What happend?

Een witte poes lag opgekruld op het zachte mos dat in de Den was uitgestald. Ze lag hier al voor een onbepaalde tijd. Werd alleen kort wakker om wat te eten of te drinken zonder echt te beseffen wat er om haar heen gebeurde. Daarna zou ze weer in slaap vallen om een lange tijd niet wakker te worden behalve bij een nachtmerrie, die door zijn gaan als ze haar ogen weer sloot. Soms voelde haar lijf vies warm aan of rilde ze juist van de kou. Risingvoice wist niet wat er gebeurde maar haar brein weigerde simpelweg om mee te werken. Buiten om haar heen gebeurde alles en nog wat. Het rumoer buiten en alles wat er aan de hand was, de witte poes sliep er doorheen. Haar eigen waandromen vroegen alle aandacht en energie. Ze merkte niet eens dat haar broer voor haar zorgde, en ze wist niet eens dat hij veel optrok met een zekere poes..
Haar wereld leek alleen nog maar te bestaan uit de waandromen, het eten en drinken en het slapen. Haar vacht glansde niet meer en soms zag ze alleen maar een waas voor haar ogen. Risingvoice besefte niet wat er aan de hand was, niet met haar of met de Clan. Het enige wat ze wist was dat ze ontzettend moe was. Zo moe dat het soms leek alsof ze weg glipte van alles om haar heen. Haar klauwen konden geen vat krijgen op de grond onder haar poten. Om vervolgens de grond onder haar poten te voelen verdwijnen. Nu weer zat Risingvoice in een van haar nachtmerries vast. Nachtmerries die leken op de realiteit.

Twee blauwe ogen, zo blauw als van een heldere hemel keken om zich heen. Een eeuwig grijs strekte zich voor haar uit. Een ijskoude wind die ze nog nooit gevoeld had streek langs haar vacht. Huiverend staarde ze naar de lichtere plek aan de hemel. Het leek erop dat dat de maan was. Hij was rood.
Risingvoice liep verder de vlakte over, ze vroeg zich af waar ze was. En sterker nog, wat ze hier deed. Moest ze niet mee op de jachtpatrouille? Of was dat al afgelopen. Verward schudde ze haar kop. Haar oren sprongen overeind, ze zag een witte vlek! Snel liep de poes erheen, zou het Leopardstrike zijn, of Quietwind? Meer stippen verschenen, en het grijs verdween om plaats te maken voor blauw. De poes stopte en keek om haar heen. Was ze bij het Ravijn? Een huivering trok door haar heen, op de rand stond iedereen met wie ze ooit gesproken had. Van Speedpaw tot Quietwind en van Leopardstrike tot Tallstar. 'Wat doen jullie hier?' Mauwde ze, maar haar stem werd meegedragen met de sterke wind. Een luide plons leek de wind wel te kunnen overstemmen. Een voor een vielen er brokstukken van het ravijn de rivier in. Haar ogen werden groot van schrik. Ze mauwde een waarschuwing maar niemand keek op of om. Pas toen de eerste kat, Tallstar, naar beneden viel kwam er pas chaos. Ze wouden wegrennen naar de veilige haven maar het Ravijn brak af en ze stortte allemaal de afgrond in.

Haar ogen schoten open. Risingvoice voelde hoe haar borstkast gejaagd heen en weer ging. Langzaam kwam ze bij adem. Het was maar een droom.

