{Ganzenopdracht} Well this is awkward...

Langzaam sleepte het magere grijze katertje zijn poten weg van het kamp. Hij was alweer flink aan het opknappen maar het was nog niet genoeg om weer verder te gaan als apprentice. Maar van hele dagen alleen maar liggen werd hij nog vermoeider dan dat hij al was. Hoewel hij niemand had verteld dat hij de laatste dagen helemaal niet had kunnen slapen en nu nauwelijks nog op zijn poten kon staan. Natuurlijk was het niet slim geweest om het kamp uit te gaan maar hij kon niet langer meer binnen blijven, en nu had hij ervoor gezorgd dat hij een kant op ging waar hij minder snel kou zou vatten. Zijn doffe amberen ogen zochten in het rond tot hij een vaag gestalte van iet wat op een kat leek zag staan. Toch leek ze hem heel bekend voor te komen, maar even bleef hij staan. Was dat haar? Dat kon toch niet, hij had haar met haar mentor zien vertrekken. ''Hey,'' Mompelde hij schor voor hij naar voren wankelde. Hij kreeg dan geen antwoord maar het leek alsof het poesje haar kop naar hem draaide. ''Waar was je, ik heb je lang niet gezien en ik moet nog een hoop zeggen.'' Murmelde hij zacht en bleef dichterbij komen, zelf geen flauw benul hebbend van het feit dat hij enkel alleen maar op een boom afliep. ''Ik weet dat ik niet veel waard ben maar...'' Hij viel even stil voor hij stil bleef staan voor de 'poes'. ''Ik geef echt heel veel om je.'' Fluisterde hij zacht en keek de poes in haar ogen. ''Je bent zo mooi, en ook een van de weinige die mij wel als een gewone apprentice behandeld.'' murmelde hij voor hij zijn neus naar voren liet schieten maar opschrok zodra het iets hards raakte in plaats van de neus van de poes. Een scherpe pijn trok door zijn neus voor hij even goed knipperde en staarde naar de boom voor hem. ''Wauw, ik word echt gek.'' Fluisterde het magere grijze katertje, eigenlijk balend dat het niet de poes was voor wie de woorden echt bedoeld waren.

Fantasypaw zat in een boom. Met haar grote, gele ogen keek ze naar beneden. Dat was ver weg. Het was stap één in het plan om meer te durven, zo hoog mogelijk in een boom geraken. Ze hief haar hoofd en zag dat er nog vele takken bomen haar waren. Misschien de volgende keer...'Ik geef echt heel veel om je.' de stem gaf haar een welkome reden om niet verder te klimmen. Ze zag tussen de takken door een kater staan. Ze boog zich nog ietsje verder om een blik op te vangen van de poes waar hij tegen bezig was. 'Je bent zo mooi, en ook een van de weinige die mij wel als een gewone apprentice behandeld,' Fantasypaw voelde haar hart opzwellen bij de mooie woorden. Die kattin mocht van geluk spreken. Ze boog zich nog wat voorover. De poes zag Battlepaw staan, nu hij het zelf zei, ze kon zich wel herinneren dat er gefluisterd werd over hem. 'Wauw, ik word echt gek.' fluisterde hij. Fantasykit kon het niet goed verstaan dus leunde ze nog wat voorover. Door het natte weer was de tak nat en weer daardoor gleden haar nagels weg. Ze slaakte een piepgeluid en klauwde naar houdvast. Wild trappelde ze met haar poten. De apprentice voelde haar nagels steeds stukken verder schuiven. Met een plof kwam ze op de grond terecht. Blijkbaar zat ze niet zo hoog, de val was voorbij met even met je ogen te knipperen. Fantasypaw stond flik blozend -een klein deel van de inspanning, groot deel van de schaamte- voor de kater. 'H-hallo,' stamelde ze. De poes besloot maar te gebaren dat ze niets gehoord had.

Zijn grijze kop schoot geschrokken omhoog zodra hij een gepiep hoorde en struikelde door zijn eigen plotse beweging. geschrokken staarde hij naar de apprentice die met een plof op de grond terecht kwam. Het eerste wat in hem opkwam was of ze had gehoord wat er net was gebeurd. Zodra ze hem stamelend aansprak krabbelde hij onhandig zelf weer overeind en weerhield zichzelf ervan om te grauwen tegen haar. ''Hoi.'' Was zijn norse antwoord. hij wist dat als sommige erachter kwamen wat er net was gebeurd dat hij het nooit meer zou kunnen vergeten. Maar hij was gewoon nog zo moe dat hij eigenlijk nauwelijks op zijn poten kon staan. ''Moet jij niet met je mentor op pad ozfo?'' Vroeg hij toen maar, maar keek de poes niet aan. Hij mocht dan wel veel ouder zijn en eigenlijk een warrior moeten zijn, toch was ze nu nog deels zijn gelijke als het ging om plek binnen de clan.

