{SPT} Newleaf thunder

"Ach, hou op, gekkerd!" Por. Hij grinnikte even zachtjes en sloot zijn ogen kort waarna hij even kort een van zijn grasgroene ogen opende en haar zo bewonderde wanneer een tweede open werd gedaan en hij haar aankeek. "Ik vind je echt leuk, zo," zei ze kort en hij keek haar aan met een klein lachje. Het voelde raar als je je hele leven geen emotie toeliet en nu wel... Het zou wel tijdelijk zijn... Dat wel... Maar bij haar mocht hij, hij mocht van haar, mocht van zichzelf en hij voelde zich zo goed hierbij. "Ik vind je leuk wanneer jij jezelf bent, super leuk," Hij grijnsde even naar haar. "Fijn dat je die Lurk leuk vind," zei hij kort. "Want het komt door jou dat hij hier nu is," vervolgde hij met een klein lachje waarna hij zijn kopje tegen haar duwde en zachtjes snorde.

"Fijn dat je die Lurk leuk vind," miauwde de zwart-witte kater. Roughpaw lachte. "Natuurlijk, ik vind jou helemaal leuk, elke Lurking die jij bent," miauwde ze. "Want het komt door jou dat hij hier nu is," vervolgde de knappe kater."Zolang je maar ook echt Lurking bent en niet ineens een Dark of een Apple," miauwde ze met een speels grijnsje. Ze ontving een kopje van Lurkingpaw en nam deze aan waarbij ze haar kopje langs de zijne streek. Ze lachte en keek naar buiten, het licht werd wat feller, maar niet zo fel dat het zonhoog was. Nee, het voelde ook later, de zon was waarschijnlijk al bezig met zijn weg naar beneden. "Zullen onze nesten vanaf nu naast elkaar liggen?" Vroeg ze vervolgens, nadat ze de moed er voor gepakt had.

"Natuurlijk, ik vind jou helemaal leuk, elke Lurking die jij bent," zei ze en hij lachte kort naar haar. Dat vond hij fijn. Iemand die al zijn kanten goed vond, fijn vond en zij had ze allemaal al meegemaakt en doorstaan. Al van kleins af aan waren ze bij elkaar, hun band was eerst slecht en nu zo... Anders. Een band kon zo snel en veel veranderen, maar erg vond hij het niet. "Zolang je maar ook echt Lurking bent en niet ineens een Dark of een Apple," Nadat ze dit had gezegd moest hij kort grinniken. Even liet hij zijn kopje langs de hare haan. "Zullen onze nesten vanaf nu naast elkaar liggen?" Hij keek lichtjes op en keek haar kort aan. De lichtinval zorgde ervoor dat ze er nog mooier uitzag. "Ja, natuurlijk," zei hij vervolgens met een lachje. Toen keek hij kort naar buiten en al snel zag hij wat regendruppels van eerder naar beneden vallen door een korte windvlaag. Maar die raakte hen niet, want ze zaten nog steeds onder de wortels, samen, knus, tesamen. "Maar ik wil nu nog niet weg gaan," snorde hij vervolgens waarna hij zijn kopje tegen de harte drukte. "Want het is net zo fijn..." vervolgde hij al fluisterend.

Roughpaw keek met een warme glimlach naar Lurkingpaw toen ze had gevraagd of hun nesten vanaf nu naast elkaar zouden liggen. Ze was gek op Lurkingpaw en hij deed iets met haar wat haar helemaal warm maakte. Nog steeds vond ze dat een raar gevoel. Hij was altijd haar beste vriend geweest en nu was het ineens meer. Het was nog niet hardop uitgesproken, toch voelde het wel al zo. "Ja, natuurlijk," was zijn antwoord. Haar glimlach werd breder. "Leuk!" Snorde ze hem een snel, kort en voorzichtig likje langs zijn wang gevend. "Maar ik wil nu nog niet weg gaan," vervolgde Lurkingpaw en zei dat hij het nu namelijk zo fijn vond. Ze knikte instemmend. "Ik wil ook nog niet terug, maar we kunnen nog wel naar buiten, nu de zon weer schijnt," miauwde ze met een grijns waarbij ze hem een zacht duwtje gaf.

