.. Snel raapte hij weer zijn moed bijeen en ging verder. "Dus door al die rook is ze hier belandt, mijn geweten had me hier dus naartoe gelokt en zo ging het een beetje beter. Maar al snel voelde ik er niets meer voor om nog langer te blijven en ik was weg geglipt." Zijn hoofd zakte beschaamd neer en hij keek naar de poten van Leopardsrrike, "Songbird was wel weer moedig genoeg om mij te volgen, ze viel uiteindelijk flauw en tja, ik heb haar hierheen gebracht. Vervolgens beloofde ik niet meer zonder haar toestemming weg te gaan, een keer was ik gewoon netjes weer terug gekomen, maar daarna gebeurde er iets vreselijks.. Ik kreeg een droom waarin ik zag dat Songbird kittens had van mij!" Zijn vacht begon een beetje overeind te staan en hij kneedde de grond met zijn poten, waarom was hij ook ooit vrienden geworden met haar! Nee, hij moest nu verder met zijn verhaal anders zou Leopardstrike hem misschien niet geloven.. "Dus ik heb haar hier, zonet nog, verlaten en zo te zien is zij helemaal naar het ravijn gelopen en ligt ze daar, misschien zijn er wel botten in haar lichaam gebroken door die val!" De woede die zojuist door hem heen gevloeid had werd vervangen door angst en bezorgdheid. Hoe moesten ze haar edden, zelfs met zijn tweeën konden ze haar niet echt hier naartoe dragen, voorla niet omdat het daar echt heel erg gevaarlijk was. Maar om de kruiden te vervoeren was ook geen optie, aangezien het er misschien wel erg veel waren.. Volgens Crowfeather was de beste optie dan wel om Songbird wakker te maken, of ze hadden een heel erg groot probleem met de Clan. Nu al zag hij de kwade en droevige blikken voor zich van zijn Clanleden, wat moesten ze doen? Nu leken alle oplossingen voor het probleem hopeloos, ze was misschien wel voor altijd verloren en moest ze een pijnlijke dood sterven, misschien was er wel een klein sprankje hoop, maar dat kon Crowfeather nu niet voelen, was er eigenlijk wel een juiste oplossing voor dit probleem? Misschien, maar misschien waren hij en Songbird wel verdoemd..

sorry als het niet erg veel is, maar kan het zelf niet zo goed zien op mijn mobiel, had nog een klein beetje inspiratie over..

Is terug van kamp en heeft zo te zien een beetje gemist >FT<

Een witte gedaante lag bewegingsloos op een uitstekende richel van het ravijn, was dit het einde of zou iemand haar vinden ? Eigenlijk kon het haar al niets meer schelen, iedereen haatte haar en haar enige vriend, de enige die haar nog een beetje steun gaf , die haar leven een beetje meet zin gaf liet haar achter. Op een of andere manier had ze het altijd al geweten, altijd was ze anders geweest en al toen ze een apprentice werd had ze al geweten dat ze er nooit bij zou horen. Adem ratelde met verschrikkelijke pijnscheuten door haar lichaam, haar hart klopte nog zacht in haar borst maar iets zei haar dat het niet lang meer zou duren of haar hart zou de laatste keer kloppen. Haar laatste woorden waren gezecht en zat sloot ze haar ogen en wachtte tot iemand van starclan haar zou komen ophalen om haar mee te nemen naar de zilverpels, of zou ze het niet verdienen om zich daar bij haar voorvaderen te voegen ? Opeens hoorde ze pootstappen maar toen ze haar ogen probeerde te openen ging dat nauwelijks, ze probeerde zich een beetje te bewegen om toch iets op te vangen van de persoon die op haar afkwam maar toen er een scherpe pijnscheut zich door haar poot waadde viel ze met een plof terug neer op haar plek . Pas nu besefte Songbird hoer erg ze gewond was. Dunne straaltjes bloed sijpelde uit haar hoofd waar ze de grond had geraakt met haar hoofd, en de vacht aan haar normaal spierwitte achterpoot was nu helemaal doorweekt met helrood bloed. Het begon Songbird een beetje te duizelen toen ze bessefte hoeveel bloed ze verloor, maar opeens hoorde ze weer de pootstappen. Een bekende geur drong haar neus binnen en ze wist niet of ze nu blij of woest moest zijn. De geur van de persoon die haar lichaam had volgepompt met valse hoop, om haar daarna in de steek te laten. Nu kon ze ook zijn stem horen, al leek het wel van ver weg te komen , alsof ze diep onder water zat. "Zorg dat je in leven blijft, ik ga Leopardstrike halen!" hoorde ze hem zeggen maar songbird wist niet of dat nog wel zin had , maar weg was hij. Kon ze hem wel vertrouwen ? Of zou hij haar weer alleen laten vallen. Een kleine hoest ontsnapte uit haar mond , nu kwam die verekte verkoudheir ook nog eens opzetten zeker, alsof het nog niet erg genoeg was. Nee , songbird was niet meer hetzelfde. De lichtgeraakte witte poes was niet meer .Moest ze dit overleven , dan zou ze sterker zijn, hoopte ze. Toch galmde zijn woorden nog steeds door haar hoofd; "Sorry Songbird, maar ik kan niet zo verder. Ik moet gaan." pij stak door haar hart en een pijnlijke zucht ontsnapte uit haar nog steeds beschadigde longen, hoe kon ze ooit zo verder gaan ?