'Hoi,' klonk er nors. Fantasypaw schudde met haar oren. Van zijn romantische, gevoelige kant die ze zogezegd niet gezien had was er niet veel meer van over. 'Moet jij niet met je mentor op pad ozfo?' ging het nog even vriendelijk verder. Fantasypaw moest slikken. Blijkbaar mocht hij haar niet zo. 'Blijkbaar niet,' zei ze triest. Ze had in ieder geval iets teruggezegd, misschien ging ze daarvan blij zijn later. De apprentice stond ongemakkelijk te draaien, als ze nu wegliep zou het lijken of ze een lafaard was. Maar toch...die kater was best eng. Ze keek over haar schouder, misschien kwam er plots wel iemand die heer erg geïnteresseerd was met een babbeltje met haar.

Hij hield elk van haar reacties strak in de gaten, op zoek naar maar een teken dat ze had gehoord wat hij net met zijn vermoeide kop had gedaan. Toch had het hem wel verbaasd dat hij nu echt zo vermoeid was geworden om te gaan hallucineren. Hij zag haar slikken na zijn vraag en wiebelde toch even met zijn oren. Vroeger had hij nooit een ander zo aangesproken, maar gezien praktisch gezien iedereen uit de clan er een taak van had gemaakt om hem neer te halen kon hij nauwelijks nog normaal antwoorden. ''Dan zou ik zeggen, ga aan zijn staart hangen voor je net zoals mij eindigt.'' Sprak hij en staarde de poes even aan. Hij zag aan haar dat ze ongemakkelijk was dus snoof hij zacht. ''Geen zorgen, ik vertrek alweer.'' Mompelde hij en draaide zich langzaam om zodat hij een paar passen kon weglopen voor hij half struikelde en zijn balans nog net wist te houden.

De manier waarop hij naar haar keek bezorgde de kleien poes rillingen. ''Dan zou ik zeggen, ga aan zijn staart hangen voor je net zoals mij eindigt,' zei de kater. Fantasypaw wist weeral niet wat te antwoorden. 'Geen zorgen, ik vertrek alweer,' blijkbaar had hij haar ongemakkelijkheid gevoeld. Met dat te zeggen werd het er niet beter op. De jonge apprentice had het gevoel alsof ze hem had weggejaagd. Een schuldgevoel belastte haar schouders. Toen ze zag dat hij er nog eens struikelde erbij voelde ze een soort van medelijden. Voorzichtig haalde ze hem in wandelde ze naast te kater. 'S-sorry,' piepte ze, al wist ze niet echt waarom.

Onbewust zette Battlepaw zijn vacht op om zijn magere gelaat iets te verbergen, blijkbaar had deze poes niet helemaal door hoe zwak hij eigenlijk was nog. Hij was nog ver weg van het zijn van een gezonde apprentice maar zolang het steeds beter ging kwam hij er wel weer. Niet dat hij ooit een fatsoenlijke warrior zou worden maar het was beter dan voor eeuwig een apprentice. De poes bij hem had nou niet echt veel woorden op haar tong liggen, iets wat hem in onder normale omstandigheden een beter gevoel had gegeven. Zodra ze hem echter inhaalde moest hij zich inhouden haar niet af te blaffen. Dit was er waarschijnlijk weer zo een die het allemaal goed bedoelde. Maar zodra ze zich verontschuldigde staarde hij haar kort aan en fronste voor hij weer naar de grond keek om te voorkomen dat hij de volgende keer volledig zou struikelen. ''Hoezo dat nu weer?'' Vroeg hij scherp en zette onbewust een pas opzij zodat er meer ruimte tussen hen was. Hij voelde zich nu eenmaal niet comfortabel te dicht bij anderen.

