Not normal

Dauntroses buik was nu echt irritant aan het doen. Heel de tijd dat irritante gerommel en soms alsof er een wild konijn in haar buik zat. Lopen hielp dus deed ze dat vaak. Nu ook, al leek haar conditie steeds achteruit te gaan. Ze bleef dan ook hijgend staan bij Burnt Sycamore. Het was best mooi hier, niet zo veel sneeuw en hier en daar groene grassprietjes die kwamen piepen. Ze ging zitten terwijl ze haar ademhaling tot rust probeerde brengen.

{+Sheepdog, anderen met toestemming}

De sneeuw bleef maar gestaag naar beneden vallen. De lichtblauwe ogen van de kater keken naar de witte vlokken. Wanneer ze ook op zouden houden het was veel te laat vond hij. Hij was nu al een paar dagen achtereen op jacht maar had nog geen geluk gehad. Hij naderde de Burnt Sycamore en stopt even. Rook hij nu prooi? Hij wist het niet zeker en opende zijn bek om te ruiken. Hij wist het nog altijd niet zeker maar liet zich toch in de sluiphouding zakken. Hij kroop naar voren en voelde de kou van de sneeuw optrekken door zijn vacht. Hetgeen wat hij had geroken was opeens weg toen hij zag dat een van zijn Clangenotes daar hijgend zat. "Alles goed?" miauwde hij vragend.

Het was best mooi hier, niet zo veel sneeuw en hier en daar groene grassprietjes die kwamen piepen. Ze ging zitten terwijl ze haar ademhaling tot rust probeerde brengen. Een kater kwam de struiken uit sluipen. Weer zo'n leuke weirdow als Tallshadow. Ze trok dan ook glimlachend haar wenkbrauwen op. De kater ging weer staan. "Alles goed?" Haar ademhaling werd weer rustiger. "Ja, ja. Ik heb gewoon een beetje conditie verlies." Ze grijnsde breed en sloeg haar staart rond haar pootjes. De laatste tijd leek het alsof haar staart gekrompen was, het werd veel moeilijker om die rond haar poten te leggen, of langs haar lichaam te wikkelen. Nieuwsgierig keek ze naar de kater. Hij leek heel erg op haar moeder en haar siblings. "Hoe gaat het met jouw?"

{Ze is zwanger xD, maar ze heeft het zelf niet door >3}

Benieuwd waarom de poes daar zat kwam hij een pootstap dichterbij. Zijn lichtblauwe ogen keken naar haar calico vacht die scherp afstak tegen de besneeuwde achtergrond waar ze zich beiden bevonden. Hij was er echter niet helemaal zeker van wat hij aan haar zag maar merkte wel een typische geur op. Zijn wenkbrauwen kropen verwonderd omhoog toen hij de poes weer aankeek in haar blauwe ogen. "Met mij gaat alles wel goed, ik heb alleen nog geen prooi gevangen" miauwde hij wat beschaamd. Zijn hele houding straalde daarop een beetje miserie uit. Hij knikte naar haar buik die dik was. Het kon niet dat ze zo veel prooi had gegeten dat ze zo dik was geworden. Subtiel knipperde hij waarna hij sprak "Verwacht je kittens?" waarna hij snel zijn bek weer dichtklapte. Zoiets zou hij niet moeten vragen aan een poes. Zelfs een mousebrain kon zien dat ze drachtig was. Opgelaten keek hij dan maar naar een vogel die nieuwsgierig bij hen was neergestreken. Zijn blauwe ogen keken even kort naar de poes en daarna weer snel naar de vogel op de tak.

"Met mij gaat alles wel goed, ik heb alleen nog geen prooi gevangen" Ze glimlachte vriendelijk en tikte tegen zijn schouder. Zij had nu ook veel missers met prooien. "Verwacht je kittens?" Haar ogen werden groot. Wat? "Euh sorry?", mompelde ze een beetje aangedaan. Ze keek naar haar buik, ja ze was verdikt, maar niet zo erg voor kittens te verwachten. Daarbij was haar eetlust enorm toegenomen. Ze schudde een beetje beschaamd haar hoofd. "Ik heb de laatste tijd een enorme eetlust."

