{SPT} Newleaf thunder

Roughpaw bevond zich midden in het territorium van Shadowclan, terwijl regen druppels als bakstenen naar beneden vielen. Op dit moment voelde het koud aan, als of newleaf nu al weer voorbij was. Ze sloeg haar oren in haar nek terwijl ze opzoek ging naar een schuilplek, echter kon ze deze niet vinden. Als of het nog niet erg genoeg was hoorde ze ook al harde donderslagen in de lucht.

{OPEN}

Met snelle passen rende hij verder. Deze regen was echt irritant echt serieus. Hij gromde kort, waarbij zijn tanden glinsterde in het zwakke licht. Toen er echter een donderslag hoorbaar was, dook hij weg om tussen de bomen te schieten. Al snel spotte hij een soort van boom waar wortels wat uit de grond kwamen... het leek best op een hol. Hij wilde er naar induiken toen hij opeens een bekend gezicht zag. Hij twijfelde geen moment en rende met grote passen naar haar toe. "Rough! Deze kant op!" Riep hij kort waarna hij zich snel omdraaide en in het hol dook. Man... Wat een rotweer was dit... echt... Hij keek even kort naar de wortels van de boom en ging toen zitten met een zucht waarna hij even kort zichzelf begon te likken, proberend de natte uit zijn vacht te krijgen.

Geïrriteerd door de donderklappen probeerde ze een plek te zoeken waar ze kon schuilen. Haar ogen waren al niet optimaal en door deze regen zag ze al eigenlijk helemaal niks. Ze kneep haar ogen dicht en bleef staan waar ze stond. De donderslagen zorgde er voor dat ze niks hoorde en aan haar geur zintuig had ze ook niks omdat de regen alle geuren weg wasten. Haar hoor, geur en voel zintuigen waren zo overprikkeld dat ze de draait kwijt was. Een kreet verliet haar bek. Lurkingpaw was plots naast haar opgedoken. "Rough! Deze kant op!" Klonk zijn stem kort. Ze bleef enkele seconden staan en kwam toen in actie om achter hem aan te komen. Ze volgde Lurkingpaw een soort hol in van de wortels van een boom. "Pff... dankje," miauwde ze waarna ze haar vacht uit schudde, trillend van de overprikkeling.

Al snel volgde zijn goede vriendin hem en even keek hij kort op. "Pff... dankje," zei ze. Hij voelde echter iets in hem opborrelen toen hij haar zag trillen... Het was niet normaal, dat wist hij. Katten trilden als ze het koud hadden, kans op ziekte... En ook andere dingen. Kort staakte hij het likken van zijn ogen vacht... Een zeker bezorgdheid in zijn ijzige ogen. Hij wist niet echt waar dit vandaan kwam, maar omdat hij haar zo zag... Het raakte hem... Diep vanbinnen. "Hoe lang stond je daar al?" zei hij terwijl hij even wat dichter kwam om haar wat te onderzoeken, hij wist immers niks over haar 'handicap'.

Ze trilde terwijl ze daar stond. Alles was zo duidelijk te horen, voelen en reuken, maar ook totaal weer niet. Het was verwarrend en irritant. De donderslagen maakte het daar niet beter op en het feit dat ze het koud had. "Hoe lang stond je daar al?" Vroeg Lurkingpaw plots. Roughpaw draaide haar kop naar hem toe en schudde naar ruige vachtje uit. "Niet heel lang. Lang genoeg om bijna te verdrinken in deze hondenweer," miauwde Roughpaw misschien een beetje geïrriteerd omdat ze haar focus zo moeilijk leggen kon. Ze schudde wild met haar kopje en sloot haar oven even. Starclan; haar hoofd bonkte als een gek en het was niet fijn. De reden dat ze zo trilde kwam echter niet door de kou.

Ze trilde en dit zorgde voor een soort van... Bezorgdheid... In zich... Hij wist niet hoe hij het moest uitleggen... Deze gevoelens, die hij zo haatte... Zorgde voor iets, zalig... Maar nu niet, nu was het een mengeling van angst en woede... Hij kon het niet anders uitdrukken. Moest hij zich erdoor geleid voelen? Of juist rustig blijven en gewoon blijven zoals hij is... Hij zuchtte even zachtjes en keek haar aan, een straaltje van emotie werd zichtbaar in zijn ogen. "Niet heel lang. Lang genoeg om bijna te verdrinken in deze hondenweer," Hij leunde wat naar voren en uiteindelijk kwam hij wat dichter om even zijn warme pels tegen haar koude te drukken. "Hier voelt dit wat warmer aan?" Hij was immers minder nat dan zij.