'Hoezo dat nu weer?' vroeg de kater. Fantasypaw had er al spijt van. Ze had hem beter laten weglopen, of nee, strompelen. De poes keek naar de grond alsof er daar woorden zouden liggen. 'Gewoon...je leek gekwetst,' antwoordde ze heel stilletjes. Maar dat was je blijkbaar niet, dacht ze erachteraan. Haar ogen zochten naar een uitweg, misschien moest ze maar gewoon weggaan. Zijdelings wierp ze een blik op de kat, hij zou het vast niet erg vinden. Zijn gedachten leken ergens heel anders op te focussen. Logisch, anders zou je toch nooit tegen een boom lopen? Zelf Fantasypaw had dat nog nooit gehad. Toch bleef ze nog even. Hij kon toch niet altijd zo doen? Ze wou wel zijn antwoord horen, als hij haar tenminste had gehoord.

Hij keek het poesje niet meer aan, wetend dat hij zijn ogen op de grond moest houden om niet te ernstig te gaan lopen blunderen. Maar haar woorden deden zijn kop kort omhoog schieten zodat hij haar aan kon staren voor hij zijn aandacht toch weer op de grond richtte. Hij kon zijn verdediging gewoon niet meer laten vallen nu, dat kon hij al een lange tijd niet meer. Niet sinds iedereen had besloten zijn leven zuur te maken door zijn neus te wrijven in het feit dat hij een knap waardeloos stuk vreten was binnen de clan. ''Waarom zou ik gekwetst moeten zijn?'' Het klonk bits maar toch ook vragend. Nee, hij was boos geweest over het feit dat hij niet eens kon lopen zonder zijn nek ergens over te breken. Hij week net op tijd uit voor een uitstekend takje, zich afvragend wat ze in Starclans naam nog van hem wilde. Het had hem al verbaasd dat ze niet was weggerend het moment dat ze zijn uitgemergelde, slechtverzorgde en kleine lijfje had gezien. De meeste kwamen nu niet eens meer naar hem om zijn leven zuur te maken omdat het al duidelijk was dat zijn leven ellendig verging.

Zijn ogen bleven eng kijken. Ze sprong over een laaghangend takje heen en probeerde over de blik heen te kijken, naar zijn verwarde vacht. 'Waarom zou ik gekwetst moeten zijn?' vroeg Battlepaw. Fantasypaw blies haar adem gefrustreerd uit. Die irritante vragen ook de hele tijd. Ze wilde iets te terugzeggen maar hielt de woorden voor zich. De grijze poes haalde haar schouders maar op. Dan was hij niet gekwetst, ook goed. Ze ontweek zijn blik, voor als hij naar haar zou kijken. Net op dat moment zag ze een dikke boomwortel niet liggen. Ze kon nog net haar pootjes zetten. Met een rood hoofd wandelde ze zo nonchalant verder. De grijze poes mompelde iets over dat ze zou moeten terugkeren naar het kamp en niet zo lomp zijn. Je kon juist haar lippen zien bewegen en een ontevreden frons in haar gezicht.

Hij hield haar niet eens meer goed in de gaten, het leek er namelijk toch niet op alsof ze iets vreemds zou gaan doen. Zeker met de manier waarop ze liep,alsof hij gewoon eng of misschien wel gevaarlijk was. Zodra ze geen antwoord gaf snoof hij geïrriteerd. Wat was er nou zo moeilijk aan om een antwoord op zijn vraag te geven. Was hij dan zo onbelangrijk dat zelfs zijn vragen er niet toe deden? Zodra hij haar vanuit zijn ooghoeken zag stuntelen zuchtte hij zacht maar keek niet echt op, behalve dat alleen zijn ogen kort haar kant op schoten. ''Welkom in mijn leven.'' Mompelde hij alleen en richtte zich op een klein sprongetje wat voor een van de weinige keren goed ging zonder dat hij voorover dook. Hij wist er alles van om niet normaal te kunnen lopen, maar hij had ook geen kans gehad om daarop te oefenen gezien hij het kamp niet uit had gemogen voor een veel te lange tijd.