- Vooral voor Quiet en Leopard :3 -

Bezorgd keek hij naar de witte poes die opgekruld in het mos lag. Normaal zou dat niet erg zijn, had ze niet in de Medicine Cat's Den gelegen. Ze was overgeleverd aan zijn zorgen en hij probeerde haar te helpen, al kon hij nu niet zo koel blijven als normaal. Ze was ook niet zomaar een poes; ze was zijn zus. Zijn kleine zusje, waar hij al zolang voor probeerde te zorgen. Ze huiverde en had koorts. Verder sliep ze veel en at dus vrij weinig. Als hij haar al zover kreeg om te eten. Leopardstrike was zijn kruiden aan het bekijken, op zoek naar iets voor Risingvoice, maar zijn blik gleed de hele tijd naar haar sidderende, witte gestalte. Af en toe lag ze stil, maar het volgende moment dat hij naar haar keek, lag ze weer te rillen. Waarschijnlijk had ze nachtmerries, aangezien..
Hij rende praktisch naar haar toe toen haar ogen open schoten en haar borstkas gejaagd op en neer ging. Angst was uit haar blauwe ogen af te lezen. Bezorgd gaf Leopardstrike haar een lik en merkte dat ze warm was. 'Rustig maar, je bent veilig..' sprak hij zachtjes, proberend haar geen koppijn te bezorgen door te hard te praten. Hij hoopte dat ze zijn stem herkende, dan was ze er nog niet zo erg aan toe. Hoe was dit zo gekomen? Had hij haar niet goed genoeg onderzocht de laatste keer dat ze flink nat geweest was? Misschien had hij haar toen moeten dwingen te blijven, in plaats van haar medicijnen te laten zoeken.. Leopardstrike schudde lichtjes zijn kop en bleef bezorgd bij Risingvoice zitten. Ze moest en zou beter worden, anders.. anders wat? Hij had Starclan al vervloekt omdat ze hem geen Medicine Cat wilden laten worden. Hij had Starclan al wraak gezworen toen ze Tallstar wegnamen, degene die hem deze rang eindelijk gegeven had. Hij kon Starclan niets meer aandoen, niet meer dan dat hij de lucht aan kon doen. Ze waren uit zijn greep. 'Doe dan één ding, Starclan..' fluisterde hij bijna onhoorbaar. 'Maak haar beter..'

Hij slikte, in een poging alles binnen te houden. Hij voelde zich ellendig en misselijk. En dat kwam allemaal door een ding, dat hij nog niet onder ogen was durven komen. Hij zat buiten te den, kon het niet over zijn hart krijgen haar zo te zien. Ook al wist hij niet wat voor beeld hij kon aantreffen; het zou hem allemaal verscheuren. Wat was er nou ook al weer precies gebeurd?... Dat wist hij niet. Hij wist alleen wat de gevolgen ervan waren geweest, meer niet. En hij zou ook niet naar meer vragen, het was beter om dingen zoals dat te verzwijgen. Hij had zijn pluizige staart om zijn voorpoten heen geslagen en zijn hoofd hing naar beneden; zijn blik op de grond gericht. Hij keek eigenlijk nergens naar, gebruikte zijn zicht niet. Het had toch geen zin. Zijn oren hingen naar beneden. Zijn houding gaf overduidelijk aan dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Dat gebeurde snel bij hem; maar dit was wel erg extreem. Maar waarom? Wat had er kunnen gebeuren om de kater zo van streek te maken? Één simpel woord. Één simpele naam. Risingvoice. Dat was er. Zij was er. Punt uit.
En wat had die poes dan gedaan om hem zo van streek te maken? Nou… Dat wist hij niet precies. Maar het enige wat hij wist was dat er iets helemaal niet in orde was. En hij wou het beeld niet zien wat er zich in die den vormde. Hij wou het gewoon niet. Omdat hij bang was dat hij dan nooit meer met normale ogen naar haar zou kunnen kijken, of nog erger; dat het laatste beeld zou zijn dat hij van haar zou hebben. Nee; dat wou hij niet. Alles behalve dat. Hij zou pas die den betreden wanneer er een seintje werd gegeven; een seintje dat alleen hij zou weten wanneer het gegeven werd. Het sein dat hem zou vertellen dat het over was; althans het ergste.