Ze zag iets, nee, ze voelde iets aan Lurkingpaw wat ze niet eerder had gevoeld. Omdat haar zicht juist zo slecht was, was ze beter in het voelen van de energieën om de ander heen. Wat normaal heel moeilijk te ontcijferen was bij Lurkingpaw, was nu minder moeilijk. Was hij bezorgd? Ze wist dat Lurkingpaw en zij best goed met elkaar konden en zelfs best gehecht waren aan elkaar. Beste vrienden.
Lurkingpaw kwam dichter naar Roughpaw toe, en drukte zijn vacht tegen te hare. Het was lief. Maar Roughpaw voelde zich er ongemakkelijk onder, maar ook weer niet. Het was niet zo zeer dat ze het koud had, maar het kalmeerde haar overprikkeling zeker. "Hier voelt dit wat warmer aan?" Vroeg Lurkingpaw. Roughpaw zweeg kort, maar glimlachte vervolgens voorzichtig. Starclan, dit was nou ook weer een totaal niet typische Roughpaw houding. Maar goed, het zij zo. "Dankjewel," murmelde ze, terwijl ze hard bezig was naar een oplossing om deze ongemak weg te drijven, maar voor een keer voelde humor zo misplaatst.

Ze glimlachte kort naar hem en dat verwarmde hem kort, maar hij probeerde het te negeren, zoals altijd. Maar ze stopte echter niet met trillen... Er was meer en dat maakte hem... Zorgen... het was raar om zich zo te voelen. Ze was de eerste die dit gevoel bij hem opwekte en ze wist niet goed hoe het kwam. Nog geen moon of drie terug had hij haar pijn gedaan in de den van Shrewstar en nu maakte hij zich zorgen om haar... wat was hij een raar beest zeg... "Dankjewel," zei ze zachtjes. "Graag gedaan," zei hij zachtjes terug waarna hij even naar buiten keek. "Weet jij waar de donder vandaan komt, Rough?" zei hij vervolgens, proberend haar gedachten wat op gang te laten gaan, hopend dat ze niet moest denken aan dit toch... Uhm... Awkward momentje.

Ja, het ongemak bleef nog en het cyperse poesje kon helemaal niet op een oplossing komen. Wel voelde ze zich al weer beter en was ze minder overprikkeld. De donderslagen klonken nog steeds te luid in haar oren en ze werd daar niet blij van. Maar hier, in dit holletje bij Lurkingpaw was alles al een stuk minder heftig. "Weet jij waar de donder vandaan komt, Rough?" Doorbrak Lurkingpaw de stilte der ongemak. "Ik heb geen idee... Zal het met Starclan te maken hebben?" Dacht ze hardop na als antwoord op de vraag van Lurkingpaw. "Hoe dan ook, ik vind dit hartstikke vervelend," bromde ze vervolgens waarbij ze haar neus op trok.

"Ik heb geen idee... Zal het met Starclan te maken hebben?" zei de mooie tabby naast hem. Even keek hij naar haar, ook half in gedachten verzonken. "Ik denk het wel..." zei hij zachtjes, zijn blik terug leggend op de buitenwereld. "Hoe dan ook, ik vind dit hartstikke vervelend," Hij keek even schuin naar haar en knipperde even kort. "Als het buiten niet zo was, zou je het dan ook nog vervelend vinden?" doelend op hun aanrakingen. En toen uit het niks... Gebeurde het. Een piepklein lachje verscheen op zijn lippen. "Want ik vind het best fijn zo,"

