Why do I always end up alone? (Sharpsoul)

Haar poten droegen haar ongemerkt naar de oude, verbrande boom. Tranen trokken een spoor over haar wangen, maar voor deze ene keer liet ze het begaan. De kleine poes was vervuld van verdriet terwijl ze doelloos het territorium door rende. Hopend zichzelf te verliezen in de wind die haar vacht streelde. Maar niets leek te helpen.
Uiteindelijk stopte de poes bij de oude boom die nog lichtelijk naar verbrand rook. Ze vond een verstopt plekje en liet zichzelf in een zakken. Ze snikte zachtjes, niet wetend wat ze nu moest doen. Als haar zusje, Dappledpaw, er toe instaat was om de Shadowclan en haar te verlaten, zonder iets te zeggen, waar was de rest van haar familie dan wel niet toe in staat? Waar waren iedereen die ze kende wel niet toe in staat? Alles leek zo onzeker. Plotseling zag ze niet meer een strak blauwe lucht, maar alleen nog maar het kleine wolkje ergens in de verte.

Voor nu even alleen Sharpsoul <'3

Why do I always end up alone? (Sharpsoul) Airos22

Sharpsoul was vandaag het kamp uit gegaan om een gewone wandeling te maken. Hij had al gejaagd en zijn andere taken volbracht dus een ontspannende wandeling zat er wel in. Echter kreeg de zwart-witte kater al snel een slecht gevoel in zijn buik. Er ging iets gebeuren, hij wist echter niet wat. Toch bleef de kater gewoon verder lopen, iets slechts kon je namelijk niet ontwijken het ging gewoon gebeuren dus waarom er he veel over na denken? Eerst leek alles oke te gaan, tot een bepaald geluid zijn oren bereikte. Het was geen prooi, das of iets van die soort. Nee, het was het geluid van iemand die aan het huilen was. Snel volgde de kater het geluid, opzoek naar de oorzaak. En wat hij tegenkwam was iets dat hij had gehoopt niet te zien. Eerst zag hij gewoon een verbrande boomstam maar toen hij er in keek zag hij ene klein poesje. Hij herkende haar direct, het was Airpaw. De zus van zijn eigen apprentice en een kat die nog maar net zelf een apprentice was geworden. " Hey, gaat het een beetje?" vroeg de grote kater voorzichtig terwijl hij zelf in de boomstam kroop. Hij had geluk dat de boomstam niet ge klein was, al moest hij wel op zijn buik kruipen en kon jij niet gewoon staan zoals de Apprentice kon.

Why do I always end up alone? (Sharpsoul) 333d3jk

Why do I always end up alone? (Sharpsoul) 25guzco

Nu ze alleen was liet ze haar emoties de gang gaan, niet langer meer in staat haar tranen tegen te houden. Normaal gezien had ze dat nooit gedaan, sinds ze het een teken van zwakte vond. Maar nu kon ze er niets meer aan doen, misschien wilde ze er ook niets aan doen. Het was soms goed om jezelf even te verliezen.
Echter bleek de poes niet alleen te zijn. De pootstappen van een andere kat klonken en Airpaw kroop dieper weg in de boomstam, hopend dat de kat gewoon door zou lopen. Ze wilde niet dat iemand haar zo zag. Helaas kwamen de pootstappen toch dichterbij en uiteindelijk werd een zwart-witte kop zichtbaar. De grijze poes verstopte haar kop achter haar poten en beet verwoed op haar lip, in de hoop haar tranen te stoppen. Ze herkende de kater, het was namelijk Sharpsoul; de mentor van Foxpaw. Ze wilde niet zwak lijken in zijn ogen. " Hey, gaat het een beetje?" werd haar gevraagd en de kater kwam voorzichtig naar binnen. "Het gaat prima"miauwde de poes met een dikke stem van de tranen. Ze was niet echt een goede leugenaar, het was wel duidelijk het alles behalve 'prima' met haar ging. Ze wilde het echter nog niet toegeven.

