uuh.... Hey...

Onderwerp: uuh.... Hey... zo 1 feb 2015 - 10:32

Bonepaw wilde al vroeg gaan jagen maar ook onderzoeken, hij was nieuwschierig naar wat hij vandaag zou ondertreffen. Hij voelde de wind over zijn rug heen maar zijn poten in het natte zand steken, het was Leaf bare. Er lag sneeuw bijna overal, hij hoopte naar de lente. Hij hoopte naar de warme zon, hij had weinig meegemaakt. Zijn ogen tuurde langs het gebied, het was mooi hier alleen was hij hier nog nooit gekomen. Hij begreep sommige katten niet, soms had hij het gevoel dat zijn leven tot zwart kleurden. Hij had niks anders dan het volgen van zijn pat door het duister, hij keek naar de lucht die grijs en grauw was. Hij had pijn van het lopen, alleen wilde hij wel vragen weten. Soms als hij een andere stap nam leek het als of deze verkeerd was, alles werd bepaalt. Het was zo moeilijk om iets goeds te doen, hij voelde het gras onder de witte deken. Bomen waaide mee met de wind, soms stak er een plantje uit. Alleen leek het niet zo, hij sloot zijn ogen en ging zitten. Hij moest denken, liefde of geen liefde. Zijn Clan of zijn leven, er was zoveel wat hem in verwarring bracht. Hij was minder vrolijk zoals vroeger, vroeger was hij altijd in een goede bui maar nu. Nee, hij was serieuzer geworden en geen drukke kitten meer zoals vroeger.

Eerste post voor Walnutpaw

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... zo 1 feb 2015 - 11:08

Walnutpaw sloop door het gras, ze was bezig haar vecht technieken te verbeteren. Heel zachtjes en stil zette ze pootje voor pootje neer. Ze was hiervoor expres naar de highstones gegaan, want dit vond ze de meest geschikte plek om te 'trainen'. De poes was totaal gefocust op de stappen die ze zette, zodat ze een andere geur niet oppikte. 'Stap, stap, stap, gotcha!' Grinnikte ze terwijl ze net alsof deed of ze een of andere prooi had gevangen. Ze werd steeds beter in sluipen, vechten kon ze niet heel goed maar rennen en sluipen waren zeker haar sterke punten. Walnutpaw sprong op en besloot een sprintje te trekken, hoe meer ze rende hoe vrolijker ze werd. Haar poten versnelde en haar staart hield haar in balans, zo schoot ze tussen de stenen door. Ze was snel, ging snel, en te snel voordat ze de andere kater zag. De poes probeerde nog af te remmen maar boste in volle vaart tegen de kat op. Ze tuimelde voor over en belande op haar rug. Verschrikt keek ze op, wat had ze nu weer gedaan?

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... za 7 feb 2015 - 10:14

Bone keek geïntresseerd op, hij moest gaan jagen of wat anders leuks doen. Hij stak zijn neus in de lucht, rook hij nou een konijn. Vlug ging hij in sluiphouding en probeerde zich gelijk te houden met het gras, hij kon minstens wel iets proberen. Stap voor stap zetten hij een stap naar voren, steeds kwam hij dichter bij de geur. Alleen spitste hij vlug zijn oren, iets denderde over het gras en over de grond. Hij wilde zich vlug omdraaien tot hij een gestreepte vacht zag die tegen hem aan botste, even leken ze wel te rollen over het gras. Wat was er nu weer aan de hand, vroeg hij zichzelf af. Hij voelde dat ze waren gestopt, hij wreef met zijn poot over zijn hoofd. Hij voelde een bonkende pijn, hopelijk zat er geen bloed. Hij keek naar de kat die op hem zat, hij stond vlug op. Hij schudden kort zijn hoofd, "Dat is geen konijn." Mompelde hij inzichelf. De kat bleek eigenlijk een poes te zijn, deze had een mooi slank lichaam en geen brede schouders. Dus hij had weer een tabby voor zich, zijn ogen keken haar na. Ze had een mooi lichaam voor een poes. "Uuh.. Hey, als je wilt zien hoe snel ik kan ben je altijd welkom of we kunnen een race houden?" Daagde hij al vlug uit, vaak duurde het meerdere zinnen.

OCC: sorry voor de late post

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... za 7 feb 2015 - 20:10

'Dat is geen konijn.' Walnutpaw trok haar wenkbrauwen op en hield haar kopje een beetje schuin. 'Een konijn....ik....weer eens wat anders/' Ze grinnikte en krulde haar dikke staart van de schrik om zich heen. "Uuh.. Hey, als je wilt zien hoe snel ik kan ben je altijd welkom of we kunnen een race houden?" Nogmaals trok de poes haar wenkbrauwen op, wat was deze kat allemaal aan het zeggen? Ze wist dat Thunderclanners een tikkie raar waren, maar dit was toch wel heel erg straight forward. 'Wat? Rennen?' Onbegrijpelijk tuurde ze in zijn oranje ogen, rennen was wel leuk, maar ze was tegen hem aangebotst. 'Oja, Sorry ik lette niet op en knalde iets harder dan ik had verwacht tegen je aan.' Walnut glimlachte en sprong op in een soort starthouding. 'Wedstrijdje dan maar?' Miauwde ze koel terwijl ze haar poten in de juiste houding zette. 'Oja, Walnut is de naam,' Zei ze nog snel voordat ze weg spurtte.