Dit pokke weer vond ze echt super vervelend. Dat ze zo boj haar beste vriend zat vond ze echter niet heel erg. Toch verwarde dit haar wel. Ze vond het fijn met Lurkingpaw, maar waarom ging ze zich dan zo... raar voelen? "Als het buiten niet zo was, zou je het dan ook nog vervelend vinden?" Vroeg Lurkingpaw plots. Roughpaw keek hem aan met een schuine blik. Doordat de overprikkeling minder was geworden, kon ze zich ook weer beter focussen op haar zicht. "Want ik vind het best fijn zo," plakte hij er met een glimlachje, die haar niet ontging, er achteraan. Ze glimlachte ook, een beetje ongemakkelijk, maar wel menend. "Ja... Best fijn zo..." murmelde ze zacht. "Met of zonder onweer," zei ze toen, waarop ze besefte dat het in ieder geval gestopt was met regenen en het onweer ook verder weg was. Af en toe hoorde je nog een knaller.

OOC: Cuteness overload <3

Ze glimlachte naar hem en de lach op zijn gezicht werd een beetje groter. Het voelde raar om het toe te laten... Maar nu kon hij zichzelf niet in bedwang houden. Hij had dit gevoel zo vaak gehad bij haar en nu was het moment het toe te laten. Niet langer emotieloos te zijn... Voor nu. Voor hij het terug zou opsluiten in een doosje. "Ja... Best fijn zo..." Hij lachte even zachtjes bij die woorden, omdat het hem een fijn en warm gevoel gaf. "Met of zonder onweer," zei ze er nog achter. "Je hebt geen idee hoe gelukkig ik word van die woorden," zei hij, zachtjes grinnikend. Wat deed hij toch? Hij werd zo anders door haar... Het maakte haar vast bang... Hij was eng... Maar nu niet, hij zou zijn twijfels niet de overhand laten nemen en neeg zijn kopje over haar waarna hij kort zijn neusje tegen haar oor duwde. "Ik heb dit nooit gezegd maar..." Hij haalde even trillend adem. "Bij jou... Voel ik me echt... Tot leven komen... Ik voel me zo anders bij je..." Hij trok even zijn kop terug. "Het verward me zo vaak," vervolgde hij zachtjes. "Maar erg vind ik het niet..." fluisterde hij zachtjes. "Helemaal niet,"

*fangirling in the background*

Het voelde veilig en kalmerend tegen Lurkingpaw aan. Het deed haar goed, al bracht het ook een ander, raar en onbekend gevoel waar Roughpaw niks mee aan wist. Dát gevoel probeerde ze weg te drukken en zo in volledige ontspanning te gaan. Ze vond het fijn en gaf dit aan bij de zwart-witte kater. "Je hebt geen idee hoe gelukkig ik word van die woorden," klonk Lurkingpaw's stem daarop. Ze was dit niet van hem gewenst, deze openheid over gevoel en uiting ervan. Ze reageerde met een luid spinnend geluid, gezien ze verder geen reactie wist te geven met woorden. Haar luid gespin sloeg een keer over toen ze zijn neus tegen haar oor voelde, het liet haar glimlachen. "Ik heb dit nooit gezegd maar..." Ze voelde en hoorde zijn trillende ademhaling. Was hij nerveus? Wat was dit? "Bij jou... Voel ik me echt... Tot leven komen... Ik voel me zo anders bij je..." Ze keek hem aan, wat nu nauwelijks moeite koste gezien hij zo dichtbij was. "Hmm? Dat maakt me blij," miauwde ze zacht, lief. "Het verward me zo vaak," vervolgde hij zachtjes. "Maar erg vind ik het niet..." fluisterde hij zachtjes. "Helemaal niet," eindigde hij. Roughpaw snorde en gaf een kopje. "Dat doet me goed, Lurking," zei ze met een lachje. "Ik voel me ook helemaal compleet bij jou. Je bent ook écht belangrijk voor me," snorde ze, het ongemak verdwenen wat plaats had genomen voor stralende vrolijkheid. Ze wierp een blik naar buiten en zag dat het licht was. Het verschil tussen duister en licht was makkelijk te onderscheiden. "De zon schijnt weer," snorde ze waarbij ze hem een kopje gaf.

