Even prisoners should eat

"Nou, alle bewijzen leidden ernaar dat ik de poes vermoord had. Ik was degene die met haar heeft gevochten, al was zij degene die me aanviel maar dat kan je natuurlijk niet ruiken aan een dood lichaam, mijn geur en vacht zat overal over haar heen en ik was net zo toegetakeld als haar." De kattin ving een serieuze blik op van de kater, maar vertrok nog altijd geen spiertje in haar lichaam. Het ging dus echt om een moord, eentje waarbij de leader dus een kant had moeten kiezen als ze het zo hoorde. En de kant van Lionroar had ze dus niet gekozen. "Alles leidde naar mij toe. Nou ja, ik ben niet de vrolijkste, maar een moord plegen op een clangenoot? Nee." De kattin knikte een keertje, zelf had ze nog nooit gemoord, op prooi na dan. Gevochten? Ja. Gemoord? Nee. Ze wist heus wel waar de grenzen lagen, al moest ze toegeven dat als het er op aankwam ze niet bang was om haar nagels te gebruiken, maar dat zou wel het ShadowClan bloed zijn wat begon te vloeien op zo'n moment. "Mag ze rustten in StarClan.." mompelde de zwarte kattin enkel en keek toen weer naar de kater.

Er viel een stilte nadat hij zijn zegje had gedaan en de poes leek geen spier te vertrekken toen ze naar hem luisterde. Ze was duidelijk een dochter van innerghost, want op de momenten dat ze de poes had gezien, leek de zwarte kattin erg serieus te zijn. Net zoals de poes die nu in een gesprek met hem was. Haar volgende woorden lieten hem even verbaasd opkijken, waarna hij zachtjes knikte. "Ja," waren zijn woorden, al vroeg hij zich nog steeds af waarom ze kwaad op hem was geweest. Waarom ze geen teken had gegeven vanuit Starclan, want dit moest toch niet haar bedoeling zijn geweest? Stond Starclan dan echt niet aan zijn zijde? Hij nam nog een hap van de muis, maar door het verhaal leek zijn eetlust te zijn afgezwakt. "Ik vraag me af wanneer die windclan geur weggaat," mompelde hij nog even, want eerlijk gezegd was hij helemaal klaar met die clan.

"Ja," zei de kater nadat hij een keertje zachtjes had geknikt. Er viel weer een korte stilte waarbij Fawnstep over haar schouder keek, in het kamp was er vrijwel niemand die aandacht besteedde aan de medicine cat den, en er was ook niemand naar haar opzoek om een klusje uit te delen. Gelukkig maar. "Ik vraag me af wanneer die windclan geur weggaat," mompelde de kater vervolgens. Eventjes was de zwarte kattin stil. "Je moet het eruit wassen, dan gaat het sneller. Of het markeren met een andere geur." Haar ijsblauwe ogen bleven hangen op de kater en ze slikte een keertje.

De kater haalde zijn schouders op toen ze wat dingen suggereerde over hoe hij die geur weg kon krijgen. "Ik denk dat ik er nog wel even mee blijf zitten, totdat ik weer op mijn poten kan staan en weg mag hier." Kwam er uiteindelijk uit, terwijl hij zijn blauwe ogen weer op haar richtte. "Maar goed, we hebben het al de hele tijd over mij, dit begint een beetje op een verhoor te lijken." Het was de waarheid, ze was alleen maar vragen aan hem aan het stellen en hij beantwoorde ze maar. Alsof ze een nieuwsgierige kitten was. "Vertel eens wat over jezelf, als dat niet teveel gevraagd is. Het is niet dat ik er iets mee kan doen." Nee, want aan wie moest hij die informatie doorvertellen? Aan een andere rogue? Nee, dat zou weinig nut hebben.

"Ik denk dat ik er nog wel even mee blijf zitten, totdat ik weer op mijn poten kan staan en weg mag hier." De kattin knikte een keertje en hun blikken kruisten weer een keertje. Ze moest toegeven dat ze in het begin van dit gesprek lichtjes nerveus was geweest, maar dat was ondertussen wel minder geworden. Hij deed haar immers niks, en ze verwachtte niet dat hij dat zou gaan doen. "Maar goed, we hebben het al de hele tijd over mij, dit begint een beetje op een verhoor te lijken. Vertel eens wat over jezelf, als dat niet teveel gevraagd is. Het is niet dat ik er iets mee kan doen." De kattin kantelde haar kopje een heel klein beetje en glimlachte lichtjes. "Ligt eraan wat je wilt weten over mij," antwoordde ze simpeltjes, maar wel op een acceptabele vriendelijke toon. Om haar complete geschiedenis te vertellen leek haar ook weer zowat, en tevens was ze zo interessant ook weer niet.