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... zo 15 feb 2015 - 14:28

Bonepaw staarde naar de tabby poes, zijn blik staarde uitdagend naar de kattin. Hij kende haar naam nog niet maar haar vacht leek bekend, hij kende immers maar een kat die dezelfde vacht had en dat was Scarkit maar ook Mazepaw. Deze namen vergat hij niet, niet van zijn vriendin Scarkit en niet van de shadowclanner Mazepaw. Hij volgde haar blik, ze was mooi voor een poes. Hij keek naar haar lichaam, vlak daarna sloeg hij speels met zijn staart heen en weer. 'Een konijn....ik....weer eens wat anders' Grinnikte de poes die vlak daarna zijn staart omzich heen sloeg, beschermend. Ze had nu best wel een dikke staart, deze bleef stil liggen. Zijn vacht waaide met de wind mee, er lag nog een witte deken vol met sneeuw over de grond. 'Wat? Rennen?' Vroeg ze verbaast en leek er niks van te snappen wat Bone ermee bedoelde. Hij wiebelde kort met zijn oor en knikte op wat ze zei, deze poes had een warme stem. Het was immers een Windclanner, weer schudden hij zijn kop. Hij zou zich hier niet mee bezig moeten houden, 'Oja, Sorry ik lette niet op en knalde iets harder dan ik had verwacht tegen je aan.' Glimlachtten de poes, ze leek erg opgewekt. "Niet erg gebeurt wel vaker weet je." Sprak hij op en rustige toon en sloot kort zijn ogen voordat hij in de starthouding schoot net zoals de poes naast hem. Hij kende haar naam niet maar het gaf hem een goed gevoel of dat ze al vrienden konden zijn. 'Wedstrijdje dan maar?' Miauwde ze de tabby koeltjes. Hij knikte en nam een korte blik over de weg, 'Oja, Walnut is de naam,' Zei de poes rustig voordat ze weg spurtte. Bonepaw staarde haar even na, "Niet aftellen?" Vroeg hij even aan zich zelf en rende vlug achter Walnutpaw aan. Zonder enige idee wat ze zouden doen, het was een race alleen was er geen weg die ze hadden besproken.

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... ma 16 feb 2015 - 16:09

De poes hoorde niks meer terwijl ze al naar voren spurtte, oke ze zou hem een eerlijke kans geven, dus stopte ze even met rennen en wachtte ze tot de kat naast haar was. Nu begon zij ook weer beweging in haar poten te krijgen en rende ze voort, ze wist niet waar heen, maar als het aan haar lag rende ze zo de hele tijd door. Tot ze er dood van zouden neerklappen. Ze wierp een blik naar de kater die iets voor haar lag, gelukkig was ze nog niet eens op volle snelheid dus zou ze die zo inhalen. De kater was jonger dan haar, wat ook in haar voordeel trad. Een grijns verscheen op haar snoet toen ze al haar snelheid in zette en langs de kat schoot. Nu was het alleen nog maar genieten, rennen tot ze er dood bij neer viel.

OOC; Sorry kort ;-;

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... ma 16 feb 2015 - 16:23

Bonepaw had geen voorsprong maar juist een achter sprong had, hij kon heus wel winnen dat wist hij. Alleen hadden ze geen weg besproken en niet afgeteld, natuurlijk was dat niet erg. Hij merkte de zandkleurige poes op, zij had immers best wel een slank lijfje. Vast had zij ook wel windclanner ervaring door achter konijnen aan te rennen, hij merkte toen hij naast haar kwam en ook stopte begonnen ze weer te rennen. Hij had nu een kleine voor sprong maar hij ging langzamer rennen zodat hij naast haar kwam, "Nooit van aftellen gehoord?" grappte hij en gaf haar een zacht duwtje niet lang daarna rende de poes vlug over het gras heen. Waarom ging ze zich zelf kapot rennen als je ook kon winnen om langzaam te gaan, alleen werd hij wel nieuwschierig en probeerde achter haar aan te rennen op haar tempo. Het vreemde was dat de grond steeds zachter werd of juist harder, hij keek uitdagend naar de poes. Alleen lag hij nog steeds achter, hij volgde haar voetstappen en zag eindelijk haar rug weer. "Hey," hijgde hij en probeerde steeds naast haar te rennen, "Kennerlijk ben je duidelijk een Windclanner door je snelheid." Sprak hij en probeerde haar te volgen. Zijn ogen keken naar haar zijkant, hij moest wel door zetten want hij wilde graag winnen. Hij was namelijk niet vanplan om te verliezen en hij kon immers goed katten lastig vallen in een gesprek, nu ook dus. Even zwiepte hij met zijn staart, klaar om te plagen maar ook om het pat te volgen. Er was veel gras maar waar zouden ze naar toe rennen, hij dacht even na maar kon geen raad verzinnnen.
OCC: niet erg joh ^^

