{Ganzenopdracht} Well this is awkward...

Het antwoord dat hij kreeg deed zijn oren plat op zijn kop zakken voor hij zijn kop omdraaide. Hij kwam tot stilstand en zette zijn poten wat wijder uit elkaar zodat hij meer balans had voor hij zacht gromde. ''Daar kan je wel wat aan doen gezien ik de schuld krijg als ik iemand zoals jou hier achterlaat terwijl jij hier niet in je eentje hoort te zijn.'' Snauwde hij naar haar en staarde haar woest aan. Was ze nou echt uit een boom gevallen ofzo? Of moest hij letterlijk alles gaan uitkauwen voor iedereen. Hier werd hij nou dus echt moe van maar haar laatste woorden deden hem snuiven, terwijl zijn vacht langzaam omhoog kwam waardoor zijn magere lijf iets minder mager leek. ''Wat kan jou het schelen hoe ik doe. Zodra jij terug bent in het kamp ga jij vrolijk verder huppelen met je leven en vergeet je dat ik besta. Bovendien mag je me toch al niet, net zoals de rest dus kan het mij weinig schelen.'' Beet hij haar toe voor hij zijn kop weer afwendde en langzaam verder liep. Hij had eerder in zo een situatie gezeten en toen had hij letterlijk zijn zus aangevlogen. Hij kende deze woede en moest echt zijn best doen zich niet weer om te draaien en er nog wat achteraan te gooien.

I really apologize, Battle just had problems

Battlepaw gaf haar een reden en ze voelde direct een schuldgevoel opkomen. Op de koop toe haalde hij haar gedachten boven met zijn volgende zinnen. Het was waarschijnlijk nog waar ook. Fantasypaw kreeg een diepe rimpel op haar hoofd. Het liefst wou ze terug rennen naar het kamp en daar beetje zitten mokken en vooral verdrietig te zijn. Haar staart hing triest naar beneden. 'A-als je zo denkt doe je ook geen moeite dat ze je mogen,' ze begon goed maar op het laatst daalde haar stem tot een fluistering. Ze deed alvast een stapjes achteruit in een poging om de woordenvloed die ze verwachte te ontwijken. De jonge apprentice trilde een beetje. De woede in de bijna-warrior maakte haar bang.

occ: Sorry voor het late posten. ;3 leuk topic btw.^^

Het kon hem eigenlijk niet echt veel schelen wat ze van hem vond. Hij was toch al niks beters gewend van iedereen om zich heen. Plus het feit dat hij simpelweg een buitenbeentje was geworden door zijn zwakte. Zijn eeuwig zwakke lichaam kon nou niet echt veel uitvoeren en sterker werd het ook niet. En toch leek de poes hem nog altijd niet te begrijpen, het was nou niet alsof hij haar begeleidde vanuit de goedheid van zijn hart. Nee het was omdat hij anders in de problemen zou komen en dat kon hij absoluut niet gebruiken nu. Als hij nog verder in achterstand kwam dan zou hij pas warrior worden het moment dat zijn nestgenoten senior warriors werden. Haar woorden deden hem zijn klauwen in de grond drukken en zijn woede werd alleen maar groter voor hij zijn kop ophief en snoof. ''Geloof me, ik heb al lang geleden opgegeven om nog moeite te gaan doen.'' Snauwde hij en draaide zich weer om om langzaam verder te strompelen. Wat zou zij er eigenlijk van begrijpen. Haar leventje was leuk en vrolijk en hij had alleen maar moeite moeten doen voor elk ding dat hij deed. Het feit dat hij leefde was alweer iets waarvoor hij moeite had moeten doen, iets wat hij wellicht niet had moeten doen.

Fantasypaw was het gesnauw nog steeds niet gewend. Ze keek hem met haar gele oogjes na. Elke keer als hij een stap zette leek het wel of hij viel. De appretice keek rond zich en wist dat ze moeite had met oriënteren. In haar hoofd dacht ze na of ze Battelpaw zou volgen of niet. Haar pootjes namen een beslissing en ze wandelde nog een klein stukje de andere kant op. Vanaf hier zou ze wel de weg terugvinden, dacht ze. In nood kon ze nog altijd de geursporen volgen met haar beperkte kennis. Fantasypaw had geen zin in nog een verwarrend en pijnlijk gesprek met die zielige kater. Met haar hoofd vol gedachten keerde ze terug naar het kamp.

Hij weigerde zich nu nog om te keren, dan maar het risico nemen om zijn oren eraf geklauwd laten worden maar met dat onnozel ding kon hij absoluut niet omgaan nu. Niet dat hij überhaupt nog veel geduld had maar hij werd nu helemaal knettergek, zeker na wat er eerder was gebeurd. Hij was gewoon te moe om met het leven om te kunnen gaan. Niet dat zij daar ooit iets van zou kunnen begrijpen met haar perfecte poezelige leventje. Hij luisterde ook niet of ze achter hem aan zou komen maar had zelf nog geen zin om terug te gaan. Hij had nog een hoop te doen. Zodra hij ver buiten zicht was van alles liet hij zich maar door zijn poten zakken om zijn jachthouding beter onder controle te krijgen. Hij schoof al zijn poten iets verder uit elkaar en probeerde simpelweg zo te blijven zitten. Als hij dit onder controle had, dan kon hij een stap verder gaan en het zo langzaam opbouwen. Hij zou toch voorlopig niet slapen dus kon hij zijn tijd beter nuttig spenderen in plaats van het gemekker van een andere apprentice aan te gaan zitten horen.