Met een ruk draaide hij zijn hoofd, over zijn schouder, met zijn oren gespitst en zijn ogen wijd open. Ja, hij had het wel gehoord. Het was hetgene waar hij al die tijd op was blijven wachten. Haar zwakke, voor langslopende katten niet hoorbare, gemompel gehoord. Het was dan slechts een woord, het maakte niet uit. Het vertelde hem dat het nu in orde was, toch? Hij sprong zowat overeind en drong de den binnen. Hij bevroor vrijwel gelijk, klemde zijn kaken op elkaar. Twee witte katten. De een o zo bekend voor hem, de ander… Ook wel; maar minder. Bij de een kon hij wel uit de houding aflezen hoe het ging, bij de ander niet. Zo simpel was het. Hij richtte zijn blik eventjes op de witte kater. Zijn blik stond vol schrik, maar ook angst en dan ook weer verbazing vermengd met iets vragends erin. He zou alleen maar voor verwarring zorgen als hij iemand met zo’n blik aankeek, maar hij deed het nu. Zijn blik schoot naar onder, naar het kleinere gestalte dat daar lag. Haar flanken resen op en neer; een teken dat ze nog leefde. Met veel moeite zette hij nog een stap dichterbij, trok met moeite zijn blik weer los van de poes om hem op de kater te richtten. ‘Hoe gaat het met haar?’ prevelde hij zachtjes, wilde het eigenlijk niet vragen. Te bang voor een negatief antwoord. Meer kon hij nu eigenlijk niet doen. Alleen wachten op antwoord. Dus dat deed hij dan ook maar.

* Jullie hadden me wel een pb'tje mogen sturen hoor D:...
Ik wist van niks ;x;

Risingvoice krulde zich op maar leek er niet helemaal bij te zijn. Leopardstrike bleef bezorgd naar haar kijken, bang dat ze ter plekke in mist zou oplossen als hij zijn blik van haar afhaalde. Alsof de hele wereld niet bestond en alleen zij hier waren, in de stilte van de Den. Zijn kleine zusje, die hij altijd had willen beschermen. Hij kon geen ziektes tegenhouden, hij kon haar niet tegen alles beschermen, al wilde hij dat nog zo graag. Als grote broer was dat zijn taak geweest en dat was het nog steeds, tot het moment dat hij er niet meer zou zijn. Het moment dat hij naar Starclan zou gaan.. of naar Dark Forest. Zou hij daar werkelijk belanden? Hij had bloed aan zijn klauwen.. maar liefde in zijn hart. Liefde, die hem pijn deed. Een steek ging door zijn hart toen hij Risingvoice haar zachte stem hoorde fluisteren. Zijn naam. Één woord. Leopardstrike. Direct bewoog hij iets dichter naar haar toe, de ontstane afstand weer sluitend. 'Ik ben bij je.. Het komt goed,' herhaalde hij, misschien meer om zichzelf te overtuigen dan de niet helemaal gezonde poes. Leopardstrike negeerde opnieuw de buitenwereld en concentreerde zich alleen op de witte poes die bij hem lag. Een zachte stem haalde hem uit die bubbel, waarin alleen zij bestonden. Leopardstrike probeerde tevergeefs het overbezorgde uit zijn blik te wissen en keek de kater die de Den ingelopen was aan. Hij zocht even de juiste woorden en besloot hem eerst te groeten. 'Hallo, Quietwind,' zei hij, na wat gegraaf de naam van de Warrior herinnerend. 'Risingvoice maakt het naar omstandigheden goed..' Dat klonk zo verkeerd, zo.. liegend. Leopardstrike meende zich te herinneren dat ze Quietwind mocht; hij kon hem dan wel vertrouwen. 'Ze is moe en overduidelijk ziek, maar niet in levensgevaar,' begon hij overnieuw. Dat klonk al meer als de waarheid, wat het ook was. 'Ik hoop dat bezoek haar goed zal doen,' zei hij, even bezorgd naar beneden kijkend en daarna wat opschuivend voor Quietwind.