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... wo 18 feb 2015 - 18:24

"Kennerlijk ben je duidelijk een Windclanner door je snelheid." Ze glimlachte en gaf hem een tik op zijn rug met haar staart. 'Jijzelf bent ook niet heel erg sloom, slakje,' lachte ze terwijl ze al haar kracht inzette en iets verder op hem uit kwam. Ze had dit zo vaak gedaan dat ze het nu wel gewend was. Haar poten bewogen zich steeds sneller tot ze de uiterste snelheid had bereikt en grijnzend door de stenen heen zoefde. 'Woooeeeeeee heerlijk dit! Vind je niet?' Ze keek achterom om te kijken of de kater haar kon horen, maar doordat ze niet oplette zag de poes de opdoemende steen niet en knalde ze er vol tegen aan. Het ging zo snel dat de tijd voor een krijs niet meer genomen kon worden. Toen haar kop het harde gesteente raakte kneep ze haar oog dicht en liet ze haar lichaam er tegen aan knallen. Ze wilde nog iets zeggen, roepen dat het oké was, maar alles viel uit. Het licht dat haar vrolijke ogen normaal vulde was weg en alles werd totaal zwart. Walnut lag op haar zij, haar ogen gesloten en soms trokken er nog lichte schokjes door haar lichaam, terwijl er bloed uit de wond op haar hoofd sijpelde.

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... wo 18 feb 2015 - 19:56

Bonepaw probeerde naast de poes te blijven, hij keek naar haar. Zij ging veel te snel voor hem maar opgeven, nooit. Hij zou zijn best doen om haar bij te houden met al zijn kracht, als of een van zijn liefjes in gevaar was. Hij zou nooit opgeven voor zijn clan en wie hij lief had, als hij kon kiezen daar tussen zou hij niet kunnen kiezen. Hij was al te verward maar hier mee kon hij zijn gedachten lozen uit de pijn van alles, 'Jijzelf bent ook niet heel erg sloom, slakje,' Riep de Walnutpaw naar hem en sprintte harder. Ze leek wel op een van die monsters die hij zag met Mazepaw, hij probeerde haar te volgen. Hij begon harder te hijgen, hij voelde zijn poten pijn doen maar probeerde op die snelheid te gaan. Het duurde niet lang of de poes had een grote voorsprong, hij wilde niet verliezen van een poes. Hij voelde de stenen onder zijn poten en niet vlak daarna struikelde hij hier over heen, Hij rolde een kort tijdje over de grond. Hij probeerde weer overeind te komen zo vlug als hij kon, vlak daarna als hij eenmaal overeind stond ging hij op zijn eigen tempo achter haar trippelen. Hij zag haar zo snel rennen, alleen merkte hij al de steen op die maar 3 vosselengtes was verwijderd. 'Woooeeeeeee heerlijk dit! Vind je niet?' Riep de tabby achter zich naar hem toe, hij knikte vlug en keek gestresst naar haar. Hij opende zijn mond, "Pas op voor die steen!" Riep hij naar haar toe. Alleen toen ze om keek waardoor ze botste tegen de steen aan, hij sprinten op zijn alle hardste wat hij kon naar haar toe. "Walnut!!!!" Riep hij en keek met tranende ogen naar haar, ze bloeden. Haar hoofd zat onder het bloed en er zat een grote wond in, zijn hart bonkten van de schrik. Hij wist niet wat hij moest doen, hij kon niet bepaalt een medicine cat spelen. Hij wist er niks van, hij had er namelijk ook nog nooit een gezien. Hij rekte zijn hoofd naar haar wond en begon deze schoon te likken, hij wilde deze wel schoon. "Rustig maar, alles komt goed. Ik ben bij je." Fluisterde hij liefkozend naar de poes, hij wilde haar niet kwijt zoals zijn ouders. Hij hoopte dat de tabby dit zou overleven anders zou hij zichzelf nooit vergeven, "Iemand help Walnutpaw!!!" Riep hij toen hij zijn hoofd weg getrokken had. Hij wilde niemand verliezen, het was zijn schuld. Nee, hij schudden zijn kop. Hij zou haar kunnen helpen, "Blijf bij me Walnutpaw, Starclan rekend op ons en helpt ons dus alsjeblieft blijf bij me Walnut." Smeekte hij. Ze was zijn vriendin omdat zij zo aardig was en ze een wedstrijd deden, hij had haar nooit mogen uit dagen. Bone likte haar wond weer en besloot naar iets te zoeken om die wond bedekt te houden zodat het niet meer zou bloeden, hij zag een groot blad aan een boom hangen. Deze besloot hij van de boom af rukken, daarna liep hij terug naar de gewonden. Hij duwde het blad tegen haar hoofd aan, niet weten welk blad hij moest gebruiken. Alleen bleef het blad niet zitten, hij moest iets bedenken om het blad vast te maken. Misschien zou Spinnenrag helpen, Hij liep niet ver van de gewonden vandaan. Het duurde niet lang voordat hij ook Spinnenrag had gevonden en dat ook op haar hoofd plakten, hij wilde haar zo graag helpen maar alles wat hij deed zou geen zin hebben. Hij wist niet eens wat hij zou moeten doen, hij keek naar de poes. Bone schrok op, hij kon haar brengen naar het Windclan territory en haar daar laten helpen door een medicine cat. Bonepaw tilde haar op zijn rug en besloot haar zo te dragen, hij liep in langzame passen steeds meet naar zijn doel toe.