'Welkom in mijn leven,' Fantasypaw keek verrast op. In zijn leven? Was ze daar echt welkom? Hij had haar blik vast niet gezien want hij probeerde te springen, of toch iets dat er op leek. Alweer stond ze met haar mond vol tanden. Daar was hij blijkbaar goed in. 'D-dankje?' stamelde ze. De apprentice voelde haar wangen kleuren. Haar gele ogen flitsten terug naar de grijze kater. Ze vroeg zicht af wat hij daarnet probeerde. Misschien moest ze hem helpen. Ze verwierp het idee al zo snel dat het gekomen was, hij zou haar uitlachen, misschien zelf uitschelden. En wie weet keek iedereen dan zo naar haar op dezelfde manier dat ze naar hem keken. Ze schaamde zich voor haar gedachten, waardoor haar wangen opnieuw een rode gloed kregen. Hij was niet eens écht aardig. Dan was het niet zo moeilijk dat anderen ook niet heel erg aardig deden. Toch?

Vanuit zijn ooghoeken merkte hij dat ze verrast opkeek en zuchtte. Ze had zijn opmerking blijkbaar niet helemaal begrepen. Daar was hij helemaal zeker van zodra ze hem bedankte. Zijn oren zakte iets weg op zijn kop voor hij een korte blik opzij wierp. ''Dat bedoelde ik er dus niet mee.'' Mompelde hij bruusk maar dat was genoeg om zijn ogen af te lijden waardoor het magere katertje struikelde over een klein uitstekend takje. Even verdwaasd bleef hij liggen voor hij zich met moeite weer overeind hees en wankelend alle troep uit zijn slecht verzorgde vacht schudde. Hij bleef even staan en keek half naar het grijze poesje, klaar om haar aan te vliegen als ze een verkeerde opmerking zou maken. Vele die de kater nu zouden zien zouden hem niet echt herkennen, hij was niet meer zo vriendelijk als vroeger. Niet dat het er niet zat, hij kon heus wel vriendelijk zijn maar de manier waarop hij door anderen was behandeld had zijn tol geëist op de apprentice. Zijn moeder had nog altijd niet eens zijn kant op gekomen en zijn zus maakte hem helemaal het leven zuur. Zo zuur dat hij zelf gewoon verzekerd was dat hij enkel een blok aan het been van de clan was en beter kon verdwijnen.

Als blikken konden doden, was ze nu zo goed als bewusteloos geweest. 'Dat bedoelde ik er dus niet mee.' werd er gemompeld. Fantasypaw had weinig tijd om gekwetst te zijn. Voor ze goed en wel de woorden door had lag de kater op de grond. De apprentice aarzelde of ze naar hem zou gaan of niet. Ergens mocht hij wel vallen van haar. Hij kon zelf opstaan en schudde wat aarde van hem. Zijn blik deed het grijze poesje terugdeinzen. Er zat een een takje op zijn rug. Het was smerig en Fantasypaw was altijd al netjes geweest. Ze schraapte haar keel. 'Er is nog wat je rug,' piepte ze. Haar poot ging langzaam omhoog om een stapje dichter te raken. Haar gele ogen keken Battlepaw aan voor het geval dat hij iets ging doen. Ze kreeg te veel stress van die kat. Nog langzamer liet ze het zakken. Nog steeds was haar blik op de kater gericht alsof ze verwachtte dat hij een spottende opmerking ging maken, ging vallen, of meer van het gedoe dat hij de laatste minuten te vaak had gedaan.

Hij wist niet of hij zich moest irriteren aan de poes of het van zich af moest schudden. Ze leek niet echt onaardig en tamelijk onzeker over zichzelf, niet dat hij nou zoveel anders was. Zodra hij haar aan had gestaard zag hij haar terugdeinzen maar hij wendde zijn ogen niet af. Tot haar geluk maakte ze geen verdere opmerking over zijn val van net dus sprak hij zelf ook geen woord erover. Hij wilde zijn kop weer naar voren keren om verder te gaan maar haar stem deed hem weer omkijken terwijl zijn ogen naar zijn eigen rug gleden. ''Geweldig.'' Mompelde hij maar staarde haar aan voor hij snoof. ''Ik zie er ook echt gevaarlijk uit nietwaar?'' Zijn stem was bot maar er was toch iets anders aan dan alleen bot. Het leek alsof ze bang was voor hem en hij kon daar niet zo heel goed tegen. ''Of ben je net zoals de rest bang dat ik je een ziekte geef.'' Grauwde hij erachteraan voor hij probeerde het takje van zijn rug te krijgen met enkel zijn tanden waarna hij het er weer uit probeerde te schudde maar bijna zijn balans verloor.