Zijn aandacht bleef op de vogel gevestigd totdat die weg vloog. De vriendelijke aanraking op zijn schouder deed hem ontdooien en hij keek de poes weer aan. "Sorry dat ik onbeschoft ben Dauntrose" miauwde hij terwijl hij ongemakkelijk heen en weer schoof. "Maar een enorme eetlust... Ik ken maar een paar andere katten in het Camp die hetzelfde hebben. En zij, zij verwachten kits" miauwde hij terwijl hij voor de zekerheid een pootstap terug zette. Hij wist niet hoe ze erop zou reageren. Misschien werd ze ongelooflijk boos, of werd ze met stomheid geslagen. Beide waren mogelijk en andere dingen ook nog. Hij fronste echter kort nu hij weer in de blauwe ogen van de poes keek. Ze kwamen hem zo bekend voor..

Daarbij was haar eetlust enorm toegenomen. Ze schudde een beetje beschaamd haar hoofd. "Ik heb de laatste tijd een enorme eetlust." De kater leek een beetje te ontdooien. "Sorry dat ik onbeschoft ben Dauntrose" miauwde hij terwijl hij ongemakkelijk heen en weer schoof. Ze wiebelde al even ongemakkelijk met haar oren. "Maar een enorme eetlust... Ik ken maar een paar andere katten in het Camp die hetzelfde hebben. En zij, zij verwachten kits" Ze keek eventjes naar haar witte pootjes, stomverbaasd, maar daarna glimlachte ze toch. Ze keek naar de kater die haar bekend voorkwam. "Ehm... dankje zeker." Ze moesten van Ravenheart zijn... maar eigenlijk wist ze het nog niet heel zeker. Ze zou het voor nu nog even stilhouden tot ze het zeker wist. Ze kneep haar ogen tot spleetjes... waar kende ze hem toch van? "Je komt me bekend voor eigenlijk..."

Dauntrose herhaalde dat ze gewoon een grote eetlust had. Hij trok even met zijn oren terwijl hij haar aan bleef kijken. Ze nam het tamelijk rustig op zijn woorden. Blij dat ze niet ontploft was in woede liet hij een zucht over zijn lippen gaan. Het bedankje kwam er wat stroef uit maar ze zei het wel. Ze was zich dus niet bewust geweest van het feit dat ze kittens verwachtte? Hij snorde geamuseerd en grijnsde toen kwajongensachtig. "Jij komt mij ook bekend voor. Vooral je ogen, ze lijken op die van Beatlemess" stamelde hij en knipperde met zijn eigen blauwe ogen. Voorzichtig deed hij weer een pootstap naar voren en raakte Dauntrose's neus aan. Een zachte bries waaide door het Shadowclan gebied en nam een aantal sneeuwvlokken met zich mee die in zijn gezicht werden geblazen. Kort niesde de kater vanwege de plotselinge kou in zijn gezicht.

Ze kneep haar ogen tot spleetjes... waar kende ze hem toch van? "Je komt me bekend voor eigenlijk..." Hij snorde en grijnsde dan. Dauntrose grijnsde nu ook. "Jij komt mij ook bekend voor. Vooral je ogen, ze lijken op die van Beatlemess" Het drong ietsje te traag door want Sheepdog raakte al haar neusje aan. Ze wankelde achteruit en keek een beetje verdwaasd en afstandelijk tegelijk. "B-Beatle... Beatlemess?" Haar stem was zachter en je kon horen dat ze niet zo'n goede relatie had gehad met haar.

{Sorry voor dat in het AOT xx}

De aanraking voelde alsof er elektriciteit over zijn gehele lichaam schoot. Voorzichtig maakte hij zijn neus los van die van Dauntrose die een zenuwinzinking leek te krijgen. De blauwe ogen van de kater stonden nu bezorgd terwijl hij Dauntrose aan bleef kijken. "Beatlemess ja. Dauntrose, ben je er zeker van dat het goed gaat?" zei hij zacht. Hij tikte haar zacht mijn zijn rosse staart op haar schouder om haar te kalmeren. De stem waarmee ze had gesproken was zacht geweest. Ongeloof kwam nog het meest in de buurt van haar stemgeluid. "Mijn vader was Wolfhowl" zei hij rustig en keek haar zijdelings aan.