OCC: Heftig 0.0

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... za 21 feb 2015 - 9:14

Met een sombere tred zag je een grijs-zwarte kater tegen de stenen oplopen. Je zal je waarschijnlijk meteen afvragen waarom hij somber was, maar dat is gewoon zijn gezichtsuitdrukking, alhoewel, is de kater de laatste tijd wel iets somberder. Hij was van de Thunderclan, en had een moon of twee geleden zijn enige vriendin en mate verloren. Dan snap je wel waarom hij zo somber was, dat zou jij dan ook zijn. Hij heette Thymewillow en was ongeveer 24 moons oud. Hij had drie kits die allemaal Apprentice waren.

Thymewillow liep rustig over de stenen wat doelloos rond, toen hij een kreet hoorde. Niet zo heel erg verweg zelfs. "Iemand help Walnutpaw!!!" kwam in zijn oren terecht, naar zijn hersenen, ne meteen leek het wel of zijn hersenen opeens gingen kraken, en draaien, kortom er rinkelde iets bij hem. De grote kater knipperde even met zijn groen-gele ogen. Iemand was in nood! "Hou vol!!" schreeuwde hij waar de kreet vandaan kwam. Hij spande zijn gespierde lichaam aan, en ging met een vaart rennen. Normaliter rende deze kater nooit, maar nu hij het weer deed, vond hij het fantastisch. Hij genoot van de wind die in zijn gezicht waaide, en vergat even alles om zich heen. Toen hij even stil stond om de geuren in zich te nemen, en toen hij bloed rook, herrinerde hij zich dat hij iemand ging redden. Meteen focuste hij zich op de geur en trippelde er opaf. Al gouw zag hij twee gedaantes bij een steen. Eentje ingezakt, en de ander wanhopig naar haar starend. "Ik kom er aan!" riep Thymewillow, en rende naar de catastrofe. Hij zag twee bruine katten, jong, dus apprentices, één Thunderclan en de ander Windclan. Hij herkende Bonepaw, die bevriend was met zijn oudste dochter, Scarpaw. De ander herkende hij niet, maar die lag bewusteloos bij de steen, en er sjipelde bloed uit haar hoofd. Thymewillow spande even zijn spieren bij dit aanzicht. Het deed hem denken aan iets. Iets wat hij niet wou gaan denken. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij aan Bonepaw. Hij moest alles weten, ookal was hij geen Medicinecat of wat dan ook. Als het echt erg is, zou hij de poes misschien wel naar de dichtstbijzijnde Medicinecat brengen, welke clan dan ook.

~Je mag het negeren ^^"

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... zo 22 feb 2015 - 9:49

Het moment dat ze de steen had geraakt was ze zo slap als een doek naar de grond gestort, alles was zwart geworden en ze had nog wat stemmen kunnen onderscheiden, maar meer dan dat zat er niet in. De poes wilde opstaan, zeggen dat ze de wedstrijd had gewonnen, maar de pijn die ze voelde eiste al haar energie en aandacht op. Zelfs haar zicht werd ee door ontnomen. "rustig maar, bij je", was alles wat ze uit de woorden kon halen. Dat moest Bonepaw zijn, aardig van hem. Ze wilde glimlachen maar produceerde alleen een verknipte grimgras. Niet veel later merkte Walnutpaw dat het stiller om haar heen was, hoe lang lag ze hier al? Het voelde als uren, maar dat klopte waarschijnlijk niet. Al zou dat wel verklaren waarom Bone weg zou gaan, dan had hij de mked opgegeven. Ze knipperde, zover dat kon als je je ogen al gesloten had, en concentreerde zich op de omgeving. Het stonk, naar bloed. Opeens voelde de poes iets kouds tegen haar hoofde, het brandde een beetje, waarschijnlijk had Bone een blad gehaald. Walnut was opgelucht dat hij niet was weggegaan, anders zou de paniek toch echt bij haar uitbreken. "Wat is er gebeurd?" Ze schrok van de andere stem, ze wilde haar ogen openen om te kijken wie het was. Helaas werd de pijn erger en de geur van bloed maakte haar vreselijk misselijk, zodat haar gehele bewustzijn opgeslokt werd. Alles lag nu in de handen van de twee katten.

