Even prisoners should eat

Onderwerp: Even prisoners should eat do 19 maa 2015 - 22:50

Fawnstep knikte naar een van de oudere warriors die haar zojuist de taak had gegeven om eten te brengen naar de zogenaamde 'gevangene' die ze sinds kort hadden. Hij lag in de medicine cat den omdat Acefray hem blijkbaar in de gaten wilde houden qua zijn wonden. Ergens vond ze het wel vreemd dat Shrewstar de ex-deputy van WindClan gevangen had genomen, maar goed. Hij was gewond en kon waarschijnlijk niet veel aanrichtten, plus ze kwam wel eens vaker in die den omdat Acefray haar hulp altijd wel fijn bleek te vinden. De zwarte kattin had een oude - gezien de warrior die prooi aangewezen had, blijkbaar wilde hij niet dat de kater een van hun verse prooien zou krijgen, wat ergens wel logisch was - muis tussen haar tandjes. Echt gezien had ze de kater nog niet, maar dat zou ze snel genoeg ondervinden. Binnen een paar tellen stond ze al voor de den van Acefray en drukte ze zichzelf naar binnen, wat gemakkelijk ging omdat de nacht zwarte kattin een slank figuur had. De pels van de lichtgekleurde kater viel haar al snel op, en omdat de geur van WindClan nog altijd wat om hem heen walmde nam ze maar aan dat dat Lionroar moest zijn. Op haar hoedde trippelde ze naar zijn plek in de den toe. "Eten," zei ze nadat ze de oude muis naast hem neer had gelegd en afwachtend toekeek.

{Lionroar first}

Het ligt dat door de den heen ging deed hem even knipperen toen een zwarte kattin haar weg naar binnen maakte. Ze leek veel op de deputy, Innerghost, die hij al enkele keren had gezien toen hij nog steeds tot Windclan toebehoorde. Even fronste hij, maar toen hij de muis in haar bek zag, begreep hij al waarvoor ze hier was. Hij moest natuurlijk ook eten, al was zijn eetlust niet bepaald heel groot door de kruiden die hem werden toegediend door de fluffbal en daarnaast, hij kreeg toch alleen maar de oudere afdankertjes van de clan. "Eten," De woorden bevielen hem al helemaal niet en wantrouwend wiebelde hij wat met zijn oren, waarna hij haar een humeurige blik toewierp. "Ook een goedendag." Gromde hij haar toe, waarna hij de muis diev oor hem werd neergelegd met zijn niet gewonde poot wegschoof. "En nee bedankt, ik heb geen honger." Zijn blauwe kijkers wierp hij van haar af, alsof hij hoopte dat ze meteen rechtsomkeer zou maken en hem met rust zou laten.

Als dank voor haar daad kreeg ze een wat humeurige blik van de kater. "Ook een goedendag." De toon van de kater was grommend en hij schoof de muis bij zich vandaan. "En nee bedankt, ik heb geen honger." De kater keek haar niet langer meer aan, maar de zwarte kattin bleef rustig staan. "Wees blij dat je tenminste nog iets van onze prooistapel krijgt in deze tijden," zei ze toen, doelend op het barre weer van de afgelopen paar maanden. "Als je het niet moet, geef je het maar aan Acefray straks." De medicine cat was tenslotte een grote eter en dat kleine muisje zou er nog wel ingaan. Vervolgens keek ze met haar blauwe kijkers kort de den door, en liet haar blik vervolgens weer rustten op de kater, Lionroar.

De kater keek op toen ze toch nog besloot haar mond open te trekken en iets tegen hem te zeggen. Het was duidelijk dat zijn gegrom haar niet goed was gevallen en even fronste hij. "Heeft Shadowclan het moeilijk dan?" Zei hij, alles behalve voorzichtig of subtiel. De kater schudde zachtjes met zijn hoofd en keek weer weg van de zwarte kattin. "Dus je geeft de oude prooi maar aan je medicine cat als ik het niet wil?" Hij grimaste even en keek naar de muis, het zachtjes weer naar zich toe trekkend. "Mhm, die kater wordt toch kwaad op me als ik niet eet. Is hij altijd zo gestrest?" Hij keek de poes weer aan. Ach, waarom ook niet een gesprek aangaan met haar. Hij zat hier toch vast, het was niet alsof hij even kon opstaan en een wandeling kon maken door het kamp.

