I once was a lion

Hij was een buitenstaander van de clans nu, geen clankat meer maar een rogue. Een vijand die er niet meer bij hoorde, terwijl zijn bloed hem vertelde dat hij in een groep hoorde. Dat hij niet alleen kon leven. Echter kon het niet raarder. Hij zat gewoon midden in het kamp van zijn grootste vijanden, of de vijanden die hij had toen hij nog een Windclan deputy was. En hij vertrouwde ze niet, alleen kon hij niet veel anders dan hier blijven. Ver weg gaan zou hem toch niet lukken, ze zouden hem inhalen want hij was niet snel genoeg. En alleen leven? Nee, dat ging hem ook al helemaal niet worden. Hij was gewond en Acefray had hem verteld dat hij veel rust moest hebben om te kunnen genezen. Maar of hij die rust ook daadwerkelijk zou krijgen? De geur van Windclan zat nog vers in zijn pels en vele Shadowclan katten hadden hem kwaad en verachtend aangekeken toen hij het kamp binnen was gekomen met Tallshadow en die fluffball. De kater lag nu in de medicine den, want de medicine cat liet hem heus niet gaan op het moment. De geur van een zekere kattin drong zijn neusgaten binnen en desondanks dat hij gewond en vermoeid was, was hij toch alert genoeg om haar op te merken voordat ze binnen kwam. Zijn ogen schoten haar kant op en keken haar nog licht wantrouwend aan. Ze was immers altijd een vijand voor hem geweest en wie weet was ze dat nog steeds.

& Shrewstar

Een nacht rust had ze hem maar gegund en voor haar was dat meer dan genoeg. Hij was een deputy, hij was wonden wel gewend. Zonder echt zachtjes te zien liep ze de geurige medicine cat's den binnen en merkte meteen de blauwe kijkers van de kater op haar gericht. "Zeg me nou niet dat je me verwachtte," Gromde ze met een schrale glimlach op haar zwart witte gelaat. Ze stapte nog verder naar binnen, zodat ze niet half uit de den stak en ging zitten. "Je bent geen Windclan kat meer en je kan jezelf nu zien als gevangene van Shadowclan, dus wil je me vertellen wat er nou echt is gebeurd die ene dag?" Ze trok een wenkbrauw op. "Of is de clan, die je zomaar d'r uit heeft gepleurd, je nog te dierbaar daarvoor?"

De kater staarde haar strak aan, als ze dacht dat hij bang voor haar zou zijn omdat hij zich in haar kamp bevond, dan had ze dat goed mis. Hij fronste toen ze met een schrale lach iets gromde en knikte, amper merkbaar. "Het leek mij wel zo logisch," Zei hij, geen spier in zijn gezicht bewoog. Hij wist waarvoor ze kwam, daar was hij zich zeker bewust van en het was goed dat de zwart met witte poes hem een nacht had gegund. Hij had na kunnen denken en hij voelde zich verraden, maar of hij meteen alles eruit zou floepen, daar was hij nog niet zeker over. Ze ging meteen over tot zaken en hij keek toe hoe ze de den in stapte en ging zitten. "Gevangene? Je houdt een Rogue gevangen?" Hij keek haar aan, bloed serieus. Het woord gevangene klonk zo verkeerd, alsof het Everstar wat uitmaakte. Van haar part zouden ze hem hier martelen en vermoorden, ze zou geen spier vertrekken. "Je bent zo voorspelbaar op dit vlak, weet je dat Shrewstar?" Er was toch nog iets van vijandigheid in zijn blik te bespeuren, maar hij slaakte uiteindelijk een zucht en schudde met zijn hoofd. "Maar ik vertel het je graag," er was iets van pure haat te bespeuren in zijn woorden, niet naar de zwart met witte poes bedoeld, maar naar de clan die hem had verraden, de clan die hem als clanverrader zag.