Hij zag hoe de kleine poes haar gezicht probeerde te verstoppen onder haar poten. Sharpsoul snapte ook waarom, niemand wou dat een ander hen zag huilen. En al zeker een apprentice die zich voelt alsof ze zich nog moet bewijzen. De kater wist echter dat het goed was om je emoties te tonen en dat je trots moet zijn op het feit dat je ze durft te tonen. Hij wist ook dat je sterk was wanneer je emoties durfde te tonen. Toch kropte de kater zelf zijn emoties altijd op tot hij het niet meer inhield. Weet je, het is niet erg om je gevoelens te tonen hoor. Huilen maakt je helemaal niet zwak, het maakt je zelf sterk. Begon de kater wat onzeker, hij wou de poes niet afschrikken door zijn woorden, hij wou juist helpen. Sharpsoul wist hoe het was om verdrietig te zijn en wist hoe praten erover kon helpen. Het had hem geholpen die ene keer dat hij er met zijn zus Strugglebug over praatte en ook die keer dat hij er met Thrushdive over praatte. En natuurlijk hielp het het meeste toen hij er met zijn moeder over praatte. "Weet je, het helpt als je erover praat." Vervolgde de kater, een beetje minder onzeker.

"Weet je, het is niet erg om je gevoelens te tonen hoor. Huilen maakt je helemaal niet zwak, het maakt je zelf sterk."zei de kater wat onzeker, maar vriendelijk. Air draaide zich nog verder weg, wanhopig proberend de tranen te stoppen. Het was zo verleidelijk om hem alles te vertellen, maar wat zou hij van haar denken? Wat zou hij van haar zusje denken? Want hoewel Airpaw het vreselijk vond wat haar zusje had gedaan, zag ze haar niet als een monster die moordde voor plezier. Nee, het was per slot van rekening haar zusje. Haar zus waar ze mee opgegroeid was, die ze iedere dag van haar leven had gezien. Ze kon toch niet voor haar ogen in een monster zijn veranderd?
"Weet je, het helpt als je erover praat." vervolgde de kater. Niet langer kon de poes het meer ophouden, ze draaide zich met natte ogen om naar de zwart-witte kat. "Ze is weg!"riep ze uit met een gebroken stem van de tranen. "M'n zusje, Dappledpaw, ze is weg"Ze keek weer weg. "Ze is naar de bloodclan" opnieuw verloor ze de controle over haar tranen, en ze slopen over haar wangen naar beneden. God, wat moest ze doen?

_{Stil zat de kater te wachten op wat ze zou doen. Sharpsoul had niet bepaald veel ervaring met het troosten van iemand. Toen de poes echter ineens alles eruit liet verschoot hij even, al toonde hij dit niet. Haar zusje was naar de Bloodclan was gegaan. De zwart-witte kater wist even niet wat hij ermee moest doen. Hij had hier al zeker geen ervaring mee. Even kroop de kater dichterbij om de kleine apprentice een troostende lik te geven over haar kopje. Ze had de steun zeker nodig. "ik weet zeker dat Dappledpaw haar eigen redenen ervoor heeft." Begon de kater voorzichtig. "Je bent zeker bang dat je haar moet zien als een moordlustige kat maar dat gaat je nooit lukken omdat ze je zus is he." het was meer een vaststelling dan ene vraag. De kater vervolgde al snel met spreken. "Weet je, je moet je zus zo helemaal niet zien. Wat ze ook doet, ze blijft je zus en niets kan dat veranderen. Niemand verwacht dat je haar zo ziet, en wie dat wel verwacht is gewoon idioot. Dappledkit is je familie, en wat dan ook familie blijft familie." Sharpsoul gaf haar even ene geruststellende glimlach. "Ik ga je wel vertellen, heel veel katten zullen gemeen over haar zijn wanneer ze erachter komen, veel zullen haar zelfs haten maar je moet je sterk houden, oke? Hoe dan ook, ik zal er de hele tijd voor je zijn."}

Ze luisterde maar half naar zijn woorden, het hielp om het tegen iemand te hebben gezegd maar aan de andere kant maakte het het ook officieel; haar zus was weg. Ze richtte haar ogen weer op en keek de kater weer in zijn blauwe ogen. "Ze mogen niet slecht over haar denken! Ze is mijn zus"Miauwde ze wat feller dan nodig was. "Niemand mag haar haten!"Ze verstopte haar kop in de zwart-witte vacht van Sharpsoul, hopend troost te vinden zijn aanwezigheid. "Waarom is ze weggegaan?"jammerde ze. Haar hoofd zat vol vragen die ze niet kon beantwoorden, hoe graag ze het ook wilde. Haar zusje had het zelf gezegd, ze zou katten vermoorden. Ik zal moeten moorden bij de Bloodclan, ik zal mensen moeten pijn doen.Dappledpaw haar woorden spookten nog steeds rond in het hoofd van de poes. Hoe kon ze? Dat was niet de vrolijke, zorgeloze Dappledpaw die ze kende. Er was niets meer van over; hoe kon ze ooit haar zusje bekijken als de vrolijke kitten die ze was, en niet als de moordenaar die ze nu is?