"Heeft Shadowclan het moeilijk dan?" vroeg de kater vervolgens en schudde een keertje zachtjes met zijn kop, om vervolgens weer zijn ogen van haar af te wenden. Niks zeggen. Hij bleef een gevangene en waarschijnlijk zouden haar moeder en Shrewstar het niet bepaald op prijs stellen als ze zomaar informatie vrij ging geven. "Dus je geeft de oude prooi maar aan je medicine cat als ik het niet wil?" De zwarte kattin had nog altijd geen spier vertrokken en keek enkel naar de kater. "Iemand moet het eten, anders is het zonde van het leven dat je afgenomen hebt." Was haar simpele antwoord. Natuurlijk ging ze niet zeggen dat Acefray zowat alles at, dat zijn maag een soort bodemloze put was waar vele prooien al in waren verdwenen. Nee, ze mocht de medicine cat en ging niet over hem lopen roddelen tegen.. dit hier. "Mhm, die kater wordt toch kwaad op me als ik niet eet. Is hij altijd zo gestrest?" vroeg de kater haar toen doodleuk. Dit keer was het haar beurt om even kort te fronsen. "Ik kan begrijpen dat iemand gestrest wordt met jouw gezelschap, ja," zei ze en keek de kater toen droogjes aan. Ondertussen liet ze haar blik rond glijden, maar er was niemand hier. Een kort gesprekje kon geen kwaad.. toch? De kattin liet zich neerzakken en krulde haar pluizige, zwarte staart rond haar voorpootjes, blik nog altijd gericht op de kater. "Dus, zijn de geruchten waar dat je verbannen bent uit je eigen clan?" vroeg ze vervolgens, op een zelfde toontje als hij eerder had gedaan. Schaamteloos.

Haar woorden bereikten zijn oren wel, maar kwamen niet echt tot hem door. Het maakte hem dan ook echt vrij weinig uit wat ze het hem hier deden. Veel om voor te leven had hij toch niet meer. Zijn clanleader en beste vriendin had hem verbannen uit haar clan, zijn kinderen zou hij vast nooit meer tegenkomen en het leven van een rogue leiden leek hem nou niet bepaald een pleziertje. Hij was altijd gewend geweest om katten om hem heen te hebben, desondanks dat hij hun aanwezigheid de afgelopen paar manen niet op prijs had gesteld, was het wel fijn dat er anderen waren die hem zouden helpen als hij in de penarie was, anderen die er voor hem klaar zouden staan zoals hij dat voor hen deed. Dat alles had hij nu niet meer en zodra Shrewstar besloot hem weer vrij te laten stond hij er alleen voor. Dan moest hij alleen jagen, alleen zijn territorium en kamp verdedigen en zichzelf alleen verzorgen als hij ziek of gewond raakte. De kater wist niet hoe hij dat ging volhouden. Hij duwde zijn kaken straks opeen toen de poes begon over zijn verbanning. Geruchten. "Mijn verbanning is net zo waar als dat jij een zwarte vacht hebt." Zij hun humeurig, zijn blauwe ogen weer van haar afwerpend. Het was nog steeds een recente wond en het brak zijn kleine hartje iedere keer weer om erover te spreken. Everstar, ze zou er ooit voor boeten wat ze hem aan had gedaan. Ooit. Windclan was niet meer zijn vriend, het was zijn grootste vijand geworden.

Ze zag dat de kater zijn tanden op elkaar klemde en kantelde haar kopje een beetje. "Mijn verbanning is net zo waar als dat jij een zwarte vacht hebt." De geruchten waren dus waar, WindClan was zo miezerig dat ze hun bloedeigen deputy verbanden in dit soort tijden. De kater wendde zijn blik weer van haar af en leek wat te verzinken in zijn gedachten. Ergens vroeg ze zich af waarom Shrewstar hem eigenlijk gevangen genomen had. Met deze wonden had ze hem net zo goed achter kunnen laten in het bos, zo levenslustig zag de kater er namelijk toch niet meer uit. Maar Shrewstar had geen duister hart, net zoals haar moeder Innerghost. Ze hadden een puur hart, deden wat goed was voor de clan. Fawnstep was een tijdje stil geweest en keek naar de kater. Misschien was die verbanning niet bepaald een goed onderwerp om over te praten, dus besloot ze het te laten. "Hoe gaat het met je wonden?" vroeg ze vervolgens. Immers had Acefray haar wel het een en ander geleerd en wist ze ook wel aardig wat omdat haar zusje ooit medicine cat geweest was.