-Ik post pas later weer ^^ dus wacht niet op mijn reacties, want er valt niet veel te rpen als ze helemaal bewustloos is ;p

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... zo 22 feb 2015 - 11:03

Bonepaw had Walnutpaw op zijn rug, hij wilden niet dat nog iemand stierf. Zijn ouders waren al gestorven maar hij wist dat het niet zijn schuld was, of ja hoopte dat niet. Hij besloot om te gaan lopen met de kattin op zijn rug waarbij hij haar spinnenrag en een blad op haar wond had geduwt, hij wist niet wat voor blad het was dus had het weinig zin. Hij voelde de grond onder zijn poten zakken door de sneeuw en de modder, zijn ogen keken recht naar voren. Hij moest naar de Windclan, daar hadden ze iemand die kon helpen. Alleen hoorde hij een geluid, een geluid die uit de verte klonk. Een onbekende stem die riep: "Hou vol!!" Had iemand Bone gehoord. Hij legde Walnutpaw weer op de grond, hopelijk was ze hier veilig. Hij ging naast haar zitten en likte haar over haar oren, weer hoorde hij een stem en zag iemand naar hun toe rennen. Hij staarde immers naar de zwarte schim, deze leek hij vreemd genoeg te herkennen. Hij staarde daarna naar Walnut, ze had geen verwonding zoals dit verdient. Hij had het verdient, hij voelde zich zo schuldig. Hoe kon hij ooit een goede krijger worden als hij niet eens een apprentices kon beschermen, zijn ogen keken met verdriet naar haar. Hij zag hoe de grijze kater naast hem kwam zitten, "Wat is er gebeurd?" Vroeg deze kater. De kater naast hem had een Thunderclan geur, "Ze is tegen een steen aangebotst toen we renden," Antwoorden hij zacht. Hij voelde zijn gevoel op spelen, hij had het haar nooit kunnen aan doen. Het was zijn schuld, hij staarde naar de grote kater in de groene ogen. Vlak daarna staarde hij naar de poes, deze was heftig gewond. Haar wonden op haar hoofd waren beschreven, "We kunnen haar beter naar een medicine cat brengen of naar de Windclan want daar is ze veilig." Sprak hij tegen de kater ter wel hij naar haar keek. Hij wist niet wie de grijze kater was, maar in de ogen te zien van de kater leek deze hem wel te herkennen. Zijn lichaam trilde van de spanning en angst, hij wilde niet opgeven voor iemand. Hij zal het nooit doen, alleen lag het eraan wat er was en hoe iets was. Hij kon haar weinig helpen, hij was immers geen medicine cat. Hij had al geprobeerd om wat op haar hoofd te plakken om minder bloed eruit te laten kommen, gelukkig werkte dat. Alleen moest die grote spleet nog dicht, ze waren hulpenloos.

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... ma 23 feb 2015 - 9:12

Aandachtig luisterde Thymewillow naar de Apprentice. Zo te zien was deze erg geschrokken en voelde de kleine kater zich schuldig. Het was inderdaad logisch dat die andere apprentice tegen de steen was opgebotst, want ze lag er naast, met haar kopje er zowat tegenaan. "We kunnen haar beter naar een Medicinecat brengen of naar de Windclan want daar is ze veiliger" ging Bonepaw verder. "Ik draag haar wel. Wil jij alvast vooruit rennen om een Windclanlid op te pikken en te vertellen wat er is gebeurd?" Thymewillow vroeg het wel, maar het was eerder een bevel dan een vriendelijke vraag. Zijn sombere ogen stonden ernstig en hij draaide zich om naar de bewusteloze Apprentice. Hij pakte haar bij d'r nekvel en zwaaide het ietwat onhandig op zijn rug. Ondanks zijn sterke rug en poten, bezweek hij een beetje onder haar gewicht. Toen hij zijn evenwicht weer hersteld had, zei hij tegen Bonepaw: "Snel! Ga nu maar en zorg voor versterking! Ik kom achter je aan!" Hij deed een stap, en wiebelde, maar zijn volgende stap was beter, totdat hij gewoon kon lopen. Hij liep stevig richting de Windclanterritory, het bruine katertje negerend.