Hij mompelde iets dat op geweldig leek. 'Ik zie er ook echt gevaarlijk uit nietwaar?' Fantasypaw wist niet wat ze ervan moest denken. Even geleden had ze ook al zo'n inschattingsfout gemaakt. 'Of ben je net zoals de rest bang dat ik je een ziekte geef,' grauwde hij. De poes vond hem heel verwarrend. Van vriendelijk, nee, iets minder aardig dan het gemiddelde tot gemeen was voor hem blijkbaar een kleine stap. Nu Battlepaw erover begon, in dit seizoen waren er wel veel ziektes... Eindelijk zette ze haar eerste stap dichter tegen de kater toe. Na zijn gesnauw was de poging om een takje af te schudde een beetje zielig. Fantasypaw had nog steeds geen antwoord klaar. Misschien had hij wel gelijk, ergens. Ze trippelde voorzichtig naar hem toe. 'Sorry!' zei ze terwijl ze in een trage zwaai voor het takje eraf te slaan begon.

Ze bleef weer stil na zijn woorden, iets wat hem nog wel frustreerde. Maar wat zou het hem eigenlijk kunnen schelen. Hij had ervoor gekozen zelf naar buiten te gaan. Het verbaasde hem niet veel meer. Iedereen behandelde hem nu zo en niemand leek de moeite te doen hem als een gewone apprentice te behandelen. Hij had allang een warrior moeten zijn, maar nee, hij zat nog steeds vast als een apprentice. Omringt door apprentices die niet eens normaal met hem om konden of wilden gaan. Alles zat hem tegen en niemand zou bedenken dat hij eens als gewoon behandeld wilde worden. Zodra ze op hem afkwam onderdrukte hij een grom maar keek haar alleen aan. ''Waarvoor verontschuldig jij je nu weer voor.'' Bromde hij maar bleef staan terwijl zij het takje weghaalde waarna hij even zijn vacht nog een keer uitschudde voor hij voor zich uit keek. ''Dankje.'' Mompelde hij enkel voor hij op een traag tempo weer verder begon te lopen.

De kater bromde weer iets. Fantasypaw begon het op haar heupen te krijgen. Ze maakte zichzelf wijs dat hij misschien iets had aan zijn stem. 'Dankje.' zei hij. Fantasypaw fluisterde dat het niets was maar hij was al begonnen aan zijn verdere tocht. Hij ging echt sloom. Ze vouwde haar staart weer rond haar pootjes en keek hem na. Het had geen zin meer om achter hem aan te gaan. Hij leek haar toch al niet zo sociaal. Niet dat zei dat wel was, maar toch. En die ziektes...Het bezorgde haar koude rillingen. Het ergst van allemaal was dan nog dat hij er zelf over begon. Zo had ze nog niet gedacht, toch?

Haar fluisterende antwoord deed hem bijna zuchten. Gewoon omdat hij niet normaal kon praten hoefde toch niet te betekenen dat de hele clan achterlijk moest gaan doen? Toch liep hij niet ver, wetend dat hij ervoor op zijn kop zou krijgen als hij haar liet zitten. ''Wat zit je daar te zitten? Een apprentice van jouw leeftijd en met jouw hoeveelheid ervaring behoort niet alleen buiten het kamp te blijven rond deze tijd.'' Hij moest moeite doen om zijn stem luid genoeg te laten klinken en niet lang erna moest hij toch even hoesten. ''En ik hou liever mijn oren al heb ik niks aan ze.'' Bromde hij nog en zwiepte ongeduldig met zijn staart. Als ze nu moeilijk ging doen zou hij de preken en straf accepteren en haar hier achterlaten. Het was nou niet echt alsof het hem ook iets kon schelen.

Hij hoestte nog een paar beledigingen op. Het voelde of iemand steekjes hart prikte met veel te scherpe doren. Met een open mond staarde ze hem aan. Fantasypaw had lang genoeg moeten wachten tot ze apprentice werd. Het ging haar volledig voorbij dat hij ergens gelijk kon hebben. Ze had gewoon genoeg van die toon. 'En ik hou liever mijn oren al heb ik niks aan ze, ging Battlepaw verder. De apprentice kon het niet meer volgen maar ze ging ervan uit dat hij het niet vriendelijk bedoelde. 'Daar kan ik toch niets aan doen!' zei ze doelend op dat gedoe met die oren en veel luider dan dat men gewend was. Haar staart zwiepte snel heen en weer. 'En ook niet dat je zo doet,' vervolgde de grijze kattin met een mengeling van pruilen en brommen.