Hij bekeek de zwarte kattin vanuit zijn ooghoeken. Ze leek net zo goed diep verzonken te zijn in haar gedachten en hij vroeg zich af waar ze over na dacht. Vroeg ze zich af waarom hij verbannen was? Of had ze het wel verwacht? Hij wilde het graag weten, maar helaas kon een kat niet in de gedachtes van een ander kijken. Uiteindelijk trok hij de conclusie dat de poes geen verdere opmerkingen ging maken over zijn verbanning, wat hij ergens wel waardeerde. Hij gunde haar dan ook een minder humeurige blik toen ze begon over zijn wonden. "Ach, die zullen vast helen." Waren zijn woorden, hij was er nooit zo van om over zijn verwondingen te spreken. Desondanks dat hij waarschijnlijk op het randje had gestaan van om kiepen toen Acefray hem had gevonden, had hij het overleefd en hij had zo'n gevoel dat hij zou helen als Shrewstar zich niet bedacht en hem het kamp uitsmeet. "Bewegen gaat alleen heel moeizaam," besloot hij dan uiteindelijk maar te zeggen. Want zijn poot deed ontzettend pijn door de wonden die steeds open gingen als hij ermee bewoog. "Ik had alleen niet verwacht dat ik hier terecht zou komen. Als je snapt wat ik bedoel." Zijn blik stond nu strak op de zwarte poes en toch leek hij haar enigszins te wantrouwen. Ze bleef toch een Shadowclan kat en hoe dan ook, het zat in zijn bloed om die katten te wantrouwen.

"Ach, die zullen vast helen." De kater keek haar aan met een iet wat minder humeurige blik dan zonet, de switch van het gesprek was dus beter gevallen dan het eerdere onderwerp. "Bewegen gaat alleen heel moeizaam," zei hij na een korte stilte en de kattin liet haar blik kort over zijn lichaam gaan. Echt al te gezond zag hij er inderdaad niet uit. "Ik had alleen niet verwacht dat ik hier terecht zou komen. Als je snapt wat ik bedoel." Ze richtte haar blik terug op zijn kop en hun blikken kruisten. "Dat snap ik, ja," zei ze enkel en rekte haar rug eventjes kort uit. Zijn gestaar voelde niet prettig, maar wat kon hij haar hier midden in het kamp van een voor hem vijandige clan nou maken? De kater zou gek zijn als hij opeens iets uit zou halen, zeker omdat ze immers de dochter van de deputy was en haar moeder absoluut niet lief zou doen tegen deze kater als hij haar wat deed. Natuurlijk had ze zelf ook haar klauwen bij zich, net zoals elke ShadowClan kat. De stank van WindClan hing nu wel wat meer in het kamp, en ze hoopte dat hij deze snel genoeg zou verliezen. Alleen de borders die roken naar de constante geur van die konijnenvreters was voor haar wel genoeg. "Hoelang denk je hier nog te moeten blijven, dan?" vroeg ze lichtelijk geïnteresseerd aan de kater.

Ze zei dat ze hem begreep, maar hij bedacht zich dat ze het vast niet kon begrijpen. Niet dat hij het haar kwalijk nam, het was nou niet bepaald normaal dat een kat verbannen werd uit een clan en daarna als gevangene werd vastgehouden in een ander. Het was zelfs heel raar, want hij had het in zijn hele leven nog nooit gezien in Windclan en nu zat hij hier. Midden in het Shadowclan kamp en als er íets was wat hij ongemakkelijk vond dan was het dat wel. De vraag hoe lang hij dacht dat hij hier nog moest blijven kwam al snel en hij keek haar even nadenkend aan. Het was niet bepaald zijn eigen keuze namelijk. "Dat ligt geheel in de handen van Shrewstar, denk ik." Niet dat het hem veel uitmaakte. "Ik ben, en dan citeer ik, tenslotte een gevangene." Glimlachte hij haar toe, waarna hij zijn blik op de muis richtte en er een hap van nam. Desondanks dat het een deuk in zijn ego was, moest hij toch toegeven dat hij honger had.

De kater zette zijn nadenkende gezicht op en de kattin wachtte kalmpjes af. Natuurlijk was het niet aan hem om te bepalen wanneer hij wegging, maar wellicht had Shrewstar wel het een of ander met hem besproken over zijn vrijlating. Zou immers kunnen. "Dat ligt geheel in de handen van Shrewstar, denk ik. Ik ben, en dan citeer ik, tenslotte een gevangene." Hij glimlachte zowaar naar haar, waarna hij zijn ogen op de prooi richtte die ze voor hem mee had genomen en er een hap vanaf nam. "Nou ja, Acefray laat je voorlopig toch nog niet gaan met die wonden," zei de zwarte kattin en ze keek de den kort rond, waar nog altijd niemand te zien was. Buiten was er ook niemand die naar haar zocht, en iemand moest tenslotte op deze gevangene letten. "Ik ben trouwens Fawnstep." Ook al was hij een gevangene, haar naam doorgeven was toch niet zo'n big deal.