- D: Ik dacht dat je het wist, sorry! -

Risingvoice keek naar de witte kater met een wazige blik in haar ogen. Zonet had ze nog een helder moment gehad, ze voelde zich ook wel iets beter. Alsof niet iedereen in het ravijn viel maar dat deze witte kater bleef staan. Het was fijn dat ze niet meer alleen achterbleef om iedereen te zien vallen. Katten die haar bekend voorkwamen en tegelijkertijd zo ver weg gestopt in haar geheugen. De witte poes snorde zachtjes bij het horen van Leopardstrike. Nu Risingvoice eindelijk de naam weer wist van deze kater kwamen heel langzaam als slowmotion beelden wat herinneringen en gebeurtenissen terug. De poes stond half op, wankelend op haar poten als een kitten die zijn eerste stappen zetten. Plofte weer neer naast haar broer, 'Leopardstrike,' mompelde ze snorrend. Haar snorren stopten direct toen ze iets hoorde. Onzeker keken haar grote blauwe ogen naar haar broer maar die leek met een bezorgde blik in het niets te staren. Hoorde hij dat geluid dan niet? Of behoorde dat geluid tot een van haar waandromen? En was dit alles en dus ook Leopardstrike alleen maar een droom? Verward schudde ze haar kop en kroop wat achter Leopardstrike, tenminste als dit Leopard was. Misschien was het wel iets heel anders..
Een vreemde kater kwam binnengelopen. Het was geen kater die hier vaker kwam. Ook geen kater die vaker in haar nachtmerries en hallucinaties had gelopen. Dus wie was dit? Waarom voelde hij zo bekend maar keek hij haar nauwelijks aan? Zachtjes, heel zachtjes, siste ze tussen haar tanden toen de kater begon te praten. Risingvoice verstond het niet, nee ze was nog niet erg bewust van alle prikkels die ze opving. De bewegende bek, de blik en de houding zeiden haar genoeg. De poes kroop schuw wat naar achteren.
'Leopard, wie is dat?' Haar stem trilde een beetje terwijl haar oren onwennig naar achteren gingen. Haar staart veilig tussen haar poten verstopt maar haar ogen keken scherp naar de kater. Zonder hem ook maar een seconde uit het oog te verliezen.

Hij kon het niet helpen zich te schamen toen het tot hem doordrong dat hij de witte Medicine cat niet had begroet, en die dat wel deed bij hem. Hij was het enkel vergeten door het feit dat hij nu met al zijn gedachtes bij Risingvoice zat. Dat zou hij toch wel begrijpen? Met een frons op zijn voorhoofd keek Quietwind naar de kater toen deze aan zijn uitleg begon. Het klonk niet echt… Overtuigend. Hij wou niet aan hem twijfelen, noch aan zijn kennis. Maar hij kon het niet helpen; het klonk zo nep, gelogen zelfs. Opnieuw begon hij aan een uitleg; analyse, deze keer klonk het wel realistisch. Begrijpend knikte hij, maar de bezorgdheid bleef op zijn gelaat geprent staan. ‘Dat hoop ik ook,’ prevelde hij zachtjes.
Een vreemd sissend geluid trok zijn aandacht. Met zijn oren fier naar voren en een vragende blik keek hij niets vermoedend naar de witte poes; die probeerde zich te verstoppen in de vacht van haar broeder. Niet wetende wat voor houding hij zichzelf moest geven trok hij zijn mondhoeken omhoog, maar zijn ogen stonden nog steeds bezorgd. Hij opende zijn mond; wou wat zeggen, maar iets weerhield hem. Haar lichaamstaal. Het feit dat ze zich verstopte, haar blik, haar staart tussen haar benen. Alles was genoeg om hem duidelijk te maken wat er aan de hand was. De woorden die uit haar mond kwamen zette het alleen nog maar meer kracht bij.

