{SPT} Newleaf thunder

Een raar gevoel bekroop haar toen ze het likje aan Lurkingpaw had gegeven. Dit was niet iets wat ze normaal altijd deed, dit deed ze eigenlijk bij niemand. Ja, haar vader en moeder kregen likjes van haar, maar dat ze dat aan een kater gaf was anders. Het verwarde haar, maar gaf haar ook een fijn gevoel, al helemaal toen ze de verraste, misschien wat verlegen reactie van Lurkingpaw opmerkte.
Hierna volgde Roughpaw Lurkingpaw de beschutting biedende hol uit. De zon scheen fel tussen de verdwijnende onweerswolken door. Misschien konden ze nog een stukje wandelen, samen. "Wil je nu nog iets doen?" Vroeg Lurkingpaw. Roughpaw glimlachte, "We kunnen nog wel een stukje door het territorium heen trekken," stelde ze voor. Ze wou nog niet terug, maar wel buiten zijn, genieten van hun samen zijn.

De grijsbruine kattin lachte even naar haar en hij knipperde rustig met zijn bladgroene ogen. Hij vond haar lach mooi... Maar anders mooi dan dat hij andere dingen mooi vond, het was raar om te beschrijven, ookal kon hij het zich zo voor zich halen als hij het in gedachten moest houden. "We kunnen nog wel een stukje door het territorium heen trekken," zei ze. Hierbij knikte de gevlekte kater even naar de gesptreepte kat. Hij knikte kort. "Is goed," vervolgde hij terwijl hij even zijn mondhoeken in toog moest houden. Nee, het voelde nog steeds raar... Ookal was het bij haar eigenlijk nog steeds dat tikkeltje natuurlijk... Naja... Het was raar...

Roughpaw had in haar leven nog geen Greenleaf mee gemaakt, maar kreeg het idee bij zijn bladgroene ogen dat die gelijk waren aan een mooie, warme Greanleaf. Zijn ogen waren diep groen, zo groen dat je het er warm van kreeg, dat je het gevoel van Greanleafse tintelingen in je buik kreeg. Dat gevoel had de bruin-cyperse poes nu met haar wilde vachtje. Ze bleef staren in zijn ogen, wat maakte dat ze niet hoorde wat Lurkingpaw zei. Ze keek hem gewoon aan, ze staarde naar hem, helemaal in gedachten over hem verzonken. Ze zag zijn lippen wel bewegen, maar voelde er geen besef bij dat hij iets had gezegd.

Het was opeens een stilte geworden waarbij de kattin naar hem staarde met haar prachtige ijsblauwe ogen. Hij vond ze gewoon... Wonderbaarlijk. Ze waren van alle ogen die hij al had gezien degene die eigenlijk... Het meeste spraken, het was raar uit te leggen. Hij hield echter na enkele tellen zijn kopje lichtjes schuin en waagde even zijn neusje tegen haar schouder te duwen, lichtjes. "Alles ok?" zei hij kort terwijl hij zijn groene ogen op haar liet rusten. Aangezien ze opeens zo was stilgevallen maakte hij zich... Zorgen?

Ze bleef hem aanstaren, zijn mooie diep blad groene ogen. Zijn ogen die greenleaf uitstraalde, warmte en frisheid. Deze uitstraling was haar nooit eerder zo opgemerkt. Normaal waren zie niet zo sprankelend en greenleaf-achtig. Nu wel en dat gaf haar een warm gevoel. Plots gingen zijn ogen uit haar zicht en tikte hij haar aan met zijn snoetje tegen haar schouder. "Alles ok?" Roughpaw schudde verdwaasd met haar kop, als of ze net een klap tegen haar kop had gehad. Toen kwam het besef ook nog eens dat ze stom had staan staren. "Wow! Ehm, ja! Hé, kijk daar!" Zei ze ongemakkelijk. Wat 'daar' precies was, wist ze niet, maar ze rende er gewoon naar toe.

Even schudde de gestreepte apprentice haar kop, licht verbaasd. Hij knipperde even rustig met zijn groene ogen en bleef haar aankijken. Het bezorgde gevoel... Gevoel... Uhm... ja, dat, was raar... "Wow! Ehm, ja! Hé, kijk daar!" zei ze opeens en ze rende naar voren. Hij keek haar kort, licht verward na. Zijn ogen lichtjes open gekomen van de schok bij dat gevoel. Bij dat rare... Rare... Gevoel... Hij schudde licht zijn kop en trippelde achter haar aan. "Wat heb je gezien?" vroeg hij aan de kattin. Hij speurde het gebied zelf af met zijn ogen, zoekend naar wat zij had gezien.

Lurkingpaw was haar achterna gekomen toen Roughpaw voor een moment van afleiding had gezorgd. Ja, wat had ze nou gezien? Dat wist ze niet, of nog beter, ze had niks gezien. "Ehm.. Het is al weg.. het was een vogel, zo'n Vlaamse gaai. Het zijn mooie vogels en ik heb er nog nooit één gevangen, vandaar," ratelde ze, wetend dat Lurkingpaw allang had opgemerkt, waarschijnlijk, dat ze gewoon aan het ratelen was. Ze was gewoon verlegen en voelde zich verliefd, ja wist zij veel hoe ze dáár mee om moest gaan.

Even keek hij kort rond, alsof hij het zelf ook had willen zien, maar hij vond niks. "Ehm.. Het is al weg.. het was een vogel, zo'n Vlaamse gaai. Het zijn mooie vogels en ik heb er nog nooit één gevangen, vandaar," zei ze. Het was duidelijk Lurkie die reageerde, want hij merkte het ratelen niet zo zeer op. Hij kon die dingen niet goed in zich opnemen... Het was iets raar... Hij haalde even diep adem en keek schuin op naar de hemel. Toen hij opeens iets herinnerde. "Ik moet terug naar het kamp," zei hij opeens op zijn neutrale toon... Hij zuchtte even. "Ik moet nog mijn apprentice taken doen..." murmelde hij. "En anders komt Tallshadow me halen," hij snoof even. Mafkees. "Ik zie je wel vanavond in de den," zei hij vervolgens waarna hij even zijn neusje tegen haar pels aanbracht, kort, alsof hij zich wilde verontschuldigen. Toen begon ie te lopen... Tja, voor de gestreepte oelewapper kwam.

Jeetje, Roughpaw kon zichzelf wel honderd keer voor haar kop slaan. Waarom sloeg haar romantische mood ineens zo om? Ze vond Lurkingpaw leuk, maar wist bij Starclan niet hoe ze daar mee om moest gaan. "Ik moet terug naar het kamp," zei Lurkingpaw plots. Zie je wel? Ze had het voor vandaag verpest. "Oh.." murmelde ze, met een scheef glimlachje. "Ik moet nog mijn apprentice taken doen..." vervolgde Lurkingpaw, waarna hij vertelde dat anders Tallshadow hem kwam halen. "Ik zie je wel vanavond in de den," vervolgde Lurkingpaw, waarna hij toch zijn neusje tegen haar pels aan drukte. Nee, misschien was dit wel echt en wou hij niet gewoon van haar af. "Ik loop wel met je mee, terug naar het kamp," reageerde ze met een glimlach.

OOC: Topic uit.