Hij knikte bij haar volgende woorden, al was hij daar zelf niet helemaal zeker over. De pluizige bal leek hem niet heel graag in zijn den te willen hebben en daarnaast was hij toch maar gewoon een grote last voor de shadowclan medicine cat. Die had wel iets beters te doen dan een clanverrader te verzorgen, niet waar? En zelfs als Acefray hem wilde blijven verzorgen tot hij weer op zijn eigen benen kon staan en voor zichzelf kon zorgen, zou Shrewstar altijd nog wel haar zin kunnen krijgen als ze hem eerder weg wilde hebben. Ze was tenslotte de clanleader, die kon alles. "Aangenaam" Zei hij, toen ze zichzelf voorstelde. "Ach, niet dat het me veel uit maakt wanneer ze me laten gaan." Zei hij, met een lichte ongeïnteresseerde toon in zijn stem. Het leven als een rogue was nou niet bepaald iets waar hij enthousiast over was.

"Aangenaam," zei de kater en ze knikte een keertje kort. "Ach, niet dat het me veel uit maakt wanneer ze me laten gaan." Het toontje in zijn stem was weer anders dit keer, eerder ongeïnteresseerd. De zwarte kattin haalde haar schouders op, erg veel verstand van dat hele gedoe tussen de hoge rangen had ze toch niet bepaald. Ze was immers maar een simpele warrior, ex-queen en niet bepaald heel populair in de clan. Niet dat dat iets uitmaakte, ze hoefde niet bepaald geliefd te worden door de hele clan. Zoals het nu was, was het best voor haar. De kattin keek weer naar Lionroar. "Ik zou het waarschijnlijk geen dag volhouden als rogue," zei ze nadenkend en keek naar de kater. Well, enorm krachtig zag ze er namelijk niet uit en als ze een vijandige kat tegen zou komen stond ze in haar eentje niet zo sterk. Logica dus.

De kater snoof zacht toen ze zei dat ze het vast geen dag zou volhouden als rogue. "Zo erg zal het vast niet zijn." Zei hij duidelijk, waarna hij zijn blik weer op haar richtte. "Het overleven gaat me wel lukken, maar het is dat nutteloze gevoel waar ik niet tegen kan. Straks ben ik alleen en hoef ik alleen maar voor mezelf te zorgen, mijn eigen voedsel te vangen en dat is het." Hij schudde zacht met zijn hoofd en sloot zijn ogen. "Als ik je zo hoor, laten we maar hopen dan dat je nooit verbannen wordt, Fawnstep." Hij hield zijn ogen gesloten en bleef rustig zitten. Je weet maar nooit, wie weet werd de zwarte kattin ooit nog verbannen, je hoefde namelijk niet echt iets verkeerds te hebben gedaan om verbannen te worden. Kijk maar naar hem.

"Zo erg zal het vast niet zijn." De stem van de kater klonk helder en haar ijsblauwe ogen bleven op hem rustten. "Het overleven gaat me wel lukken, maar het is dat nutteloze gevoel waar ik niet tegen kan. Straks ben ik alleen en hoef ik alleen maar voor mezelf te zorgen, mijn eigen voedsel te vangen en dat is het." Lionroar sloot zijn ogen nadat hij zijn kop kort geschud had, de zwarte kattin zat nog altijd met haar staart rondom haar pootjes. "Als ik je zo hoor, laten we maar hopen dan dat je nooit verbannen wordt, Fawnstep." De kattin knikte eventjes, maar bleef voor de rest stil. "Ik denk niet dat mijn bloedeigen moeder mij zal laten verbannen, of zal verbannen als ze later zelf het stokje overneemt," zei ze toen, half voor zichzelf bedoeld. "En tevens heb ik heel veel fouten gemaakt in mijn leven, geloof me op mijn woord. Toch is er nog nooit gepraat over verbanning," mompelde ze toen en keek naar haar poten.

De kater opende zijn ogen pas weer toen ze tegen hem sprak en wierp zijn oceaanblauwe ogen op haar en bekeek de poes even. "Ik had al zo'n idee dat je ergens op lijkt, Innerghost is je moeder?" Hij knikte, alsof hij die informatie in zich opsloeg. Dat had hij ergens wel verwacht, ze leek namelijk zoveel op de langharige zwarte kattin die zich de deputy van Shadowclan mocht noemen. "Ach, je weet het maar nooit hé? Everstar was een goede vriendin van mij, toch heeft ze me verbannen." En dat allemaal terwijl hij het niet gedaan had. Dat allemaal terwijl hij in de vuile val van die witte kater was gestapt.