Zijn keel was droog, wou hem ervan weerhouden om te praten. Maar toch deed hij het. ‘Risingvoice, kijk me aan,’ miauwde hij zachtjes. Het was overduidelijk dat ze hem niet herkende. Misschien kwam het omdat ze aan het ijlen was? Wellicht. Of had ze – Nee. Dat kon niet, niet zo plotsklaps. ‘Je kent me wel, toch?’ Hij begon een beetje wanhopig te worden. Hij wou niet dat ze hem zou vergeten. Zij was de enige die hij had. Lionsoul zag hij nauwelijks nog. En verder had hij niemand waar hij echt vrienden mee was. Zij was de enige nog… En hij wou haar dus niet kwijtraken, alles behalve dat. Het zou nog zwaarder vallen als zij haar herinneringen aan hem zou zijn verloren; dan zou hij haar wel kunnen zien, maar nooit de herkenning in haar ogen. Dat zou hem pas echt verscheuren. Maar ze had toch geen geheugenverlies? Toch? Ze was enkel nogal verward omdat ze ziek was. ‘Ik ben het, Quietwind,’ miauwde hij met een trillerige zachte toon. Het trof hem zwaar dit te zeggen. Hij wou haar niet helpen hem ter herinneren. Ze zou hem zelf moeten herinneren! Ja, zo zou het moeten zijn. Ze waren zo’n goede vrienden, dus ze zou hem toch niet zomaar kunnen vergeten? Nee toch?...

[Sorry!]

Risingvoice stond op, wankelde en viel weer om. Bezorgd richtte hij zijn blik weer op haar, Quietwind negerend. Ze keek bang, gedesoriënteerd. 'Rustig maar, alles is goed,' herhaalde hij opnieuw, omdat de woorden niet alleen haar maar ook hem kalmeerden. Voorzichtig boog hij zich wat naar haar toe om in haar ogen te kijken. Keek ze koortsig? Maar haar situatie leek in ieder geval niet verslechterd. Plots richtte ze haar blik op Quietwind en begon te sissen. Wantrouwig vroeg ze aan hem wie het was. Verbaasd keek hij haar aan. Was dit geen vriend van haar geweest? Quietwind leek het al even vreemd te vinden. Leopardstrike richtte zijn blik op de kater, die zacht aan haar vroeg hem aan te kijken. Hij leek uit het veld geslagen, geschrokken. Leopardstrike zweeg, tot de kater zijn naam gezegd had. 'Rising, zoals hij net zei, is hij Quietwind. Het is goed,' suste hij een beetje. Hij kende de kater niet echt, maar het was niet goed gesteld met haar als ze hem niet herkende.. Risingvoice had zich achter hem verstopt. Was er iets gebeurd? Maar Quietwind leek hem niet de kater om iets verbodens te doen.. Ze zou eerder bang van hem moeten zijn. Als ze eens wist.. Leopardstrike slikte en drong de gedachtes weg. Hij fronste naar Quietwind en keek toen weer naar Risingvoice. 'Rising, er gaat niets gebeuren,' herhaalde hij. Misschien moest hij kalmerende kruiden geven.. Leopardstrike keek in de richting van de kruiden en vroeg zich af welke hij dan zou gebruiken, terwijl hij ondertussen bleef luisteren of het 'gesprek' tussen de twee andere katten door zou gaan.

Argwanend staarde haar twee grote blauwe ogen naar de kater. Quietwind.. Haar brein ratelde en ratelde zoekend naar die naam. Ondertussen kwam ze iets van haar broer vandaan. Nog steeds op haar hoede en alert om een uitval te doen, puur uit zelfverdediging. Ze snoof zijn geuren op, luisterde naar zijn stem en keek naar zijn bewegingen maar er ging geen belletje rinkelen. De naam Quietwind klonk ook heel vaag. Twijfelend deed ze een stapje terug. Met grote ogen staarde ze naar haar broer. 'Ken je hem?' Fluisterde ze niet begrijpend. Een beetje sceptisch staarde ze hem aan toen hij vertelde dat alles goed ging komen. Hoe kon alles nou goed komen? Die kater zat te ratelen dat ze hem zich moest herinnerde maar hij was een wildvreemde voor haar. Zij wist wel dat het goed ging komen, als die kater Quietwind weg ging ja. Gefrustreerd staarde ze naar Quietwind. Wat moest ze met die kater? Ze kende hem niet en ze moest hem herinneren? Hoe in hemelsnaam. Waar moest die kater haar van herinneren? Kittentijd misschien, of via haar broer. Ongemakkelijk hield ze Leopardstrike en Quietwind strak in de gaten. Iets wat niet goed samenging dus liet ze haar haren omhoog rijsen. Haar ogen ontmoette die van Quietwind. Ze waren koud, koud als ijs. Bevroren maar daar onder speelde zich van alles af. Hopelijk was het niet te zien.
'Weg,' siste ze, 'ik ken geen Quietwind. Ik ken alleen Leopard en hij is mijn broer. Stop met dat smeken want het helpt toch niks.' Ze snoof en dribbelde naar haar broer. Ze keek een keer venijnige maar met een spoort verdriet om haar schouder en liep een hoekje in om te liggen.