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... ma 23 feb 2015 - 19:19

Bonepaw keek naar de gewonden poes, hij voelde zich schuldig maar ook geraakt. Hoe zou hij goed kunnen uit leggen, hoe zou hij zich voelen en hoe zou zij zich voelen. Zijn ogen keken naar haar gesloten ogen, ze was bewustenloos levenloos. Zijn hoofd deed zeer, hij dacht aan te veel dingen en sliep hier door weinig. Hij kende ook weinig katten, alleen maar een paar. Vaak staarde de meeste niet eens naar hem, er waren immers vele warriors en apprentices. Zijn ogen keken naar haar vacht, haar vacht was prachtig bruin. Hij zou niet weer willen om iets te verliezen, niet weer een leven. Niet weer een kitten die alleen zonder ouders zat en broers en zussen, hij staarde naar de lucht maar merkte de blik in de ogen van de kattin. De zware stem van de Thunderclanner verbrak de stilten, "Ik draag haar wel. Wil jij alvast vooruit rennen om een Windclanlid op te pikken en te vertellen wat er is gebeurd?" Sprak de kater kort. Bone keek streng naar hem maar knikte, hij draaide zich om. De vrolijkheid was nu verdwenen in zijn bloed en in zijn ziel voor nu, hij wilde al gaan rennen maar keek naar de kater die bezig was om Walnut op zijn rug te krijgen. Zelf wilde hij vragen of hij kon helpen maar daar was het te laat voor, de grijze kater had de kattin al op zijn rug gehezen. Snel! Ga nu maar en zorg voor versterking! Ik kom achter je aan!" Ging de kater verder. Bone leek voor nu zijn stem verloren te hebben, het waren bevelen. Nu hoefde hij namelijk het denk werk niet meer te doen, nu kon hij zijn ogen ergens anders op houden. Het duurde niet lang of ze begonnen te lopen, ze waren opzoek naar windclanners. Vast zouden ze hun verdenken van hun gewond te maken of voor anderen redenen, maar hij wist beter.

OCC: !Het topic is open voor anderen, maar dat was al ^.^

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... di 24 feb 2015 - 7:35

Dancingdoe verliet het Windclan kamp al vroeg. Haar helderblauwe ogen dichtgeknepen tegen het voor haar felle zonlicht dat op de sneeuw scheen. Ze volgde de sporen van muizen en konijnen. Steeds dichterbij de grens met Thunderclan koment. Voordat ze zich weer omdraaide om een ander spoor te volgen. Om daarna verder op weer terug te keren bij de grens.

Dancingdoe was weer in de buurd van de grens aan het jagen, een geur vloog haar neus binnen maar die was niet van prooi. Haar vriendelijke helderblauwe ogen zochten naar tekens van leven. Ergens verderop zag ze een bruine gedaante. Haar postuur was licht en klein, dus kon ze met een enorme snelheid, zonder moeite bij de gedaante belanden. Zo te zien een Thunderclanapprentice. Haar blauwe ogen vernauwde iets. Haar bruine oortjes schoten naar haar nek. Ze viel nog niet aan, maar was niet blij met het feit dat Thunderclan op hun territorium was."Weet je wel dat dit Windclan territoria is?" Vroeg ze kalm aan de apprentice, met een licht boze ondertoon. Ze wist dat apprentices soms per ongelijk territoriumgrenzen overstaken. Haar sierlijke staart zwiepte heen en weer, afwachtend voor zijn antwoord.

Ooc: hoop dat ik mag binnenvallen!

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... di 24 feb 2015 - 20:05

Bonepaw wist dat hij nu in het Windclan territory stond, de grijze kater zou pas later op duiken. Zijn ogen staarden naar de verte, hij stapte vlug door over het gras. Hij wist niet hoe hij het moest vertellen, hij durfde eigenlijk bijna niet om gewoon naar iemand toe te stappen. Hij voelde zijn hart bijna uit zijn borst kas schieten, hij tuurde bij elke stap steeds in het rond. Tot er een tabby poes naar hem toe kwam, door haar slanke lichaam en haar frisse geur van konijnen en weiden wist hij al dat dit een Windclanner was. Deze had ook sterke poten het duurde niet lang of deze recht voor hem stond, hij wilde Walnut beschermen en haar leven redden. Hij wist niet zeker of ze dood ging ja of nee, zijn ogen gloeide fel op en zijn nagels waren al uitgeklapt. "Weet je wel dat dit Windclan territoria is?" Vroeg de kattin rustig, zijn ogen keken haar streng aan. Hij hijgde zachtjes en proefde de lucht, vele konijnen liepen hier kon hij zo proeven. "Ja, alleen een vriedin van mij is erg gewond." Begon hij eerlijk, hij kon ook gaan liegen dat hij het niet wist maar ook andere dingen uit gaan brabelen. "Ze heet Walnutpaw een apprentices uit de Windclan." Sprak hij daarna met nog een al te strenge blik, alleen nog steeds op een rustige toon. Zijn ogen keken in de hare, hij voelde zijn vacht gestreeld worden in de wind. Hij voelde zich rot, hij had nooit mogen rennen met haar. Hij had haar moeten beschermen, "Een Thunderclanner brengt haar hier heen, ze zouden haar naar de Clan kunnen brengen waar ze veilig is voor andere clanners." Zei hij hard op. Hij wilde dat eigenlijk denken maar deze schok had hem al te veel veroorzaakt.