Het maakte haar blij en dat maakte op zijn beurt... Het rare gevoel blijheid ook bij hem vrij. Het was iets vrij raars als je er zo over dacht. Hij snapte het niet goed... Maar nu stelde hij er geen vragen bij. Haar gesnor klonk als muziek in zijn oren en voor het eerste was hij niet geïrriteerd door de zachte trillingen die zich door de lucht verplaatsten. Hij ergerde zich vaak aan snorrende katten... maar aan haar gesnor niet. Een zacht kopje liet een kort lachje op zijn lippen gaan. "Dat doet me goed, Lurking," zei ze. Hij sloot zijn ogen en snorde ook kort, zijn kop zachtjes duwend tegen de hare. "Ik voel me ook helemaal compleet bij jou. Je bent ook écht belangrijk voor me," Hij opende zijn ogen en lachte kort even, dat klonk zo fijn om te horen. Even was hij bang geweest... Bang dat het niet wederzijds was. Hij was meer een persoon van zekerheid en dat gaf ze ook. Dat vond hij fijn. Zij was perfect voor hem en hij probeerde naar haar perfectie te streven, als dat kon, tenminste. "De zon schijnt weer," Hij keek op en staarde even kort naar buiten. Hij zag de straaltjes van de geelachtige zon binnenvallen en zuchtte even zachtjes. "Ze schijnt bijna net zo mooi als jouw lach," zei hij zacht grinnikend terwijl hij even kort zijn kopje tegen haar duwde. "Ik vind het zo fijn... Dat ik mezelf bij jou kan zijn," zei hij zachtjes. De waarheid was het mooist, het ergst en het best. ♥

Het was ook raar als je nooit iets voelde en het ineens wel gebeurde. Dat kon ze helemaal begrijpen. En Lurkingpaw, hem kende ze al haar hele leven, hij was haar hele leven altijd wel iets voor haar geweest. Eerst de kater waar ze een soort hekel aan had, maar ook weer intresse in had. Daardoor was deze vriendschap ook ontstaan en wat het nu was? Sowieso meer dan vriendschap, maar bekend was het nog niet en voor nu was het wel goed zo. Roughpaw merkte op dat de zon weer scheen en liet dit merken. "Ze schijnt bijna net zo mooi als jouw lach," klonk de zacht grinnikende stem van Lurkingpaw. "Ach, hou op, gekkerd!" Lachte ze waarbij ze hem een por geef. Ze bleef even lachen. "Ik vind je echt leuk, zo," miauwde ze toen oprecht met een stralende lach. Roughpaw lachte wel vaker, dat was één van haar kenmerken, maar dit was anders, bij Lurkingpaw. "Ik vind het zo fijn... Dat ik mezelf bij jou kan zijn," zei de zwart-witte kater. "Ik vind je leuk wanneer jij jezelf bent, super leuk," snorde ze waarna ze een kopje gaf en naar buiten keek. Ze wou nog lang niet terug naar het kamp, het was veel te fijn zo.

"Ach, hou op, gekkerd!" Por. Hij grinnikte even zachtjes en sloot zijn ogen kort waarna hij even kort een van zijn grasgroene ogen opende en haar zo bewonderde wanneer een tweede open werd gedaan en hij haar aankeek. "Ik vind je echt leuk, zo," zei ze kort en hij keek haar aan met een klein lachje. Het voelde raar als je je hele leven geen emotie toeliet en nu wel... Het zou wel tijdelijk zijn... Dat wel... Maar bij haar mocht hij, hij mocht van haar, mocht van zichzelf en hij voelde zich zo goed hierbij. "Ik vind je leuk wanneer jij jezelf bent, super leuk," Hij grijnsde even naar haar. "Fijn dat je die Lurk leuk vind," zei hij kort. "Want het komt door jou dat hij hier nu is," vervolgde hij met een klein lachje waarna hij zijn kopje tegen haar duwde en zachtjes snorde.

"Fijn dat je die Lurk leuk vind," miauwde de zwart-witte kater. Roughpaw lachte. "Natuurlijk, ik vind jou helemaal leuk, elke Lurking die jij bent," miauwde ze. "Want het komt door jou dat hij hier nu is," vervolgde de knappe kater."Zolang je maar ook echt Lurking bent en niet ineens een Dark of een Apple," miauwde ze met een speels grijnsje. Ze ontving een kopje van Lurkingpaw en nam deze aan waarbij ze haar kopje langs de zijne streek. Ze lachte en keek naar buiten, het licht werd wat feller, maar niet zo fel dat het zonhoog was. Nee, het voelde ook later, de zon was waarschijnlijk al bezig met zijn weg naar beneden. "Zullen onze nesten vanaf nu naast elkaar liggen?" Vroeg ze vervolgens, nadat ze de moed er voor gepakt had.