Die kater bezorgde haar koppijn..

[Woeh ik ben weer bij xD Sorry voor de late reactie ;3]

Er was geen herkenning in haar ogen te bekennen, hij was een wildvreemde in haar ogen. Haar houding liet doorschemeren dat ze gefrustreerd was. Gefrustreerd omdat ze het niet wist, of omdat hij haar irriteerde? O, was het maar de eerste optie! Hij wou dit alles niet, dat zou hij niet aankunnen. Dit was erger dan in zijn nachtmerries… Vele malen erger. Het deed pijn, verscheurde hem vanbinnen. Wat was er aan de hand; het was toch niet mogelijk dat ze hem niet meer kende. Na alles. Nee, dat kon toch niet? Of was dit wat Starclan wou? Wou Starclan werkelijk dat hij alleen was, op deze wereld. Dat kon toch niet?
De kater had iets wanhopigs. Probeerde ze hem wel te herkennen? Hij wist het niet. Maar het deed pijn, zo’n vreselijke pijn. En hij wou gewoon dat hij zou stoppen. Hij wou weg hier, van deze plek. Hij kon haar niet onder ogen komen, niet nu ze… Zo was. Haar ogen… Hoe ze ermee naar hem keek; het deed pijn. Er was geen herkenning in, niet eens een pretlichtje; die hij dan zou kunnen herkennen. Er was niets. Enkel frustratie. Waarom… Waarom kon dit niet stoppen? Was het niet gewoon een erge nachtmerrie?... Nee, want dan moest hij wel erg levendig zijn. Het was geen nachtmerrie, het was de harde werkelijkheid.

Zijn gehele vacht prikkelde toen ze zijn blik vastgreep met haar ijsblauwe ogen, ze stonden kil en koud. Hij hield zijn adem in, kon niet anders. Haar woorden echoden in zijn kop, keer op keer. Zelfs door elkaar. Zorgden voor hoofdpijn. En pijn in zijn borstkas. Het voelde alsof ze zijn hart eruit had getrokken, het voor zijn ogen kapot had gescheurd met haar klauwen. En hem aankeek… Met die kille ijsblauwe ogen.
Met grote troebele ogen keek hij toe hoe ze naar haar broer liep. Hij was gebroken, niet instaat nog iets te doen. Hij hapte één keer naar adem, stopte met hem in te houden. Het had geen zin meer. Het leek alsof er iets in hem was gebroken, iets was geknapt. Een of andere mentale snaar, die kapot was gesprongen. Hij wou tegen haar schreeuwen, haar tegen de grond duwen en haar dwingen in haar geheugen te graven. Hij wou haar smeken, smeken hem te herkennen. Maar hij deed niets, bleef gewoon staan. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, schudde toen zwakjes zijn hoofd. ‘Oké,’ bracht hij met een trillende miauw naar buiten. Hij wierp een blik op Leopardstrike, maar die zou zijn handen nu vol hebben met zijn zusje om zich nog bezig te houden met het feit dat er überhaupt nog iemand anders in zijn den was. ‘Ik ga weg, laat je met rust.’ Hij wierp zelfs geen blik meer op haar witte gestalte, kon dat niet over zijn hart krijgen. Hij draaide zich om, liep met een hangend hoofd de den uit. Hij wist niet meer hoe hij zich moest voelen, wat er nou precies was gebeurd. Hij wòù het niet weten. Het zou hem toch alleen maar verder breken vanbinnen, iedere keer als hij er maar aandacht.

* Quietwind is het topicje uit (À)
Op naar de volgende >D