OCC: Altijd welkom ^^

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... di 24 feb 2015 - 20:19

De apprentice was duidelijk niet snel op zijn mondje gevallen, en zag er nogal agressief uit. Dancingdoe was vriendelijk genoeg om hem een kans te geven te antwoorden op haar vraag. Haar heldere blauwe ogen keken streng terug, die apprentice had wel lef, om streng en zelfs fel een blik op haar te wagen. Dat verbaasde haar, vele apprentices zouden met een strenge blik wel terug lopen, of de mentor zou ze komen halen. Ze negeerde het feit dat hij zijn nagels had uitgeslagen. De kater hijgde, hij had duidelijk een stuk gerend. Haar oortjes wiebelde heen en weer terwijl ze vragend naar hem keek. Lang hoefde ze niet te wachten."Ja, alleen een vriedin van mij is erg gewond." Een schok van bezorgdheid schoot door het sierlijke lichaam van Dancingdoe. Ze wachtte nog steeds op een verdere uitleg, alweer sprak hij verder voordat ze hem wat kon vragen."Ze heet Walnutpaw een apprentices uit de Windclan." Dit keer keek ze verward naar de apprentice, normaal gingen Thunderclan en Windclan niet zo vriendschappelijk met elkaar om. Maar het was duidelijk dat de apprentice van slag was, zijn ogen stonden streng, en ze had het idee dat hij even niks om zijn manieren gaf. Ze knikte hem enkel met een bezorgde blik toe."Een Thunderclanner brengt haar hier heen, ze zouden haar naar de Clan kunnen brengen waar ze veilig is voor andere clanners." Dancingdoe wist dat ze in haar eentje nooit een apprentice op kon tillen, ze was te klein en slank om een apprentice op te tillen. Ze had wel spieren maar niet op de juiste plekken om een kat in haar eentje te kunnen dragen. Ze wist ook dat ze lang moesten zoeken voordat ze een andere Windclanner tegen kwamen, er zat dan niks anders op, hulp te vragen met het brengen van Walnutpaw naar het kamp. "Oke, ik kan haar denk ik niet alleen dragen maar, we zullen kijken wat we kunnen doen." Zei ze zachtjes, een geschrokken toon zat in haar zachte stem. Toch was ze nu niet van plan de apprentice te straffen voor het feit dat hij op Windclan gebied was. Hij wou duidelijk alleen helpen. Ze wist niet wat er gebeurd is, maar nu was het belangrijkst voor haar, dat haar clangenoot in orde was. Boos worden had geen zin, dat zou alleen maar tijd verspillen, en tijd was nu cruciaal. Gedachten schoten door haar sierlijke kopje heen, wat was nu het beste, ze wist bijna zeker dat Everstar niet blij zou worden van Thunderclan katten in haar kamp, maar als het leven van een apprentice er van af hing, zou ze het vast wel dulden. Ze moest maar hopen dat ze er niet al te veel problemen mee kreeg. "Hoe erg is ze gewond?" Vroeg ze zachtjes, nog half in haar gedachten verzonken.

OOC: Oke Smile

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... di 24 feb 2015 - 20:33

Bonepaw keek haar aan als of er geen gevoel in hem zat, als of het er was uitgetrokken. Hij was bezorgd maar deze bezorgdheid maakte hem moe, hij wilde Walnut beschermen en had hier door geen manieren. Hij wilde haar gewoon terug brengen en haar nooit meer ontmoetten, hij zou haar waarschijnlijk alleen meer in gevaar brengen helemaal door zijn nieuwe taak. Hij had er best wel veel en ook was hij nieuwschierig naar andere, zijn klauwen waren al weer ingetrokken. Het zou lang duren als ze het kamp binnen wouden komen, want iedereen zou hun willen aanvallen. Hij voelde spanning door zijn lichaam, eigenlijk elk gevoel tegelijk op een plek. "Oke, ik kan haar denk ik niet alleen dragen maar, we zullen kijken wat we kunnen doen." Zei de kattin. Bone knikte daarom, alleen zou hij moeten wachten op de grijze kater. Hij had immers Walnut bij, hij zou niet eens kunnen weten wat hij zou kunnen zeggen. Straks had hij Walnut wat aan gedaan, hij zou haar beschermen tot aan het kamp. Toch een geur bleek hij te ruiken, dassen. Hij schudden zijn kop en keek naar de poes, "Ze komen er zo aan, een warrior van mij Clan brengt haar hier naar toe." Sprak hij met een knikje. Hij leek hierop een leider, alleen zou hij dat nooit worden. Hij wist niet waaraan hij loyaal moest zijn, zijn Clan of Skinny Love. Hij maakte zich zorgen, hij wilde denken over meerdere dingen. Hij staarde in het rond, hij was gestrest en zijn lichaam ging op en neer. Steeds sneller, hij kon alleen maar hopen. Hij voelde van zijn rug het bloed druipen, hij wist nog dat hij tijdens het rennen hard was gestruikeld. Nu wist hij kennerlijk dat het iets erger was dan een schaaf wond, alleen maakte het hem niet uit. Hij likte er kort over heen, "Mijn naam is Bonepaw en de uw is?" vroeg hij om er iets van zweer in te brengen. Hij wist dat het moeilijk was om iets te vertellen, om nog ergens vrolijk van te zijn ter wel hij van al bijna alles in zijn leven gesloopt was. Hij wiebelde met zijn oor, "Hoe erg is ze gewond?" vroeg de poes zachtjes. Hij regaarde immers niet, hij wilde het er niet over hebben. Hij had al een rot gevoel door dat Walnut nu door hem misschien dood was, hij wilde dat niet. Schuld gevoel kwam op, zijn ogen tuurde heen en weer opzoek naar de krijger.