"Natuurlijk, ik vind jou helemaal leuk, elke Lurking die jij bent," zei ze en hij lachte kort naar haar. Dat vond hij fijn. Iemand die al zijn kanten goed vond, fijn vond en zij had ze allemaal al meegemaakt en doorstaan. Al van kleins af aan waren ze bij elkaar, hun band was eerst slecht en nu zo... Anders. Een band kon zo snel en veel veranderen, maar erg vond hij het niet. "Zolang je maar ook echt Lurking bent en niet ineens een Dark of een Apple," Nadat ze dit had gezegd moest hij kort grinniken. Even liet hij zijn kopje langs de hare haan. "Zullen onze nesten vanaf nu naast elkaar liggen?" Hij keek lichtjes op en keek haar kort aan. De lichtinval zorgde ervoor dat ze er nog mooier uitzag. "Ja, natuurlijk," zei hij vervolgens met een lachje. Toen keek hij kort naar buiten en al snel zag hij wat regendruppels van eerder naar beneden vallen door een korte windvlaag. Maar die raakte hen niet, want ze zaten nog steeds onder de wortels, samen, knus, tesamen. "Maar ik wil nu nog niet weg gaan," snorde hij vervolgens waarna hij zijn kopje tegen de harte drukte. "Want het is net zo fijn..." vervolgde hij al fluisterend.

Roughpaw keek met een warme glimlach naar Lurkingpaw toen ze had gevraagd of hun nesten vanaf nu naast elkaar zouden liggen. Ze was gek op Lurkingpaw en hij deed iets met haar wat haar helemaal warm maakte. Nog steeds vond ze dat een raar gevoel. Hij was altijd haar beste vriend geweest en nu was het ineens meer. Het was nog niet hardop uitgesproken, toch voelde het wel al zo. "Ja, natuurlijk," was zijn antwoord. Haar glimlach werd breder. "Leuk!" Snorde ze hem een snel, kort en voorzichtig likje langs zijn wang gevend. "Maar ik wil nu nog niet weg gaan," vervolgde Lurkingpaw en zei dat hij het nu namelijk zo fijn vond. Ze knikte instemmend. "Ik wil ook nog niet terug, maar we kunnen nog wel naar buiten, nu de zon weer schijnt," miauwde ze met een grijns waarbij ze hem een zacht duwtje gaf.

Ze glimlachte wat breder en ook hij leek eventjes kort aangestoken te zijn door haar lach. Zijn kleine lachje groeide wat. Ergens voelde het zo raar, maar toch zo goed... Ah... Laat het goed zijn. Hij wilde dit. Voor een keer wilde hij dit echt. "Leuk!" zei ze. Wat volgde, verraste hem wééral. Ze zat vol met verassing, deze kat... En ze was nu een stukje meer van hem. Dat was iets dat hem het meest van al verraste. Een likje, teder en zo zacht, werd aan zijn kopje gegeven en als een kat rood kon aanlopen, had hij dat gedaan. Na enkele tellen even sprakeloos naar haar te kijken, ontstond er opeens een liefelijk gesnor uit de achterkant van zijn keel. Het rees op en werd zachter en warmer terwijl hij liefkozend zijn kopje tegen de hare duwde. "Ik wil ook nog niet terug, maar we kunnen nog wel naar buiten, nu de zon weer schijnt," Vervolgde de poes waarbij Lurkie een duwtje kreeg. Hij zuchtte even al lachend en kwam overeind waarna hij voorzichtig de denachtige plek uitsprong en even kort rondkeek. Opeens wipten zijn oortjes kort toen hij iets besefte en even werd zijn gezicht vlak, wetend dat hij dit niet mocht verklappen aan Rough. Het zou een leuke verassing kunnen zijn. "Wil je nu nog iets doen?" zei hij, waarna hij zich naar de tabby omdraaide en haar met een zachte blik aankeek.