{Geeft niet }

Het drong ietsje te traag door want Sheepdog raakte al haar neusje aan. Ze wankelde achteruit en keek een beetje verdwaasd en afstandelijk tegelijk. "B-Beatle... Beatlemess?" Haar stem was zachter en je kon horen dat ze niet zo'n goede relatie had gehad met haar. Zijn blauwe ogen stonden bezorgd. "Beatlemess ja. Dauntrose, ben je er zeker van dat het goed gaat?" Hij tikte met zijn staart tegen haar schouder. Ze trilde zachtjes, kende hij Beatlemess? Haar moeder? Het monster? "Mijn vader was Wolfhowl" Een zin flitste door haar hoofd: "Mam, waarom heet ik Howlkit?" "Omdat ik iemand ken die Wolfhowl heet." Ze schudde haar kopje. "Beatlemess was mijn moeder. Ze is samen met mijn vader en broer om het leven gekomen op het Thunderpath." Ze miste haar moeder zeker niet, nee ze zou zelfs durven zeggen dat ze ze haat.

{ oef }

Dauntrose sprak weinig lovend over Beatlemess en hij wist zelf precies waarom. Ze was nu niet echt het fijne lieve moedertype geweest maar hij had melk bij haar mogen drinken. Alleen was toen van de ene op de andere dag weggegaan. Dat was iets wat hij nog altijd niet snapte. Waar was de poes die zijn moeder was naartoe gegaan. Andere Queens hadden de zorg voor hem op zich genomen. ...Ze is samen met mijn vader en broer om het leven gekomen op het Thunderpath sprak Dauntrose. Het voelde of alle lucht uit zijn longen geslagen werd. "Is... is ze dood?" sprak hij met grote ogen. "Dat kan niet, Wolfhowl heeft me ervan verzekerd dat ze nog leeft. Want..." hij zweeg even. "Ze is mijn moeder" verzuchtte hij. Langzaam welden er tranen in zijn ogen op. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren. Betekende dat.. Betekende dat dat Dauntrose zijn halfzus was dan?

"Is... is ze dood?" sprak hij met grote ogen. Dauntrose moest moeite doen om de tranen in te houden, van woede... "Dat kan niet, Wolfhowl heeft me ervan verzekerd dat ze nog leeft. Want..." hij zweeg even. Ze was nieuwsgierig en boos tegelijk. Wolfhowl, of wie hij ook was had het recht niet... "Ze is mijn moeder" Haar ogen werden nu groot. Ze zag tranen in de zijne. Haar staartpuntje raakte zijn schouder aan. De tranen liepen nu over haar wangen. "I-Ik kan geen sorry zeggen.  W-want ik haatte haar. Behalve... de littekens op mijn neus, in mijn nek, wang en bil zijn de rest van Beatle. Ze mishandelde mij en mijn broertje, behalve mijn zusje. Mijn vader F-Flowdark bracht mijn zusje in veiligheid en toen nam... nam zei ons mee naar het Thunderpath." Ze liet haar staart zakken en probeerde diep adem te halen. "Ze probeerde ons te vermoorden Sheepdog... dat is gedeeltelijk gelukt. Alleen Wag... en ik hebben het overleefd..." Ze draaide haar oortjes weg, maar bleef recht in de ogen van haar half-broer kijken. Nee, ze was niet het soort poes dat voor alles wegkeek. "Mijn vader kwam toen terug van het Thunderterritorium waar mijn zusje nu zit... hij zag ons en..."

Hij voelde zich nog altijd wat uit het veld geslagen terwijl hij Dauntrose aan bleef kijken. Stukje bij beetje kreeg hij uitleg over wat Dauntrose allemaal had meegemaakt met Beatlemess. "I-Ik kan geen sorry zeggen.  W-want ik haatte haar. Behalve... de littekens op mijn neus, in mijn nek, wang en bil zijn de rest van Beatle. Ze mishandelde mij en mijn broertje, behalve mijn zusje. Mijn vader F-Flowdark bracht mijn zusje in veiligheid en toen nam... nam zei ons mee naar het Thunderpath." Zijn blauwe ogen waren gevuld met pijn terwijl hij luisterde. Ze was dus echt zijn halfzus. Hij bleef een hele poos stil voor zich uit kijken. "Ik was zelf nog niet eens een week oud toen ze weg was. Zomaar opeens. Andere Queens hebben de zorg voor mij op zich genomen.'' zei hij op zachte toon. De pijn in zijn ogen bleef daar staan. Hij wist niet zeker of hij nu moest vertellen over zijn zus Wolfrush. Hij schoof wat met de gedachte in zijn hoofd maar besloot het uiteindelijk te zeggen. "Dauntrose? Ik ben niet je enige halfbroer. Ik heb nog een zus, haar naam is Wolfrush. Leeft Flowdark nog?" zei hij met een trillende stem. Zijn zus leek kwa uiterlijk totaal niet op hem maar hij had het altijd goed met haar kunnen vinden. Moest hij dit nieuws nu ook aan haar over gaan brengen? Hij schudde langzaam zijn kop terwijl hij Dauntrose aan bleef kijken.