De kater haalde zijn schouders op bij wat ze zei. Ach, hij zou het eigenlijk helemaal niet weten wat hij aan haar moest vragen. Zijn humeur speelde ook weer op en hij wierp zijn blik van haar af. "Ik zou het niet weten, heb je niks te vertellen over jezelf?" Hij keek haar even niet meer aan en sloot zijn ogen, geen zin meer hebbend om ze steeds geforceerd open te houden. Want ze vielen steeds dicht, de nachtmerries die hij de afgelopen dagen had gehad maakten hem iedere nacht in stilte weer wakker. Eenzaam en alleen. Zoals hij vanaf nu altijd zou zijn.

De kater haalde zijn schouders wat op en wendde zijn blik weer van haar af. "Ik zou het niet weten, heb je niks te vertellen over jezelf?" Hierna sloot de kater zijn ogen en de kattin wendde haar blik af. "Niet echt.." mompelde ze vervolgens en dacht na. "Ik ben een ex-Queen, moeder van vier dochtertjes, nu weer warrior.." zei ze en viel toen weer stil. Tsja, wat viel er nou weer over haar te vertellen? De meeste dingen die ze had gedaan in haar leven waren in het zwarte gedeelte van haar herinneringen gestopt. Je weet wel, het gedeelte waar je nooit meer aan wilde denken.

De poes vertelde wat over haarzelf, niet veel natuurlijk. Ze was een ex-queen wat hem deed opkijken. Als ze een ex-queen was, dan betekende dat dat haar kinderen al 6 manen of ouder waren en zo oud had hij haar eigenlijk niet ingeschat. Even glimlachte hij, waarna hij knikte. "Was je een.. jonge moeder?" Hij ging niks vragen over een partner, hij zag gewoon aan haar dat dit een gevoelig onderwerp was en zijn blik nog even over haar heen, waarna hij een gaap over zijn mond rolde. Hij was moe. "Maar.. euhm, ik denk niet dat je moeder het op prijs stelt dat je zo lang met een gevangene praat, en ik moet uitrusten. Dus als je het niet erg vindt?" Het was een rustige suggestie, hij vond het fijn om even met iemand te praten die hem niet volledig leek te haten, maar daarnaast, de poes bleef een clangenoot van deze clan en vooral Shrewstar zou dit niet op prijs stellen. Die poes had een grote hekel aan hem.

De kater glimlachte even kort en knikte vervolgens naar haar. "Was je een.. jonge moeder?" vroeg hij haar. Eventjes was de kattin stil, en dacht kort na. "Redelijk.. Ik was net een paar manen warrior," zei ze wat opgelaten en haalde haar schouders toen op. De kittens waren nooit de bedoeling geweest, maar toch waren ze er gekomen. Nu was het niet zo dat ze niet blij was geweest met de kittens, in tegenstelling. Ze hadden haar stuk voor stuk door een moeilijke periode heen geholpen, en ze waren het mooiste waarvoor deze kattin tot nu toe had gezorgd in deze wereld. Ondertussen rolde er een gaap uit de mond van de kater. "Maar.. euhm, ik denk niet dat je moeder het op prijs stelt dat je zo lang met een gevangene praat, en ik moet uitrusten. Dus als je het niet erg vindt?" De kattin knikte stilletjes en stond op. "Je hebt gelijk, ik moet weer verder met mijn taken." Misschien kon ze Aurorapaw straks oppikken en haar meenemen om nog wat te jagen. Fawnstep schudde haar vacht snel uit en rekte haar pootjes kort, waarna ze zich omdraaide en nog een laatste blik op de kater wierp. "Dag, Lionroar. Veel beterschap." Een kleine glimlach speelde rond haar lippen, waarna ze net zo stilletjes weer verscheen als ze gekomen was.

Het was zeker fijn geweest om met deze poes te spreken, ze bleek een aardige kattin te zijn en dat deed hem even goed. Na het humeur van Everstar en Shrewstar had hij dit zeker even nodig gehad, desondanks dat hij zelf niet bepaald de gemakkelijkste was om mee te praten, maar toen hij eenmaal op gang was werd hij veel vriendelijker tegen haar. Ze zei dat ze nog maar net een paar maanden warrior was geweest en stilletjes knikte hij. Waarna ze begreep dat ze maar eens moest gaan en opstond. Haar laatste woorden die ze tegen hem zei deden hem goed en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Bedankt," mompelde hij nog even, waarna hij toekeek hoe ze net zo stilletjes als hoe ze gekomen was weer verdween. Vervolgens legde hij zijn kop op zijn poten en sloot hij zijn ogen. Tijd om uit te rusten.

Onderwerp: Re: Even prisoners should eat