Ze glimlachte wat breder en ook hij leek eventjes kort aangestoken te zijn door haar lach. Zijn kleine lachje groeide wat. Ergens voelde het zo raar, maar toch zo goed... Ah... Laat het goed zijn. Hij wilde dit. Voor een keer wilde hij dit echt. "Leuk!" zei ze. Wat volgde, verraste hem wééral. Ze zat vol met verassing, deze kat... En ze was nu een stukje meer van hem. Dat was iets dat hem het meest van al verraste. Een likje, teder en zo zacht, werd aan zijn kopje gegeven en als een kat rood kon aanlopen, had hij dat gedaan. Na enkele tellen even sprakeloos naar haar te kijken, ontstond er opeens een liefelijk gesnor uit de achterkant van zijn keel. Het rees op en werd zachter en warmer terwijl hij liefkozend zijn kopje tegen de hare duwde. "Ik wil ook nog niet terug, maar we kunnen nog wel naar buiten, nu de zon weer schijnt," Vervolgde de poes waarbij Lurkie een duwtje kreeg. Hij zuchtte even al lachend en kwam overeind waarna hij voorzichtig de denachtige plek uitsprong en even kort rondkeek. Opeens wipten zijn oortjes kort toen hij iets besefte en even werd zijn gezicht vlak, wetend dat hij dit niet mocht verklappen aan Rough. Het zou een leuke verassing kunnen zijn. "Wil je nu nog iets doen?" zei hij, waarna hij zich naar de tabby omdraaide en haar met een zachte blik aankeek.

Een raar gevoel bekroop haar toen ze het likje aan Lurkingpaw had gegeven. Dit was niet iets wat ze normaal altijd deed, dit deed ze eigenlijk bij niemand. Ja, haar vader en moeder kregen likjes van haar, maar dat ze dat aan een kater gaf was anders. Het verwarde haar, maar gaf haar ook een fijn gevoel, al helemaal toen ze de verraste, misschien wat verlegen reactie van Lurkingpaw opmerkte.
Hierna volgde Roughpaw Lurkingpaw de beschutting biedende hol uit. De zon scheen fel tussen de verdwijnende onweerswolken door. Misschien konden ze nog een stukje wandelen, samen. "Wil je nu nog iets doen?" Vroeg Lurkingpaw. Roughpaw glimlachte, "We kunnen nog wel een stukje door het territorium heen trekken," stelde ze voor. Ze wou nog niet terug, maar wel buiten zijn, genieten van hun samen zijn.

De grijsbruine kattin lachte even naar haar en hij knipperde rustig met zijn bladgroene ogen. Hij vond haar lach mooi... Maar anders mooi dan dat hij andere dingen mooi vond, het was raar om te beschrijven, ookal kon hij het zich zo voor zich halen als hij het in gedachten moest houden. "We kunnen nog wel een stukje door het territorium heen trekken," zei ze. Hierbij knikte de gevlekte kater even naar de gesptreepte kat. Hij knikte kort. "Is goed," vervolgde hij terwijl hij even zijn mondhoeken in toog moest houden. Nee, het voelde nog steeds raar... Ookal was het bij haar eigenlijk nog steeds dat tikkeltje natuurlijk... Naja... Het was raar...

Roughpaw had in haar leven nog geen Greenleaf mee gemaakt, maar kreeg het idee bij zijn bladgroene ogen dat die gelijk waren aan een mooie, warme Greanleaf. Zijn ogen waren diep groen, zo groen dat je het er warm van kreeg, dat je het gevoel van Greanleafse tintelingen in je buik kreeg. Dat gevoel had de bruin-cyperse poes nu met haar wilde vachtje. Ze bleef staren in zijn ogen, wat maakte dat ze niet hoorde wat Lurkingpaw zei. Ze keek hem gewoon aan, ze staarde naar hem, helemaal in gedachten over hem verzonken. Ze zag zijn lippen wel bewegen, maar voelde er geen besef bij dat hij iets had gezegd.

Het was opeens een stilte geworden waarbij de kattin naar hem staarde met haar prachtige ijsblauwe ogen. Hij vond ze gewoon... Wonderbaarlijk. Ze waren van alle ogen die hij al had gezien degene die eigenlijk... Het meeste spraken, het was raar uit te leggen. Hij hield echter na enkele tellen zijn kopje lichtjes schuin en waagde even zijn neusje tegen haar schouder te duwen, lichtjes. "Alles ok?" zei hij kort terwijl hij zijn groene ogen op haar liet rusten. Aangezien ze opeens zo was stilgevallen maakte hij zich... Zorgen?