Het leeuwtje probeerde stoer te doen, maar Shrewstar wist hier wel dat als hij een probleem zou maken, hij binnen enkele seconden op de grond zou liggen, onder haar klauwen. "Gevangene? Je houdt een Rogue gevangen?" Haar mondhoek kroop omhoog. "Buiten dit kamp houd je het geen minuut vol met die wonden, dus wees maar blij dat je een gevangene bent." Zei ze koud. "Je bent zo voorspelbaar op dit vlak, weet je dat Shrewstar?" Ze haalde haar schouders op. "Als ik maar effectief ben." Grauwde ze vervolgens en kreeg een tevreden glans in haar groene kijkers toen de kater wel toegaf. "Vertel me maar alles."

Hij staarde haar koud aan toen ze door ging over dat hij het waarschijnlijk geen minuut buiten het kamp zou volhouden met die wonden en een sarcastische glimlach vormde zijn lippen. "Ik ben veel gewend, maak je daar maar geen zorgen over." Hij was geboren in Windclan, waar de katten taai en loyaal waren. Hij was best wel wat wonden gewend, al zou hij nooit toegeven dat hij waarschijnlijk moeilijk aan prooi zou komen op deze manier. "Goed dan," snoof de kater, waarna hij haar strak aankeek. "Whitelion, zegt hij jou wat?" Natuurlijk zegt hij haar wat. Hij had genoeg katten vermoord en aangevallen van Shadowclan, Shrewstar wist daar vast genoeg vanaf, maar dat boeide hem niet. Hij wilde oude wonden openhalen, misschien een kwetsbaar punt vinden, zoals vijanden dat altijd zochten bij hun vijanden.

Hij stelde een vraag die dom overkwam en daarom snoof de poes. "Ja natuurlijk," Gromde ze. "Doe niet alsof je achterlijk bent, Lionroar, vertel op." Of ze zou hem op een heel vervelende manier buiten haar gebied dumpen. Acefray hoefde er niets van te weten en dan was ze gelijk van een prooietend probleem af.

Hij bekeek de zwart met witte poes even kort nadat ze iets naar hem toe had gesnauwd en knikte vervolgens. Goed, ze had hem tenslotte mee genomen naar het kamp, ze had hem daar ook gewoon kunnen liggen of het gebied uit kunnen slepen omdat hij zichzelf niet meer zover kon krijgen. "Goed." Gromde hij naar haar toe, dit alles was niet best voor zijn humeur, dat eigenlijk de laatste tijd al helemaal niet tip top was. "Ik stond op de outlook rock in ons territorium, dat is een hoge rots als je dat nog niet wist-" want wie wist hoe vaak de poes al in Windclans territorium was geweest. "toen kwam een clangenoot aan en ze was boos, héél boos. Ik heb haar vast ooit kwaad gemaakt, ik bedoel, ik ben niet de aardigste de laatste tijd." Het gesprek was nog steeds pijnlijk voor hem en hij was vermoeid, maar hij wist dat Shrew hem toch ging lastig vallen totdat ze er alles vanaf wist. Zo'n poes leek ze hem wel. "Ze viel me aan en zoals iedere kat zou reageren, reageerde ik. Ik vocht terug uit zelfverdediging en ik probeerde haar te stoppen, maar ze stopte niet. Tot we op een gegeven moment beiden zwaargewond waren, ik nam afstand en zij nam haar tijd om op te staan.. toen.. " Hij leek het hele schouwspel weer even mee te maken en het deed hem pijn dat het gebeurd was. Zoiets had nooit mogen gebeuren. "Toen kwam Whitelion in het schouwspel, als een vaag van wit. Hij duwde de poes van de rots af en ze viel, de positie waarin ze lag zei al genoeg." Hij hoefde daar niet veel over verder te zeggen. "Ik was zwaargewond en hij wist me te overmeesteren en nam me terug naar het kamp, waar hij mij de schuld gaf van de moord op de poes. Dat ik haar woedend was aan het aanvallen en haar van de rots heb afgeduwd. Everstar geloofde mijn verhaal toen al niet.." Hij keek haar recht aan, het was duidelijk dat hij geraakt was door dit schouwspel, maar dat probeerde hij -tevergeefs- te maskeren. "We gingen naar het schouwspel en we hadden een gesprek, ze geloofde me niet en toen ben ik uitgevallen." Dat hij met 'uitvallen' haar een klap verkopen bedoelde liet hij even weg. "We zijn terug gegaan naar het kamp en ze heeft me als een emotieloos standbeeld verbannen uit de clan." Hij haatte haar nu, ze was geen vriendin, maar een vijand nu. "En toen ben ik weggerend en kwam ik onbedoeld in jouw territorium." Dat was het verhaal. Was ze nu blij?