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... di 24 feb 2015 - 20:36

Half rennend stuntelde Thymewillow achter de jonge Apprentice aan. Het gewicht van de Windclanapprentice maakte dat hij al snel hijgde. Hij verloor al gauw Bonepaw uit het zicht, en ging maar met z'n instinct verder. Opeens rook hij Windclan, en ging regelrecht op de geur af. Algauw hoorde hij de stem van een windclanwarrior, en die van Bonepaw. "Hoe erg is ze gewond?" hoorde hij de stem van de Warrior. "Zwaar gewond! We hebben meteen jullie Medicine cat nodig!" riep hij halfhijgend. Hij stuntelde naar hen toe en legde de Apprentice voorzichtig op de grond. "Het spijt me om jullie territory binnen te dringen, maar dit is een noodgeval. Deze Apprentice is tegen een steen aangebotst, en een ernstige wond aan haar hoofd gekregen." vervolgde hij ernstig.

-Flutpostje -.-"

Onderwerp: Re: uuh.... Hey... wo 25 feb 2015 - 3:36

Dancingdoe hield de apprentice nog steeds een beetje wantrouwend in de gaten, op alles voorbereid. De apprentice leek nogal gespannen, en zich schuldig te voelen, al was zijn blik emotieloos. De apprentice rook gestressed. Ze fronsde licht, terwijl ze met haar sierlijke, slanke staart rustig zwiepte. Nu pas viel haar op dat de rug van de apprentice bloedde, was er dan toch een gevecht geweest? Nee het zag er meer uit als een verergerde schaafwond."Ze komen er zo aan, een Warrior van mijn clan brengt haar." Zei de apprentice, Dancingdoe reageerde enkel met een afwezige knik. De apprentice likte nu even snel zijn wond."Mijn naam is Bonepaw en de uw is?" Dancingdoe wou net antwoorden op zijn vraag toen een grijze langharige kater er aan kwam. Hij rook naar Thunderclan. Een apprentice van haar clan lag op zijn rug met een verschrikkelijk bloedende hoofdwond. Gelukkig voor de apprentice was ze buiten bewustzijn, ze voelde nu geen pijn. Door haar geschrokken reactie en de aanblik op de wond schoten Dancingdoe's nagels even in de grond.Zwaar gewond! We hebben meteen jullie medicine cat nodig!" Riep de grijze krijger. Dancingdoe dacht snel na, de medicine cat was hoogst waarschijnlijk in het kamp, ze zou Walnutpaw nooit daar heen kunnen dragen in haar eentje, het verbaasde haar dat de warrior de apprentice had neer gelegd. Zag hij dan niet dat ze veelste slank en klein was om een iemand te dragen die geen kitten was!"Het spijt me om jullie territory binnen te dringen, maar dit is een noodgeval. Deze apprentice is tegen een steen aangebotst, en een ernstige wond aan haar hoofd gekregen." Het was niet alsof Dancingdoe dat laatste zelf niet kon zien. De grijze kater had het nogal ernstig gezegd, en dat kon ze wel begrijpen."Zoals jullie zien kan ik haar zelf niet dragen. Ik ben te klein en elegant, maar als jullie in mijn buurt blijven kunnen we haar veilig in het kamp brengen, of jullie dragen haar totdat we een andere Windclan warrior tegen komen." Antwoorde ze, ze wou later een duidelijkere uitleg, maar dat kon wachten. Eerst de apprentice veilig in het kamp krijgen. "Oh, mijn naam is Dancingdoe trouwens." Daarmee beantwoorde ze de laatste vraag van Bonepaw ook nog even snel, en het was wel netjes zichzelf even voor te stellen. Hier mee kon ze problemen krijgen met haar leider. Die zou niet blij zijn met het feit dat Dancingdoe twee Thunderclankatten op hun gebied liet. Dat waren zorgen voor later besloot de kattin.

Onderwerp: Re: uuh.... Hey...