"Ik was zelf nog niet eens een week oud toen ze weg was. Zomaar opeens. Andere Queens hebben de zorg voor mij op zich genomen.'' Ze knikte en keek naar haar pootjes. "Dauntrose? Ik ben niet je enige halfbroer. Ik heb nog een zus, haar naam is Wolfrush. Leeft Flowdark nog?" Ze keek eventjes naar hem. Ze keek verward, maar niet kwaad. Een kleine zucht verliet haar mond terwijl ze op hem afliep. Haar fluff vermengde zich met zijn vacht toen ze zich tegen hem aan drukte. "Nee.", miauwde ze hees.

Zwijgend bleef hij naast zijn halfzus zitten. Starend naar de sneeuw die nog altijd omlaag kwam. Slechts enkele uren geleden had hij geen van dit alles geweten en nu.. Nu was zijn hele wereld ondersteboven. Hij leunde tegen Dauntrose aan waar hij nu steun bij vond. Het was gewoon te vreemd. Hij had ineens een zus en een broer erbij gekregen. En voor Dauntrose gold hetzelfde. Ze haalde steun uit elkaar terwijl ze daar zo zaten. Hij haalde nog een keer diep adem om nog een vraag aan haar te stellen. "Wat is er met Flowdark gebeurd dan?" vroeg hij haar met altijd nog pijn in zijn stem.

Ze stonden een tijdje tegen elkaar geleund. Gewoon steun zoekend. Sheepdog haalde diep adem. Ze wist dat er nog een vraag zou komen en ze wist ook welke. "Wat is er met Flowdark gebeurd dan?" Dauntrose groef haar kop in zijn nekvacht. Ze was niet een poes die veel huilde en om kleine dingetjes. Maar nu deed ze dat dus wel. "Hij zag ons op het Thunderpath en wilde ons redden. Hij kon mij nog wegduwen en toen... toen kwam het monster.", dat laatste was amper verstaanbaar. Ze had zichzelf zo gehaat toen.

Zwijgend keek hij Dauntrose aan. Monsters waren het ergste wat een kat kon overkomen. Hij leunde nog een poosje tegen Dauntrose aan terwijl hij helemaal stil viel. Hij kon geen enkel woord meer uitbrengen waarna hij haar aankeek. "Wagkit leeft nog steeds?" miauwde hij voorzichtig. Hoewel ze net had gezegd van wel wist hij niet zeker of hij het goed had gehoord. Hij glimlachte wat onzeker en legde zijn kop tegen Dauntrose' schouder. Flowdark was dus overleden, Beatlemess ook en zijn vader Wolfhowl was zogoed als verdwenen. Maar nu.. nu had hij zijn halfzus gevonden. Wat had Starclan nu helemaal voor hem in petto?

Ze vond sad zijn echt niet leuk. Ze probeerde dan ook weer te glimlachen toen hij zijn kop op haar schouder legde. Al haar familie was verdwenen. Ja natuurlijk ze had Direkit, Blackpaw en Ravenheart, maar toch miste ze soms haar échte familie. En die stond daar nu, voor haar neus. "Wagkit leeft nog steeds?" Ze wilde net knikken toen een poes haar bruut omver duwde. Dauntrose kon zich nog overeind houden, maar was wel een stukje verder gekeild. ''Sheepy, ik wil je oor'', riep die. Ze fronste, wie was dan nu weer? ''Leuk, kleintjes''. Dauntrose fronste dieper. Was het dan zo duidelijk, want zij wist het niet zeker hoor. ''Sheep, ik ben de wolf en ik ga je opeten'' Wolf... Oké dit moest haar halfzus zijn Wolfrush ofzoiets. Het leek wel een kleine kitten. Dauntrose was ook speels natuurlijk, maar meer op een volwassene mannier. ''Wat deed je?'' Ze duwde met haar poot tegen de poes haar buik en schoof haar zo een stukje opzij. Ze zette zich naast haar halfzus. "We waren aan het praten over... mijn en jouw ouders."