Het gegrom van de kater liet ze voor wat het was. Hij moest zich natuurlijk nog wel een dapper leeuwtje voelen. Ze grijnsde bij de gedachte alleen al dat de kater die haar tijdens het gevecht met die walgelijke clan had aangevallen, nu gewond en al voor haar poten lag. Een verkeerde beweging en hij zou zich dichterbij Starclan bevinden dan ooit. Het verhaal werd verteld en komisch hief ze een wenkbrauw op. Everstar, de meest incompetente clanleader ooit, had een blunder gemaakt en dat zou ze maar al te graag gebruiken bij de eerstvolgende gathering. "Dankjewel voor het delen van deze informatie, Lionroar." Zei ze vervolgens, nog altijd haar groene blik wantrouwend op de kater gericht. "Is er nog iets wat je met me wilt delen? Het is tenslotte je clan niet meer en ja, je hebt wel kunnen genieten van ons onderdak en zorg." Ze wilde informatie, alles.

De kater bleef haar strak aan kijken, het idee hebbend dat als hij haar een moment uit het oog verloor ze hem aan zou vliegen en hem van kant zou maken. Want in zo'n positie zaten ze nou. Ze kon hem gemakkelijk aan hier, midden in het kamp. Waar ze de back-up zou hebben van heel haar clan als het verkeerd ging, maar die back-up had ze niet eens nodig. Hij was gewond, afgezwakt en uitgeput. Ze zou hem zo naar Starclan kunnen brengen, of waar rogues ook naartoe gingen. Hij slikte toen ze vroeg om nog meer informatie. Het liefst sprak hij nu niet meer over Everstar en de hele clan die hem de rug toe had gekeerd. Maar Shrewstar bleef maar door gaan, alsof ze het leuk vond om die wond verder open en open te rijten. Dit was het eerste moment dat hij zijn blik van haar afwierp en naar zijn gewonde poot staarde. Even slaakte hij een zucht, zachtjes en onhoorbaar, als een windvlaag die over de vlaktes ging. Uiteindelijk schudde hij zachtjes met zijn hoofd. "Hoe gaat het met jou, Shrewstar?" Draaide hij eromheen, zijn blauwe ogen weer op haar werpend. Als ze informatie wilde, dan moest ze toch echt wat beter haar best doen.

Ze voelde zich trots toen het zielige katertje zijn blik afwendde naar zijn poot. Wat was hij toch zwak. Hoe had dit ooit een deputy kunnen zijn, zelfs van de walgelijke clan? "Hoe gaat het met jou, Shrewstar?" Ze toonde een gevaarlijke grijns. "Goed, zodra jouw vieze rattenlijf uit mijn kamp gegooid kan worden." Grauwde ze. "Succes met je leven." Snoof ze nog en draaide zich om, om uit de den te lopen.

De kater staarde haar weer strak aan toen hij zijn vraag had gesteld. Als zij informatie wilde dan moest ze er toch echt wat meer aan doen. "Goed, zodra jouw vieze rattenlijf uit mijn kamp gegooid kan worden." Hij grijnsde, maar het was geen vrolijke grijns maar een sarcastische. Prima, Shrewstar. Als ze het toch zo wilde hebben, het maakte hem eigenlijk vrij weinig uit. Hij was een rogue nu, hij hoefde voor niemand meer te blijven leven. Zijn kinderen waren beter af zonder hem, want Whitelion zou het weten als ze contact op zouden zoeken met hem en dan zouden ze in gevaar zijn. "En jij succes met die van jou." Gromde hij haar nog na, waarna hij zijn kop op zijn poot legde en zijn blauwe ogen vermoeid weer sloot. Ze had haar informatie, het zou vast niet meer lang duren voordat ze haar woorden tot acties zou brengen en hem het kamp uit zou laten gooien.