Ze bleef hem aanstaren, zijn mooie diep blad groene ogen. Zijn ogen die greenleaf uitstraalde, warmte en frisheid. Deze uitstraling was haar nooit eerder zo opgemerkt. Normaal waren zie niet zo sprankelend en greenleaf-achtig. Nu wel en dat gaf haar een warm gevoel. Plots gingen zijn ogen uit haar zicht en tikte hij haar aan met zijn snoetje tegen haar schouder. "Alles ok?" Roughpaw schudde verdwaasd met haar kop, als of ze net een klap tegen haar kop had gehad. Toen kwam het besef ook nog eens dat ze stom had staan staren. "Wow! Ehm, ja! Hé, kijk daar!" Zei ze ongemakkelijk. Wat 'daar' precies was, wist ze niet, maar ze rende er gewoon naar toe.

Even schudde de gestreepte apprentice haar kop, licht verbaasd. Hij knipperde even rustig met zijn groene ogen en bleef haar aankijken. Het bezorgde gevoel... Gevoel... Uhm... ja, dat, was raar... "Wow! Ehm, ja! Hé, kijk daar!" zei ze opeens en ze rende naar voren. Hij keek haar kort, licht verward na. Zijn ogen lichtjes open gekomen van de schok bij dat gevoel. Bij dat rare... Rare... Gevoel... Hij schudde licht zijn kop en trippelde achter haar aan. "Wat heb je gezien?" vroeg hij aan de kattin. Hij speurde het gebied zelf af met zijn ogen, zoekend naar wat zij had gezien.

Lurkingpaw was haar achterna gekomen toen Roughpaw voor een moment van afleiding had gezorgd. Ja, wat had ze nou gezien? Dat wist ze niet, of nog beter, ze had niks gezien. "Ehm.. Het is al weg.. het was een vogel, zo'n Vlaamse gaai. Het zijn mooie vogels en ik heb er nog nooit één gevangen, vandaar," ratelde ze, wetend dat Lurkingpaw allang had opgemerkt, waarschijnlijk, dat ze gewoon aan het ratelen was. Ze was gewoon verlegen en voelde zich verliefd, ja wist zij veel hoe ze dáár mee om moest gaan.

Even keek hij kort rond, alsof hij het zelf ook had willen zien, maar hij vond niks. "Ehm.. Het is al weg.. het was een vogel, zo'n Vlaamse gaai. Het zijn mooie vogels en ik heb er nog nooit één gevangen, vandaar," zei ze. Het was duidelijk Lurkie die reageerde, want hij merkte het ratelen niet zo zeer op. Hij kon die dingen niet goed in zich opnemen... Het was iets raar... Hij haalde even diep adem en keek schuin op naar de hemel. Toen hij opeens iets herinnerde. "Ik moet terug naar het kamp," zei hij opeens op zijn neutrale toon... Hij zuchtte even. "Ik moet nog mijn apprentice taken doen..." murmelde hij. "En anders komt Tallshadow me halen," hij snoof even. Mafkees. "Ik zie je wel vanavond in de den," zei hij vervolgens waarna hij even zijn neusje tegen haar pels aanbracht, kort, alsof hij zich wilde verontschuldigen. Toen begon ie te lopen... Tja, voor de gestreepte oelewapper kwam.

Jeetje, Roughpaw kon zichzelf wel honderd keer voor haar kop slaan. Waarom sloeg haar romantische mood ineens zo om? Ze vond Lurkingpaw leuk, maar wist bij Starclan niet hoe ze daar mee om moest gaan. "Ik moet terug naar het kamp," zei Lurkingpaw plots. Zie je wel? Ze had het voor vandaag verpest. "Oh.." murmelde ze, met een scheef glimlachje. "Ik moet nog mijn apprentice taken doen..." vervolgde Lurkingpaw, waarna hij vertelde dat anders Tallshadow hem kwam halen. "Ik zie je wel vanavond in de den," vervolgde Lurkingpaw, waarna hij toch zijn neusje tegen haar pels aan drukte. Nee, misschien was dit wel echt en wou hij niet gewoon van haar af. "Ik loop wel met je mee, terug naar het kamp," reageerde ze met een glimlach.

OOC: Topic uit.