De kater opende zijn ogen en de kattin keek hem nog altijd aan. "Ik had al zo'n idee dat je ergens op lijkt, Innerghost is je moeder?" De zwarte kattin knikte op haar beurt eventjes kort. Er liepen niet enorm veel zwarte katten met ijsblauwe ogen rond in ShadowClan, en degene die er rondliepen waren voor het grootste deel familie van haar moeder, Innerghost. "Ach, je weet het maar nooit hé? Everstar was een goede vriendin van mij, toch heeft ze me verbannen." Omdat hij er nu zelf weer over begon - over de verbanning - wekte het toch weer de lichte nieuwsgierigheid bij haar op. "Waarom heeft ze je dan verbannen, als jullie goede vrienden waren?" vroeg ze en keek de kater toen lichtjes fronsend aan. Ze zou het zelf namelijk vreselijk vinden als haar moeder de woorden van haar verbanning ooit hardop zou uitspreken.

Hij had het kunnen verwachten dat nu hij het onderwerp weer aankaartte, ze er weer vragen over ging stellen en ergens kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij het zover had laten brengen. Toch zou hij haar beantwoorden, dat was hij haar nu wel verplicht nadat hij er weer over begonnen was. "Laten we zeggen dat ik in de val ben getrapt van een ander en diegene mij voor iets heeft laten opdraaien wat ik niet gedaan heb. De bewijzen leidden naar mij, want het enige wat de echte moordenaar heeft gedaan is een duwtje gegeven. En een duwtje van een hoge rots is al goed genoeg om een kat het leven te kosten." De kater keek haar strak aan en serieus. "Maar ik vertrouw erop dat een dochter van Innerghost begrijpt dat dit niet zomaar een roddeltje is dat je kan verspreiden." Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar en keek haar met een diepe frons aan. Of had hij haar niet goed onderschat en was ze een roddeltante die hier even kwam voor wat sappige verhaaltjes?

"Laten we zeggen dat ik in de val ben getrapt van een ander en diegene mij voor iets heeft laten opdraaien wat ik niet gedaan heb. De bewijzen leidden naar mij, want het enige wat de echte moordenaar heeft gedaan is een duwtje gegeven. En een duwtje van een hoge rots is al goed genoeg om een kat het leven te kosten." Aandachtig luisterde de zwarte kattin naar het verhaal van de ex-deputy, gaf geen kik en liet hem rustig uitpraten, zelfs niet toen hij haar met een strakke blik aankeek. "Maar ik vertrouw erop dat een dochter van Innerghost begrijpt dat dit niet zomaar een roddeltje is dat je kan verspreiden." De zwarte kattin schudde al redelijk snel haar kopje toen de kater haar met samengeklemde kaken en een diepe frons aankeek. "Ik ben diep gezonken in mijn leven, maar nooit zo diep." Aan haar stem was te horen dat ze het meende. Ze was alles behalve een roddeltante. "Maar, heeft Everstar dan niet naar jouw kant van het verhaal geluisterd?" Van een leider zou je verwachtten dat deze geen overhaaste beslissingen nam, of het bewijs dat naar de kater leed had heel duidelijk voor haar moeten zijn dan.

Ze leek werkelijk naar hem te luisteren en even fronste hij. Was ze er dan zo geïnteresseerd in waarom hij verbannen was? Misschien was ze daarom op de eerste plaats wel hierheen gekomen, om wat meer te horen over de mysterieuze kater die hier lag en waarom hij hier wel niet lag. Ze ging als nel verder en stelde nog een vraag, waar hij het antwoord vrijwel meteen van wist. Al bleef hij een paar secondes stil om de juiste woorden ervoor te vinden. "Nou, alle bewijzen leidden ernaar dat ik de poes vermoord had. Ik was degene die met haar heeft gevochten, al was zij degene die me aanviel maar dat kan je natuurlijk niet ruiken aan een dood lichaam, mijn geur en vacht zat overal over haar heen en ik was net zo toegetakeld als haar." Hij bleef de zwarte kattin serieus aankijken. "Alles leidde naar mij toe. Nou ja, ik ben niet de vrolijkste, maar een moord plegen op een clangenoot? Nee." Het was de waarheid, of deels. Want hij had ooit een clangenoot vermoord, maar dat liet hij erbuiten. Skymask was een verrader, hij probeerde een clangenoot te vermoorden en Lionroar deed zijn plicht om die clangenoot te beschermen tegen dat monster. Dat hij iets te ver is gegaan is een feit, maar hij zou nooit meer last hebben van die kater en diep van binnen wenste hij dat hij ooit hetzelfde had gedaan met Whitelion.

Onderwerp: Re: Even prisoners should eat