"Spijtig genoeg kan ik je niet beloven dat de anderen aardig zullen zijn wanneer ze erachter komen dat Dappledpaw weggegaan is. Maar ik kan je wel beloven dat ik er voor je ben wanneer ze jou er een moeilijke tijd over geven." De kater was nieuw in het hele troosten gedoe dus hoopte hij dat hij het maar goed deed. De kater deed gewoon wat zijn instincten hem ingaven. Sharpsoul voelde hoe de apprentice haar kop in zijn vacht probeerde te verstoppen, waarschijnlijk op zoek naar troost. De volgende vraag van de poes was echter moeilijker te beantwoorden dan haar eerdere vragen. Waarom? Waarom zou Dappledpaw weg zijn gegaan? Sharpsoul wist het niet. De kater kon zich niet eens voorstellen hoe het zou zijn om de Shadowclan te moeten verlaten, laat staan hoe en waarom iemand het op zijn eigen zou verlaten. Toch wist de kater dat hij iets moest zeggen. Even bleef hij stil, opzoek naar goede woorden. Toen de kater uiteindelijk antwoordde ws hij nog steeds niet zeker van zijn woorden maar ja, hij moest wel iets zeggen. "Ik weet niet waarom ze weg is gegaan, ik weet niet eens waarom iemand weg zou willen gaan. Wat ik wel weet is dat je zus er zeker een reden voor had."

"Spijtig genoeg kan ik je niet beloven dat de anderen aardig zullen zijn wanneer ze erachter komen dat Dappledpaw weggegaan is. Maar ik kan je wel beloven dat ik er voor je ben wanneer ze jou er een moeilijke tijd over geven." antwoordde de kater. Airpaw zuchtte trillend. Ze zou het niet laten gebeuren! Nee, wat er ook zou gebeuren, ze zou haar zusje blijven verdedigen. Daar was ze immers familie voor, toch?
Ze verstopte haar kop in de zwart witte vacht van Sharpsoul, het maakte haar niet meer uit hoeveel zwakte ze toonde, inmiddels wilde ze alleen nog maar troost vinden in zijn aanwezigheid, want ze zou niet weten waar ze het momenteel anders kon vinden.
Jammerend vroeg ze aan hem waarom Dappledpaw was weggegaan, daar leek hij in eerste stantie geen antwoord te geven. Dat was ook logisch, hij kende haar niet eens! "Ik weet niet waarom ze weg is gegaan, ik weet niet eens waarom iemand weg zou willen gaan. Wat ik wel weet is dat je zus er zeker een reden voor had."Ze maakte haar kop los van zijn vacht en keek wat beschaamd weg. "Ze wilde vrijheid." zei ze zachtjes. "Kennelijk was dat belangrijker dan hier zijn met katten die van haar houden."

" Er komt een tijd in het leven van een kat waar hij of zij hun eigen beslissingen maken. Soms nemen ze de makkelijke weg, zoals je zus. Ik ga niet zeggen dat wat ze deed goed was maar ze volgde haar hart en dat is belangrijk. Nou ben ik zeker dat ze niet weg is gegaan omdat ze niet van jullie houd. Sterker nog ik heb gezien hoe Dappledkit om jullie gaf, en ik ben zeker nog steeds geeft. Ze zal altijd van jullie houden hoe dan ook en dat mag je niet vergeten" Zei de zwart-witte kater geruststellend. "Nou kom mee, ik weet zeker dat een wandeling je beter gaat doen voelen." Zei de kater aanmoedigen waar na hij de holle boomstam uit kroop en buiten op haar wachtte. Toen de grijze tabby naast hem stond begon hij te wandelen. Maar hij maakte er zeker van dat zijn vacht tegen dat van de apprentice kwam in de vorm van steun.

-topic einde

Onderwerp: Re: Why do I always end up alone? (Sharpsoul)